Baba-Dudići
| Baba-Dudići | ||||||||||
|
Baba-Dudići vode poreklo od Živka Karabibera, prištinskog trgovca i njegovog sina Cvetka Karabiberovića i kćerki Stojanke i Đurđije, Baba-Dude Karabiberović po kojoj je prozvana cela porodica Baba-Dudić. Đurđijin Baba-Dudin sin je ministar Pantelija Jovanović, sestrići general Jovan Beli-Marković, namesnik kraljevskog dostojanstva, ministar vojni i Svetolik Popović, ministar, bratanac Živko Karabiberović, predsednik Narodne skupštine i predsednik beogradske opštine, unuci Jovan Avakumović, predsednik ministarskog saveta, general Branko Jovanović, ministar vojni, Pavle Denić, ministar unutrašnjih dela i ministra građevina, upravnik Beograda, prof. dr. Nikola Stamenković, predsednik beogradske opštine, general Danilo Beli-Marković i general Ljubomir Beli-Marković, a zetovi general Živojin Babić, državni savetnik, general Miloš Vasić, ministar vojni, general Dušan Stefanović, ministar vojni, Alimpija Vasiljevića, ministar, Lazar Popović, ministar i predsednika suda i dr.
Poreklo[uredi | uredi izvor]
Živko Karabiber, trgovac u Prištini oko 1800. Pošto su ga ubili Turci, njegov sin Cvetko i dve kćerke Stojanka i Đurđija, kasnije Baba-Duda, po kojoj je cela šira porodica nazivana Baba-Dudić, izbeli su sa Kosova u Beograd.
Karabiberovići[uredi | uredi izvor]
Živko Karabiber (druga polovina 18. veka)[uredi | uredi izvor]
Živko Karabiber, prištinski trgovac, krajem XVIII i početkom 19. veka. Živko Karabiber je sa decom krenuo iz Prištine prema Beogradu. Ubili su ga Turci na putu.
Cvetko Karabiberović[uredi | uredi izvor]
Cvetko Karabiberović, sin Živka Karabibera, bio je beogradski trgovac.
Cvetko Karabiberović imao je sina Živka Karabiberovića i kćerku Jelenu.
Živko C. Karabiberović (1830-1893), gradonačelnik Beograda, predsednik Skupštine[uredi | uredi izvor]
Živko Karabiberović bio je vladin bankar, 8. puta predsednik Narodne skupštine, predsednik beogradske opštine. Imao je sinove Cvetka, Žarka i Dimitrija, kao i kćerku Zorku.
Konjički major Cvetko Ž. Karabiberović (-1916)[uredi | uredi izvor]
Konjički major Cvetko Ž. Karabiberović (-1916) bio je oženjen Anđom. Nisu imali potomstva.
Žarko Ž. Karabiberović[uredi | uredi izvor]
Žarko Karabiberović, završio je u Minhenu tehniku.
Dimitrije Ž. Karabiberović[uredi | uredi izvor]
Dimitrije Karabiberović činovnik Ministarstva finansija.
Vasići[uredi | uredi izvor]
Zorka Vasić, rođ. Karabiberović bila je udata za divizijskog generala Miloša Vasića, sina Miloja Vasića, sreskog načelnika, ministra vojnog, prof. Vojne akademije, vojnog atašea.
General Miloš Vasić (1859-1935)[uredi | uredi izvor]
Divizijski general Miloš Vasić (1859-1935), ministar vojske i mornarice, „pobednik kod Ostrova i Gorničeva, osvojilac Kajmakčalana, Bitolja itd“[1]., komandant 3. armije na Solunskom frontu, šef Unutrašnjeg odseka u Glavnom generalštabu 1896, profesor Vojne akademije, vojni izaslanik u Bugarskoj, ministar vojni u tri vlade, zaslužan za Zakon o ustrojstvu vojske iz 1901, diplomatski predstavnik u Crnoj Gori, komandant Dunavske divizije 2. poziva, zastupnik komandanta 1. armije, komandant 3. armije, delegat na italijanskom dvoru i pri vladi 1917, komandat 1. armijske oblasti 1922, ministar vojske i mornarice 1922. U prvom braku bio je oženjen Milicom, kćerkom Vladimira Jakšića načelnika Ministarstva finansija iz Beograda i unukom Jakova Jakšića. Nije imao dece[2].
