Baronski krstaški rat
| Baronski krstaški rat | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Krstaški ratovi | |||||||
 Franačka Sirija po završetku rata (1240) | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
Krstaši.svg){kind=small} Kraljevina Jerusalim |
 Ajubidi | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
|
Tibald IV od Navare Ričard od Kornvola |
El Adil II Ejub El Salih Ismail | ||||||
Baronski krstaški rat pokrenut je 1239. godine na poziv pape Grgura IX. Njegov vođa bio je Tibald IV od Navare. Rat je završen pobedom hrišćana koji su Jerusalimskoj kraljevini priključili teritorije Galileje i Askalona.
Uvod
[uredi | uredi izvor]Nemački car Fridrih II Hoenštaufen pokreće Šesti krstaški rat 1229. godine. U dogovoru sa egipatskim sultanom El Kamilom Fridrih osvaja Jerusalim. Sporazumom u Jafi obnovljena je gotovo čitava teritorija nekadašnje Jerusalimske kraljevine. Krstaška država je sada u svojim granicama imala i Sveti grad. Muslimanima je priznato pravo hodočašća slično onome koga su mirom u Jafi krstaši dobili nakon Trećeg krstaškog rata. Fridrih je franačku Siriju oslobodio muslimanske vlasti, ali ju je ostavio bez vladara. Zabrinuti papa Grgur IX počeo je pozivati hrišćane u novi krstaški rat. Njegovom pozivu odazvalo se francusko plemstvo. U ratu su, između ostalih, učestvovali i Tibald IV od Navare, Igo IV od Šampanje, Pjer Mokler, bretonski grof, Anri od Bara, Raul od Sosona, Anri od Granprea, Matje od Monmoransija, Gijom od Senlisa, Filip od Nanteja i Rišar od Bomona. Vođa je bio šampanjski grof.
Rat
[uredi | uredi izvor]Krstaši su 2. novembra 1239. godine krenuli iz Akre prema Askalonu. Na putu su se odvojili barski grof i burgundijski vojvoda u želji da prvi stignu pred grad. Anri od Bara je zaobišao Askalon i uputio se ka Gazi, iako ga je grof Jafe upozorio da ne ide toliko u dubinu neprijateljske teritorije. Anrijevi krstaši našli su se opkoljeni egipatskim strelcima i konjanicima koji su, uz zvuk fanfara, krenuli u napad. Krstaši su masakrirani, a poginuo je i njihov vođa, grof od Bara. Ostali su zarobljeni i odvedeni u tamnice. Među njima je bio i Filip od Nanteja. Glavnina vojske pod Tibaldom ostala je netaknuta. Oni su se vratili u Akru odakle su se uputili u ravnicu Seforija u Galileji i podigli logor. Krstaši nisu imali potrebe da ulaze u borbu sa muslimanima jer je Saladinovo carstvo u ovom trenutku bilo podeljeno između Kamilovih sinova, Ejuba i El Salih Ismaila. Prvi je vladao Egiptom, a drugi Damaskom. Ismail je krstašima vratio Galileju (sa Nazaretom i Tiberijom) kako bi ih privukao na svoju stranu. Ejub im je prepustio Askalon i potvrdio svojinu nad Vitlejemom i Jerusalimom. Time je gotovo u potpunosti obnovljena nekadašnja teritorija Jerusalimske kraljevine. Nedostajala je samo oblast oko Nabluza i Hebrona. Tibald se poslednjih dana septembra 1240. godine ukrcao za brod ka Evropi. Njegov krstaški pohod bio je uspešan.
Posledice
[uredi | uredi izvor]Obnovljena Jerusalimska kraljevina nije dugo potrajala. Horezmijski Turci su 1244. godine osvojili njenu prestonicu, Jerusalim. Ubrzo padaju Tiberija i Askalon. Sledeće godine Saladinovo carstvo ujedinjeno je pod Ejubom. Franačka Sirija svedena je na uski pojas. Za njeno oslobađanje bio je potreban veliki krstaški rat. Pokrenuo ga je francuski vladar Luj Sveti. Sedmi i Osmi krstaški ratovi koje je predvodio Luj Sveti završeni su neuspehom. Jerusalim je ostao u muslimanskim rukama sve do Prvog svetskog rata kada ga od Osmanlija osvaja britanska vojska.
Izvori
[uredi | uredi izvor]- Krstaška epopeja - Rene Gruse, IK Zorana Jovanovića, 2004. godina (391-5)
