Korisnik:Muchacha rizada/pesak

Termin nova klasa su kritičari koristili za polemiku oko zemalja koje su sledile sovjetski tip komunizma da opišu privilegovanu vladajuću klasu birokrata i funkcionera komunističke partije koja je nastala u ovim državama. Uopšteno govoreći, grupa u Sovjetskom Savezu poznata kao Nomenklature prilagodila se teoriji nove klase. Ranije je termin korišćen za druge slojeve društva u nastajanju.

Teorija Milovana Đilasa o novoj klasi je takođe intenzivno korišćena od strane anti-komunističkih komentatora na Zapadu u svojoj kritici komunističkih država tokom Hladnog rata.

Termin "Crvena buržoazija" je pogrdan sinonim za termin nove klase, izrađen od strane levičarskih kritičara i pokreta (kao 1968. studentske demonstracije u Beogradu).

Nova klasa se koristi kao termin u kasnim 1960im godinama post-industrijske sociologije.

Đilasova ,,Nova klasa"

Teorija "Nove klase" razvijana je od strane Milovana Đilasa, potpredsednika Federativne Narodne Republike Jugoslavije u vreme Josipa Broza Tita, koji je učestvovao sa Titom u Jugoslovenskom Narodnooslobodilačkom ratu, ali ju je on kasnije odbacio kada je Đilas počeo da zastupa demokratske i egalitarističke ideale (za koje je verovao da su bili u skladu sa izgledom socijalizma i komunizma koji je trebao da bude). Međutim, bilo je i ličnih antagonizama između dva čoveka, i Tito je osetio da Đilas podriva njegovu vlast. Teorija nove klase može se smatrati suprotno teoriji pojedinih vladajućih komunista, kao što su Josifa Staljina, koji je tvrdio da će njihove revolucije i/ili društvene reforme dovesti do izumiranja bilo koje vladajuće klase kao što je. To je bilo Đilasovo zapažanje kao člana komunističke vlade da su članovi partije duboko zakoračili u ulogu vladajuće klase - problem za koji je verovao da treba da se ispravi kroz revoluciju. Đilas je završio osnovni rad na temu nove klase sredinom 1950-ih. Dok je Đilas bio u zatvoru, objavljena je 1957. godine na Zapadu pod nazivom Nova klasa: Analiza komunističkog sistema.

Đilas je tvrdio da je poseban odnos nove klase prema sredstvima za proizvodnju bio jedan od oblika političke kontrole, kao i da je imovina nove klase bila politički kontrolisana. Prema Đilasu nova klasa ne traži samo proširenje materijalne reprodukcije da politički opravda svoje postojanje radničkoj klasi, nego traži i proširenje političke kontrole nad imovinom. Ovo se može uporediti sa kapitalistom koji traži proširenje vrednosti kroz povećane vrednosti tržišnog udela, iako sam tržišni udeo ne odražava povećanje vrednosti proizvedene robe. Đilas je koristio ovaj argument o imovinskim obrascima da ukaže zašto nova klasa traži parade, marševe i spektakle bez obzira na snižavanje nivoa materijalne produktivnosti.

Đilas je predložio da nova klasa postepeno dovede do samosvesti sebe kao klase. Pre dostizanja potpune samosvesti, prvobitni projekat bi bio ogromna industrijalizacija u cilju utemeljenja spoljne bezbednosti nove klase od stranih ili alternativnih vladajućih klasa. Prema Đilasu ovo se dogodilo 1930-ih i 1940-ih u Sovjetskom Savezu. Kako je nova klasa sve druge interese preuzela pod sopstvenu zaštitu tokom ovog perioda, ona slobodno proteruje i uklanja svoje članove kako bi postigla svoj glavni cilj kao vladajuće klase - bezbednost.

Nakon što je postignuta bezbednost, nova klasa sledi politiku umerenosti prema svojim članovima, efikasno davanje materijalne nagrade i slobodu misli i akcije u okviru nove klase - dokle god se ova sloboda ne koristi za podrivanje njene vladavine. Đilas je uporedio ovaj period kao period Hruščovljeve vlade u Sovjetskom Savezu. Zbog pojave političkih sukoba unutar nove klase, postojao je potencijal za državni udar , ali i moguća populistička revolucija (kao što je već bilo u Poljskoj, odnosno Mađarskoj).

