Pređi na sadržaj

Kinematografija Severne Koreje

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Mural na filmskom studiju u Pjongjangu.

Kinematografija Severne Koreje počela je podelom Koreje i od tada ga održava vladajuća dinastija Kim. Kim Il-sung i njegov naslednik Kim Džong-il bili su obožavaoci filma i nastojali su da stvaraju propagandne filmove zasnovane na ideologiji džučea.

Sva filmska produkcija je pod nadzorom Radničke partije Koreje i uglavnom se tiče propagande. Severna Koreja je ipak proizvela neke nepropagandne filmove za izvoz u svet.

Filmski studio[uredi | uredi izvor]

Glavni producent dugometražnih filmova u Severnoj Koreji je Korean Film Studio, državni studio osnovan 1947. godine i nalazi se izvan Pjongjanga. Ostali severnokorejski filmski studiji uključuju Korejski dokumentarni filmski studio (osnovan 1946), Filmski Studio Korejske Narodne Vojske i Korejski naučni i obrazovni filmski studio (osnovan 1953., poznat i kao SEK) Ovi studiji proizvode igrane filmove, dokumentarne, animirane, dečije i naučne filmove. Prema izveštaju iz 1992. godine, Korejski filmski studio je proizvodio četrdesetak filmova godišnje, dok su ostali studiji zajedno činili još četrdesetak.[1]

Pored domaćih animiranih produkcija, SEK je proizvodio animacije za strane kompanije. Troškovi proizvodnje u Severnoj Koreji su veoma niski, a kvalitet animatora je dobro uočen.[2] SEK je radio na produkcijama kao što su Mondo TV animirane serije Pokahontas[3] i Kralj lavova Simba i filmovi Svetlosne godine i Carica Čung.[4]

Severnokorejski lider Kim Il-sung verovao je[1] u Lenjinovu maksimu: „Bioskop je najvažnija od svih umetnosti.“[5] Shodno tome, od podele zemlje, severnokorejski filmovi su često korišćeni kao sredstvo za ubacivanje vladine ideologije u državnu ideologiju. Zajednička tema je mučeništvo za naciju. Film Sudbina pripadnika samoodbrambenog korpusa (eng. Fate of a Self-defence Corps Member), zasnovan na romanu koji je napisao Kim Il Sung tokom borbe protiv japanske okupacije, odražava ovu temu, kao i veoma cenjeni film More krvi (1969).[6] Poslednji film potiče iz romana koji govori o ženi farmerki koja postaje nacionalna heroina boreći se protiv Japanaca.

Još jedna omiljena tema je sreća sadašnjeg društva. Ova tema se može videti u naslovima igranih filmova kao što su Radnička porodica, Cvetno selo, Radnici u valjaonici, Kad se beru jabuke i Devojke u luci. Svi ovi filmovi su nagrađeni Narodnom nagradom pre 1974. godine.

Istorija[uredi | uredi izvor]

1940-ih i 1950-ih godina[uredi | uredi izvor]

Nakon podele Koreje nakon poraza Japanske imperije u Drugom svetskom ratu, filmski stvaraoci na severu i jugu nastojali su da produciraju prvi korejski film nakon oslobođenja na njihovoj polovini poluostrva. Iako su Južnokorejci bili prvi, sa Viva Freedom! (1946), Severna Koreja je ubrzo usledila sa My Home Village.[7]

Zbog tajanstvene prirode zemlje, kao i nedostatka izvoza filmova, tačan broj igranih filmova proizvedenih u Severnoj Koreji je skoro nemoguće utvrditi. Dva od njih su objavljena u godinama između oslobođenja od Japana i izbijanja Korejskog rata, Our Construction (Uri Geonseol) (1946) i My Homeland (korejski: 내 고향) (1949). Pet ih je oslobođeno tokom rata, uključujući Righteous War (1950), Boy Partisans (1951) i Again to the Front (1952). Ovi naslovi sugerišu da je film korišćen u ideološke svrhe od početka postojanja Severne Koreje kao zasebne celine.

Skoro svi studiji i filmske arhive su uništeni tokom Korejskog rata, a nakon 1953. godine studiji su morali biti ponovo izgrađeni.[8]

1960-ih i 1970-ih[uredi | uredi izvor]

A Spinner (1964) i Boidchi annun dchonson (1965) napravljeni su 1960-ih. Jedan od najcenjenijih filmova u Severnoj Koreji, Sea of Blood, proizveden je 1969. U ulaznom holu korejskog studija igranog filma nalazi se mural „Dragi vođa“ Kim Džong-il koji nadgleda produkciju ovog filma. Ovo je dvodelni, crno-beli film. Prvi deo traje 125 minuta, a drugi 126 minuta.

Kim Il-sung je 1966. godine uputio čuveni poziv za džuče umetnost, rekavši: „Naša umetnost treba da se razvija na revolucionaran način, odražavajući socijalistički sadržaj sa nacionalnom formom“.[9] U raspravi o filmu iz 1973. godine pod naslovom O umetnosti filma, Kim Džong-il je dalje razvio ovu ideju o umetnosti džučea u bioskop, tvrdeći da je dužnost filma da pomogne da se ljudi razviju u „prave komuniste“, a kao sredstvo „da potpuno iskorenim kapitalističke elemente“.[10] Ideološki teška priroda severnokorejske kinematografije tokom 1970-ih može se videti u naslovima kao što su The People Sing of the Fatherly Leader i The Rays of Juche Spread All Over the World.

Galerija[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b „Great Leader is super star of North Korean movie making”. www.gluckman.com. Pristupljeno 2021-12-11. 
  2. ^ „Axis of animation”. web.archive.org. 2018-05-20. Arhivirano iz originala 20. 05. 2018. g. Pristupljeno 2021-12-11. 
  3. ^ „Pocahontas - intro”. web.archive.org. 2014-02-20. Arhivirano iz originala 20. 02. 2014. g. Pristupljeno 2021-12-11. 
  4. ^ Russell, Mark (2005-08-31). „Uniting the Two Koreas, in Animated Films at Least”. The New York Times (na jeziku: engleski). ISSN 0362-4331. Pristupljeno 2021-12-11. 
  5. ^ „Lenin: Directives on the Film Business”. www.marxists.org. Pristupljeno 2021-12-11. 
  6. ^ „Past news”. web.archive.org. 2009-05-05. Arhivirano iz originala 05. 05. 2009. g. Pristupljeno 2021-12-11. 
  7. ^ Fischer, Paul (2016). A Kim Jong-Il production : kidnap, torture, murder ... making movies North Korean-style. [London]. ISBN 978-0-241-97000-3. OCLC 935459903. 
  8. ^ „In a lonely place: North Korea’s Pyongyang International Film Festival | Sight & Sound”. British Film Institute (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-12-12. 
  9. ^ Portal, Jane (2005). Art under control in North Korea. London: Reaktion. ISBN 978-1-86189-236-2. OCLC 57639485. 
  10. ^ „It ain't Hollywood, but North Korean cinema only has room for one star | ThingsAsian”. thingsasian.com. Pristupljeno 2021-12-12. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Кинематографија_Северне_Кореје&oldid=26899315”