Arhimandrit Janićije (Mačužić)
| Janićije (Mačužić) | |
|---|---|
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Eparhija | Eparhija kruševačka |
| Čin | iguman, arhimandrit |
| Titula | iguman Manastira Ljubostinje |
| Sedište | Manastir Ljubostinja kod Trstenika |
| Godine službe | 1847—1866. |
| Prethodnik | Meletije Marković |
| Naslednik | Makarije Milojević |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Joanikije Obradović |
| Datum rođenja | 3. januar 1790. |
| Mesto rođenja | Mala Sugubina, kod Trstenika, Osmansko carstvo |
| Datum smrti | 22. decembar 1866. (76 god.) |
| Mesto smrti | Kraljevina Srbija |
Janićije (svetovno Joanikije Mačužić; Mala Sugubina, kod Trstenika, 3. januar 1790 — Manastir Ljubostinja, 22. decembar 1866) bio je iguman Manastira Ljubostinje i arhimandrit.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Arhimandrit Janićije (Mačužić) rođen je 3. januara 1790. godine u Maloj Sugubini, kod Trstenika kao Joanikije od pobožnih i čestitih roditelja.[1]
O njegovom životu zna se najviše zahvaljujući spisima o manastiru Ljubostinji. Poznato je da je 3. februara 1833. godine rukopoložen u čin arhimandrita.[2] Rukolopožio ga je episkop timočki Dositej.[2] Na čelo ljubostinjskog bratstva dolazi 1847. godine, i za njegovo vreme manastir doživljava vrhunac prosperiteta.[3] Mačužić između 1850. i 1851. godine zida zvonaru, pomoćne zgrade, kuhinju, štale, kačaru i vodenicu.[4] U manastirskom vlasništvu bilo je osam vodenica, i čairi i voćnjaci koji dosežu do samih obala Zapadne Morave.[5] Mačužić, uz pomoć kneza Aleksandra Karađorđevića, zida i zvonaru.[3] U dva navrata — 1848. i 1851. godine hram je rekonstruisan. Popravljen je gornji deo crkve, a naročito lažne kupole iznad priprate.[6] Prema pisanju Joakima Vujića, Ljubostinja toga vremena je imala glavnu kupolu iznad naosa i četiri male kupole iznad priprate.[7] Izvršioci radova na rekonstrukciji bili su Jan Nevole, inženjer Ministarstva unutrašnjih poslova, i kamenorezac Vujica Petronijević.[7] Sredinom veka Mačužić na ljubostinjske posede dovodi naučnika Josifa Pančića, koji se zanimao za floru i faunu.
Njegov sinovac Risto (Mačužić) bio je učitelj i protojerej poljanski.[8]
Upokojio se u Manastiru Ljubostinji 22. decembara 1866. godine i sahranjen je na monaškom groblju.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Narodna biblioteka „Jefimija“”. bibliotekajefimija.rs. Pristupljeno 2022-03-09.
- ^ a b „SPC Jagodina 1836” (PDF). Arhivja. Arhivirano iz originala (PDF) 08. 03. 2022. g. Pristupljeno 8. 3. 2022.
- ^ a b Putnik 1927, str. 17.
- ^ Mišić, Ječmenica 2014, str. 160.
- ^ Mišić, Ječmenica 2014, str. 161.
- ^ „Ljubostinja”. Zadužbine Nemanjića. Pristupljeno 11. 10. 2021.
- ^ a b „Istorija arhitekture”. Istorija arhitekture. Pristupljeno 21. 2. 2022.
- ^ „Leksikon”. Biblioteka Jefimija. Pristupljeno 8. 3. 2022.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Mišić, Siniša; Ječmenica, Dejan (2014). Kneginja Milica — Monahinja Jevgenija i njeno doba (PDF). Filozofski fakultet Beograd. ISBN 978-86-918433-0-4. Arhivirano iz originala (PDF) 01. 04. 2022. g. Pristupljeno 21. 2. 2022.
- Putnik, Sevastijan (1927). Manastir Ljubostinja. Štamparija Đ. Budimirovića.
