Pređi na sadržaj

Bruno Barili

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Bruno Barili
Lični podaci
Puno imeBruno Barilli
Datum rođenja(1880-12-14)14. decembar 1880.
Mesto rođenjaFano, Kraljevina Italija
Datum smrti15. april 1952.(1952-04-15) (71 god.)
Mesto smrtiRim, Italija
Književni rad
Najvažnija delaSrpski ratovi
Milena Pavlović-Barili sa roditeljima, 1910.
Milena Pavlović-Barili: Portret Bruna Barilija, 1938, ulje na platnu, 41x33 cm (vlasnik: Galerija Milene Pavlović-Barili, Požarevac, Srbija)
Kuća u Požarevcu u kojoj je Bruno živeo sa suprugom Danicom i ćerkom Milenom, danas Galerija Milena Pavlović Barili

Bruno Barili (ital. Bruno Barilli; Fano, 14. decembar 1880 – Rim, 15. april 1952)[1] bio je italijanski kompozitor, muzički kritičar, pesnik, putopisac,[2] a oprobao se i kao glumac.[3] Kod nas je najpoznatiji kao otac čuvene slikarke Milene Pavlović-Barili, ali i kao ratni dopisnik, pisac memoarskog proznog dela Srpski ratovi.[4]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Bruno Barili rođen je u mediteranskom gradu Fanu, rodnom mestu svoje majke Ane Adanti (it. Anna Adanti), u kome je proveo najranije detinjstvo. Odrasta u Parmi, rodnom mestu svog oca, slikara Čekropea Barilija (it. Cecrope Barilli),[1] u porodici koja je dala veliki broj umetnika - slikara, pesnika i muzičara. U Parmi započinje studije, ali 1901. godine[5] odlazi na studije muzike u Minhen.[6]

Na Konzervatorijumu u Minhenu Bruno je upoznao Srpkinju Danicu Pavlović[a], u Bajrojtu u Nemačkoj, na festivalu Vagnerove muzike. Venčali su se 8. januara 1909. godine u pravoslavnoj crkvi u Požarevcu. Iz Požarevca je mladi par otputovao u Beograd, odatle u Veneciju, a zatim u Parmu kod porodice Barili.[8]

Početkom novembra, u Požarevcu, rodila se njihova ćerka Milena i majka Danica odlazi sa njom u Rim već posle šest nedelja, da bi se obe nakon osam meseci vratile u Požarevac.[9] Supružnici su živeli razdvojeno, Danica sa Milenom u Požarevcu, a Bruno u Rimu. Danica je u početku često putovala u Rim, a kasnije retko. Razveli su se 1923. godine, ali nikada nisu prekinuli kontakt. Bruno se nije ponovo ženio. Umro je 15. aprila 1952. godine u Rimu, u domu za stare i prema sopstvenoj želji sahranjen u grobnici na nekatoličkom groblju Testaccio,[8][10] pored ćerke Milene, čija je urna tu preneta iz Njujorka 1949. godine.[8] Deset godina kasnije pored njih je u istu grobnicu sahranjena i Danica Pavlović-Barili.[11][12]

Odnos sa ćerkom[uredi | uredi izvor]

Iako razdvojeni, a od 1923. godine i razvedeni, supružnici Barili nikada nisu prekinuli kontakt. Milena je često boravila kod oca, prisustvovala premijerama njegovih opera i može se reći da je Bruno i pored razdvojenosti ostao sastavni deo njenog života.[5] Njegov uticaj naročito je značajan u periodu kada Milena ulazi u svet umetnosti. Zapravo ovaj novi, prisan odnos sa ocem verovatno je i najzaslužniji za njeno naglo osamostaljenje u Parizu. Njegova umetnička interesovanja i krug boema, umetnika i intelektualaca u kom se kretao i u koji je uveo i Milenu morali su predstavljati i ohrabrenje i podsticaj za mladu umetnicu. Bez njegove pomoći verovatno ne bi bila moguća ni izuzetno velika izlagačka aktivnost tokom prvih godina Mileninog života u Parizu.[2]

Profesionalni život[uredi | uredi izvor]

Iako kod nas poznat uglavnom po tome što je bio otac čuvene slikarke, italijanski istoričari književnosti i muzike tvrde da je reč o izuzetnom stvaraocu.[8] Naš čuveni pesnik Rastko Petrović upoznao je, dok je kao diplomata boravio u Rimu, Bruna Barilija i o njemu svedoči: „Poslednji izdanak velikog boemstva, duhovni brat našeg Ujevića i Drainca, kojima toliko liči svojim gospodskim i suverenim odricanjem svega što bi mu život moglo načiniti ugodnim, Barili je danas jedan od najomiljenijih evropskih pesnika. Njegov uzbuđeni, plameni stil, kojim uspeva da dá neočekivane i nove izraze svome maternjem jeziku, da izrazi dinamiku savremenog života, čini ga tako tipično predstavnikom novoga društva u Italiji... On je poetičan u svakom svom pokretu.”

