Episkop delčevsko-kamenički Marko
| Marko (Kimev) | |
|---|---|
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Makedonska pravoslavna crkva |
| Eparhija | Episkopija delčevsko-kamenička |
| Čin | episkop |
| Titula | delčevsko-kamenički |
| Godine službe | (2023-danas) |
| Posljednja eparhija | Episkopija bregalnička (POA-SPC) |
| Godine službe | (2006-2023) |
| Prethodna eparhija | titularni episkop dremvički (POA-SPC) |
| Godine službe | (2003-2006) |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Goran Kimev |
| Datum rođenja | 25. novembar 1977. |
| Mesto rođenja | Štip, SFR Jugoslavija |
Marko (svetovno Goran Kimev; Štip, 25. novembar 1977) je naznačeni episkop delčevsko-kamenički (od proleća 2023. godine) Makedonske pravoslavne crkve (MPC). Prethodno je bio episkop bregalnički (2006-2023) i titularni episkop dremvički (2003—2006) u sastavu autonomne Pravoslavne ohridske arhiepiskopije (POA), pod omoforom Srpske pravoslavne crkve (SPC).[1][2]
Biografija
[uredi | uredi izvor]Rođen je u Štipu 25. novembra 1977. i kršteno ime mu je Goran. Osnovnu školu je završio u rodnom gradu, nakon čega je upisao Bogoslovsku školu u Skoplju. Nakon pet godina školovanja na bogosloviji i odsluženog vojnog roka upisao se na Bogoslovski fakultet u Skoplju, a istovremeno radi i u administraciji Veleško-povardarske mitropolije.
Po stupanju u Veleško-povardarsku mitropoliju, sjedinjene u Srpsku pravoslavnu crkvu, a preko nje i sa cijelom pravoslavnom ikumenom, kao upućen u mitropoliju i duhovno dijete mitropolita Jovana (Vraniškovskog), dana 6. jula 2002. biva nasilno progonjen od strane policije u Severnoj Makedoniji zajedno sa mitropolitom i svom njegovom duhovnom djecom koji žive u zgradi mitropolije. Samo nekoliko dana kasnije, 20. jula 2002, u uslovima progonstva u manastiru Sveti velikomučenik Georgij kod Negotina, mitropolit Jovan VI ga potstrižuje u monaštvo i dobija ime Marko.
Episkop
[uredi | uredi izvor]Dana 2. avgusta 2002, u manastiru Sveti Prohor Pčinjski, rukopoložen je u đakonski čin od episkopa vranjskog gospodina Pahomija i kao đakon služi u paraklisu „Voskresenie Hristovo” u Bitolju, a istovremeno pohađa školu za grčki jezik u Grčkoj. Diplomirao je na Aristotelovom univerzitetu u Solunu. Iako relativno mlad, zbog potreba Ohridske arhiepiskopije, odlukom Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve održanog 10/23. maja 2003, na predlog mitropolita veleškog i povardarskog i egzarha ohridskog gospodina Jovana VI, izabran je za njegovog vikarnog episkopa sa titulom episkop dremvički.
Dana 1. juna 2003. u novoformiranom rezidencijalnom manastiru Ohridske arhiepiskopije posvećene Svetom Jovanu Zlatoustom rukopoložen je u jeromonaški čin. Nemajući mogućnost za njegovu hirotoniju u Severnoj Makedoniji, s obzirom da su vlasti zabranile ulazak srpskog patrijarha i episkopa Srpske pravoslavne crkve u Severnu Makedoniju, ista je izvršena u manastiru Sveti Prohor Pčinjski dana 24. novembra/7. decembra 2003, a odlukom Svetog arhijerejskog sinoda Srpske pravoslavne crkve postavljen je za mjestobljustitelja bitoljskog. Dana 16/29. juna 2006, odlukom Svetog arhijerejskog sinoda Pravoslavne ohridske arhiepiskopije, postavljen je za nadležnog arhijereja Bregalničke eparhije sa titulom episkop bregalnički i mjestobljustitelj bitoljski.[3]
U sklopu redovnog zasedanja Svetog Arhijerejskog Sabora SPC, koje je bilo održano od 15. do 26. maja 2005. godine,[4] usvojen je saborski Tomos o crkvenoj autonomiji Pravoslavne ohridske arhiepiskopije, koji je izdat 24. maja od strane sabora, sa potpisom srpskog patrijarha Pavla. Tim aktom, koji je usaglašen i usvojen na saborskom zasedanju, Pravoslavna ohridska arhiepiskopija je dobila punu crkvenu autonomiju, pod omoforom Srpske pravoslavne crkve. U tekstu tomosa, izričito je pomenut i episkop Marko, kao i Bitoljska eparhija kojom je upravljao.[5]