U drugom braku sa Zorkom M. Vasić, rođ. Karabiberović (1868-1945) nije imao dece.
Barlovci[uredi | uredi izvor]
Jelena Karabiberović, kćerka Cvetka Karabiberovića, udala se za Radovana Barlovca, trgovca, sina Mihaila Barlovca (1822—1891). Porodica Barlovac poreklom je sa Kosova, odakle je prešla u Barlovo, kosanički srez, kod Kragujevca.
Radovan Barlovac i Jelena Barlovac, rođ. Karabiberović, baba-Dudina bratanica imali su sina Jovana.
Jovan Barlovac (?-1910)[uredi | uredi izvor]
Jovan Joca Barlovac (?-1910), trgovac, dobrotovor, vlasnik fabrike kože, najamnih zgrada, radionica i sl, uvoznik kolonijalne robe. Veliki prosvetni dobrotvor i priložnik. Porodica Barlovac poreklom je sa Kosova, odakle je prešla u Barlovo, kosanički srez, kod Kragujevca. Bila su tri brata Mihajlo, Jovan i Kosta Barlovac.
Mihajlo Barlovac (1822—1891), major, dvoroupravitelj dvora knjaza Miloša, ađutant partner u trgovačkoj firmi Braća Barlovac, advokat, stalni pravni zastupnik kapetana Miše Anastasijevića, stolonačalnik sovjeta do 1857. Poslanik za grad Beograd na Svetoandrejskoj skupštini. U vreme bombardovanja Beograda 1862, organizovao komandu žandarmerije. Bio je oženjen Marijom Barlovac. Njegov sin je poručnik Đorđe Barlovac (1854—1916), oficir u ratovima 1876-1878, kasnije generalni konzul u Budimpešti; sin Radovan Barlovac trgovac; ćerka Perka udata za Milana Bogićevića.
Jovan Jovica Barlovac (?-1898), zajedno sa braćom u poslu. Sazidao kuću na imanju Tome Vučića Perišića, dugugodišnji član uprave beogradske berze i trgovačko-zanatskog odbora. Njegov sin Živko Barlovac, generalni konzul Srbije u Parizu, testamentom zaveštao skoro sav porodični imetak državi, 35 ari placeva između "Rajićeve, Uzun-Mirkove, Knez Mihailove i Kalimegdana", vredan 20 miliona dinara,[3] da obrazuje „Zadužbinu Jovice Barlovca, trgovca iz Beograda“ sa ciljem izdržavanja dece bez roditelja.
Konstantin Kosta Barlovac je bio oženjen Ankom Dinić, njihova je ćerka Jelisaveta - Caja (1845—1913) udata za konjičkog kapetana Mladena J. Nenadovića, ujaka kralja Petra I. Njihov sin je Blagoje Blaža Barlovac (oko 1870 - januar 1929), advokat, rezervni oficir.[4].
Jovanovići[uredi | uredi izvor]
Đurđija Jovanović, rođ. Karabiberović, prozvana Baba-Duda, kćerka Živka Karabibera, bila je udata za Ristu Jovanovića, trgovca, predsednika beogradske opštine. Imali su jednog sina i pet kćerki Panteliju, Katarinu, Savku, Stanku, Hristinu i Sofiju.
Pantelija R. Jovanović, ministar, državni savetnik (1827—1885)[uredi | uredi izvor]
Pantelija Jovanović, Baba-Dudin sin, bio je ministar finansija. Imao je sa kćerkom Nikole Predića (1828-17. jun 1877, rodom iz Brzaske u Rumuniji), ortakom kapetan Miše Anastasijevića, dva sina i dve kćerke, Nikolu, Milana, Ljubicu i još jednu kćerku.[5]
Nikola P. Jovanović (1847-1896)[uredi | uredi izvor]
Nikola P. Jovanović (1847-1896) sin ministra Pante Jovanovića i unuk baba Dude.
