Konstantin Simonov
| Konstantin Simonov | |
|---|---|
 Potpukovnik Konstantin Simonov 1943. godine | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Kiril Mihajlovič Simonov |
| Datum rođenja | 28. novembar 1915. |
| Mesto rođenja | Petrograd, Ruska Imperija |
| Datum smrti | 28. avgust 1979. (63 god.) |
| Mesto smrti | Moskva, Sovjetski Savez |
| Nacionalnost | Rus |
| Zanimanje |
|
| Književni rad | |
| Period | socijalistički realizam |
| Jezik stvaranja | ruski |
| Žanr | |
| Najvažnija dela |
|
| Nagrade | |
| Potpis |  |
Konstantin Simonov (Petrograd, 28. novembar 1915 — Moskva, 28. avgust 1979), jedan od najuticajnijih sovjetskih književnika svih vremena i heroj socijalističkog rada. Bio je zamenik generalnog sekretara Unije sovjetskih pisaca (1946—1959. i 1967—1979) i dobitnik Staljinove nagrade za književnost 6 puta (1942, 1943, 1946, 1947, 1949, 1950), Lenjinove nagrade (1974).
Biografija
[uredi | uredi izvor]Konstantin Simonov je rođen 28. novembra 1915. u Petrogradu, u plemićkoj porodici. Njegova majka je bila pripadnica dinastije Rurjiković, a otac oficir u ruskoj vojsci.[1] Po izbijanju Oktobarske revolucije, Konstantinov otac je podržavao belogardejce, tako da je napustio novostvoreni SSSR, nakon čega mu se majka udala za pukovnika Crvene armije, koji je ujedno bio predavač u vojnoj školi. Školovanje za inženjera Simonov je završio 1935. godine, nakon čega je počeo da radi u fabrici i gotovo istovremeno da piše svoje prve poeme, koje su 1936. godine objavljene u časopisima Mlada garda i Oktobor, što mu je donelo dodatno školovanje u Književnom institutu Maksim Gorki 1938, kada je napisao i svoju prvu dugu poemu Crni Pavel, kojom slavi izgradnju kanala Baltičko more—Belo more. Sledeće godine je poslat u Mongoliju kao ratni dopisnik tokom neobjavljenog japansko-sovjetskog rata, a 1940. godine je napisao Istoriju jedne ljubavi, koja je iste godine počela da se izvodi u Lenjingradskom pozorištu.
Nakon napada Nemačke na Sovjetski Savez 1941. godine, Simonov je ponovno postao ratni dopisnik, brzo napredujući kroz komesarska zvanja tako da je dostigao zvanje starijeg bataljonskog komesara koje mu je prevedeno u čin potpukovnika. Prvo slavno ratno delo Konstantina Simonova bila je poema Čekaj me, koja je postala jedna od najpopularnijih poema svih vremena na ruskom jeziku. Potom je nastalo i delo Ruski ljudi, po kome je snimljen i film 1943. godine. Njegovo najvažnije delo iz tog razdoblja, ratni roman Dani i noći, govori o odbrani Staljingrada.[2] Po završetku rata, ovaj proslavljeni pisac dobio je čin pukovnika, a bio je postavljen i na poziciju zamenika generalnog sekretara Unije sovjetskih pisaca.
Zajedno s Iljom Erenburgom on je 1946. godine poslat na turneju po Sjedinjenim Državama, iz koje se vratio sa novim američkim automobilom.
Bez obzira na sve književne uspehe, Konstantin Simonov je ostao trajno označen svojim ratnim iskustvom, tokom kojeg je sudelovao u velikom broj važnijih bitaka, počevši od odbrane Odese 1941, preko odbrane Staljingrada 1942—43, pa sve do bitke za Berlin 1945. godine, pa je svoj rad ograničio pre svega na ratne romane i poeme. U skladu s tim, on je nakon rata napisao dela Drugovi po oružju (1952), Živi i mrtvi (1959), Četvrti (1961), Vojnici se ne rađaju (1964) i Poslednje leto (1971). Devet godina nakon piščeve smrti, to jest 1988. godine, objavljeni su i njegovi memoari Kroz oči moje generacije, gde kao zanimljivost piše kako je od njega tokom rata Staljin naručio delo i onda je pažljivo proučavao građu, dajući savete kako da bude napisano.
Iako je kao urednik lista Novij mir izdao priču Ne samo hlebom, Konstanin Simonov je ipak ostao književni konzervativac i zastupnik književne verzije socijalističkog realizma, pa je zbog toga bio poražen na drugom kongresu unije sovjetskih književnika od strane frakcije koju su vodili Ilja Erenburg i Mihail Šolohov. U drugoj polovini pedesetih godina dvadesetog veka Simonov je bio upleten i u kontroverzu oko dela Doktor Živago, pošto je bio optužen da je on odgovoran za njegovo neobjavljivanje u Novom Miru, što nije bila istina, iako je on zaista javno podržao tu odluku.
Konstantin Simonov je umro 1979. godine, u doba kada je pokušavao da, uz protivljenje vojske, stvori arhiv sećanja vojnika koji su se borili u Drugom svetskom ratu.
Galerija
[uredi | uredi izvor]-
Konstantin Simonov i Aleksandar Lizikov 1942. godine -
Konstantin Simonov 1967. godine -
Konstantin Simonov u Berlinu 1967. godine
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Pavel Durяgin. «Ždi menя»: 100 let Konstantinu Simonovu // TASS, 28 noяbrя 2015 g.
- ^ D. Ortenberg. Iюnь — dekabrь sorok pervogo. M., «Sovetskiй pisatelь», (1986). str. 120-125
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]- Konstantin Simonov na sajtu IMDb (jezik: engleski)
- Stihi K. Simonova v Antologii russkoй poэzii
- Sobranie sočineniй Konstantina Simonova
- Filьmografiя Konstantina Simonova
- Biografiя
- Konstantin Simonov. Stihi i žiznь poэta
- Konstantin Simonov. Izbrannыe stihi
- Stihi, biografiя na litera.ru
- Biografiя Simonova
- Lidiя Čukovskaя «Polgoda v „Novom Mire“. O Konstantine Simonove»
- Agranovskiй V. A. Variacii na temu «Ždi menя»
- Proizvedeniя Simonova v arhive «Starogo radio», v tom čisle v avtorskom ispolnenii
- Fragment iz dokumentalьnogo filьma «Šёl soldat…»
- «Ždi menя» čitaet Avtor
- «Ubeй ego!» čitaet Avtor
- «Ždi menя» — pesnя na stihi v ispolnenii Georgiя Vinogradova. Muzыka M. Blantera Notы i istoriя
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Umetničke | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
