Pređi na sadržaj

Dimitrije Vojvodić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
dimitrije vojvodić
Dimitrije Vojvodić Zeko
Lični podaci
Datum rođenja(1908-05-09)9. maj 1908.
Mesto rođenjaKonjusi, kod Andrijevice, Knjaževina Crna Gora
Datum smrti25. jul 1987.(1987-07-25) (79 god.)
Mesto smrtiBeograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesijavojno lice
Delovanje
Član KPJ odjula 1941.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska narodna armija
1941 — 1963.
Činpotporučnik JV u rezervi
general-potpukovnik JNA
Heroj
Narodni heroj od21. decembra 1951.
Odlikovanja
jugoslovenska odlikovanja:
Orden narodnog heroja
Orden ratne zastave Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem
Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima Orden za hrabrost Orden za hrabrost
Partizanska spomenica 1941.
inostrana odlikovanja:
Partizanski krst
Partizanski krst

Dimitrije Vojvodić Zeko (Konjusi, kod Andrijevice, 9. maj 1908 — Beograd, 25. jul 1987) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Rođen je 9. maja 1908. godine u selu Konjusima, kod Andrijevice. Poticao je iz zemljoradničke porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu, gimnaziju u Beranama, a potom je studirao na Pravnom fakultetu u Beogradu.[1]

Ubrzo po dolasku na studije u Beograd, pridružio se revolucionarnom studentskom pokretu. Iako nije bio član Komunističke partije, učestvovao je u mnogim akcijama, koje su organizovali studenti-komunisti na Beogradskom univerzitetu. Nakon dve godine studija, napustio je fakultet i zaposlio se kao blagajnik u Opštini u selu Ponoševac, kod Đakovice. U ovo mesto su mu se preselili i njegovi roditelji. Tokom odsluženja vojnog roka završio je Školu rezervnih oficira.[1]

Narodnooslobodilačka borba

[uredi | uredi izvor]

Kao rezervni oficir Jugoslovenske vojske, učestvovao je u kratkotrajnom Aprilskom ratu, 1941. godine. Bio je zarobljen, ali je posle tri dana uspeo da pobegne i dođe u Crnu Goru. U Andrijevičkom srezu se povezao sa članovima KPJ u učestvovao u pripremama za ustanak. U toku Trinaestojulskog ustanka bio je zamenik komandira Konjuškog gerilskog odreda i sa njim učestvovao u napadu na Andrijevicu i njenom oslobođenju. Tada je jula 1941. godine bio primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).[1]

Krajem 1941. godine, bio je jedan od prvih dobrovoljaca iz svog kraja koji je stupio u Crnogorski odred za operacije u Sandžaku. U ovom odredu je bio vodnik i sa njim je učestvovao u Pljevaljskoj bici. Nakon ovoga je, 21. decembra 1941. godine, stupio u tada formiranu Prvu proletersku udarnu brigadu. Januara 1942. godine sa ovom brigadom je učestvovao u borbama u istočnoj Bosni, kao i u Igmanskom maršu.[1]

Februara 1942. godine je postao vojni instruktor za obuku novih boraca, a ubrzo potom komandir Omladinske čete. U proleće 1942, u vreme Treće neprijateljske ofanzive, bio je postavljen za zamenika komandanta Drugog crnogorskog bataljona Prve proleterske udarne brigade. Učestvovao je i u pohodu proleterskih brigada za Bosansku krajinu i na tom putu se istakao u borbama za Konjic, Duvno i Livno.[1]

Po dolasku u Bosansku krajinu bio je određen za zamenika komandanta Drugog bataljona Prve dalmatinske udarne brigade, a ubrzo potom je postao komandant ovog bataljona. Sa ovom brigadom se posebno istakao u borbama za Jajce, novembra 1942. godine, a potom u brojnim akcijama tokom Četvrte i Pete neprijateljske ofanzive. U toku bitke na Sutjesci, uspeo je da svoj bataljon uspešno izvuče iz okruženja. Potom se u leto 1943. godine istakao u borbama u istočnoj Bosni.[1]

Potom je bio postavljen za komandanta Sedme banijske udarne brigade, koja se tada sa terena istočne Bosne vratila na Baniju. U toku jeseni 1943, i tokom zime 1943/44. godine sa ovom brigadom je vodio borbe na teritoriji Banije, Korduna, Hrvatskog primorja i Gorskog kotara. Kao veoma sposoban rukovodilac i starešina do kraja rata nalazio se ne više visokih funkcija – bio je najpre načelnik, a potom komandant Trinaeste primorsko-goranske divizije, zatim načelnik Štaba Jedanaestog hrvatskog korpusa, a 1945. godine je bio načelnik odeljenja u Štabu Četvrte armije.[1]

Posleratni period

[uredi | uredi izvor]

Posle rata je nastavio profesionalnu vojnu karijeru u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA). Završio je Višu vojnu akademiju JNA i Kurs operatike JNA i obavljao razne odgovorne vojne dužnosti. Bio je komandant divizije Korpusa narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ), komandant Prve proleterske divizije, načelnik Uprave za vanarmijsko vojno vaspitanje JNA i dr. Bio je biran i u forume nekih društveno-političkih organizacija SR Srbije i Beograda.[1] Aktivna vojna služba u JNA mu je prestala 1963. godine u činu general-potpukovnika.[2]

Umro je 25. jula 1987. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.[3]

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden bratstva i jedinstva prvog reda, Orden partizanske zvezde drugog reda, Orden zasluga za narod drugog reda i dva Ordena za hrabrost.[4] Od inostranih odlikovanja, ističe se Partizanski krst NR Poljske. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 21. decembra 1951. godine.[1][5]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ a b v g d đ e ž z Narodni heroji Jugoslavije 1975.
  2. ^ Vojni leksikon 1981.
  3. ^ Srpski biografski rečnik 2007.
  4. ^ Ko je ko u Jugoslaviji 1958.
  5. ^ Vojna enciklopedija (tom peti) 1973.

Literatura

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Димитрије_Војводић&oldid=28572487”