Alemani

Alemani ili Alamani su bili germansko pleme, tačnije konfederacija germanskih plemena.^[1] Nalazili su se u bazenu reke Majne. Po prvi put spominju u opisu borbi sa rimskim carem Karakalom 213. godine.

Plemenske veze

Prema Gaju Asiniju njihovo ime znači svi ljudi, što upućuje da su bili konglomerat različitih plemena.^[2] Rimljani i Grci su ih isto zvali. Ovo izvođenje je prihvatio Edvard Gibon u svojoj knjizi Decline and Fall of the Roman Empire.^[3], i anonimni saradnik billješki sakupljenih iz radova Nikolasa Frerea, objavljenih 1753.^[4]

Valafrid Strabon je u devetom veku primjetio, govoreći o narodu Švajcarske i okolnih regiona, da su ih samo stranci zvali Alemanima, ali da su sami sebi dali ime Suebi.^[5] Suebima je dato alternativno ime Ziuwari (kao Cyuuari) u starovisokonemačkom sjaju, koje Jakob Grim tumači kao Martem colentes („obožavaoci Marsa“).^[6] Anio da Viterbo, naučnik i istoričar iz 15. vijeka, tvrdio je da su Alemani dobili ime iz hebrejskog jezika, jer je na hebrejskom rijeka Rajna prevedena u Mannum, a ljudi koji žive na njenim obalama su se zvali Alemannus.^[7]

Sukobi sa Rimskim carstvom

Alemani su stalno bili u sukobu sa Rimskim carstvom. Započeli su veliku invaziju Galije i severne Italije 268. godine. Pod kraljem Krokom su razrušili celu Galiju. Razorili su do temelja sva svetilišta sagrađena u stara vremena. Iza njih je ostala pustoš u Galiji. Sve javne zgrade i svetilišta potpuno uništena.

U rano ljeto 268. godine car Galijen zaustavio je njihov pohod na Italiju, ali imao je posla sa Gotima na drugoj strani u isto vreme.

Kampanja protiv Gota okončana je rimskom pobedom u bici kod Niša septembra 268. godine. Car Klaudije II i njegove legije su pobedile Gote i sad su imali slobodne ruke da se obračunaju sa Alemanima. Klaudije II je promptno napao Alemane i porazio ih u bici kod jezera Benakus, u novembru 268. godine, nekoliko meseci posle bitke kod Niša. Alemani su se povukli u Nemačku i nisu se usudili godinama nakon tog teškog poraza da ugrožavaju teritorije Rimskog carstva.

Najpoznatija njihova bitka protiv Rimskog carstva je bila bitka kod Argentoratuma (Strazbura) 357. godine, gde su poraženi. Rimsku vojsku je predvodio Julijan Otpadnik, koji je kasnije postao car. Kralj Alemana Knodomar je zarobljen u toj bici.^[2] Alamani prelaze zamrznutu Rajnu 2. januara 366. i vrše invaziju Galije. Veliku invaziju su takođe izvršili 406. godine. Tada prelaze Rajnu, zauzimaju Alzas i veliki deo Švajcarske i tu se nastanjuju.^[2] Ponavljaju se scene potpunog uništenja prethodne kulture na tom području.

Bitke između Rimljana i Alemana

268, bitka kod jezera Benakus — car Klaudije II pobeđuje Alemane.
271
- bitka kod Placentije — car Aurelijan je poražen od Alemana, koji vrše invaziju Italije
- bitka kod Fana — Aurelijan pobeđuje Alemane, koji počinju povlačenje iz Italije
- bitka kod Pavije (271) — Aurelijan uništava Alemansku vojsku u povlačenju
298
- bitka kod Linjona — Konstancije Hlor poražava Alemane
- bitka kod Vindonisa — Konstancije Hlor opet poražava Alemane
356, Bitka kod Remsa — Julijan Otpadnik je poražen od Alemana
357, bitka kod Strazbura — Julijan Otpadnik proteruje Alemane iz Rajnskog područja
367, bitka kod Soliciniuma — Alemani opet poraženi
378, bitka kod Argentovarije — Gracijan pobedio Alemane

Alemani i Franci

Kraljevstvo (ili vojvodstvo) Alemanija između Strazbura i Augsburga trajalo je do 496. godine, kad je Alemaniju osvojio Hlodoveh u bici kod Tolbiaka. Alemanija time postaje zemlja pod franačkom upravom. Rat Hlodoveka sa Alemanima čini okruženje za preobraćenje Hlodvija, koje je ukratko opisao Grgur od Tura. Nakon poraza 496. godine, Alemani su odbacili franački jaram i stavili se pod zaštitu Teodoriha Velikog od Ostrogota^[8], ali su ih posle njegove smrti ponovo potčinili Franci pod Teudebertom I 536. godine.^[9] Nakon toga, Alemani su činili deo franačkih dominiona i njima je upravljao franački vojvoda.

