Bogić R. Vlahović
| Bogić R. Vlahović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 25. decembar 1892. |
| Mesto rođenja | Rovci |
| Datum smrti | 4. avgust 1954. (61 god.) |
| Mesto smrti | Beograd |
Bogić R. Vlahović (Rovci, 25. decembar 1892 — Beograd, 4. avgust 1954) bio je aktivni oficir u srpskoj i jugoslovenskoj vojsci učesnik balkanskih i Prvog svetskog rata, Vitez Karađorđeve zvezde sa sa mačevima i nosilac brojni hvojnih odlikovanja. Na čelu svog voda bio je prvi vojnik srpske vojske koji je ušao u oslobođeni Niš 29. septembra 1918. i nagnao neprijatelje da na Sinđelićevom trgu u Nišu ostavi topove mitraljeze i ostalu opremu koja je potom zarobljena.[1]
Život
[uredi | uredi izvor]Rođen je na sam dan Božića 25. decembra 1892. godine u Rovcima, srez Kolašin u Crnoj Gori od oca Radoja J. Vlahovića i majke Stane.[2] Odrastao je u brojnoj porodici, pored roditelja i braća i sestre: Mijata, Pere, Gospava i Vidisava. Školovao se prvo u Rovcima, u kojima je završio osnovnu školu kod učitelja prote Dobričanina. Kako je porodica bila jako siromašna, i pored lepog mišljenja prote o učenju malog Vlahovića, nije bilo uslova da se dečak pošalje na dalje školovanje.
Međutim željan uspeha u životu, Bogić se iz rodnog mesta pešice uputio do Zelenike u Boki kotorskoj, i bez ikakvih sredstava uspeo da se u luci ukrca na brod kojim je stigao do Rijeke. Od Rijeke je, vozom, preko Zagreba stigao u Zemun.
Da bi se prehranio, neko vreme je šegrtovao po zemunskim radnjama. U to vreme za siromašnog dečaka jedina nada bila je upis vojne škole ili bogosloviju, kako bi uz sticanje znanja imao i redovne obroke i krevet da spava. Uspeo je da upiše vojnu školu, i dalje karijeru sve do penzionisanja nastavio je u srpskoj vojsci kao učesnik nekoliko ratova.
Oženio se 22 novembra 1922. godine. sa Leposavom, devojačko Stojković, iz Beograda sa kojom je imao tri sina, Aleksandra (rođenog 18. jula 1924) i Mihaila (rođenog 20. oktobra 1926) i Radoja (8. novembar 1928).
Od stupanja u vojsku 1. aprila 1911. godine, kada je proizveden je u prvi čin kaplara redovno je unapređivan u više činove. Službovao je u više gradova Kraljevine Jugoslavije sve do odlaska u penziju, sa činom majora, na osnovu Ukaza AĐ Br. 24457 od 24. februara 1930. godine.
Po njegovom penzionisanju porodica Vlahović živela je u Beogradu u Njegoševoj ulici broj 10. Kako je kuća oštećena u toku savezničkog bombardovanja krajem Drugog svetskog rata, Vlahovići su se preselili u Dom ratnih vojnih invalida (Vilsonova 5), gde je Bogić kao penzioner besplatno i radio. Komunisti su 1947. godine izbacili Vlahoviće iz ovog stana i u njega uselili Titov generala, dozvolivši ima da sa sobom ponesu samo najnužnije stvari. Vlahovići su od tada živeli na adresi Svilajnačka 6 (kasnije – Čegarska 6). Nakon ovog nemilog događaja, Bogić je odbio da prima penziju.
Život vitez Karađorđeve zvezde Bogić R. Vlahović okončan je u noći između 3/4. avgusta 1954. godine, pod nerazjašnjenim okolnostima. Obdukcija nije urađena, a porodici nije dozvoljeno da vidi telo. Sahranjen je 6. avgusta 1954. godine na Novom groblju u Beogradu.[3]
.jpg)
Karijera
[uredi | uredi izvor]U vojsku je stupio 1. aprila 1911. godine kao pripadnik slobodne profesije.
- Napredovanje u činu
Od stupanja u vojsku 1. aprila 1911. godine kada je proizveden je u prvi čin kaplara. Redovno je unapređivan i u penziju je otišao sa činom majora.
- kaplar od 1. oktombra 1911. godine
- podnarednik od 1. oktombra 1912. godine
- narednika od 22. novembra 1913. godine
- potporučnik od 14. oktombra 1914. godine
- poručnik od 30. januara 1920. godine
- kapetan II kl. od 1. maja 1925. godine
- kapetan I kl. od 28. juna 1928. godine
- major od 24. februara 1930. kada je sa ovim činom penzionisan.
- Kretanje u službi
- Kakve je dužnosti i kad vršio?
- 1912-1913. god. u srpsko-turskom i srpsko-bugarskom ratu desetar i vodnik 2. čete 3. bat. 2. pešad. puka.
- 1914. god. vodnik 4. čete 3. batalj. 2. pešad. puka
- 1915. god. vodnik i zast. Komandira 2. čete 1. batalj. 16. pešad. puka i vodnik 2. čete 2. batalj. 16. pešad. puka.
- 1916. god. vodnik 3. čete 1. batalj. 16. peš. puka.
- 1917. god. vodnik 2. i 4. čete 2. bat. 2. pešad. puka.
- 1918. god. vodnik 2. čete 3. bat. 1. pešad. puka.
- 1919. god. vodnik 2. čete 3. batalj. 1. pešad. puka; na službi pri „Narodnom Izvršnom odboru” u Podgorici, na službi u komandi mesta Beograd.
- 1920. god. Na službi u komandi mesta u Beogradu do 23. sept. Zamenik arhivara beogradske pukovske okr. komande.
- 1922. god. vodnika 18. pešad. puka
- 1922. god. vodnika 48. pešad. puka
- 1923. god vršioc dužnosti komandira 2. čete 48. pešad. puka
- 1925. god. Komandir 7. čete 35. pešad. puka „Zrinskog” a
- 1925. na službi u Štabu kom. IV Arm. Oblasti
Izvori
[uredi | uredi izvor]- ^ Bojan (2020-05-12). „Vlahović R. Bogić”. Prvi svetski rat. Arhivirano iz originala 23. 01. 2024. g. Pristupljeno 2024-01-23.
- ^ Vojni arhiv, Oficirski karton-pešadijski kapetan I kl. Bogić Radoja Vlahović
- ^ Izjave unuka-sestara Vlahović, Jelena (Mihaila) Vlahović (mecosopran opere Narodnog pozorišta u Beogradu i prof. književnosti), Sonja (Radoja) Vlahović, slikar grafičar, prof. na Visokoj školi primenjenih umetnosti u Beogradu) i Anđelka (Radoja) Vlahović (prof. književnosti, činovnik privatnog peduzeća), Beograd, 09.02. 2017. U: Slavoljub Stanković Tale Pešadijski kap. I klaseBogić R. Vlahović, nosilac ordena Karađorđeve zvvezde sa mačevima IV reda, vitez koji je prvi ušao u oslobođeni Niš 1918. Leskovački zbornik LVII 2017: str.162.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Vlahović S. T., Vitezovi Karađorđeve zvezde sa mačevima, najhrabriji među hrabrima, Beograd, 1989, 82-83.
- Seneka A. L., Pisma prijatelju, 1978, 480.
- Riznić M., Za otadžbinu, 1938, 114, 117-120.