Muzika[uredi | uredi izvor]

Barili ja napisao dva muzička dela: operu Medusa, koja je pobedila na konkursu Mac Cornic 1914. godine, ali nikada nije izvedena i Emiral, pobednik na nacionalnom konkursu 1923. i izveden u Kontanci di Roma 1924. godine.[8] Osim komponovanja Barili piše i kritike u mnogim eminentnim italijanskim muzičkim časopisima.[1]

Književnost[uredi | uredi izvor]

Prve literarne korake Bruno Barili pravi 1912. godine, kada kao dopisnik italijanskog Tribjuna izveštava o Prvom balkanskom ratu, zadatak koji je dobio od urednika ovog lista kada je krenuo u Požarevac, u posetu ženi i ćerki. Isto se ponovilo i 1914. kada je, za Korijere dela sera izveštavao o ratnim zbivanjima u Srbiji tokom Prvog svetskog rata.[13] Svoje izveštaje Barili je slao iz Beograda, Valjeva, Niša, Vranja, Skoplja i drugih gradova, a u njima je opisivao stradanja srpskog naroda sa mnogo simpatija i saosećanja, diveći se kako podvizima i junaštvu srpskih vojnika, tako i lepoti predela kroz koje je prolazio. Tokom ovog perioda nastali su i njegovi memoarski zapisi, kasnije pretočeni u knjigu Srpski ratovi (it. La guerre serbe), prvi put objavljenu u Rimu 1993. godine.[4]

Pisao je i muzičku kritiku za velike italijanske listove među kojima su Korijere dela sera i Tempo, koje je kasnije objavio u knjizi Miš u violini. Kasnije se Barili okreće pisanju eseističke i putopisne proze i iza njega je ostao niz značajnih dela koja kod nas nisu do sada prevedena. Njegovo delo Sećanja na London (it. Ricordi londinesi) Smatra se značajnim delom književnosti 20. veka.[8] Objavio je još nekoliko knjiga, od kojih je jedna ilustrovana sa šesnaest Mileninih crteža.[14]

Najvažnija dela[uredi | uredi izvor]

  • Delirama (Rim, 1925) - proza
  • Il sorcio nel violino (srp. Miš u violini, Milano, 1926) - zbirka muzičkih kritika
  • Il paese del melodrama (srp. Zemlja melodrame, Lancano, 1930) - proza
  • Parigi (1938) - proza
  • Il sole in trappola (Firenca, 1941) - putopisna proza
  • Come la lune (Rim, 1945) - poezija
  • Ricordi londinesi (srp. Sećanja na London delimično objavljena u Rimu već 1945) - putopisna i biografska proza
  • Il viaggatore volante (Milano, 1946) - putopisna proza
  • Caprici di vegliardo (Milano, 1949) - poezija i proza
  • Lo Stivile (Rim, 1952) - biografska proza
  • Lo spettatore stralunato (srp. Opčinjeni gledalac, Parma, 1982) - filmske hronike, objavljeno posthumno[6]
  • La guerre serbe (Rim, 1993) - memoarska proza, objavljeno posthumno

Film[uredi | uredi izvor]

Desetak godina posle objavljivanja Zemlje melodrame, krajem 40-ih, Barili je bio odabran da komentariše Filmski festival u Veneciji. Sve njegove filmske hronike objavljene su 1982. godine pod naslovom Opčinjeni gledalac.[6] Na filmu se Barili oprobao i kao glumac, u filmu Ruža (it. La rosa) reditelja Arnalda Fratelija iz 1921. godine, zatim kao kompozitor muzike za kratki dokumentarni film Appuntamento a Piazza di Spagna, reditelja Romola Marćelinija, u kome se takođe i pojavljuje.[3]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Napomene[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Prema pismu koje je Bruno uputio ocu 3. aprila 1908. godine, a u kome traži njegov blagoslov za brak sa Danicom, on i Danica su se upoznali još u novembru 1905. godine,[7] ubrzo po njenom dolasku u Minhen.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v „Barilli, Bruno”. TRECCANI - Enciclopedie on line. Pristupljeno 6. 12. 2017. 
  2. ^ a b Protić 1990
  3. ^ a b „Bruno Barili”. IMDb. Pristupljeno 6. 12. 2017. 
  4. ^ a b Barili 2014
  5. ^ a b Mazzola 2009, str. 42—54
  6. ^ a b v Živković Fiati, Marija (2014). Uz ovaj prevod (pogovor za knjigu Bruna Barilija „Srpski ratovi”). Novi Sad: Prometej. ISBN 978-86-515-0915-8. 
  7. ^ Milojković, Jelica (1995). „In memoriam, Milena Pavlović Barilli-Gosselini”. Likovni život. Zemun (53-54): 96—99. 
  8. ^ a b v g d đ Popović, Radovan (2014). Bol i tuga Bruna Barilija (pogovor za knjigu Bruna Barilija „Srpski ratovi”). Novi Sad: Prometej. ISBN 978-86-515-0915-8. 
  9. ^ Milenković, Milisav (6. 7. 2009). „Ponosni otac”. Večernje Novosti. Pristupljeno 6. 12. 2017. 
  10. ^ Milojković, Jelica (2009). Milena Pavlović-Barilli (Požarevac, 1909 - Njujork, 1945) : zvezdanim tragom (katalog izložbe). Beograd: SANU. ISBN 978-86-903193-8-1. Arhivirano iz originala 07. 12. 2017. g. Pristupljeno 6. 12. 2017. COBISS.SR 168283148
  11. ^ Janković 2001, str. 15-17
  12. ^ „Tomb no. 774”. Il Cimitero Acattolico di Roma. Arhivirano iz originala 08. 12. 2017. g. Pristupljeno 8. 12. 2017. 
  13. ^ Pelegrini, Đorđo (2014). Prozni pisac — početnik (predgovor za knjigu Bruna Barilija „Srpski ratovi”). Novi Sad: Prometej. ISBN 978-86-515-0915-8. 
  14. ^ Milenković, Milisav (5. 7. 2009). „Pesma u slikama”. Večernje Novosti. Pristupljeno 13. 12. 2017. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]



Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Бруно_Барили&oldid=27416137”