Konjički potpukovnik Milan P. Jovanović (1871-1916)[uredi | uredi izvor]
Konjički potpukovnik Milan P. Jovanović (1871-1916)sin ministra Pante Jovanovića i unuk baba Dude.
General Živojin J. Babić (1869-1938)[uredi | uredi izvor]
Ljubica Babić, rođ. Jovanović, kćerka Pantelije Jovanovića bila je udata za konjičkog brigadnog generala Živojina Babića, državnog savetnika, sina Jovana T. Babića, okružnog načelnika i majke Perke. Konjički brigadni general Živojin Babić (1869-1938), završio je 19. klasu Niže i 3. klasu Više škole Vojne akademije, kao i konjičku školu u Somiru u Francuskoj. Od 1915. do 1917. bio je na službi na dvoru u Crnoj Gori. Bio je predsednik suda za oficire u Solunu 1917, komandant Ibarske divizijske oblasti, državni savetnik od 1925. Konjički brigadni general Živojin Babić i Ljubica Babić, rođ. Jovanović, baba-Dudina unuka imali su dvoje dece.[6][7]
Veličkovići[uredi | uredi izvor]
Druga kćerka Pantelije Jovanovića, bila je udata za čiji Dragutina Veličkovića, načelnika ministarstva finansija. Njihov sin je bio konjički kapetan Milan Veličković.
Avakumovići[uredi | uredi izvor]
Katarina Avakumović, rođ. Jovanović, Baba-Dudina kćerka, bila je udata za Đorđa Avakumovića. Avakumovići, ranije Jeremići, vode poreklo od jeromonamonaha O. Avakuma Petrovića, igumana manastira Bogovađa, rođenog u Rožancima u beogradskoj nahiji 1784. kao Avram Jeremić, sin Petra Jeremića i sinovac sveštenika O. Radivoja Jeremića, paroha u Rožancima. Porodica njegovog ujaka su Dmitrovići iz Rudovaca, gde mu je brat od ujaka bio sveštenik pop Ranko Dmitrović. Popa Radivoja Jeremića ubio je kod Careve Ćuprije Mehmed Mutapović. Avakum (Avram) Petrović počeo se školovati u Rožancima kod svog strica, a potom u manastiru Bogovađi, gde je bio rukopoložen za jeromonaha, a od oko 1812. igumana Bogovađe. Iguman Bogovađe Avakum Petrović zakleo je na jevanđelju organizatore Drugog srpskog ustanka u Rudovcima januara 1815. U vreme Drugog srpskog ustanka iguman Avakum borio se protiv Turaka. Umro je u manastiru Bogovađa 1827. Njegov sinovac Đorđe (Đurđe) koga je školovao, zakleo je da uzme prezime Avakumović[8].
Krsna slava Avakumovića je Sveti Georgije[9]
Đorđe Avakumović i Katarina Jovanović, Baba-Dudina kćerka, imali su sina Jovana i kćerke Jelenu i Anku.
Jovan Avakumović, ministar predsednik (1841—1928)[uredi | uredi izvor]
Jovan Avakumović (1841—1928), predsednik ministarskog saveta, ministar inostranih dela i pravde, član Srpske kraljevske akademije, advokat, pravnik. Rođen je 1. januara 1841. u Beogradu, gde je završio gimnaziju i Pravni fakultet, da bi potom studirao pravne nauke i u Nemačkoj. Bio je član Liberalne stranke, ministar pravde 1880, sudija Kasacionog (vrhovnog) suda (1881—1887), ministar pravde (1887), predsednik ministarskog saveta (vlade) i ministar inostranih dela (1892—1893), predsednik ministarskog sveta (vlade) 1903. Tokom Prvog svetskog rata, 1915. godine, austrougarske okupacione snage su ga zarobile i internirale u logor Cegled u Mađarskoj, a zatim u Hicing u Austriji, u kome je dočekao kraj rata. Po povratku iz zarobljeništva povlači se iz politike.
