Dinastički sukobi u Vizantiji (1321-1328)
Dinastički sukobi u Vizantiji (1321-1328) bili su unutrašnji dinastički sukobi između članova vizantijske dinastije Paleologa. Sukobi su izbili 1321. godine, nedugo nakon smrti cara-savladara Mihajla IX Paleologa, kada se protiv starog cara Andronika II Paleologa pobunio njegov unuk Andronik III Paleolog, koji se proglasio za cara. Sukobi su vođeni u nekoliko faza, a okončani su tek 1328. godine, pobedom mladog cara.[1]
Prvi sukob
[uredi | uredi izvor]Andronik III je imao mnogo pristalica. Najvažniji među njima bili su Jovan Kantakuzin i Sirgijan Paleolog koji su bili namesnici u Trakiji gde je nezadovoljstvo starim carem bilo najveće. Na Uskrs 1321. godine, Andronik III je pobegao u Jedrene odakle je pokrenuo ustanak protiv svoga dede. Sirgijan je poveo veliku vojsku ka Carigradu i prisilio starijeg Anronika na pregovore. Dana 6. juna 1321. godine potpisan je dogovor po kome Andronik mlađi postaje carev savladar i dobija Trakiju i Makedoniju.
Drugi sukob
[uredi | uredi izvor]Sporazum iz 1321. godine nije dugo potrajao. Sirgijan je smatrao da je nedovoljno nagrađen za svoju pomoć pruženu Androniku III. Nije bio zadovoljan ni Andronikovim odnosem prema njemu jer je bilo očigledno da Andronik mlađi više ceni Jovana Kantaluzina. Neki istoričari beleže da je Andronik pokušao da zavede Sirgijanovu suprugu. Zbog toga Sirgijan menja stranu i pridružuje se Androniku II koga nagovara da nastavi rat sa svojim unukom. Međutim, iste godine sklopljen je još jedan dogovor između dvojice Andronika, a Sirgijan je osuđen na doživotnu zatvorsku kaznu.
Treći sukob
[uredi | uredi izvor]Novi sukob između dede i unuka izbio je u fenruaru 1327. godine. Ovoga puta su se u sukob umešale i balkanske zemlje: Srbija i Bugarska. Bugari na čelu sa Mihailom Šišmanom staju na stranu mlađeg Andronika, a Srbi na čelu sa Stefanom Dečanskim staju na stranu starijeg Andronika. Bitke su vođene na prostorima Makedonije. Andronik III osvaja Solun i u maju 1328. godine ulazi u Carigrad gde primorava svog dedu na abdikaciju. Stari car je odveden u manastir gde je umro 13. februara 1332. godine.
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Ostrogorski 1969, str. 465.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Barišić, Franjo; Ferjančić, Božidar, ur. (1986). Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 6. Beograd: Vizantološki institut.
- Nicol, Donald M. (1993). The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453 (2. izd.). Cambridge University Press.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Fine, John Van Antwerp Jr. (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press.