Kinda

Kinda (na arapskom: كندة) je naziv kraljevstva koje je osnovalo pleme Kinda,^[1] pleme o čijem postojanju svedoče izvori iz 2. veka p. n. e.^[2] Kindaiti su osnovali kraljevinu u Nadždu u centralnoj Arabiji za razliku od organizovane države Jemen; njeni kraljevi vršili su uticaj nad nizom povezanih plemena više pomoću svog ličnog ugleda nego putem prinudnog nametanja vlasti.Njihova prva prestonica bio je grad Karjat Dat Kahil, danas poznat kao Karjat el Fav.^[1]

U Kindaiti su bili politeisti do 6. veka nove ere, uz postojanje dokaza o ritualima posvećenim idolima Athtar i Kahil koji se nalaze u njihovoj drevnoj prestonici na jugo-centralnoj Arabiji (današnjo Saudijskoj Arabiji). Nije jasno da li su se preobratili u judaizam ili su ostali pagani, ali postoji jaki arheološki dokazi da su među plemenima u Du Nuvas prinudom tokom vladavine jevrejskih kraljeva kada su pokušali da suzbiju hrišćanstvo u Jemenu.^[3] Oni su prešli na islam sredinom 7. veka i odigrali ključnu ulogu u arapskom osvajanja svog okruženja, iako su neka pod-plemena bila proglašena otpadnicima tokom ride nakon smrti Muhameda.

Poreklo

Drevni južnoarapski natpisi pominje doseljavanje plemena u Nadždu koje se zove ktd (Musnad: 𐩫𐩵𐩩), koje je imalo kralja zvanog rbˁt (Rabiah) od dv tvr-m (ljudi od Tavrna) koji su se zakleli na vernost kralju Sabe i DU Raidanu.^[4] Pošto su kasniji arapski genolozi trag o Kindaha plemenu tražili kod osobe zvane Tavr ibn Ukair, moderni istoričari su zaključili da je ovo rbˁt dv tvrm (Rabiah od ljudi iz Tavra) mora biti kralj Kinda (kdt); u Musnad natpisu napomenuto je da je on kralj oba ktd (Kindah) i khtn (Kahtan). Oni su idrali glavnu ulogi u ratu između Himjara i Hadramauta. Nakon pobede Himjara, ogranak Kindah je utvrdio u regionu Marib, dok je većina Kinda ostala u svojim zemljama u centralnoj Arabiji.

Prvi klasični autor koji je spomenuo Kindu bio je vizantijski ambasador Nonosos, koji je poslat od strane cara Justinijana I u to područje sredinom 6. veka. On se odnosi na ljude na grčkom pozantih kao Kindinoi (grčki: Χινδηνοι), a pominje da su i pleme Madinoi (Μααδηνοι, arapski: Ma'ad) dva najvažnija plemena u toj oblasti u pogledu teritorije i brojnosti. On naziva kralja Kinda Kaisos (Κάισος, arapski: Kajs) nećaka Aretasa (Ἀρέθας, arapski: Hatrih).

Odnosi sa Himjarom

Kada su se neki od Kinda vratili u Jemen u 4. veku, Himjar je bio na vrhuncu svoje moći, pošto je anektirao Hadramut, poslednjeg rivala južnoarapske kraljevstvine. Kinde su imali istorijsku zavadu sa Hadramutskim plemenima na jugu Vadija, pa su se naselili u Severnomj Hadramutu i dobili vlast nad tom regionu od strane Himijara. Neki arapski istoričari smatraju da je od tog trenutka Kindah postao deo Himijarskog plemenskog saveza.

Ekspanzija prema Severnoj Arabiji

U 5. veku, plemena Severne Arabije je postala su glavna pretnja trgovini na liniji između Jemena i Sirije. U Himijar je zato odlučio da osnuje vazalnu državu koja će kontrolisati puteve ka srednjoj i severnoj Arabiji. Kraljevstvo Kinda je steklo snagu i brojeve kako bi moglo da igraju tu ulogu, a u 425 . godine u Himjarski kralj Hasan ibn Amr ibn Tuba načinio je Hujr Akil Al-murar ibn 'Amr prvim kralje (Hudžr) od Kinda.

