Aleksandar Čagrinski

Aleksandar Čagrinski
Lični podaci
Druga imena	Aleksandar Stefanovič Jungerov
Datum rođenja	1821
Mesto rođenja	Abljazovo, Kuznjecki okrug, Saratovska gubernija,
Datum smrti	22. decembar 1900 [4. januar 1901]
Mesto smrti	Samara,
Svetovni podaci
Beatifikacija	2000. od strane Ruska pravoslavna crkva
Praznik	4. januara i 22, juna

Aleksandar Čagrinski (rođ. Aleksandar Stefanovič Jungerov; 1821, Abljazovo, Kuznjecki okrug, Saratovska gubernija — 22. decembar 1900 [4. januar 1901], Samara) je duhovnik Ruske pravoslavne crkve. Svetitelj Samarske eparhije Ruske pravoslavne crkve.

Biografija

Rođen 1821. godine u selu Abljazovu, Penzenska gubernija (sada Radiščevo, Penzenska oblast) u porodici duhovnika Stefana Ignjatijeviča Jungerova i njegove žene Praskovje Kuzminične. Bio je jedno od petoro dece. Stefan Ignjatijevič je ubrzo primio sveštenstvo i poslat je u selo Jungerovku, odakle je i dobio prezime.

Stefan Jungerov umire 1831. godine. U septembru iste godine, Aleksandar je upisao Saratovsku bogoslovsku školu. Škola je bila smeštena u hladnoj i vlažnoj prostoriji, nastava se odvijala u negrejanim učionicama, zbog čega je Aleksandar, koji je već bio slabog zdravlja, do kraja života oboleo od nogu. Posle 5 godina prelazi u Saratovsku bogosloviju.

1842. godine Aleksandar Jungerov je završio bogosloviju i 20. oktobra (1. novembra) 1842. godine rukopoložen je za sveštenika. Nedugo pre toga, oženio se siromašnom Jelisavetom Ivanovnom, koja je bila 5 godina mlađa od svog muža.

Početak svešteničke službe

Prvo zaduženje mladog sveštenika bila je crkva Svetog Nikole u ​​selu Tretjaki Serdobskog okruga. Imenovanje je bilo privremeno, njegov zadatak je bio da od seoske zajednice i lokalnih zemljoposednika dobije rešenje da se umesto izgorele podigne nova crkva. Otac Aleksandar je brzo stekao simpatije lokalnog stanovništva i trebalo mu je samo mesec dana da izgradi novu crkvu, uprkos činjenici da je parohija bila veoma siromašna: tokom ovog meseca prihod sveštenstva od četiri osobe iznosio je samo 30 kopejki. Po povratku u Saratov, Aleksandar Jungerov je dobio novi zadatak, ovoga puta planiran za stalno, u selo Neverkino, Kuznjecki okrug. Međutim, tamošnja surova klima nije odgovarala bolesnoj Elizaveti Ivanovnoj, a služba je ovde trajala nešto više od šest meseci.

Služba u Balakovu

Sledeće postavljenje bilo je u Trojičkoj crkvi u selu Balakovu, koju je otac Aleksandar primio 10 (22) jula 1843. godine. Parohija je bila veoma siromašna, a većina stanovnika bili su staroverci. Strogo pridržavajući se svih crkvenih pravila, pažljivim i pobožnim službama, otac Aleksandar je postepeno počeo da privlači ljude u crkvu. Njegove propovedi su počele da privlače pažnju na velike crkvene praznike, posećivao je domove svojih parohijana, opominjući svoju pastvu na pravoslavni život. Postepeno, parohija je počela da se pridružuje pravoslavlju, sačuvani su izveštaji oca Aleksandra o razgovorima sa starovercima, nakon čega su u velikom broju prihvatili zajedničku veru.

