Gojko Vešović
| Gojko Vešović | |
|---|---|
 Gojko Vešović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 29. septembar 1947. |
| Mesto rođenja | Bijelo Polje, NR Crna Gora, FNR Jugoslavija |
Gojko Vešović (Bijelo Polje, 29. septembar 1947) srpski je književnik iz Crne Gore. Dugo godina je bio direktor Narodnog Univerziteta “Božidar Adžija”, opština Vračar, Beograd.
Biografija
[uredi | uredi izvor]Rođen kao deseto dete od oca Velimira i majke Darinke, rođene Tapušković. Supruga Dušanka, rođena Kojović, rodila dvoje dece Anu i Vladimira, koji imaju svoja potomstva. Ana i suprug Predrag Lazarević, Petra i Pavla, a Vladimir sa suprugom Ivanom, rođenom Ivković, Saru i Viktora.
Osnovnu školu završio je u Papama kod Tomaševa u Crnoj Gori. Gimnaziju završio u Bijelom Polju 1968. godine. Iste godine upisao Filozofski fakultet u Beogradu, koji završava 1974. godine diplomskim radom kod prof. dr Dragana Jeremića, sa temom “Problem partijnosti u književnosti kod Lenjina”. Svoju naklonjenost književnosti pokazuje još u Bjelopoljskoj gimnaziji uz svesrdnu podršku profesora književnosti Blaže Kneževića.
Kao gimnazijalac, 1964. godine dobija drugu nagradu za poeziju i drugu nagradu za prozu od književnog kluba “Blažo Šćepanović”, što je bilo najveće priznanje opštine Bijelo Polje za mlade talente. Poezijom se bavi aktivno od dolaska u Beograd 1968. godine. Počinje da objavljuje u "Književnim novinama", "Mladosti", “Studentu", "Studentskom gradu”, "Mostovima", "Stvaranju" i u mnogim drugim listovima i časopisima. Radio je u Studentskom kulturnom Centru kao pomoćnik urednika Predraga Dragića Kijuka i Spasoja-Paje Grdinića.
Za prvog urednika Književnog programa Doma kulture “Studentski grad” imenovan je 1. jula 1974. godine, gde ostaje sve do 1978.godine, kada biva imenovan za upravnika Centra za kulturu Narodnog univerziteta “Braća Stamenković” na opštini Palilula. Od beogradske opštine Palilula dobija 1981. godine Novembarsku nagradu za poseban doprinos razvoju kulturnih aktivnosti na ovoj opštini. Za aktivnosti na polju Kulture od 1978. do 1983. godine, od Samoupravne interesne zajednice pobratimljenih opština Palilula-Beograd, Medveščak-Zagreb, Bežigrad-Ljubljana i Sarajevo-Centar, dobija Povelju Bratstva i Jedinstva za doprinos ovoj saradnji. Imenovan je 1986. godine za generalnog direktora Narodnog univerziteta "Božidar Adžija" na beogradskoj opštini Vračar. Na ovom mestu ostaje do oktobra 2000. godine.
U Udruženje književnika Srbije primljen je 2000. godine. Od te godine, nakon osnivanja privatnog Otvorenog Univeziteta "Znanje", bavi se obrazovanjem i kulturom sve do penzionisanja 2009. godine.[1]
Od Kulturno-prosvetne zajednice Beograd dobija nagradu „Zlatni beočug” 1996. godine za trajan doprinos razvoju u oblasti kulture. Lično se izjašnjava da je istovremeno dao doprinos i crnogorskoj književnosti.
Bibliografija
[uredi | uredi izvor]- Polarne obmane, zbirka pesama, ZAPIS, 1980.godina, Beograd, prvo izadnje, ćirilica, 1000 primeraka
- Polarne obmane, drugo dopunjeno izdanje, ABC Grafika a.d. 1990. godina, Beograd, ćirilica, 1000 primeraka
- Zbornik pisaca Jugoslavije, koautor, Dom kulture Studentski grad, 1979.
- Ponešto o našoj majci, roman, Univerzitetska reč, Beograd 2000. godina., ćirilica, 1000 primeraka
- Počinje novo doba svijeta, priče, Univerzitetska reč, Beograd, 2000. godina., ćirilica, 500 primeraka
- Počinje novo doba svijeta, priče, drugo dopunjeno izdanje, Univerzitetska reč, Beograd, 2000. godina, ćirilica, 500 primeraka
- Počinje novo doba svijeta, priče, treće dopunjeno izdanje, Univerzitetska reč, Beograd, 2000. godina, ćirilica, 500 primeraka
- Ponešto o našem ocu informbirovcu, roman, Forma B, 2024. godina, ćirilica, 500 primeraka
Reference
[uredi | uredi izvor]
