Istorija Anadolije

Istorija Anadolije (koja se u istorijskim izvorima često pominje kao Mala Azija) može se grubo podeliti na: praistoriju Anadolije (do kraja 3. milenijuma pre nove ere), drevnu Anadoliju (uključujući hatijske, hetitske i posthetitske periode), Klasična Anadolija (uključujući ahemenidski, helenistički i rimski period), vizantijska Anadolija (kasnije se preklapaju, od 11. veka, sa postepenim seldžučkim i osmanskim osvajanjem), otomanska Anadolija (14.–20. vek) i moderna Anadolija, od stvaranja Republike Turske.

Praistorija

Pećina Karain je paleolitsko arheološko nalazište koje se nalazi 27 km severozapadno od grada Antalije u mediteranskom regionu Turske

Gobekli Tepe

Zidno slikarstvo - bik, jelen i čovek; 6. milenijum pre nove ere; rekonstrukcija u prvobitnim položajima glave bika i ljudske reljefne figure; Muzej anatolskih civilizacija, Ankara.

Praistorija Anadolije obuhvata ceo praistorijski period, od najranijih arheoloških zapisa o ljudskom prisustvu u Anadoliji, do nastupanja istorijske ere, obeležene pojavom pismenosti i istorijskih izvora vezanih za teritoriju Anadolije (oko 2000. godine p. n. e.). Godine 2014. u reci Gediz je pronađeno kameno oruđe koje je sa sigurnošću datovano pre 1,2 miliona godina, 27.000 godina stari otisci stopala homo sapiensa u mestu Kula i Karain pećine su uzorci ljudskog postojanja u Anadoliji, u ovom periodu. Zbog svog strateškog položaja na raskrsnici Azije i Evrope, Anadolija je bila centar nekoliko civilizacija od praistorije. Neolitska naselja uključuju Čatal Hojuk, Čajonu, Nevali Čori, Hadžilar, Gobekli Tepe i Jumuktepe.

Drevna Anadolija

Obrađivanje bronze se proširila u Anadoliju iz transkavkaske kulture Kura-Arakes u kasnom 4. milenijumu pre nove ere, označavajući početak bronzanog doba u regionu. Anadolija je ostala u praistorijskom periodu sve dok nije ušla u sferu uticaja Akadskog carstva u 24. veku pre nove ere pod Sargonom I. Najstariji zabeleženi naziv za bilo koji region unutar Anadolije je povezan sa njenim centralnim oblastima, poznatim kao „Zemlja Hatija“ . Ta oznaka koja je u početku korišćena za zemlju starih Hatija, a kasnije je postala najčešći naziv za celu teritoriju pod vlašću starih Hetita. Interes Akada u regionu, koliko je poznato, bio je za izvoz raznih materijala za proizvodnju. Iako je Anadolija bila dobro obdarena rudama bakra, još uvek nema traga o značajnim obradama kalaja potrebnog za pravljenje bronze u Anadoliji bronzanog doba. Akad je pretrpeo problematične klimatske promene u Mesopotamiji, kao i smanjenje raspoložive radne snage što je uticalo na trgovinu. To je dovelo do pada Akađana oko 2150. godine pre nove ere od ruku Gutijana.

Staro Asirsko carstvo je preuzelo resurse za sebe nakon što su Guti poraženi, posebno srebro. Jedan od brojnih asirskih klinastih zapisa pronađenih u Anadoliji u Kanešu koristi napredni sistem trgovačkih računanja i kreditnih linija.

Hetitsko Staro kraljevstvo se pojavljuje pred kraj srednjeg bronzanog doba, osvajajući Hatušu pod Hatušilijem I (17. vek pre nove ere). Anadolsko srednje bronzano doba uticalo je na minojsku kulturu na Kritu o čemu svedoči arheološki oporavak u Knososu.

Kapija Sfinksa)

Hetitsko carstvo je bilo na vrhuncu u 14. veku pre nove ere, obuhvatajući centralnu Anadoliju, severozapadnu Siriju do Ugarita i gornju Mesopotamiju. Kizzuvatna u južnoj Anadoliji kontrolisala je region koji je odvajao Hatije od Sirije, čime je u velikoj meri uticao na trgovinske puteve. Mir se održavao u skladu sa oba carstva kroz ugovore koji su uspostavljali granice kontrole. Tek za vreme vladavine hetitskog kralja Šupilulijuma I, Kisvadna je potpuno preuzeta, iako su Hetiti još uvek sačuvali svoja kulturna dostignuća u Kumaniju (danas Šar, Turska) i Lazavantiji, severno od Kilikije.

Posle 1180-ih godina pre nove ere, usred opštih previranja na Levantu povezanih sa iznenadnim dolaskom naroda mora, carstvo se raspalo na nekoliko nezavisnih „neo-hetitskih“ gradova-država, od kojih su neke opstale sve do 8. veka pre nove ere. Istorija hetitske civilizacije poznata je uglavnom iz klinastih tekstova pronađenih na području njihovog carstva, kao i iz diplomatske i trgovačke prepiske pronađene u raznim arhivima u Egiptu i na Bliskom istoku.

Počevši od kolapsa bronzanog doba krajem 2. milenijuma pre nove ere, zapadnu obalu Anadolije su naselili jonski Grci, uzurpirajući srodne, ali ranije mikenske Grke. Tokom nekoliko vekova, na obalama Anadolije osnovani su brojni drevni grčki gradovi-države. Grci su započeli zapadnu filozofiju na zapadnoj obali Anadolije (predsokratska filozofija).

