Korisnik:Uros Miladinovicc/pesak
Lokacija i infrastruktura
[uredi | uredi izvor]Metohijski ugljeni basen u juznoj srpskoj pokrajni, pored Kosovskog formiran je po prostiranju i reѕervama jos jedan značajan ugljeni basen−Metohijski ugljeni basen. Basen zauzima jugozapadni deo Pokrajne i prostire se od mesta Istok, na severu, do Prizrena, na jugu, i do Kline, na istoku, do Peći, na zapadu. Jovan Cvijić je podelio na tri dela: severni- pećki deo, sredisnji- đakovački deo, jugoistočni- prizrensko suvorečni deo. Metohijski basen prostire se na povrsini od 1700 km kvadratnih. Basen, iako nije jos uvek dovonjno proučen nije ugljonosan na celoj površini.
Geologija basena
[uredi | uredi izvor]Geološku građu Metohijskog ugljenog basena cine veoma raznovrsne stene. Obod i podloga su izgrađeni od stena mlađih paleozoika i trijasa. Osnovni stub neogene, čiji sedimenti ispunjavaju Metohijski basen je poznat na osnovu čega se može zaključiti da metohijski kotlinu ispunjavaju slatkovodne i ugljenosne tvorevine miocena, pliocena i kvarcita.
Kvalitet uglja
[uredi | uredi izvor]istražnim bušenjem je ustanovljeno je da je u pitanju ugalj istih karakteristika kao i ugalj u Kosovskom basenu, i da je na dubini od 50 do 10 metara razvijen jedan ugljeni sloj lignita prosečne debljine oko 36 metara. Ugalj sadrži vlage oko 45%, pepela oko 20%, sumpora oko 1% i raspolaže doljom toplotnom moći od 7300−9600 kj.
Ime
[uredi | uredi izvor]Naziv Kosovo potiče od slovenske, srpske reči kos — crna ptica, a pojam Kosovo označava, na srpskom jeziku, oblast naseljenu tim pticama. Ime Metohija dolazi od grčke reči metohi, kojom su bila nazivana crkvena imanja, pošto su značajni zemljišni posedi sa selima u toj oblasti bili ne samo u vlasništvu Pećke patrijaršije, nego su poveljama srpskih vladara, mnogi njihovi posedi u Metohiji, uključiv i čitava sela dodeljivani pojedinim srpskim manastirima, pre svega vladarskim zadužbinama, poput Visokih Dečana ili Svetih Arhangela. Deo vladarskih poseda u Metohiji bio je često ustupan na trajno korišćenje manastiru Hilandaru na Svetoj gori.
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Literatura
[uredi | uredi izvor]- Šablon:Rurarstvo na tlu srbije, druga knjiga prvi tom, Petar Jovanović
- Božić, Jovanka (2010). Valjevska sela. Valjevo: Grafičar. str. 187. ISBN 978-86-80613-14-7.
- Mala enciklopedija Prosveta (3 izd.). Beograd: Prosveta. 1985. ISBN 978-86-07-00001-2. Nedostaje ili je prazan parametar
|title=(pomoć) - Marković, Jovan Đ. (1990). Enciklopedijski geografski leksikon Jugoslavije. Sarajevo: Svjetlost. ISBN 978-86-01-02651-3.