Sveti arhijerejski sabor SPC je 16. maja 2022. godine doneo odluku o obnovi liturgijskog zajedništva sa Makedonskom pravoslavnom crkvom,[6] a potom je 19. maja godine u Beogradu održano i prvo zajedničko bogosluženje arhijereja SPC i MPC.[7] U nastavku zasedanja, Sveti arhijerejski sabor SPC je 20. maja doneo načelnu odluku o davanju saglasnosti za dodeljivanje autokefalnog statusa MPC, ali ta odluka zbog svoje načelne i uslovne prirode nije bila odmah obnarodovana, niti je pomenuta u zvaničnom saborskom saopštenju, koje je objavljeno 23. maja.[8] Potom je usledio boravak srpskog patrijarha Porfirija u Skoplju, gde je 24. maja došlo do javnog saopštavanja odluke o prihvatanju autokefalnosti MPC od strane SPC, a tom događaju je prisustvovao i episkop Marko.[9]
Sticajem okolnosti, jerarhija POA nije prisustvovala objavljivanju patrijarhovog tomosa o autokefalnosti MPC, koji je bio uručen 5. juna u Beogradu.[10] Nakon tog čina, jerarhija POA se nije zvanično oglašavala povodom ključnih pitanja koja proističu iz odnosa između pomenutog patrijarhovog tomosa i starijeg saborskog tomosa iz 2005. godine.[11]
Prelazak pod okrilje MPC
[uredi | uredi izvor]U proleće 2023. godine, Sinod MPC je predložio da episkop Marko u sklopu predstojeće integracije POA sa MPC dobije na upravu buduću Eparhiju delčevsko-kameničku, čije je osnivanje tada najavljeno. Dalji koraci ka rešavanju tog pitanja ostvareni su 20. maja, kada je Sveti arhijerejski sabor SPC dao saglasnost za prelazak jerarhije POA pod okrilje MPC,[12] nakon čega je Sinod MPC 20. juna doneo odluku da jerarsima POA budu doznačene nove, u tom trenutku još uvek nepostojeće eparhije u okviru jerarhijske strukture MPC.[13]
Time je pokrenut i postupak za osnivanje tih novih eparhija, što prema slovu Ustava MPC podrazumeva i odgovarajuću odluku Crkveno-narodnog sabora MPC, koji će biti sazvan u budućnosti. Do okončanja tog procesa trebalo bi da budu rešena i preostala pitanja koja se odnose na proces integracije, uključujući i zvanično organizovanje pomenute eparhije, a samim tim i pitanje o Markovom zvaničnom ustoličenju na službi episkopa delčevsko-kameničkog.[14][15] U međuvremenu, Sinod POA je 28. juna izdao saopštenje o integraciji jerarhije POA u MPC,[16] nakon čega je Marko usvojio titulu: episkop delčevsko-kamenički.[17]
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Biografija na episkopot bregalnički i mestobljustitel bitolski G. Marko (Kimev)
- ^ MPC (2023): Ilindensko poslanie (31.07.2023)
- ^ Biografija na episkopot bregalnički i mestobljustitel bitolski G. Marko (Kimev), 29. jul 2014.
- ^ „Saopštenje za javnost sa redovnog zasedanja SAS SPC (2005)”. Arhivirano iz originala 12. 06. 2011. g. Pristupljeno 21. 06. 2022.
- ^ Tomos o crkvenoj autonomiji Pravoslavne ohridske arhiepiskopije (2005)
- ^ „SPC: Saopštenje Svetog Arhijerejskog Sabora (16. maj 2022. godine)”. Arhivirano iz originala 16. maj 2022. g. Pristupljeno 21. jun 2022.
- ^ „SPC (2022): Zaceljena rana poluvekovnog raskola”. Arhivirano iz originala 20. 05. 2022. g. Pristupljeno 21. 06. 2022.
- ^ „SPC (2022): Saopštenje za javnost Svetog Arhijerejskog Sabora”. Arhivirano iz originala 23. 05. 2022. g. Pristupljeno 21. 06. 2022.
- ^ „SPC (2022): Patrijarh Porfirije i arhiepiskop Stefan služili Liturgiju u Sabornom hramu u Skoplju”. Arhivirano iz originala 24. 05. 2022. g. Pristupljeno 21. 06. 2022.
- ^ „SPC (2022): Patrijarh srpski Porfirije uručio arhiepiskopu Stefanu Tomos kojim se potvrđuje autokefalnost Makedonske pravoslavne crkve - Ohridske Arhiepiskopije”. Arhivirano iz originala 05. 06. 2022. g. Pristupljeno 21. 06. 2022.
- ^ POA (2022): Vesti (jun)
- ^ SPC (2023): Saopštenje za javnost Svetog Arhijerejskog Sabora Srpske Pravoslavne Crkve
- ^ MPC (2023): Soopštenie (20.06.2023)
- ^ Religija (2023): Po doma patrioti
- ^ POA (2023): Edna godina od izdavanjeto avtokefalija
- ^ POA (2023): Soopštenie od Svetiot Arhierejski Sinod na Pravoslavnata Ohridska Arhiepiskopija
- ^ MPC: Soopštenie (20.06.2023)
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Lunić, Tomislav A. (2020). „Makedonski raskol - Odnos Pravoslavne Ohridske Arhiepiskopije i MPC” (PDF). Teološki pogledi. 53 (1): 145—160. Arhivirano iz originala (PDF) 04. 07. 2022. g. Pristupljeno 01. 08. 2023.
- Perić, Miodrag D. (2023). „Istorijsko-pravni odnosi između Srpske pravoslavne crkve i Makedonske prvoslavne crkve od 1967. godine do danas” (PDF). Politička revija. 76 (2): 115—134.