Frigija na vrhuncu svoje moći, 9-7. vek p. n. e.

Frigijsko kraljevstvo je u suštini nastalo nakon rasparčavanja Hetitskog carstva tokom 12. veka pre nove ere, i postojalo je nezavisno do 7. veka pre nove ere. Verovatno iz oblasti Trakije, Frigijci su na kraju osnovali svoju prestonicu Gordijum. Asirci poznati kao frigijski narod nije imao centralnu kontrolu u svom stilu vladavine, a ipak je uspostavio široku mrežu puteva. Takođe su se čvrsto držali mnogih hetitskih aspekata kulture i vremenom ih prilagođavali. Zavijen u mitove i legende koje su objavili drevni grčki i rimski pisci je kralj Mida, poslednji kralj Frigijskog kraljevstva. Mida je, u grčkoj mitologiji, bio bogati frigijski kralj kome su, za kaznu što je zamerao sudiji Tmolu što je u muzičkom takmičenju između Apolona i Pana dosudio pobedu Apolonovoj liri, izrasle magareće uši, jer mu je više godila Panova svirka. Ista priča o njegovim ušima, nalazi se u priči „U cara Trojana kozje uši“. Istorijski zapisi o Midi pokazuju da je živeo otprilike između 740. i 696. pre nove ere i da je predstavljao Frigiju kao veliki kralj. Većina istoričara sada ga smatra kraljem Mita od Muškija, kao što je navedeno u asirskim izveštajima. Asirci su o Midi mislili kao o opasnom neprijatelju, jer je Sargon II, njihov tadašnji vladar, bio prilično srećan što je pregovarao o mirovnom sporazumu 709. pre nove ere. Ovaj ugovor nije imao nikakvog uticaja na napredujuće Kimerijce, koji su ušli u Frigiju i doveli do pada i samoubistva kralja Mide 696. p. n. e..

Novac u Lidiji

Statua boga reke Kajstrosa sa rogom u Izmirskom muzeju istorije i umetnosti u Kulturparku

Lidija, ili Maeonia kako se zvala pre 687. pre nove ere, bila je glavni deo istorije zapadne Anadolije, počevši od dinastije Atjada, koja se prvi put pojavila oko 1300. godine pre nove ere. Sledeća dinastija, Heraklidi, uspela je da vlada sukcesivno od 1185–687 pre nove ere uprkos rastućem prisustvu grčkih uticaja duž obale Sredozemnog mora. Kako su se podizali grčki gradovi poput Smirne, Kolofona i Efesa, Heraklidi su postajali sve slabiji. Poslednjeg kralja, Kandaula, ubio je njegov prijatelj i kopljanik po imenu Gig, i on je preuzeo vlast. Gig je vodio rat protiv nametnutih Grka i ubrzo se suočio sa ozbiljnim problemom jer su Kimerijci počeli da pljačkaju rubne gradove unutar kraljevstva. Upravo je ovaj talas napada doveo do inkorporacije nekadašnje nezavisne Frigije i njenog glavnog grada Gordija u lidijski domen. Sve do uzastopnih vladavina Sadijata okončanih 560. godine pre nove ere, napadi Kimerijaca su zauvek okončani. Za vreme vladavine poslednjeg lidijskog kralja Kreza, Persija je prvo napadnuta u bici kod Pterije koja se završila bez pobednika. Napredujući dublje u Persiju, Krez je bio potpuno poražen u bici kod Timbre od strane Persijanca Kira II 546. p. n. e..

Novčić sa likom vladara Hekatomnosa

Sardi - arheološko nalazište u Turskoj

Ruševine mauzoleja u Halikarnasu u Bodrumu, jedno od sedam svetskih čuda antičkog sveta.

Statua iz Mileta

Klasična Anadolija

Do 550. godine pre nove ere, Medijansko carstvo, koje je postojalo jedva stotinu godina, iznenada je raspalo persijska pobuna. Kao Lidijin kralj, Krez je imao ogromnu količinu bogatstva iz koje je mogao da izvuče i iskoristio ga je da krene u ofanzivu protiv persijskog kralja Kira Velikog. Na kraju, Krez je gurnut nazad na zapad, a Kir je spalio lidijski glavni grad Sard, preuzimajući kontrolu nad Lidijom 546. p. n. e.. Preostalo kraljevstvo Jonije i nekoliko gradova Lidije i dalje su odbijali da potpadnu pod persijsku dominaciju i pripremali su odbranu da se bore protiv njih i slali su pomoć iz Sparte. Pošto nikakva pomoć nije obećana osim upozorenja Kiru od njihovog izaslanika, na kraju je njihov stav napušten i oni su se pokorili, ili su pobegli kao kod građana od Fokeje do Korzike ili građana od Teosa do Abdere u Trakiji.

Ahemenidsko Persijsko carstvo, koje je tako osnovao Kir Veliki, nastavilo je svoju ekspanziju pod persijskim kraljem Darijem Velikim, u kojem je nastavio da koristi i nadograđuje satrapski sistem lokalnih guvernera i vršene su druge vladine nadogradnje. Pobuna Naksosa 502. pre nove ere podstakla je Aristagoru iz Mileta da osmisli plan kojim će dati deo Naksosovog bogatstva Artafernu, satrapu Lidije, u zamenu za njegovu pomoć u gušenju pobune. Neuspeh Aristagore da ispuni svoje obećanje o nagradi i njegovo ponašanje uznemirio je Persijance, toliko da je pribegao ubeđivanju svojih Jonjana da se pobune protiv Persijanaca. Ova pobuna, poznata kao Jonski ustanak, proširila se po Anadoliji, a uz pomoć Atine, Aristagora se čvrsto održao neko vreme, uprkos gubitku u bici kod Efesa. Spaljivanje Sarda 498. p. n. e., toliko je razbesnelo Darija da se zakleo na osvetu Atini. Ovaj događaj je bila kazna za Aristagoru dok je persijska vojska jurila kroz Joniju, ponovo zauzimajući grad po grad. Konačna bitka kod Lade izvan Mileta 494. p. n. e. je jednom zauvek okončala Jonsku pobunu.