Alimpije Vasiljević, ministar[uredi | uredi izvor]
Jelena Vasiljević, rođ. Avakumović bila je udata za Alimpija Vasiljevića, ministra, profesora Velike škole. Alimpije Vasiljević je unuk Vasilja Pavlovića, kneza u valjevskoj nahiji, buljubaša, kapetan koga pominje prota Mateja, Vasilj iz Bajevca (iako je u stvari iz Veliševca). Bio je knez i Karađorđevo vreme, kao i u vreme prve vlade knjaza Miloša. Zet mu je bio vojvoda Petar Nikolajević Moler. Žena kneza Vasilja bila je tetka Antonija Miškovića, trgovca iz Kadine Luke, kao i Marka Kovačevića (otac Aksentija Kovačevića, dugogodišnjeg narodnog poslanika), trgovca iz Berkovca. Antonije Mišković se oženio Jovankom sestrom Ilije Garašanina, a njihova kćerka Anica je bila udata za Miloja Blaznavca, brata generala Milivoja Petrovića Blaznavca, namesnika. Knez Vasilj Pavlović je imao sina Milovana Vasiljevića, koji se oženio Jelicom, sestrom od strica žene Sime Milosavljevića Paštrmca (1776—1836), knjaz Miloševog barjaktara i najbližeg savetnika. Milovan i Jelica Vasiljević su roditelji Alimpija Vasiljevića. Njegov otac je kasnije oženio Milenijom sa kojom je dobio Alimpijevog polubrata Svetozara Vasiljevića.
Alimpije Vasiljević i Jelena Avakumović su imali jednog sina i pet kćerki, Ljubomira Vasiljevića, diplomatu, sekretara poslanstva, Katarinu Kaju udatu za Jovana Dokića, upravnika Narodnog pozorišta, profesora, direktora gimnazije (njihova kćerka učiteljica sviranja i pevanja u Višoj ženskoj školi), Milku, Zorku i Slavku (učiteljice u Višoj ženskoj školi) i Nebesnu. Sve kćerke su završile sa odličnim uspehom Višu žensku školu.
Ljubomir A. Vasiljević, konzul[uredi | uredi izvor]
Ljubomir A. Vasiljević je bio 1907. vicekonzul u Solunu. Završio je Pravni fakultet Velike škole u Beogradu pa je kao državni pitoomac proveo neko vreme u Parizu radi specijalnog izučavanja kriminalnog prava. Po povratku stupio je u diplomatsku službu ibio vice konzul u Pešti, Skoplju i Solunu. Posle se posvetio književnim i publicističkim radovima.
Mijuškovići[uredi | uredi izvor]
Anka Mijušković, rođ. Avakumović, bila je udata za Todora Mijuškovića (rođ. 1828), profesora, direktora gimnazije, sina sveštenika, O. Pavla Mijuškovića i brata jeromonaha Tofila P. Mijuškovića, igumana manastira Kalenić. Krsna slava Mijuškovića je Sveti Jovan[10]. Njihov sin je prof. dr. Dragiša Mijušković, profesor Velike škole.
Prof. dr Dragiša T. Mijušković[uredi | uredi izvor]
Prof. dr. Dragiša T. Mijušković, bio je profesor Velike škole. Ima potomstva. Njegov sin bio je oženjen praunukom Filipa Hristića
Stamenkovići[uredi | uredi izvor]
Savka Stamenković, rođ. Jovanović, Baba-Dudina kćerka bila je udata za Ignjata Stamenkovića. Imala je jednog sina Nikolu.
Dr Nikola Stamenković, gradonačelnik Beograda[uredi | uredi izvor]
Prof. dr. inž. Nikola Stamenković, predsednika beogradske opštine, prof. Velike škole.
Jovanovići[uredi | uredi izvor]
Stanka Jovanović, rođ. Jovanović, Baba-Dudina kćerka bila je udata za Nikolu Jovanovića (isto prezime), načelnika Ministarstva građevina. Imali su sina Branka i kćer Zorku.