Jedna od glavnih briga sveštenika bilo je stanje starog hrama. Sagrađena pre više od jednog veka, hladna crkva je bila veoma oronula, u njoj je bilo promaje, a zvona su čak morala da se skinu sa zvonika jer su sama zvonila kada ih zaljulja vetar. Ocu Aleksandru je trebalo mnogo godina da reši pitanje izgradnje novog hrama. 18 godina kasnije, 1861. godine, na Balakovljevom trgu Hlebnaja podignuta je nova crkva u ime Svete Trojice. Bila je to zidana crkva u vizantijskom stilu, sa šest četvorovodnih kupola različite veličine. Ali ovo nije bio kraj Jungerovljevog rada. Godine 1875. sredstvima dobrotvora koje je privukao, hram je dva puta proširen, a 1881. hramu je dograđena kapela, osvećena u čast Aleksandra Nevskog.

U novoj svešteničkoj kući, podignutoj pored hrama umesto onog koji je izgoreo 1861. godine, do tada su živeli otac Aleksandar, njegova supruga Jelisaveta Ivanovna, njegova tri sina i majka sveštenika Praskovja Kuzminična.

Pored direktnih dužnosti sveštenika, Aleksandar Jungerov je imao mnogo drugih briga. Od 1846. do 1867. bio je učitelj u Balakovskoj ženskoj školi, učeći devojke molitvama i čitanju iz crkvenih knjiga, a nastava se odvijala u njegovoj kući. Otac Aleksandar je bio i ispovednik u svom dekanatu (1859-1865), misionar u selima Balakovo i Natalino (1859-1876), okružni misionar dekanata, dekan (1866). Za svoj trud odlikovan je purpurnom skufijom 6 (18. aprila) 1865. i purpurnom kamilavkom 30. marta (11. aprila) 1874. godine.

Manastir Čagrinski

Šezdesetogodišnji Aleksandar Jungerov je 1. oktobra 1880. objavio parohiji da se obratio eparhijskom rukovodstvu sa molbom da ga razreši sa dužnosti, a da mesto u Trojičkoj crkvi ustupi njegovom sinu, svešteniku Vasiliju Jungerovu. Episkop Serafim je udovoljio molbi za sina, ali nije otpustio samog Aleksandrovog oca, već ga je poslao u zajednicu žena Čagrin.

„Koristeći svoje slobodno vreme“, kako je sam otac Aleksandar rekao, predavao je Zakon Božiji u manastirskoj školi. Jungerov je propratio bogosluženja propovedima, i nastavio balakovsku praksu razgovora u domovima seljaka. Postepeno je manastir postao poznat i popularan.

Sve veća popularnost manastira dovela je do toga da je njegov hram postao skučen za one koji su želeli da prisustvuju bogosluženju. Zalaganjem igumanije Serafime i oca Aleksandra, uz angažovanje sredstava dobrotvora, započeta je izgradnja nove tople crkve. Godine 1890. završena je izgradnja hrama. Godine 1890. umrla je supruga oca Aleksandra Jelisaveta Ivanovna i igumanija Serafima. Zabrinutost oko izgradnje i gubitka najmilijih potkopala je zdravlje Aleksandrovog oca, pa je u aprilu 1893. otpušten iz manastira.

Od tog vremena počinje njegova šira služba, slaveći i njega i manastir daleko van granica okruga i pokrajine. Otac Aleksandar je postao nadaleko poznat kao vlasnik dara vidovitosti, dara rasuđivanja i dara čudotvorstva. U „Samarskom eparhijskom glasniku“ 1896. o njemu su pisali: „U apostolsko doba, za hrišćane primata Crkve Hristove postojali su posebni, izuzetni darovi Duha Svetoga. Možda u modernim vremenima, da bi probudili usnulu savest malovernih ili onih koji traže Gospoda, pojedinaca sa posebnim duhovnim darovima, sa duhom i revnošću Ilijinim, poput oca Jovana Kronštatskog, poput učenog episkopa Teofana Višenskog. , potrebni su i Amvrosije Optinski, koji se povučeno trudio. Naš otac, Aleksandar Jungerov, nesumnjivo pripada ovim ljudima!”