Iako je Persijsko carstvo imalo zvaničnu kontrolu nad Karijcima kao satrap, imenovani lokalni vladar Hekatomno je iskoristio njegov položaj. Svojoj porodici je stekao autonomnu kontrolu nad provincijom tako što je Persijancima davao redovne harače, izbegavajući izgled prevare. Njegov sin Mauzol je nastavio na ovaj način i proširio temelje koje je postavio njegov otac. Prvo je uklonio zvaničnu prestonicu satrapa iz Milasa u Halikarnas, stekavši stratešku pomorsku prednost pošto je nova prestonica bila na moru. Na ovoj zemlji podigao je jaku tvrđavu i gradilište kojim je mogao da podigne jaku mornaricu. On je pametno iskoristio ovu moć da garantuje zaštitu građanima Hiosa, Kosa i Rodosa dok su proglašavali nezavisnost od atinske Grčke. Mauzol nije doživeo da se njegovi planovi u potpunosti realizuju, a njegov položaj pripao je njegovoj udovici Artemisiji. Lokalna kontrola nad Karijom ostala je u Hekatomnovoj porodici još 20 godina pre dolaska Aleksandra Velikog.

Aleksandar pre bitke kod Isa

Mermerna glava boginje, pronađena u Hadrijanskim kupkama Afrodizije, 2. vek n.e.

Godine 336. p. n. e., kralj Filip Makedonski je neočekivano ubijen, čime je njegov sin Aleksandar postao novi vladar Makedonije jer je bio veoma popularan. Odmah je podigao vojne snage dovoljno velike da krenu protiv Persijanaca, okupivši mornaricu dovoljno veliku da se suprotstavi svim pretnjama njihove moćne mornarice. Iskrcavši se na obale Anadolije u blizini Sesta na Galipolju 334. p. n. e., Aleksandar se prvi put suočio sa persijskom vojskom u bici kod Granika, u kojoj su Persijanci bili razbijeni. Koristeći pobedu kao odskočnu dasku za uspeh, Aleksandar je skrenuo pažnju na ostatak zapadne obale, brzo uzastopno oslobađajući Lidiju i Joniju. Konačni pad Mileta doveo je do briljantne Aleksandrove strategije da porazi persijsku mornaricu tako što će zauzeti svaki grad duž Sredozemnog mora umesto da započne vrlo rizičnu bitku na moru. Smanjujući ovu pretnju, Aleksandar je skrenuo u unutrašnjost, proguravši se kroz Firgiju, Kapadokiju i konačno Kilikiju, pre nego što je stigao do planine Amanus. Izviđači za Aleksandra zatekli su persijsku vojsku, pod njenim kraljem Darijem III, kako napreduje kroz ravnice Isa u potrazi za Aleksandrom. U ovom trenutku Aleksandar je shvatio da teren pogoduje njegovoj manjoj vojsci i počela je bitka kod Isa. Darijevu vojsku su Makedonci praktično stisnuli, što je dovelo do ne samo sramotnog poraza za Darija, već je i on pobegao nazad preko reke Eufrat, ostavljajući ostatak svoje porodice u Aleksandrovim rukama. Tako je Anadolija zauvek oslobođena persijskog jarma. U junu 323. p. n. e., Aleksandar je iznenada umro, ostavljajući veliku moć u Makedoniji. Budući da njegov polubrat Arhideus nije mogao efikasno da vlada zbog ozbiljnog invaliditeta, vodio se niz ratova oko prava na njegova osvajanja, poznatiji kao Ratovi dijadoha. Perdika, visoki oficir konjice, a kasnije Antigon, frigijski satrap, jedno vreme su nadvladali ostale kandidate Aleksandrovog carstva u Aziji.

Ptolomej, guverner Egipta, Lizimah i Seleuk, jake Aleksandrove vođe, učvrstili su svoje pozicije posle bitke kod Ipsa, u kojoj je njihov zajednički rival Antigon poražen. Nekadašnje Aleksandrovo carstvo je podeljeno kao takvo: Ptolomej je dobio teritoriju u južnoj Anadoliji, veći deo Egipta i Levanta, koji su zajedno formirali Ptolemejsko carstvo; Lizimah je kontrolisao zapadnu Anadoliju i Trakiju, dok je Seleuk tvrdio da je ostatak Anadolije Seleukidsko carstvo. Samo je Pontska kraljevina pod Mitridatom I uspelo da stekne nezavisnost u Anadoliji zbog činjenice da je Antigon bio zajednički neprijatelj.