General Branko Jovanović (1868-1921), ministar vojske i mornarice[uredi | uredi izvor]
General Branko Jovanović, (1868-1921), ministar vojske i mornarice. Završio je 18. kl. Niže i 3. kl. Više škole Vojne akademije i Nikolajevsku generalštabnu akademiju u Petrogradu. Bio je 21. juna 1903. ađutant kralja, potom nastavnik konjičkih egzercirnih pravila prestolonasledniku Đorđu Karađorđeviću. U ratovima načelnik štaba komande divizije i komanant divizije. Od 1919. pomoćnik ministra vojnog, ministar vojske i mornarice od 1920. do 1921, kada je umro na dužnosti. General Branko Jovanović bio je oženjen Katarinom Jovanović, kćerkom Stefana Barbierija, trgovca iz Beča, a udovicom Đorđa Panđela, trgovca iz Beograda. Kćerka Katarine Jovanović iz prvog braka bila je udata za generala Đuru Dokića, sina dr. Lazara Dokića, predsednika ministarskog saveta.[11]
Radivojevići[uredi | uredi izvor]
Četvrta Baba-Dudina kćerka Sofija Jovanović bila je udata za Antonija Radivojevića, poverenika kneza Mihaila i nastojnika njegovih imanja (dobara). Imali su sina Živka Radivojevića.
Velimir Vilhelm Todorović, vanbračni sin kneza Mihaila Obrenovića, živeo je u porodici Radivojević od 1857, jer knez Mihailo nije bio zadovoljan kako je njegov sin bio vaspitavan u Beču kod majke Marije Berghauz. Sofija Radivojević zamenila je Vilhelmu majku. Velimir je u Beogradu bio upisan u osnovnu školu, a 1861. je slikar Steva Todorović postavljen za njegovog guvernera, a vaspitavan je zajedno sa Živkom Radivojevićem i sestrićem Steve Todorovića Jovom Stojšićem[12].
Živko Radivojević bio je lični sekretar kralja Milana Obrenovića. Zapamćen i kao prvi Srbin koji je nosio monokl.
Kovanovići[uredi | uredi izvor]
Hristina Kovanović, rođ. Jovanović, Baba-Dudina kćerka, bila je udata za Milana Kovanovića, člana Kasacionog (vrhovnog) suda. Imali su jednog sina Dragoslava i sedam kćerki Dragu, Ljubicu, Bosiljku, Milicu, Danicu, Zoru i Anku.
Prof. dr Dragoslav Kovanović[uredi | uredi izvor]
Prof. dr. Dragoslav Kovanović prof. Velike škole.
Lazar Popović, ministar prosvete[uredi | uredi izvor]
Draga Popović, rođ. Kovanović bila je udatu za Lazara Popovića, ministra prosvete, predsednika suda iz porodice Pavla Popovića, člana Praviteljstvujuščeg sovjeta (od 1805) i diplomatskog izaslanika.
Prokići[uredi | uredi izvor]
Ljubica Prokić, rođ. Kovanović bila je udata za Žiku Prokića, člana uprave grada Beograda.
Prof. dr Stevan Davidović[uredi | uredi izvor]
Bosiljka Davidović, roš. Kovanović bila je udatu za prof. dr. Stevana Davidovića.
Pavlovići[uredi | uredi izvor]
Milica Pavlović, rođ. Kovanović bila je udata za Milana A. Pavlovića.
Badžak[uredi | uredi izvor]
Danica Badžak, rođ. Kovanović bila je udata za Ljubomira Badžaka, ekonoma iz Mladenovca.
Pavlovići[uredi | uredi izvor]
Zora Pavlović, rođ. Kovanović bila je udata za Mirka Pavlovića, trgovca iz Beograda.
Rankovići[uredi | uredi izvor]
Anka Ranković, rođ. Kovanović bila je udatu za Spasoja Rankovića, trgovca, predsednika trgovačke omladine.
Beli-Markovići[uredi | uredi izvor]
Stojanka Karabiberović, kćerka Živka Karabibera i Baba-Dudina sestra bila je udata za Pavla Markovića, upravnika beogradske carine (đumurkane). Pavle Marković bio je sin Asli-Marka, Belog-Marka koji se istakao u vreme Drugog srpskog ustanka. Beli-Marko je imao velike zemljišne posede u Beogradu.[13]
Pavle i Stojanka Beli-Markovići (Belimarković) imali su sinove Jovana, Konstantina i Ljubomira i kćerke Jelenu i Katarinu. Ljubomir Beli-Marković je studirao u inostranstvu, gde je i umro. Sačuvana je njegova prepiska sa Svetozarom Markovićem.