Rat sa Lahmidima

U to vreme Gasanidi, Lahmidi i Kinde su bili Kalani i Kahtani, vazalne kraljevine čije su vladare postavljali Vizantijci, Persijanci i Himjar kako bi zaštitili svoje granice i svoje imperijalne interese od upada tada u usponu plemena Adnani koje se pokazalo veoma opasnim. U 5. i 6. veka Kinda ulagala veliki napor kako bi u jednu pesnicu ujedinila sva plemena centralne Arabije kroz saveze, i bila fokusiran na ratove sa Lakhmidima. Al-Hatrih ibn 'Amr, najpoznatiji od njihovih kraljeva, konačno je uspeo da zauzme prestonicu Lakhmida Al-Hiru u južnom delu današnjeg Iraka.^[5] Kasnije, međutim oko 529, lahmidski kralj El Mundhir ponovo zauzelo grad i pogubio kralja Hartiha i oko pedeset članova kraljevske porodice.

Pad Himjara

Godine 525, u Aksumiti su izvršili invaziju Himjara, i ovaj Kindites, imao domino efekat na Kinde koji su izgubili podršku Himjara. U roku od tri godine Kinda kraljevstvo je podeljeno u četiri grupe: Asad, Taghlib, Kajs and Kinanah a na čellu svake od njih se nalazio po jedan princ Kinde. Ove male "kneževine" su zatim srušene u nizu ustanaka tokom 530-tih i 540-tih godina od strane "Adnani plemena iz Nadžd i Hidžaz.

Imru el Lajs

Među najpoznatijim Kindama je Imru el Kajs, koji je bio ne samo sin jednog od poslednjih Kinda kraljeva (i bezuspešno pokušao da obnovi kraljevstvo svog oca), ali i najistaknutiji pre islamski arapski pesnik. To je dogodilo tokom Al-Kajsovog vremena, 540-tih godina, kada su Lahmidi uništili sva naselja Kinda u Nadždu, prisiljavajući većinu njih da se presele u Jemen. Kinde i većina arapskih plemena zamenili su svoje saveze savezom sa Lahmidima.

Prelazak na judaizam

Kinde su prešle u judaizam nakon konverzije Himiaritskih kraljeva u kasnom 5. veku. Međutim, Kindi je judaizam bio oslabljen usponom hrišćanskih Aksumita u Jemenu oko 525. godine.

Potomci Kinda

Danas, većina ljudi čiji su Kinde bili preci žive u Jemenu, Omanu, Arabiji, Jordanu, i Ujedinjenim Arapskim Emiratima.^[6]

Vidi još

Reference

^ ^a ^b History of Arabia – Kindah. Encyclopædia Britannica. Retrieved 11 February 2012.
^ D. H. Müller, Al-Hamdani, 53, 124, W. Caskel, Entdeckungen In Arabien, Köln, 1954, S. 9. Mahram, p. 318
^ Le Museon, 3-4, 1953, P.296, Bulletin Of The School Of Oriental And African Studies, University Of London, Vol., Xvi, Part: 3, 1954, P.434, Ryckmans 508
^ Jamme 635. See: Jawād 'Alī: Al-Mufaṣṣal fī Tārīkh al-'Arab Qabl al-Islam, Part 39.
^ "Kindah | people". Retrieved 2016-08-05. .
^ Al Owtabi Al Sohari, Salama bin Muslim (1994). Al Ansaab Part 1. Muscat: Ministry of Heritage and Culture, Oman. p. 392.

Spoljašnje veze

Encyclopædia Britannica article on Kindah
For a preview of: "Towards the earliest history of Kinda" by M.D. Bukharin. Arab. arch. epig. 2009: 20: 64–80 (2009) go to: [1]

[#1-1] History of Arabia – Kindah. Encyclopædia Britannica. Retrieved 11 February 2012.

[2] D. H. Müller, Al-Hamdani, 53, 124, W. Caskel, Entdeckungen In Arabien, Köln, 1954, S. 9. Mahram, p. 318

[3] Le Museon, 3-4, 1953, P.296, Bulletin Of The School Of Oriental And African Studies, University Of London, Vol., Xvi, Part: 3, 1954, P.434, Ryckmans 508

[4] Jamme 635. See: Jawād 'Alī: Al-Mufaṣṣal fī Tārīkh al-'Arab Qabl al-Islam, Part 39.

[5] "Kindah | people". Retrieved 2016-08-05. .

[6] Al Owtabi Al Sohari, Salama bin Muslim (1994). Al Ansaab Part 1. Muscat: Ministry of Heritage and Culture, Oman. p. 392.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]