Seleuk I Nikator

Seleuk I Nikator je prvi stvorio glavni grad u periodu od 12 godina (299–287. p. n. e.) dostojan njegovog lika, Antiohiju, nazvanu po njegovom ocu Antiohu. Takođe se koncentrisao na stvaranje velike stajaće vojske, a takođe je podelio svoje carstvo na 72 satrapije radi lakše uprave. Nakon mirnog početka, došlo je do raskola između Lisimaha i Seleuka koji je doveo do otvorenog ratovanja 281. p. n. e.. Iako je Seleuk uspeo da pobedi svog bivšeg prijatelja i osvoji njegovu teritoriju u bici kod Korupedijuma, to ga je koštalo života jer ga je u Lisimahiji ubio Ptolemej Keraun, budući kralj Makedonije. Posle Seleukove smrti, carstvo koje je napustio suočilo se sa mnogim iskušenjima, kako od unutrašnjih tako i od spoljašnjih sila. Antioh I se uspešno odbio od napada Gala, ali nije mogao da pobedi kralja Pergama Eumena I 262. p. n. e., garantujući nezavisnost Pergama. Antioha II po imenu Teo, ili "božanski", otrovala je njegova prva žena, koja je zauzvrat otrovala Bereniku Fernoforu, drugu Antiohovu ženu i ćerku Ptolemeja III Euergeta. Sin Antioha II od njegove prve žene, Seleuk II Kalinik, završio je kao vladar Seleukida nakon ove tragedije. Ovakav razvoj događaja veoma je naljutio Ptolomeja III i doveo do invazije na carstvo (Treći sirijski rat) 246. p. n. e.. Ova invazija je dovela do pobede Ptolemeja III kod Antiohije i Seleukije, i on je 245. godine pre nove ere poklonio zemlju Frigiju Pontovom Mitridatu II 245. p. n. e..

Ostaci Pergama

Događaji na istoku pokazali su krhku prirodu Seleukida jer je pobuna inspirisana Baktrijanom u Partiji koju je započeo njen satrap Andragora 245. p. n. e. dovela do gubitka teritorije koja se graničila sa Persijom. Ovo je bilo udruženo sa neočekivanom invazijom nomadskog Parnija na severnu Partiju 238. p. n. e. i kasnijom okupacijom cele Partije od strane jednog od njihovih vođa, Tiridata. Antioh II Teos od Seleukida nije uspeo da prekine pobunu i stoga je stvoreno novo carstvo, Partsko carstvo, pod Tiridatovim bratom Arsakom I. Partija se proširila do reke Eufrat na vrhuncu svoje moći.

Pergamska kraljevina pod dinastijom Atalida bilo je nezavisno kraljevstvo koje je nakon vladavine Filetarej uspostavio njegov nećak Eumen I. Eumen je proširio Pergam da obuhvati delove Mizije i Eolide i čvrsto se držao luka Elaje i Pitane. Atal I, naslednik Eumena I, ostao je aktivan van granica Pergama. On je odbio plaćanje zaštite Galatijcima i pobedio u borbi protiv njih 230. p. n. e., a zatim je pobedio Antioha Hijeraksa tri godine kasnije da bi obezbedio nominalnu kontrolu nad Anadolijom pod Seleukidima. Pobeda nije trebalo da potraje jer je Seleuk III ponovo uspostavio kontrolu nad svojim carstvom, ali je Atalu dozvoljeno da zadrži kontrolu nad bivšim teritorijama Pergama. Posle te pobede, Seleukovi naslednici nikada više neće proširiti svoje carstvo.

Rimska Anadolija

Anadolija pre Apamejskog mira

Drevni grad Didima

Drevni grad Milet

U Drugom punskom ratu, Rim je mnogo stradao u Španiji, Africi i Italiji zbog impresivnih strategija Hanibala, čuvenog kartaginjanskog generala. Kada je Hanibal ušao u savez sa Filipom Makedonskim 215. p. n. e., Rim je koristio malu pomorsku silu sa Etolskim savezom kako bi odbranio Hanibala na istoku i sprečio širenje Makedonije u zapadnoj Anadoliji. Atal I od Pergama, zajedno sa Rodosom, otputovao je u Rim i pomogao da se Rimljani ubede da je rat protiv Makedonije krajnje neophodan. Rimski vojskovođa Tit Kvinkcije Flaminin ne samo da je snažno pobedio Filipovu vojsku u bici kod Kinoskefala 197. p. n. e., već je takođe doneo dodatnu nadu Grcima kada je rekao da je autonomna Grčka i grčki gradovi u Anadoliji ono što je Rim želeo.

Tokom perioda neposredno nakon pobede Rima, Etolski savez je želeo deo plena koji je ostao posle Filipovog poraza i zatražio je zajedničku ekspediciju sa Antiohom III od Seleukida da bi ga dobio. Uprkos upozorenjima Rima, Antioh je napustio Trakiju i upustio se u Grčku, odlučivši da se udruži sa Ligom. To je bilo nepodnošljivo za Rim, i oni su ga snažno porazili u Tesaliji kod Termopila pre nego što se Antioh povukao u Anadoliju kod Sarda. Kombinujući snage sa Rimljanima, Eumen II od Pergama susreo se sa Antiohom u bici kod Magnezije 189. p. n. e.. Tamo je Antioh bio potučen intenzivnom konjičkom jurišom Rimljana i Eumenovim manevrom sa boka. Zbog sporazuma iz Apameje već sledeće godine, Pergamu su dodeljene sve zemlje Seleukida severno od planina Taurus, a Rodosu je dato sve što je ostalo. Ova naizgled velika nagrada bila bi propast Eumena kao efektivnog vladara, jer nakon što je Pergamon pobedio Prusija I od Bitinije i Farnaka I od Ponta, on je preduboko ušao u rimske poslove i rimski senat je postao uznemiren. Kada je Eumen odbio invaziju Galatijanaca 184. p. n. e., Rim se suprotstavio njegovoj pobedi tako što ih je oslobodio, pružajući težak pokazatelj da je opseg vladavine Pergamona sada zakržljao.