General Jovan Beli-Marković (1827-1906), kraljevski namesnik[uredi | uredi izvor]
General Jovan Beli-Marković (1827-1906), sin Pavla Markovića i Stojanke Karabiberović, namesnik kraljevskog dostojanstva, ministar vojni, ministar unutrašnjih poslova, ministar građevina. Bio je profesor na Artiljerijskoj školi (Vojnoj akademiji), ministar vojni (1868—1872), ministar građevina (1868—1873), ministar unutrašnjih poslova (1889), namesnik malolentom kralju Aleksandru Obrenoviću (1889—1893), državni savetnik, senator u dvodomnoj Skupštini.
U srpsko-turskom ratu 1877/78. bio je komandant Šumadijskog i Moravskog korpusa prilikom oslobađanja Niša, Pirota, Bele Palanke, Leskovca i Vranja.
Sagradio je vilu u Vrnjačka Banja Vrnjačkoj Banji u kojoj je i umro 1906.
General Jovan Beli-Marković bio je prvo oženjen Bisenijom Simić kćerkom Stojana Simića. Poznato je da je miraz prilikom njihovog venčanja iznosio 10. 000 dukata, kao i da je, posle ženine smrti, miraz vratio njenoj porodici, odnosno bratu Đorđu Simiću.
General Jovan Beli-Marković drugi put se oženio 1882. godine Canom rođ. Čotrić, kćerkom trgovca Čotrića (Šabac) rodom iz Tršića, udovicom Pavla Kurtovića iz Šapca[14]. Imali su desetoro dece, između ostalih sinove Miloša i Relju i kćerke Milicu, Cvetu, Bosiljku i Veliku.
- Konjički kapetan Miloš Beli-Marković.
- Relja Beli-Marković (1886-197 ), ofiir, rezervni konjički potpukovnik 1940.
- Milica Marković, rođ. Beli-Marković bila je udata za Jovana Markovića, poslanika (ambasadora).
- Cveta Drobnjak, rođ. Beli-Marković bila je udata za pukovnika Jovana Drobnjaka.
- Velika Stojadinović, rođ. Beli-Marković, bila je udata za sanitetskog majora dr Živojina Stojadinovića, koji je umro od pegavog tifusa 1915.
Konstantin Beli-Marković[uredi | uredi izvor]
Konstantin Beli-Marković, sin Pavla Markovića i Stojanke Karabiberović, smederevski okružni načelnik. Konstantin Kosta Beli-Marković bio oženjen suprugom Katicom Isaković, kćerkom novosadskog profesora Nestora Isakovića.
Poreklo Katice Beli-Marković, rođ. Isaković[uredi | uredi izvor]
Katica Beli-Marković rođena je u novosadskoj porodici Isaković. Isakovići su potomci Nestora Isakovića (1744—1823), građanina, vlasnika radnje, dve kuće (jedna u Dunavskom sokaku), kafane (sa rakidžinicom sa dva kazana), vinograda u Bukovcu (od 40 motika), tutora Almaške crkve. Nestor je sa ženom Anom (-1840) imao sina i kćerku. Kćerka je bila udata za Teodora Nikolića (kalvinističke protestantske veroispovesti). Jovan Isaković (-1838), novosadski građanin, veletrgovac (groser), školovao se u novosadskoj katoličkoj gimnaziji (1794—1797). Imao je sinove Konstantina, Nestora i Tomu i kćerke Julijanu i Jelenu. Konstantin J. Isaković (1814-1871) novosadski advokat, stalni fiskal grada, patronat gimnazije i srpske crkvene opštine, reprezent grada do 1870, profesor mađarskog jezika, istorije, istorije Ugarske i geografije (na mađarskom jeziku) u srpskoj gimnaziji, završio je prava 1839, a sa ženom Katarinom kćerkom trgovca Filipa Kostića imao je dve kćerke Jelenu i Angelinu. Nestor J. Isaković (1807- ) završio je gimnaziju u Novom Sadu, filozofiju u Segedinu i prava u Pešti i Đuru. Bio je pravnik, bez advokatske diplome. Predavao je latinski, algebru, geometriju na latinskom jeziku. Preveo je sa nemačkog Hiljadu i jednu noć. Profesor Nestor J. Isaković je sa Katarinom Jakovljević (umrla 1901), kćerkom Save Jakovljevića, novosadskog građanina i njegove žene Marije (rođ. 1810) imao nekoliko dece, između ostalih Katicu udatu Beli-Marković[15].
