Pređi na sadržaj

Marko Belinić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
marko belinić
Marko Belinić
Lični podaci
Datum rođenja(1911-08-13)13. avgust 1911.
Mesto rođenjaJakovlje, kod Donje Stubice, Austrougarska
Datum smrti19. decembar 2004.(2004-12-19) (93 god.)
Mesto smrtiZagreb, Hrvatska
Profesijadruštveno-politički radnik
Porodica
SupružnikSoka Krajačić
Delovanje
Član KPJ od5. decembra 1934.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
Čingeneral-major u rezervi
Heroj
Narodni heroj od24. jula 1953.
Odlikovanja
jugoslovenska odlikovanja:
Orden narodnog heroja
Orden junaka socijalističkog rada Orden narodnog oslobođenja Orden partizanske zvezde sa zlatnim vencem
Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Orden za hrabrost
Partizanska spomenica 1941.
hrvatska odlikovanja:
Orden hrvatskog pletera

Marko Belinić (Jakovlje, kod Donje Stubice, 13. avgust 1911 — Zagreb, 19. decembar 2004) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFRJ i SR Hrvatske, junak socijalističkog rada i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 13. avgusta 1911. u selu Jakovlju, kod Donje Stubice, u Hrvatsom zagorju. Potiče iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom selu, posle koje je, kao jedanaestogodišnji dečak, otišao u Zagreb na učenje krznarskog zanata.

Godine 1925. postaje aktivan član radničkih kulturnih i sportskih društava. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 5. decembra 1934. godine, a već 1935. je izabran za sekretara Petog rejonskog komiteta u Zagrebu - područja najrevolucionarnije zagrebačke četvrti, Trešnjevke, koju su sami radnici prozvali „Crvenom republikom“.

U decembru 1935. godine postaje sekretar Mesnog komiteta KP Hrvatske za Zagreb. U neprekidnoj političkoj delatnosti Belinić je, početkom 1936. godine, uhapšen, ali ga je, u oktobru iste godine, zbog nedostatka dokaza, Sud oslobodio. Od 1937. godine deluje u Varaždinu u URS-ovim sindikatima državnih radnika, a od februara 1938. i kao član Okružnog komiteta KP Hrvatske za Varaždin. I pored rada u Zagrebu, a potom i u Varaždinu, ne zaboravlja rodni kraj u kome je, 1937. godine, formirao prvu partijsku organizaciju u Oroslavju.

Avgusta 1938. godine je ponovo uhapšen, novembra 1939. je proteran iz Varaždina, a u decembru iste godine upućen je u Lepoglavu. Kada se (marta 1940) vratio iz Lepoglave, opet ulazi u URSSJ, kao profesionalni sindikalni funkcioner; tu deluje do raspuštanja tih sindikata, odnosno do njegova ponovnog hapšenja, krajem 1940. godine. Bilo je to Belinićevo poslednje hapšenje. Ovaj put je uspeo pobeći iz voza kojim je ponovno upućen u Lepoglavu. Otada je živeo u legalnosti, i do okupacije zemlje delovao kao partijski radnik. Uz ove svoje obaveze, Belinić je stizao da praktičnu delatnost sindikalnog i partijskog rukovodioca dopuni i pisanom rečju u radničkoj štampi. Redovno je serađivao u „Radniku“ (1937) i „Radničkom nedeljniku“ (1938-39).

Okupaciju zemlje Belinić je dočekao kao član Mesnog komiteta KP Hrvatske za Zagreb. Od prvih dana oružane borbe, preuzeo je najodgovornije političke i vojne funkcije. Organizovao je Prvi zagorski partizanski odred, bio član Povereništva Centralnog komitetaK KP Hrvatske za Zagreb, član Oblasnog komiteta KP Hrvatske za Zagrebačku oblast, politički komesar Druge operativne zone, a od novembra 1943. član Politbiroa CK KP Hrvatske. Bio je jedan od osnivača prvih Narodnooslobodilačkih odbora na oslobođenoj teritoriji Hrvatske. Biran je i u najviše predstavničke organe zemlje — AVNOJ i ZAVNOH.

Posle oslobođenja Jugoslavije, Belinić se izvesno vreme opet vratio sindikalnoj delatnosti, kao predsednik Zemaljskog veća Saveza sindikata Hrvatske; zatim je biran za predsednika Oblasnog narodnog odbora i sekretara Oblasnog komiteta KP Hrvatske za Zagrebačku oblast, a od 1945. do 1969. godine i za poslanika u Saboru NR Hrvatske i Saveznoj narodnoj skupštini. Istovremeno je bio i član Politbiroa, odnosno Izvršnog komiteta, CK SK Hrvatske i Član CK SK Jugoslavije, a takođe i Član Izvršnog veća Sabora Hrvatske.

Od Osnivačkog kongresa SUBNOR Jugoslavije do 1969. bio je član Predsedništva Centralnog odbora, a od 1961. do 1969. i predsednik SUBNOR Hrvatske. Bio je Član Saveta Socijalističke Republike Hrvatske i rezervni general-major JNA.

Napisao je knjige — Do naših dana, 1966. i Put kroz život, 1985. godine. Bio je jedan od osnivača Fudbalskog kluba „Dinamo” i njegov doživotni predsednik.

Umro je 19. decembra 2004. u Zagrebu.

Nosilac je Partizanske spomenice spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ukazom predsednika FNRJ Josipa Broza Tita odlikovan je 24. jula 1953. Ordenom narodnog heroja,[1] a Ukazom Predsedništva SFRJ 24. jula 1982. odlikovan je Ordenom junaka socijalističkog rada.[2] Predsednik Hrvatske Stjepan Mesić odlikovao ga je 2003. Redom hrvatskog pletera.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Narodni heroji 1982, str. 68.
  2. ^ „Službeni list SFRJ 66/81” (PDF). slvesnik.com.mk. 11. 12. 1981. str. 1695. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Марко_Белинић&oldid=27815488”