Pređi na sadržaj

Ujedinjenje Njemačke 1871.

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Njemačko carstvo od 1871. do 1918. godine. S obzirom da je njemački govori dio višenacionalnog Austrijskog carstva isključen, ova geografska konstrukcija predstavlja malonjemačko rješenje

Ujedinjenje Njemačke u politički i upravno integrisanu nacionalnu državu zvanično je došlo 18. januara 1871. godine u Galeriji ogledala u Versajskom dvorcu u Francuskoj. Vladari njemačkih država, izuzev Austrije, okupili su se u Versaju kako bi pruskog kralja Vilhelma I proglasili njemačkim carem (kajzerom) nakon francuskog poraza u Francusko-pruskom ratu. Nezvanično, defakto prelazak većine njemačkog govornog stanovništva u federalnu organizaciju država razvijala se već neko vrijeme kroz zvanične i nezvanične saveze između vladara. Sopstveni interes različitih strana otežavao je postupak kroz skoro jedan vijek autokratskim eksperimenata, počevši od doba Napoleonovskih ratova, što je dovelo do raspada Svetog rimskog carstva njemačkog naroda 1806. godine, kao i naknadni porast njemačkog nacionalizma.

Ujedinjenje je bilo izloženo tenzijama zbog religijskih, lingvističkih, društvenih i kulturnih razlika među stanovnicima nove nacije, ukazujući na to da je 1871. godina predstavljala samo jedan trenutak u kontinuumu velikog procesa ujedinjenja. Car Svetog rimskog carstva je često nazivan „carem svih Nijemaca”. U carstvu, plemstvo je često nazivano „vladari Njemačke” ili „vladari Nijemaca” — zemlje koje su nekada nosile naziv Istočna Franačka bile su organizovane kao sitna kraljevstva još od vremena prije Karla Velikog (800. godina). Na planinskim predjelima velikog dijela teritorije, izolovani narodi su razvijali kulturne, obrazovne, lingvističke i religijske razlike u tako dugom vremenskom periodu. Do 19. vijeka, unapređenje saobraćaja i komunikacija dovelo je do zbližavanja ovih područja.

Sveto rimsko carstvo njemačkog naroda, koje je uključivalo više od 500 nezavisnih država, potpuno se raspalo kada je car Franc II abdicirao 6. avgusta 1806. tokom Rata treće koalicije. Uprkos pravnom, upravom i političkom poremećaju koje je nastalo raspadom Carstva, narodi iz njemačkih govornih oblasti starog Carstva imali su zajedničku lingvističku, kulturnu i pravnu tradiciju koja je dodatno poboljšana njihovim zajedničkim iskustvima u Francuskim revolucionarnim ratovima i Napoleonovskim ratovima. Evropski liberalizam dao je intelektualnu osnovu za ujedinjenje izazivajući dinastičke i apsolutističke modele društvene i političke organizacije; liberalna njemačke manifestacija naglašavala je značaj tradicije, obrazovanje i lingvističkog jedinstva naroda u geografskom području. Privredno, stvaranje pruskog Colverajna (trgovačkog saveza) 1818. godine i njegovo naknadno proširenje uključivanjem drugih njemačkih država Njemačke konfederacije, smanjilo je konkurenciju između i unutar država. Sa pojavom različitih vidova saobraćaja olakšana su poslova i rekreativna putovanja, što je dovelo do kontakta i ponekad sukoba između govornika njemačkog jezika širom srednje Evrope.

Model diplomatskih sfera uticaja koja je nastao na Bečkom kongresu 1814—1815. godine nakon Napoleonovskih ratova povećao je austrijsku dominaciju u srednjoj Evropi. Pregovarači u Beču nisu u obzir uzimali nadolazeću snagu Pruske među njemačkim državama i zato nije predviđeno da će Pruska nastojati preuzme rukovodstvo nad njemačkim državama. Ovaj njemački dualizam dao je dva rješenja za problem ujedinjenja: malonjemačko rješenje, tj. Njemačka bez Austrije, i velikonjemačko rješenje, tj. Njemačka sa Austrijom u svom sastavu.