Unutrašnjost Anadolije bila je relativno stabilna uprkos povremenim upadima Galaćana sve do uspona kraljevstava Ponta i Kapadokije u 2. veku pre nove ere. Kapadokija pod Arijaratom IV u početku je bila u savezu sa Seleukidima u njihovom ratu protiv Rima, ali se on ubrzo predomislio i popravio odnose s njima brakom i svojim ponašanjem. Njegov sin, Arijarat V Filopator, nastavio je očevu politiku savezništva sa Rimom i čak se pridružio njima u borbi protiv Prusija I od Bitinije kada je umro 131. p. n. e.. Pont je bio nezavisno kraljevstvo od vladavine Mitridata kada je pretnja Makedonije uklonjena. Uprkos nekoliko pokušaja Seleukidskog carstva da porazi Pont, nezavisnost je održana. Kada se Rim uključio u anadolske poslove pod Farnakom I, formiran je savez koji je garantovao zaštitu kraljevstva. Drugo veliko kraljevstvo u Anadoliji, Bitinija, koje je osnovao Nikomed I u Nikomediji, uvek je održavalo dobre odnose sa Rimom. Čak i pod omraženim Prusom II od Bitinije, kada je taj odnos bio zategnut, to nije izazvalo mnogo problema. Vladavina Rima u Anadoliji bila je drugačija od bilo kojeg drugog dela njihovog carstva zbog njihove lake ruke u pogledu vlade i organizacije. Kontrolisanje nestabilnih elemenata u regionu je olakšano zaveštanjem Pergama Rimljanima od strane njegovog poslednjeg kralja, Atala III, 133. p. n. e.. Novu teritoriju je rimski konzul Manije Akvilije Stariji nazvao provincijom Azija.

Podela Anadolije po Pompeju

Statua Artemizije u Efesu

Mitridatskim ratovima prethodile su borbe koje su uvukle Rim u rat protiv italijanskih pobunjenika poznat kao Društveni rat 90. p. n. e.. Mitridat VI od Ponta odlučio je da je vreme za udar na Anadoliju dok je Rim bio okupiran, pregazivši Bitiniju. Iako se povukao kada je to od njega zahtevao Rim, nije pristao na sve zahteve Rima. Kao rezultat toga, Rim je ohrabrio Bitiniju da napadne Pont, ali je Bitinija poražena. Mitridat je zatim krenuo u rimsku provinciju Aziju, gde je ubedio Grke da pokolju što više Italijana (azijska večernja). Uprkos borbi za vlast u samom Rimu, konzul Kornelije Sula otišao je u Anadoliju da porazi pontijskog kralja. Sula ga je temeljno pobedio i ostavio Mitridatu samo Pont u Dardanskom ugovoru.

Godine 74. p. n. e., drugo Anadolijsko kraljevstvo je prešlo pod rimsku kontrolu pošto je Nikomed od Bitinije naredio da se to učini nakon njegove smrti. Pretvaranje Bitinije u rimsku provinciju ubrzo nakon toga podstaklo je Mitridata da ponovo zauzme više teritorije i on ju je izvršio invaziju iste godine. Rim je ovoga puta poslao konzula Lucija Licinija Lukula da ponovo preuzme kontrolu nad provincijom. Ekspedicija se pokazala veoma pozitivnom pošto je Mitridat oteran nazad u planine. Neuspeh Lucija Licinija Lukula da jednom zauvek reši problem Rimskog carstva, podstakao je mnoga protivljenja, od kojih je neki podstakao veliki rimski konzul Pompej. Pretnja pirata o snabdevanju rimskom hranom u Egejskom moru dovela je Pompeja ponovo u prvi plan rimske politike i on ih je oterao nazad u Kilikiju. Ovlašćenja koja su Pompeju dodeljena nakon ovog uspeha omogućila su mu ne samo da vrati Mitridata sve do Bosfora, već je i susednu Jermeniju učinio kraljevstvom klijenta. Na kraju, Mitridat je izvršio samoubistvo 63. p. n. e., i stoga je dozvolio Rimu da doda Pont kao protektorat zajedno sa Kilikijom kao rimskom provincijom. Ovo je ostavilo samo Galatiju, Pisidiju i Kapadokiju, kojima je u celini vladao Aminta, kao poslednje preostalo kraljevstvo koje nije pod protektoratom ili statusom provincije. Međutim, 25. p. n. e., Aminta je umro dok je gonio neprijatelje u planinama Taurus, a Rim je preuzeo njegovu zemlju kao provinciju, ostavljajući Anadoliju u potpunosti u rimskim rukama.

Od Avgustove vladavine pa do Konstantina I, Anadolija je uživala relativan mir koji je sebi dozvolio da raste kao region. Car Avgust je otklonio sve dugove Rimskog carstva od strane tamošnjih provincija i protektorata, omogućavajući napredni napredak. Putevi su izgrađeni da povezuju veće gradove u cilju poboljšanja trgovine i transporta, a obilje visokih rezultata u poljoprivrednim aktivnostima donelo je više novca za sve uključene. Naseljavanje je podsticano, a lokalni guverneri nisu stavljali težak teret na ljude u pogledu oporezivanja. Bogatstvo stečeno mirom i prosperitetom sprečilo je veliku tragediju, jer su snažni zemljotresi zahvatili region, a pomoć je davana od rimske vlade i drugih strana. Kroz sve to stvoreni su neki od najuglednijih naučnih ljudi tog perioda – filozof Dio iz Bitinije, Galena iz Pergama, i istoričari Memnon iz Herakleje i Kasije Dio iz Nikeje.