Na kraju je Đilas predvideo period ekonomskog pada, jer je politička budućnost nove klase bivala ugrožena ozbiljnim programom korupcije i ličnog interesa na račun drugih društvenih klasa. Prema Đilasu ovo se može tumačiti kao preteča tzv. eri stagnacije Leonida Brežnjeva.

Dok je Đilas tvrdio da je nova klasa društvena klasa sa izrazitim odnosom prema sredstvima za proizvodnju, on nije tvrdio da je ona povezana sa samoodrživim načinom proizvodnje. Ova tvrdnja, u okviru marksističke teorije, tvrdi da sovjetski tip društva mora na kraju ili da se sunovrati ka kapitalizmu, ili da doživi društvenu revoluciju ka realnom socijalizmu. Ovo se može posmatrati kao predviđanje propasti Sovjetskog Saveza.

Knjiga Roberta Kaplana iz 1993 ‘’Balkanski duhovi: Putovanje kroz istoriju” takođe sadrži diskusiju sa Đilasom, koji je koristio njegov model da predvidi mnoge događaje koji su se kasnije odigrali u bivšoj Jugoslaviji.

Sličnost sa drugim analizama

Naravno da je Đilas razvio svoje specifične pojmove, međutim, ideja da će birokrate u tipičnom marksističko-lenjinističkom stilu države postati nova klasa nije njegova originalna ideja. Mihail Bakunjin je izneo ove stavove u debatama svoje Prva internacionale zajedno sa Marksom sredinom i krajem 19. veka. Ova ideja je ponovljena i posle ruske revolucije od strane anarhista kao što su Kropotkin i Makhno, kao i nekih drugih komunista. Godine 1911. Robert Mihels je prvi predložio Gvozdeni zakon oligarhije, koji je opisivao razvoj birokratske hijerarhije u navodno ravnopravnim i demokratskim socijalističkim partijama. To je kasnije ponovio i lider ruske revolucije, Lav Trocki kroz svoju teoriju degenerisanih radnika države. Mao Ce Tung je imao svoju verziju ove ideje koju je razvio tokom Pokreta Socijalističkog Obrazovanja da bi kritikovao Komunističku partiju Kine koja je bila pod Shaokijem. Naravno, ovaj širok spektar ljudi tokom decenija je imao različite poglede na stvari, ali uvek su imali isti osnov za ovu ideju.

Sa druge strane, u radu Fridriha Haieka naslućuju se mnoge kritike Đilasove nove klase, bez stavljanja u marksistički kontekst (vidi ESP. Put u ropstvo). Američki neokonzervativci su prilagodili nove klasne analize u svojoj teoriji menadžerske države. Karl Poperova kritika o utopijskim društvenim težnjama u Otvoreno društvo i njegovi neprijatelji su primetno slična sa Đilasovim viđenjem stvari, bez obzira na to što su razvijane nezavisno (vidi napomenu 6. poglavlje 18. Otvoreno društvo i njegovi neprijatelji i prateći tekst).

Džon Kenet Galbrajt i ,,post-industrijska sociologija"

Kanadsko-američki liberalni ekonomista Džon Kenet Galbrajt je pisao o sličnoj pojavi u kapitalizmu, pojavom tehnokratskog sloja u delima Nova industrija države i Bogato društvo.

Model Nova klasa, kao teorija novih društvenih grupa u post-industrijskim društvima, je stekla nadmoć tokom 1970-ih, kako su društveni i politički naučnici primetili da su grupe "nove klase" post-materijalno orijentisane u svojoj potrazi za političkim i društvenim ciljevima (Brus Brigs, B. Nova klasa Nev Brunsvick , Transakcija 1979). Tema Nova klasa više nema direktne veze sa imperativima ekonomske sigurnosti" (Inglhart Ronald Tiha revolucija u Evropi: Međugeneracijska promena u post-industrijskom društvu ". American Political Science Review. 65. 1971:991-1017).