Istoričari vode rasprave o tome da li je glavni plan Ota fon Bizmarkaministar-predsjednik Pruske — bio da proširi 1866. godine Sjevernonjemačku konfederaciju na ostale nezavisne njemačke države u jedinstveni subjekat ili da proširi moć Pruske. Ti su faktori, pored Bizmarkove Realpolitike, doveli do okupljanja savremenih subjekata kako bi se reorganizovale političke, privredne, vojne i diplomatske veze u 19. vijeku. Reakcije na danski i francuski nacionalizam obezbjedile su fokus na izražavanje njemačkog jedinstva. Vojni uspjesi — naročito pruski — u tri regionalna rata generisali su oduševljenje i ponos koji su političari iskoristili za promovisanje ujedinjenja. Ovim iskustvom ponovljena je uspomena na zajedničko dostignuće u Napoleonovskim ratovima, naročito u Ratu šeste koalicije 1813—1814. godine. Sa uspostavljanjem Njemačke bez Austrije, političko i upravno ujedinjenje 1871. godine je barem privremeno riješilo problem dualizma.

Političko i upravno ujedinjenje

[uredi | uredi izvor]

Novonastalo Njemačko carstvo činilo je 25 država, od čega su tri bila hanzetski gradovi. Sprovedeno je malonjemačko rješenje koje nije uključivalo Austriju, umjesto velikonjemačkog rješenja koje je uključivalo i Austriju. Ujedinjenje različitih država u jednu naciju zahtijevalo je više od pojedinih vojnih pobjeda, koliko god da su one uticale na moral. Takođe je ono bilo premišljanje o političkom, društvenim i kulturnom stanju i izgradnji novih metafora o „nama” i „njima”. Ko su bili novi članovi ove nove nacije? Za šta su se zalagali? Kako su se organizovali?

Konstitutivne države

[uredi | uredi izvor]

Iako je često okarakterisana kao federacija monarhija, Njemačko carstvo, strogo govoreći, bilo je sačinjeno od 26 država.[1]


Saks-MejningenSaks-MejningenSaks-MejningenSaks-MejningenSaks-MejningenSaks-MejningenSaks-MejningenSaks-Koburg i GotaSaks-Koburg i GotaSaks-Koburg i GotaSaks-Koburg i GotaSaks-Koburg i GotaSaks-Koburg i GotaSaks-Koburg i GotaŠvarcburg-ZondersgauzenŠvarcburg-ZondersgauzenŠvarcburg-ZondersgauzenŠvarcburg-ZondersgauzenŠvarcburg-ZondersgauzenŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtŠvarcburg-RudolštadtSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vajmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahSaks-Vejmar-AjzenahKneževina Rojs-GrajcKneževina Rojs-GrajcKneževina Rojs-GrajcKneževina Rojs-GrajcKneževina Rojs-GrajcKneževina Rojs-GrajcKneževina Rojs-GrajcSaks-AltenburgSaks-AltenburgSaks-AltenburgSaks-AltenburgSaks-AltenburgKneževina Rojs-GeraKneževina Rojs-GeraKneževina Rojs-GeraKneževina Rojs-GeraKneževina Rojs-GeraKneževina Rojs-GeraKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaTiringijske državeTiringijske državeTiringijske državeTiringijske državeAlzas-LorenaVeliko vojvodstvo BadenKraljevina VirtembergKraljevina BavarskaKraljevina BavarskaKraljevina BavarskaKraljevina SaksonijaVeliko vojvodstvo HesenVeliko vojvodstvo HesenVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltVojvodstvo AnhaltKneževina Valdek i PirmontKneževina Valdek i PirmontKneževina Valdek i PirmontVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgVojvodstvo BraunšvajgKneževina LipeKneževina LipeKneževina Šaumburg-LipeKneževina Šaumburg-LipeHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgHamburgSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekSlobodni grad LibekBremen (savezna država)Bremen (savezna država)Bremen (savezna država)Bremen (savezna država)Bremen (savezna država)Bremen (savezna država)Veliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo OldenburgVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠtrelicVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠverinVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠverinVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠverinVeliko vojvodstvo Meklenburg-ŠverinKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina PruskaKraljevina Pruska
Države Prijestonica
Kraljevstva
Pruska Berlin
Bavarska Minhen
Saksonija Drezden
Virtemberg Štutgart
Velika vojvodstva
Baden Karlsrue
Hesen Darmštat
Meklenburg-Šverin Šverin
Meklenburg-Štrelic Nojštrelic
Oldenburg Oldenburg
Saksen-Vajmar-Ajzenah Vajmar
Vojvodstva
Anhalt Desau
Braunšvajg Braunšvajg
Saks-Altenburg Altenburg
Saks-Koburg i Gota Koburg
Saks-Majningen Majningen
Kneževine
Lipe Detmold
Rojs-Gera (mlađa linija) Gera
Rojs-Grajc (starija linija) Grajc
Šaumburg-Lipe Bikeburg
Švarcburg-Rudolštadt Rudolštadt
Švarcburg-Zondersgauzen Zondersgauzen
Valdek i Pirmont Arolzen
Slobodni i hanzetski gradovi
Bremen
Hamburg
Libek
Carske zemlje
Alzas-Lorena Strazbur