Do sredine 3. veka, sve što je izgrađeno mirom bilo je ugroženo od strane novog neprijatelja, Gota. Pošto su Rimljani uspešno branili prodore u centralnu Evropu preko Makedonije, Italije i Germanije, Goti su smatrali da je Anadolija neodoljiva zbog svog bogatstva i sve gore odbrane. Koristeći zarobljenu flotu brodova sa Bosfora i čamaca s ravnim dnom da pređu Crno more, oplovili su 256. godine oko istočnih obala, iskrcavši se u priobalni grad Trapezund. Usledila je ogromna sramota za Pont — bogatstvo grada je nestalo, veći broj brodova je konfiskovan, a oni su bez mnogo toga ušli u unutrašnjost. Druga invazija na Anadoliju preko Bitinije donela je još više terora u unutrašnjosti i bezobzirnog razaranja. Goti su ušli u Halkedon i iskoristili ga kao bazu za širenje svojih operacija, opljačkajući Nikomediju, Pruzu, Apameju, Kiju i Nicu. Samo ih je vremenska promena tokom jesenje sezone sprečila da nanesu više štete onima izvan područja provincije. Goti su izveli treći napad ne samo na obalu zapadne Anadolije, već i na Grčku i Italiju. Uprkos tome što su ih Rimljani pod njihovim carem Valerijanom konačno odbili, to nije sprečilo Gote da prvo unište Dijanin hram u Efesu i sam grad 263. godine.

Religija u Rimskoj Anadoliji

Jevrejski uticaji u Anadoliji menjali su verski sastav regiona dok je Rim konsolidovao svoju moć. Otprilike 210. godine pre nove ere, Antioh iz Seleukidskog carstva preselio je 2.000 porodica Jevreja iz Vavilonije u Lidiju i Frigiju, a ova vrsta migracije se nastavila tokom ostatka postojanja Carstva. Dodatne naznake o veličini jevrejskog uticaja u toj oblasti dao je Ciceron, koji je primetio da je kolega rimski guverner zaustavio danak koji su Jevreji slali u Jerusalim 66. p. n. e. Jevreji jer nisu bili aktivni u svojim verskim aktivnostima.

Apostol Filip je živeo i sahranjen je u Jerapolisu u Turskoj

Procvat verskog sledovanja hrišćanstvu bio je očigledan u Anadoliji početkom 1. veka. Pisma svetog Pavla u Novom zavetu odražavaju ovaj rast, posebno u njegovoj rodnoj provinciji Aziji. Iz svog doma u Efesu od 54. do 56. godine nove ere zabeležio je da su „svi koji su živeli u Aziji čuli reč“ i potvrdio postojanje crkve u Kolosima kao i u Troadi. Kasnije je dobio pisma od Magnezije i Ajdina, koji su već imali crkve, episkope i zvanične predstavnike koji su podržavali Ignjatija Antiohijskog. Posle referenci na ove institucije od strane Svetog Pavla, Knjiga Otkrivenja pominje sedam Crkava Azije: Efes, Magneziju, Tijatiru, Smirnu, Filadelfiju, Pergamon i Laodikiju. Čak su i drugi nehrišćani počeli da primećuju novu religiju. Godine 112. rimski guverner u Bitiniji piše rimskom caru Trajanu da toliko različitih ljudi hrli u hrišćanstvo, ostavljajući hramove prazne.

Vizantijska Anadolija

Nestabilnost Rimskog carstva u celini postepeno je otežavala kontrolu nad njim. Po vaznesenju cara Konstantina 330. godine, doneo je smelu odluku udaljavajući se iz Rima i uvodeći novu prestonicu. Smeštena u starom gradu Vizantije, sada poznatom kao Carigrad po caru, ojačana je i unapređena kako bi obezbedila više nego adekvatnu odbranu celog regiona. Ono što je doprinelo prestižu grada bila je Konstantinova naklonost hrišćanstvu. Dozvolio je biskupima i drugim verskim ličnostima da pomažu u upravljanju carstvom, a lično je intervenisao na Prvom saboru u Nikeji kako bi dokazao svoju iskrenu privrženost veri. U narednih četrdeset godina nakon Konstantinove smrti 337. godine došlo je do borbe za moć među njegovim potomcima za kontrolu nad carstvom. Njegova tri sina, Konstantin, Konstan i Konstancije, nisu bili u stanju da mirno koegzistiraju pod zajedničkom vladavinom, pa su na kraju pribegli nasilnim sredstvima da postignu dogovor. Ubrzo nakon preuzimanja vlasti, počela je čistka većine njihovih odnosa i potekla je krv Konstantinovog potomstva. Na kraju je Konstans došao nakon toga i ubio Konstantina II kod Akvileje, ali je ubrzo uklonjen i sam ubijen od strane svoje vojske. Time je Konstancije ostao kao jedini vizantijski car, ali ni to nije potrajalo. Uprkos tome što je podržavao svog rođaka Julijana kao komandanta armija u Galiji, događaji su ubrzo primorali Julijana da ignoriše Konstantinova naređenja da sa svojom vojskom krene na istok i da se uputi pravo ka Konstantinopolju kako bi zatražio carsku odoru. Smrt Konstancija u Tarsu rezultirala je beskrvnim prenosom vlasti 361. Julijan nije preživeo samo oskudnu godinu i po zahvaljujući persijskom koplju, ali je za to vreme pokušao da vrati ono što je hrišćanstvo napravilo nakon osnivanja imperije. Čak i na samrtnoj postelji trebalo je da je rekao „Ti si pobedio, Galilejnine.“, pozivajući se na hrišćanstvo koje ga je pobedilo.

