Masuka Živojinović
Masuka Živojinović | |
|---|---|
 | |
| Puno ime | Velimir Živojinović |
| Druga imena | Masuka |
| Datum rođenja | 3. decembar 1886. |
| Mesto rođenja | Velika Plana, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 24. avgust 1974. (87 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFR Jugoslavija |
| Deca | Branimir Živojinović |
Velimir Živojinović Masuka, odnosno — kako se sâm potpisivao — Massuka (1886 — 1974) bio je srpski pesnik, pripovedač, dramaturg, književni i pozorišni kritičar, kao i prevodilac. Veliki deo svoje aktivnosti posvetio je pozorištu, pa je naizmenično bio dramaturg, reditelj i upravnik pozorišta u Beogradu, Skoplju i Nišu. Svojim pozorišnim radom Masuka je zadužio i uži zavičaj — Donju Jasenicu (Veliku Planu i Smederevsku Palanku. (U Palanci bio upravnik pozorišta i režirao 18 predstava do odlaska u Niš). Masukino ime nosi amatersko pozorište u Velikoj Plani.
Biografija
[uredi | uredi izvor]Rođen je 21. novembra/3. decembra 1886. u Velikoj Plani, od oca Mate i majke Zlate.[1] Godinu dana po rođenju umrla mu majka, a sa deset godina ostao je i bez oca, koga su ubili politički protivnici. Osnovnu školu je završio u Velikoj Plani, a gimnaziju u Smederevu i Drugu mušku gimnaziju u Beogradu 1907. godine. Na Univerzitet u Beogradu upisao se 1907. godine, gde je završio studije germanistike 1914. Od 1909. do 1912. boravio je na studijama germanistike i estetike u Lajpcigu.
Tokom Prvog svetskog rata je radio u vojnoj cenzuri i povlačio se sa srpskom vojskom 1915. godine preko Peći, Rožaja i Podgorice do San Đovanija. Oporavljajući se od težeg zapaljenja pluća nakon povratka iz San Đovanija 1916. biva zarobljen u Ulcinju i odveden u logor Boldogasonj u Mađarskoj, današnji Frauenkirhen u Austriji. U logoru je ostao do jeseni 1918. godine.
Nakon rata radio je kao nastavnik u Četvrtoj muškoj gimnaziji u Beogradu, a zatim prešao u Narodno pozorište u Beogradu. Od 11. novembra 1924. do 21. avgusta 1925. bio je upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu. Radio je kao saradnik i kritičar dnevnog lista „Epoha“, a novembra 1919. sa Simom Pandurovićem pokrenuo je književni časopis „Misao“ u kojem je objavljivao pozorišne kritike. Od 1925. do 1934. godine posvetio se književnom, prevodilačkom i uredničkom radu. Prevodio je sa engleskog i nemačkog jezika. Sa Borivojem Nedićem preveo je Šekspirove „Zimsku bajku“ i „Romea i Juliju“. Jedno vreme bio je direktor drame Narodnog pozorišta u Nišu, a tokom Drugog svetskog rata radio je kao reditelj Narodnog pozorišta u Beogradu. Režirao je Molijerovog „Tartifa“, u kojem su igrali Strahinja Petrović, Olga Spiridonović i Ljubinka Bobić.[1] Bio je prvi predsednik Društva književnika i književnih prevodilaca Niša.[2]
U braku sa suprugom Danicom, rođenom Radmilović 1893, imao je sina Branimira Živojinovića, germanistu i prevodioca.[1]
Dela
[uredi | uredi izvor]- zbirka pesama „Vedre i tamne noći“ (1922)
- drame „Stanica“ i „Čovek snuje...“ (1927)
- pesnička zbirka „Odblesci u noći“ (1928)
- zbirka kritika „Iz književnosti i pozorišta“ (1928)
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b v Simo C. Ćirković: „Ko je ko u Nedićevoj Srbiji 1941-1944“, članak „Živojinović, Velimir M. - Massuka“, pp. 197, izdavač Prosveta, Beograd 2009.COBISS.SR 170123788
- ^ Ugledni književni stvaraoci
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]- Velimir Živojinović Masuka - biografija i bibliografija Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. decembar 2014)
- Digitalno izdanje časopisa „Misao“ 1919-1937 Arhivirano 2013-01-13 na sajtu Archive.today
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