Politička struktura

[uredi | uredi izvor]

Ustav Sjevernonjemačke konfederacije 1866. godine postao je Ustav Njemačkog carstva. Sa ovim ustavom nova Njemačka je stekla neke demokratske odlike: naročito Rajhstag, koji je — nasuprot skupštine Pruske — predstavljao građane na osnovu neposrednog i jednakog izbora biračkog tijela koga su činili svi muškarci stariji od 25 godina. Šta više, izbori su uglavnom bili bez podvala, izazivajući ponos u nacionalnoj skupštini.[2] Međutim, zakonodavno tijelo je zahtijevalo saglasnost Bundesrata, federalnog savjeta zastupnika iz svih država, u kome je Pruska imala snažan uticaj; Pruska je mogla imenovati 17 od 58 zastupnika, od čega je samo 14 glasova bilo potrebno za veto. Pruska je tako vršila uticaj u oba tijela, a izvršnu vlast je imao pruski kralj kao Kajzer, koji je postavljao federalnog kancelara. Kancelar je isključivo odgovarao i u potpunosti služio Kajzeru. Zvanično, kancelar je djelovao kao kabinet sačinjen od jednog čovjeka i bio je odgovoran za vođenje svih državnih poslova; u praksi, državni sekretari (birokratski visoki zvaničnici zaduženi za oblasti kao što su finansije, rat, spoljni poslovi itd) djelovali su kao nezvanični portfeljski ministri. Sa izuzetkom od razdoblja 1872—1873. i 1892—1894, kancelar je istovremeno bio prvi ministar carskog dinastičkog hegemonskog kraljevstva, Pruske. Rajhstag je imao ovlašćenja da usvoji, izmjeni ili odbije rasprave, ali nije mogla pokrenuti usvajanje (ovlašćenje za pokretanje usvajanja zakona imao je kancelar). Druge države su zadržale vlastite vlade, ali su vojne snage manjih država pale pod prusku kontrolu. Vojne snage većih država (kao što su Bavarska i Saksonija) su zadržale neku autonomiju, ali su bile izložene značajnim reformama kako bi se koordinisale sa pruskim vojnim principima i stale pod kontrolu federalne vlade u vrijeme rata.[3]

Istorijski argument i društvena anatomija

[uredi | uredi izvor]

Zonderveg hipoteza poteškoće Njemačke u 20. vijeku pripisuje slabim političkim, pravnim i privrednim osnovama novoosnovanog carstva. Pruska zemljoposjednička elita, Junkeri, zadržala je znatan dio političke moći u novoj državi. Zonderveg hipoteza njihovoj snazi pripisuje odsustvo revolucionarnog napretka srednje klase, ili seljaka u kombinaciji sa gradskim radnicima, 1848. i ponovo 1871. godine. Nedavna istraživanja uloge velike buržoazije — koja uključuje bankare, trgovce, industrijalce i preduzetnike — u izgradnji nove države u velikoj mjeri pobija tvrdnje političke i privredne dominacije Junkera kao društvene skupine. Ova novija naučna istraživanja ističu značaj trgovačkih klasa Hanzetskih gradova i industrijskog rukovodstva (naročito važno u Rajni) u razvoju Njemačkog carstva.[4]

Dodatne studije različitih skupina u Vilhelmovoj Njemačkoj su doprinjele novom pogledu na taj period. Iako su Junkeri, zapravo, nastavili da kontrolišu oficirski korpus, oni nisu dominirali društvenim, političkim i privredim pitanjima kao što to kaže Zonderveg hipoteza. Junkeri na istoku su imali protiv težu u buržujima na zapadu, kao i u sve većoj stručnoj klasi u vidu birokrata, učitelja, profesora, ljekara, advokata, naučnika itd.[5]

Vidi još

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]