Pređi na sadržaj

Željko Lučić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Željko Lučić
Lični podaci
Datum rođenja(1968-02-24)24. februar 1968. (56 god.)
Mesto rođenjaZrenjanin, SFRJ
Zanimanjeoperski pevač
Muzički rad
Aktivni period1993—danas
ŽanrOpera
InstrumentVokal

Željko Lučić (Zrenjanin, 24. februar 1968) jeste srpski operski pevač. Od 1993. do 1998. godine bio je član Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, a Frankfurtske opere u periodu od 1998. do 2000. godine. Posebno je poznat po izvođenju glavnih baritonskih uloga u Verdijevim operama.[1]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1968. godine u Zrenjaninu. Kao tinejdžer, pevao je u zrenjaninskom mešovitom horu „Josif Marinković“ pod dirigentskom palicom Slobodana Bursaća, koji ga je ohrabrio da postane solista i započne studije pevanja kod Doroteje Spasić u Beogradu. Nakon nekoliko godina učenja, njegova profesorka ga je 1991. godine uputila u operski studio novosadske Muzičke Akademije kod čuvene Biserke Cvejić, koja je postala njegov glavni vokalni pedagog i mentor. Već 1993. godine, Željku je ponuđen ugovor u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Godine 1995, odnosno 1997. svojio Prve nagrade na međunarodnom takmičenju u Bečeju i na „Francisko Vinas“ internacionalnom takmičenju pevača u Barseloni.[1]

Karijera[uredi | uredi izvor]

Lučić je svoj profesionalni operski debi imao u aprilu 1993, kao Silvio u Leonkavalovim Pajacima u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Uskoro je zablistao u ulogama Belkorea u Donicetijevom Ljubavnom napitku, Enrika u Donicetijevoj Lučiji od Lamermura, Žermona u Verdijevoj Travijati, Valentina u Gunoovom Faustu i naslovnoj ulozi u Evgeniju Onjeginu Čajkovskog.[1]

Godine 1998. Lučić se pridružio spisku glavnih umetnika Frankfurtske opere, gde je ostao sve do 2008. godine.[1] Tamo je pevao širok repertoar, ali je slavu stekao kao verdijanski bariton. Neke od Verdijevih uloga koje je pevao u Frankfurtu su Amonasro u Aidi, Grof Luna u Trubaduru, Ecio u Atili, Monfor u Sicilijanskom večernju, Renato u Balu pod maskama, vojvoda od Notingema u Donicetijevom Robertu Devereu. Ostale uloge koje je tamo pevao su grof Almaviva u Mocartovoj Figarovoj ženidbi, Evgenije Onjegin, Lesko u Pučinijevoj Manon Leskou, Marčelo u Pučinijevim Boemima, Mišone u Čileovoj Adrijani Lekuvrer, Šarples u Pučinijevoj Madam Baterflaj i druge. Lučić je takođe nastupao kao gost umetnik u brojnim velikim operskim kućama. Debitovao u Holandskoj operi 2002. godine u ulogama Monfora i Marčela. Pevao je Žermona na svom prvom nastupu na Festivalu u Provansi 2003, a iste godine pevao grofa Lunu u Teatru u Firenci.[2] Debi u Metropoliten operi ostvario je 2006. godine kao Barnaba u Ponkijelijevoj Đokondi, sa Violetom Urmani kao Đokondom, i pod dirigentskom palicom Bertranda de Bilija. Nakon toga nastupao je u Metropolitenu i u ulozi Žermona, grofa Lune, kao i u naslovnim ulogama u Magbetu i Rigoletu.[1]

Dodeljena mu je Zlatna medalja za zasluge Republike Srbije (2023).[3]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d Rose, Scott (septembar 2010). „The Verdian”. Opera News. 
  2. ^ „Željko Lučić”. Operissimo concertissimo. Arhivirano iz originala 12. 03. 2012. g. Pristupljeno 22. 11. 2013. 
  3. ^ Serbia, RTS, Radio televizija Srbije, Radio Television of. „Dodeljena odlikovanja povodom Dana državnosti”. www.rts.rs. Pristupljeno 2023-02-15. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Жељко_Лучић&oldid=27396835”