Konstantin Beli-Marković i Katica Beli-Marković, rođ. Isaković imali su sinove Danila, Ljubomira i Milivoja.
General Danilo Beli-Marković (1882-1940)[uredi | uredi izvor]
Pešadijski brigadni general Danilo Beli-Marković (1882—1940), sin Konstantina Beli-Markovića, završio je 31. klasu niže škole Vojne akademije u Beogradu. U ratovima 1912 -1918. učestvovao je u prvim borbenim jedinicama kao komandir 1. čete 2. bataljona 3. pešadijskog puka 1. poziva (1912-1913) i komandant 3. bataljona 8. pešadijskog puka Dunavske divizije 1. poziva (1914—1918). Bio je komandant mesta u Zagrebu 1928-1930. Bio je oženjen Katarinom kćerkom dr. Mihaila Jovanovića iz Pirota. Pešadijski brigadni general Danilo Beli-Marković i Katarina Beli-Marković, roš. Jovanović imali su dve kćerke Mirjanu i Jelenu.
- Mirjana Beli-Marković udala se 1935. za kapetana Milorada S. Todorovića.
- Jelena Beli-Marković udala se 1937. za vazduhoplovnog poručnika Konstantina A. Jermakova[16].
General Ljubomir Beli-Marković (1885 - 1948)[uredi | uredi izvor]
Konjički brigadni general Ljubomir Beli-Marković (1885—1948), sin Konstantina Beli-Markovića, završio je 34. klasu niže škole Vojne akademije u Beogradu. U ratovima 1912-1918. učestvovao je kao komanddir 3. eskadrona dunavskog konjičkog diviziona 2. poziva i komandir mitraljeskog odeljenja 4. konjičkog puka (1912-1913) i na poslovima u konjičkom puku. Od 1924. bio je na službi u Obaveštajnom odeljenju Glavnog generalštaba. Zarobljen u Aprilskom ratu. Ostao je u emigraciji. Bio je oženjen Draganom, kćerkom Nikole Stojkovića, činovnika Ministarstva građevina. Konjički brigadni general Ljubomir Beli-Marković i Dragana Beli-Marković, rođ. Stojković imali su kćerku Branislavu.
- Branislava Beli-Marković udala se 1933. za konjičkog poručnika Evgenija A. Bogojevskog[17].
Popovići[uredi | uredi izvor]
Jelena Popović, rođ. Belimarković, kćerka Pavla Beli-Markovića i Stojanke Karabiberović bila je udata za Jovana Popovića, beogradskog trgovca. Imali su sinove Svetolika i Konstantina.
Svetolik Popović, ministar[uredi | uredi izvor]
Svetolik Popović bio je ministar građevina.
Pukovnik Konstantin Popović[uredi | uredi izvor]
Generalštabni pukovnik Konstantin Popović, profesor Vojne akademije. Imao je kćerku Mariju Popović udatu za generala Dušana Stefanovića.
General Dušan Stefanović (1870-1951)[uredi | uredi izvor]
Marija Stefanović, rođ. Popović, kćerka pukovnika Konstantina Popovića, bila je udata za divizijskog generala Dušana Stefanovića, ministra vojnog, upravnika dvora, kancelara kraljevih ordena i vojnog izaslanika u inostranstvu. Divizijski general Dušan Stefanović (1870—1951), sin majora Pavla Stefanovića, zavrpšio je 20. kl. Niže i 4. kl. Više škole Vojne akademije, kao i genralštabnu pripremu. Bio je ađutant kralja 1904-1905, šef unutrašnjeg odseka Gl. generalštaba, predsednik Komisije za razgraničenje sa Grčkom 1913, vojni izaslanik u Bukureštu, ministar vojni 1914. U ratovima komandant 8. pešadijskog puka 1. poziva. Od 1915-1919. vojni izaslanik u Parizu, upravnik dvora 1919, vojni izaslanik u Grčkoj, kancelar Kraljevih ordena 1924-1929.[18]
Denići[uredi | uredi izvor]
Katarina Denić, rođ. Beli-Marković, kćerka Pavla Beli-Markovića i Stojanke Karabiberović bila je udata za Petra Denića, kaznačeja. Imali su sina Pavla Denića.