Ikona koja predstavlja Konstantina kao sveca i druge u Nikeji 325. godine, kao i Nikejski simbol vere.

Freska koja prikazuje Prvi Nikejski sabor.

Konstantin Veliki je bio prvi rimski car koji je prešao na hrišćanstvo

Pretnja varvarske invazije i njeni efekti na Rimsko carstvo na zapadu preneli su se na istok. Posle kratke vladavine cara Jovijana i zajedničke vladavine oba carstva Valentinijana na zapadu i Valensa na istoku, mladi car Gracijan doneo je veoma bitnu odluku. Izabrao je favorizovanog vojskovođu Teodosija I da sa njim vlada kao saimperator, dajući mu vlast nad svim domenima Vizantijskog carstva 379. godine. Ovo se pokazalo kao mudra odluka u pogledu opstanka njegove novostečene vlasti, jer je odmah krenuo u lečenje verskih rascepa koji su se pojavili tokom nesigurnosti proteklih godina. Praksa arijanstva i paganski obredi su ukinuti, a standardi koje je Konstantin postavio u Nikeji su vraćeni zakonom. Do 395. godine, godine kada je Rimsko carstvo zvanično podeljeno na pola i kada je umro Teodosije Veliki, istok je bio toliko jak da se tada mogao smatrati jednakim.

Vizantijsko carstvo je bilo pretežno grčki nastavak Rimskog carstva tokom kasne antike i srednjeg veka. Njen glavni grad je bio Konstantinopolj (današnji Istanbul), prvobitno poznat kao Vizantija. U početku je bila istočna polovina Rimskog carstva (u ovom kontekstu se često nazivalo Istočno rimsko carstvo), preživelo je fragmentaciju i pad Zapadnog rimskog carstva u 5. veku i nastavilo da postoji dodatnih hiljadu godina sve dok nije palo u ruke Osmanskih Turaka u 1453.

Ostaci grčkih vizantijskih radnji i kompleksa u Sardu

Konstantinopolj u vizantijsko vreme

Kao simbol i izraz sveopšteg ugleda Carigradske patrijaršije, Justinijan I je podigao crkvu Svete Premudrosti Božije - Aja Sofiju, koja je završena u kratkom periodu od četiri i po godine (532–537).

Osmansko carstvo

Stanovništvo Anadolije i Balkana, uključujući Grčku, procenjeno je na 10,7 miliona 600. godine nove ere, dok je stanovništvo Male Azije verovatno bilo oko 8 miliona tokom ranog srednjeg veka (950. do 1348. godine). Procenjena populacija Male Azije oko 1204. godine n.e. iznosila je 6 miliona, uključujući 3 miliona na teritoriji Seldžuka. Migracija Turaka u zemlju moderne Turske dogodila se tokom glavne migracije Turaka širom većeg dela Centralne Azije i centralne Azije u Evropu i Bliski istok koji je bio između 6. i 11. veka. Uglavnom Turci koji žive u Seldžučkom carstvu stigli su u Tursku tokom jedanaestog veka. Seldžuci su nastavili da postepeno osvajaju anadolski deo Vizantijskog carstva.

Kuća Seldžuka je bila ogranak Turaka Oguzi koji su živeli na periferiji muslimanskog sveta, severno od Kaspijskog i Aralskog mora u Iabghu kaganatu Oguške konfederacije u 10. veku. U 11. veku, Turci koji su živeli u Seldžučkom carstvu počeli su da se sele iz svojih prapostojbina ka istoku Anadolije, koja je na kraju postala nova domovina turskih plemena Oguza nakon bitke kod Mancikerta 26. avgusta 1071. godine. Pobeda Seldžuka dovela je do stvaranja Seldžučkog sultanata u Rumu, posebnog ogranka većeg Seldžučkog carstva i nekih turskih kneževina (bejlika), uglavnom smeštenih na istoku, koje su bile vazali Seldžučkog sultanata ili u ratu sa njim.

Mongoli

Dana 26. juna 1243. godine, seldžučke vojske su poražene od Mongola u bici kod Kosedaga, a Seldžučki sultanat Rum je postao vazal Mongola. Zbog toga su Seldžuci izgubili moć. Hulegu-kan, unuk Džingis-kana, osnovao je Ilkhanat u jugozapadnom delu Mongolskog carstva. Ilkhanat je vladao Anadolijom preko mongolskih vojnih guvernera. Poslednji seldžučki sultan Mesud II, umro je 1308. Mongolska invazija na Transoksijanu, Iran, Azerbejdžan i Anadoliju izazvala je preseljenje Turaka u Zapadnu Anadoliju. Oni su osnovali neke anadolske kneževine (bejlike) pod mongolskom vlašću u Turskoj. Najmoćniji bejlici bili su Karamanidi i Germijanidi u centralnoj oblasti. Duž egejske obale, od severa ka jugu, prostirale su se kneževine Karasida, Saruhanida, Ajdinida, Menteše i Teke. Jandaridi (kasnije nazvani Isfendijaridi) su kontrolisali oblast Crnog mora oko Kastamonua i Sinopa. Bejlik Osmanske dinastije nalazio se na severozapadu Anadolije, oko Soguta, i u to vreme je bio mala i beznačajna država. Osmanski bejlik bi, međutim, evoluirao u Osmansko carstvo tokom narednih 200 godina, šireći se po Balkanu, Anadoliji.