Nakon ovoga, otac Aleksandar se usredsređuje na različite aspekte svakodnevnog života prisutnih, njihovu nedovoljnu, nemarnu i neumesnu molitvu, bezdušnost, obraćanje gatarima i isceliteljima, odnose u porodici, opasnosti od pića i pušenja, „o zaboravu Boga i nezahvalnosti. prema njemu." Često ovaj govor počinje sledećim rečima: „Braćo hrišćani! Priznajete da ste grešnici, a onda ste došli ovde da donesete iskreno pokajanje Gospodu Bogu za svoje grehe? Pokajte se pred Njim! Za pokajanje dobićete od Njega oproštaj i veliku milost. Gospod ne odbacuje nikog od pokajnika. I kako da se ne pokajete i ne pokajete pred Njim kada uopšte ne živite svoj život po zakonu Božijem?”.

U narodu je otac Aleksandar bio poznat kao čudotvorac u memoarima seljaka A.N.N., objavljenim 1913. godine u Kazanju, koji je živeo u blizini manastira u selu Aleksandrovka, ponavljali su se slučajevi isceljenja bolesnika po molitvama starca; su opisani.

Mnogi hodočasnici su dolazili u manastir u nadi da će se osloboditi duhovnih sumnji i zbunjenosti, i naći telesno i duhovno isceljenje. Broj posetilaca je, prema nekim izvorima, dostizao i hiljadu ljudi dnevno. 1895. godine, o trošku hodočasnika, za brojne hodočasnike otvorena je bolnička kuća u dvospratnoj drvenoj zgradi.

Do početka 1900. godine otac Aleksandar je oslabio i više nije mogao da prima hodočasnike. U februaru 1900. saznao je za smrt svog sina Vasilija, nakon čega se njegovo zdravstveno stanje primetno pogoršalo. U decembru se potpuno razboleo i više nije ustao. Više puta se pričestio, pomazao i umro 22. decembra 1900. (4. januara 1901).

Sahrana je obavljena petog dana, 26. decembra, otac Aleksandar je sahranjen na manastirskom groblju pored grobova svoje supruge Jelisavete Ivanovne i igumanije Serafima. Nad njegovim grobom podignuta je drvena kapela sa neugasivom kandilom.

Poštovanje i kanonizacija

Posle njegove smrti, tok hodočasnika u manastir nije prestao. Ako su ranije ljudi dolazili starcu, sada su dolazili na njegov grob. Po blagoslovu samarskog episkopa Gurija, leti su se svakog dana služile kratke litije u kapeli, a zimi u crkvi. Do zatvaranja manastira sačuvana je kuća oca Aleksandra u koju su hodočasnici dolazili da se pomole pred ikonama pred kojima se starac molio, i da se dotaknu njegovog krsta.

Pod sovjetskom vlašću, krajem 1920-ih, manastir Čagrinski je zatvoren, njegove zgrade su uništene, uključujući kuću oca Aleksandra i kapelu postavljenu iznad njegovog groba. Prema nekim izveštajima, početkom tridesetih godina 20. veka, radi provere glasina o monaškom bogatstvu sahranjenom u starčevom grobu, grob je otvoren, a pošto nije otkriveno bogatstvo, telo je ponovo sahranjeno, čak i bez kovčega. Dugo su se nastavljala hodočašća na grob svetitelja, uključujući i skrivena, jer su se vlasti borile protiv „verskih skitnica“. 1952. godine vernici su na grobu podigli krst.

22. juna 2000. godine došlo je do pronalaska moštiju oca Aleksandra. Nakon parastosa, grob je otvoren, otkriveni su posmrtni ostaci sveštenika, kao i ženski ostaci za koje se smatralo da pripadaju igumaniji Serafimi. Ostavljeni su na istom mestu, a mošti oca Aleksandra odneti u Samarski Iverski manastir, gde su smešteni u posebnu svetinju.

Pravoslavna crkva ga pominje 4. januara i 22, juna.