Jednu veliku pobunu Alemana Karloman okončava 746. godine masovnim pogubljenjem alemanskog plemstva, tako da i sledećih 100 godina Alemanijom vladaju Franačke vijvode. Prema Verdenskom sporazumu iz 843. Alemanija postaje provincija istočnog kraljevstva Luja Njemačkog, prethodnice Svetog rimskog carstva. Vojvodstvo je postojalo do 1268. Pokrštavanje Alemana je izvršeno od VI do VIII veka u doba Merovinga.

Moderni Alemani

Alemanija je nekad označavala zemlju u području Alzasa.

Danas se alemanski, kao lingvistički termin odnosi na alemanski Nemački, koji obuhvata dijalekte u dve trećine Baden-Virtemberga, zapadne Bavarske, Švajcarski Nemački i alzaški jezik u Alzasu.

Na nekoliko jezika Alemanija postao je pojam za svu Nemačku. Na francuskom se Nemačka kaže Allemand, na španskom Alemán i na portugalskom Alemão.

Vidi još

Reference

^
- Drinkwater, John Frederick (2012). „Alamanni”. Ur.: Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther. The Oxford Classical Dictionary (4 izd.). Oxford University Press. ISBN 978-0191735257. Pristupljeno 26. 1. 2020. „Alamanni (Alemanni), a loose concentration of Germanic communities...” CS1 održavanje: Format datuma (veza)
^ ^a ^b ^v Jedna ili više prethodnih rečenica uključuje tekst iz publikacije koja je sada u javnom vlasništvu: Chisholm, Hugh, ur. (1911). „Alamanni”. Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski). 1 (11 izd.). Cambridge University Press. str. 468.
^ Edward Gibbon. „Chapter 10”. Ccel.org. Pristupljeno 2012-01-02.
^ Histoire de l'Académie Royale des Inscriptions et Belles-Lettres, avec les Mémoires de Littérature tirés des Registres de cette Académie, depuis l'année MDCCXLIV jusques et compris l'année MDCCXLVI, vol. XVIII, (Paris 1753) pp. 49–71.
^ Igitur quia mixti Alamannis Suevi, partem Germaniae ultra Danubium, partem Raetiae inter Alpes et Histrum, partemque Galliae circa Ararim obsederunt; antiquorum vocabulorum veritate servata, ab incolis nomen patriae derivemus, et Alamanniam vel Sueviam nominemus. Nam cum duo sint vocabula unam gentem significantia, priori nomine nos appellant circumpositae gentes, quae Latinum habent sermonem; sequenti, usus nos nuncupat barbarorum. Walafrid Strabo, Proleg. ad Vit. S. Galli (833/4) ed. Migne (1852); Thomas Greenwood, The First Book of the History of the Germans: Barbaric Period (1836), p. 498.
^ Rudolf Much, (1898). Der germanische Himmelsgott. str. 192.
^ Popper, Nicholas S. (2023), Roos, Anna Marie; Manning, Gideon, ur., „Planks from a Shipwreck: Belief and Evidence in Sixteenth-Century Histories”, Collected Wisdom of the Early Modern Scholar: Essays in Honor of Mordechai Feingold, Archimedes (na jeziku: engleski), Cham: Springer International Publishing, 64, str. 141—142, ISBN 978-3-031-09722-5, doi:10.1007/978-3-031-09722-5_7, Pristupljeno 2023-01-04
^ Jonathan J. Arnold (2016). A Companion to Ostrogothic Italy. Brill. str. 93. ISBN 978-9004313767.
^ Ian Wood (1998). Franks and Alamanni in the Merovingian Period: An Ethnographic Perspective. The Boydell Press. str. 33. ISBN 0851157238.