Konj Ilkanita u 13. veku

Literatura

• Akurgal, Ekrem (2001). The Hattian and Hittite Civilizations. Ankara: Ministry of Culture. ISBN 978-9751727565. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Archi, Alfonso (2010). „When Did the Hittites Begin to Write in Hittite?”. Pax Hethitica: Studies on the Hittites and Their Neighbours in Honour of Itamar Singer. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag. str. 37—46. ISBN 978-3447061193. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-02-13. 
• Barjamovic, Gojko (2011). A Historical Geography of Anatolia in the Old Assyrian Colony Period. Copenhagen: Museum Tusculanum Press. ISBN 978-8763536455. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Saggs, H. W. F. (2000). Babylonians. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0520202221. 
• Bevan, Edwyn Robert (1902). The House of Seleucus. . E. Arnold.
• Botsford, George Willis (1922). Hellenic History. The Macmillan Company. 
• Bryce, Trevor R. (2005) [1998]. The Kingdom of the Hittites (2nd revised izd.). New York: Oxford University Press. ISBN 978-0199279081. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Bryce, Trevor R. (2009). The Routledge Handbook of the Peoples and Places of Ancient Western Asia: The Near East from the Early Bronze Age to the fall of the Persian Empire. London & New York: Routledge. ISBN 978-1134159079. 
• Bryce, Trevor R. (2012). The World of The Neo-Hittite Kingdoms: A Political and Military History. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0191505027. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Bury, John Bagnell (1913). A History of Greece to the Death of Alexander the Great. Macmillan. 
• Duncker, Max (1879). The History of Antiquity, Volume III. Richard Bentley & Son. 
• Forlanini, Massimo (2010). „An Attempt at Reconstructing the Branches of the Hittite Royal Family of the Early Kingdom Period”. Pax Hethitica: Studies on the Hittites and Their Neighbours in Honour of Itamar Singer. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag. str. 115—35. ISBN 978-3447061193. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-02-13. 
• Freeman, Charles (1999). Egypt, Greece and Rome: Civilizations of the Ancient Mediterranean. Oxford University Press. ISBN 0198721943. 
• Gilan, Amir (2010). „Epic and History in Hittite Anatolia: In Search of a Local Hero”. Epic and History. Chichester: John Wiley & Sons. str. 51—65. ISBN 978-1444315646. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Gilan, Amir (2018). „In Search of a Distant Past: Forms of Historical Consciousness in Hittite Anatolia” (PDF). Anadolu. 44: 1—23. Arhivirano (PDF) iz originala 2021-03-20. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Greenfield, Jonas C. (1998). „Arameans and Aramaic in Anatolia”. XXXIVème Rencontre assyriologique internationale. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. str. 199—207. 
• Hawkins, John David (1982). „The Neo-Hittite States in Syria and Anatolia”. The Cambridge Ancient History. 3. Cambridge: Cambridge University Press. str. 372—441. ISBN 978-0521224963. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2020-12-27. 
• Hawkins, John David (1986). „Writing in Anatolia: Imported and Indigenous Systems”. World Archaeology. 17 (3): 363—76. JSTOR 124701. doi:10.1080/00438243.1986.9979976. Arhivirano iz originala 2021-03-11. g. Pristupljeno 2021-01-07. 
• Hawkins, John David (1994). „The end of the Bronze age in Anatolia: New Light from Recent Discoveries”. Anatolian Iron Ages. 3. London-Ankara: British Institute of Archeology at Ankara. str. 91—94. ISBN 978-1912090693. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2020-12-27. 
• Hawkins, John David (1995). „The Political Geography of North Syria and South-East Anatolia in the Neo-Assyrian Period”. Neo-Assyrian Geography. Roma: Università di Roma. str. 87—101. 
• Hornblower, Simon; Antony Spawforth (1996). The Oxford Classical Dictionary. Oxford University Press. CS1 održavanje: Višestruka imena: spisak autora (veza)
• Marek, Christian (2010). Geschichte Kleinasiens in der Antike. ISBN 978-3406598531.  C. H. Beck, Munich, . (review: M. Weiskopf, Bryn Mawr Classical Review 2010.08.13 Arhivirano 2010-10-12 na sajtu Wayback Machine).
• Mommsen, Theodor (1906). The History of Rome: The Provinces, from Caesar to Diocletian.  Charles Scribner's Sons.
• Osborne, James F. (2014). „Settlement Planning and Urban Symbology in Syro-Anatolian Cities”. Cambridge Archaeological Journal. 24 (2): 195—214. S2CID 162223877. doi:10.1017/S0959774314000444 . Arhivirano iz originala 2022-04-04. g. Pristupljeno 2020-12-27. 
• Osborne, James F. (2017). „Exploring the Lower Settlements of Iron Age Capitals in Anatolia and Syria”. Antiquity. 91 (355): 90—107. S2CID 164449885. doi:10.15184/aqy.2016.254. Arhivirano iz originala 2022-04-04. g. Pristupljeno 2020-12-27. 
• Osborne, James F. (2020). The Syro-Anatolian City-States: An Iron Age Culture. New York: Oxford University Press. ISBN 9780199315833. Arhivirano iz originala 2023-01-15. g. Pristupljeno 2020-12-27. 
• Ramsay, W.M (1904). The Letters to the Seven Churches of Asia. Hodder & Stoughton.