Pavle Denić, ministar[uredi | uredi izvor]
Pavle Denić, ministar unutrašnjih dela i ministar građevina, zastupnik (v. d) ministra inostranih poslova, Komesar Narodne banke, generalni konzul u Solunu, beogradski okružni načelnik, upravnik Beograda, rezervni oficir i profesor Vojne akademije i dr, sin Petra Denića i Katarine Denić, rođ. Beli-Marković rođen je u Beogradu 16. aprila 1855. Završio je gimnaziju i Vojnu akademiju u Beogradu (1871—1875), a diplomu inženjera stekao je u Parizu. Kao poručnik ađutant u štabu Drinskog i Šumadijskog korpusa i načelnik štaba Šabačke brigade učestvovao je u srpsko-turskim ratovima 1876-1878. Odlikovan srebrnom i zlatnom medaljom za hrabrost. U činu poručnika dao je ostavku na vojnu službu. Bio je redovni profesor geodezije na Vojnoj akademiji od 1889. do 1892, kao i ponovo 1897. Bio je upravnik varoši (grada) Beograda, beogradski okružni načelnik, generalni konzul Srbije u Solunu i Skolju, direktor državne fabrike duvana, komesar Narodne banke, ministar građevina od 7. novembra 1902 do 25. marta 1903. i zastupnik ministra inostranih poslova od 23. marta do 29. maja 1903.
Pavle Denić bio je ministar i u poslednjoj vladi kralja Aleksandra Obrenovića 1903. okončanoj Majskim prevratom kada je i njegov ujak general Jovan Beli-Marković bio stavljen pod stražu. Drugi sestrić, koji je bio uključen u zaveru i postao novi predsednik ministarskog saveta (vlade) Jovan Avakumović, naredio je da se straža ukloni.
Bio je kasnije direktor i član Upravnog odbora Beogradske banke, predsednik Nadzornog odbora Državne hipotekarne banke i predsednik Nadzornog odbora Državne likvidacione banke 1925.
Pavle Denić bio je oženjen udovicom oficira Stevanovića, prijateljicom kraljice Drage Obrenović.
Zanimljivosti[uredi | uredi izvor]
Oko 1890. govorilo se u Beogradu: „Karađorđevići pretenduju, Obrenovići vladaju, a Baba-Dudići upravljaju Srbijom“.[19].
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ B. Kostić, Novo groblje u Beogradu, Beograd 1999, str. 101
- ^ Bjelajac 2004, str. 298.
- ^ "Politika", 3. mart 1922
- ^ Vid. Biografski rečnik Matice srpske, str. 430 - 431.
- ^ Grobnica u 3 parceli na Novom Groblju.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 125.
- ^ "Vreme", 30. apr. 1938, str. 5
- ^ Milan Đ. Milićević, Pomenik znamenitih ljudi u srpskog naroda novijeg doba, Beograd, 1979, str. 521-523.
- ^ Slave i imena svečara, Beograd 1895, [reprint, Beograd 1994], str. 21.
- ^ „Mijušković dr. D. T, profesor Velike škole“, Slave i imena svečara, Beograd 1895, [reprint, Beograd 1994], str. 9-10.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 170.
- ^ Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 2008, str. 2001.
- ^ Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 2008, str. 311.
- ^ Cana Beli-Marković umrla je u dubokoj starosti u Nici od trovanja ostrigama. Vid. Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 2008, str. 312.
- ^ Vasa Stajić, Novosadske biografije Iz arhiva novosadskog magistrata, Novi Sad 1936. [fototipsko izdanje 2002], str. 293-298.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 127-128.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 128.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 279.
- ^ Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 1971, str. 99.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.
- "Politika", 19. jan. 1939, str. 12