Literatura

Ammianus Marcellinus, passim
O. Bremer in H. Paul, Grundriss der germanischen Philologie (2nd ed., Strassburg, 1900), vol. iii. pp. 930 ff.
Dio Cassius lxvii. ff.
Drinkwater, John F. (2007). The Alamanni and Rome 213–496. Caracalla to Clovis. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-929568-5.
Ian Wood (ed.),. Franks and Alamanni in the Merovingian Period: An Ethnographic Perspective (Studies in Historical Archaeoethnology). Boydell & Brewer Ltd,. ISBN 1-84383-035-3. 2003, .
Melchior Goldast, Rerum Alamannicarum scriptores (1606, 2nd ed. Senckenburg 1730)
Gregory of Tours, Historia Francorum, book ii.
O'Sullivan, Niall; et al. (5. 9. 2018). „Ancient genome-wide analyses infer kinship structure in an Early Medieval Alemannic graveyard”. Science Advances. American Association for the Advancement of Science. 4 (9): eaao1262. Bibcode:2018SciA....4.1262O. PMC 6124919 . PMID 30191172. doi:10.1126/sciadv.aao1262. CS1 održavanje: Format datuma (veza)
C. Zeuss, Die Deutschen und die Nachbarstämme (Munich, 1837), pp. 303 ff.

[Germanic-1] 
Drinkwater, John Frederick (2012). „Alamanni”. Ur.: Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther. The Oxford Classical Dictionary (4 izd.). Oxford University Press. ISBN 978-0191735257. Pristupljeno 26. 1. 2020. „Alamanni (Alemanni), a loose concentration of Germanic communities...” CS1 održavanje: Format datuma (veza)

[2] Drinkwater, John Frederick (2012). „Alamanni”. Ur.: Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther. The Oxford Classical Dictionary (4 izd.). Oxford University Press. ISBN 978-0191735257. Pristupljeno 26. 1. 2020. „Alamanni (Alemanni), a loose concentration of Germanic communities...” CS1 održavanje: Format datuma (veza)

[EB1911-2] v Jedna ili više prethodnih rečenica uključuje tekst iz publikacije koja je sada u javnom vlasništvu: Chisholm, Hugh, ur. (1911). „Alamanni”. Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski). 1 (11 izd.). Cambridge University Press. str. 468.

[3] Edward Gibbon. „Chapter 10”. Ccel.org. Pristupljeno 2012-01-02.

[Freret-4] Histoire de l'Académie Royale des Inscriptions et Belles-Lettres, avec les Mémoires de Littérature tirés des Registres de cette Académie, depuis l'année MDCCXLIV jusques et compris l'année MDCCXLVI, vol. XVIII, (Paris 1753) pp. 49–71.

[5] Igitur quia mixti Alamannis Suevi, partem Germaniae ultra Danubium, partem Raetiae inter Alpes et Histrum, partemque Galliae circa Ararim obsederunt; antiquorum vocabulorum veritate servata, ab incolis nomen patriae derivemus, et Alamanniam vel Sueviam nominemus. Nam cum duo sint vocabula unam gentem significantia, priori nomine nos appellant circumpositae gentes, quae Latinum habent sermonem; sequenti, usus nos nuncupat barbarorum. Walafrid Strabo, Proleg. ad Vit. S. Galli (833/4) ed. Migne (1852); Thomas Greenwood, The First Book of the History of the Germans: Barbaric Period (1836), p. 498.

[6] Rudolf Much, (1898). Der germanische Himmelsgott. str. 192.

[:0-7] Popper, Nicholas S. (2023), Roos, Anna Marie; Manning, Gideon, ur., „Planks from a Shipwreck: Belief and Evidence in Sixteenth-Century Histories”, Collected Wisdom of the Early Modern Scholar: Essays in Honor of Mordechai Feingold, Archimedes (na jeziku: engleski), Cham: Springer International Publishing, 64, str. 141—142, ISBN 978-3-031-09722-5, doi:10.1007/978-3-031-09722-5_7, Pristupljeno 2023-01-04

[8] Jonathan J. Arnold (2016). A Companion to Ostrogothic Italy. Brill. str. 93. ISBN 978-9004313767.

[9] Ian Wood (1998). Franks and Alamanni in the Merovingian Period: An Ethnographic Perspective. The Boydell Press. str. 33. ISBN 0851157238.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Normativna kontrola
Državne	Nemačka Češka
Geografske	Pleiades
Ostale	Enciklopedija Britanika Istorijski rečnik Švajcarske