Pređi na sadržaj

Majk Tajson

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Majkl Tajson
Majk Tajson
Lični podaci
NadimakČelični Majk
Datum rođenja(1966-06-30)30. jun 1966. (58 god.)
Mesto rođenjaNjujork, SAD
DržavljanstvoSAD
Visina1,77 m[1][2]
Sportske informacije
SportBoks
Nagrade i medalje
Osvojene medalje
Predstavljajući  SAD
Boks
Zvanični veb-sajt
miketyson.net

Majkl Džerard „Majk” Tajson (engl. Michael Gerrard „Mike” Tyson; Njujork, 30. jun 1966) bivši je američki profesionalni bokser i svjetski šampion u superteškoj kategoriji, koji se takmičio u periodu od 1985. do 2005. Nadimak mu je bio „Gvozdeni Majk“[3] i „Dječak dinamit“ na početku karijere, a kasnije je dobio nadimak „Najlošiji čovjek na planeti“.[4] Smatra se jednim od najboljih boksera u superteškoj kategoriji svih vremena,[5] a bio je apsolutni šampion u superteškoj kategoriji od 1987. do 1990. Prvu titulu osvojio je sa 20 godina, postavši tako najmlađi bokser ikada koji je osvojio titulu u superteškoj kategoriji, što je rekord koji i danas drži.[6]

Prvih 19 borbi u karijeri dobio je nokautom, od čega njih 12 u prvoj rundi. Osvojio je titulu u kategoriji WBC 1986. pobijedivši Trevora Berbika u drugoj rundi, nakon čega je osvojio titule u kategorijama WBA i IBF, pobjedama protiv Džejmsa Smita i Tonija Takera 1987, postavši tako tako prvi bokser iz superteške kategorije, koji je u istom trenutku držao titule u kategorijama WBA, WBC i IBF. Naredne godine, postao je linealni šampion, nakon što je nokautom pobijedio Majkla Spinksa, u 91 sekundi prve runde.[7] Godine 1990, izgubio je titule nakon poraza nokautom od Bastera Daglasa u desetoj rundi; to mu je bio prvi poraz nakon 37 pobjeda.[8]

Godine 1992, osuđen je na šest godina zatvora zbog silovanja, ali je zbog dobrog ponašanja pušten nakon tri godine.[9][10][11] Nakon izlaska iz zatvora, 1995, ostvario je četiri pobjede zaredom i, 1996. godine, vratio je titule u kategorijama WBA i WBC, postavši tako tek šesti bokser u istoriji koji je vratio titulu u superteškoj kategoriji nakon što je izgubio; prije njega, to su uradili Flojd Paterson, Muhamed Ali, Tim Vajterspon, Evander Holifild i Džordž Forman. Nakon što mu je, iste godine, oduzeta titula u kategoriji WBC, izgubio je i titulu u kategoriji WBA porazom od Holifilda u 11 rundi. U revanšu 1997, Tajson mu je odgrizao dio uva, zbog čega je meč prekinut, a Tajson diskvalifikovan.

Godine 2002, borio se ponovo za titulu u superteškoj kategoriji, sa 35 godina, ali je poražen od Lenoksa Luisa nokautom u osmoj rundi. Boksersku karijeru završio je 2006. nakon što su njegova dva meča zaredom, protiv Denija Vilijamsa i Kevina Mekbrajda prekinuta. Proglasio je bankrot 2003. godine, uprkos tome što je zaradio preko 30 miliona dolara za pojedine borbe i 300 miliona dolara tokom karijere. Nakon što je proglasio bankrot, mediji su objavili da njegov dug iznosi oko 23 miliona.[12]

Tajson je bio poznat po svom divljačkom i zastrašujućem stilu boksa, kao i po kontroverznom ponašanju u ringu i van njega. Na šestom je mjestu po dužini držanja titule apsolutnog šampiona u superteškoj kategoriji, sa osam odbrana zaredom. Veb sajt, BoxRec svrstao ga je u top 10 boksera u superteškoj kategoriji 12 puta, a svrstao ga je na prvo mjesto u periodu od 1896. do 1989.[13] Našao se na 16 mjesto časopisa The Ring, u spisku 100 najboljih udarača svih vremena 2003. godine,[14] a na prvom mjestu na spisku sajta ESPN „najtežih udarača u superteškoj kategoriji svih vremena“.[15] Sky Sports ga je opisao kao „možda najstrašniji borac koji je ušao u profesionalni ring“.[16] Član je međunarodne bokserske kuće slavnih i Svjetske bokserske kuće slavnih.

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Njegov otac je napustio porodicu kada je Majk imao dvije godine. Još kao dijete bio je u društvu uličnih bandi; do svoje dvanaeste godine više puta je imao probleme sa zakonom. Sa 12 godina, uhvaćen je u oružanoj pljački i poslat u popravni dom u blizini Njujorka.

Iz popravnog doma pušten je sa 14 godina i tada se vratio u školu. Majkov profesor fizičkog vaspitanja uočio je njegov potencijal za boks i predstavio ga tada legendarnom treneru Kusu Damatu. Majkova majka umrla je kada mu je bilo 16 godina i Damato je postao njegov glavni staratelj. Tajson se 1983. godine ponovo našao u popravnom domu zbog seksualnog zlostavljanja dvanaestogodišnje devojčice.

S obzirom na velike uspjehe u amaterskoj konkurenciji, Tajson je 1984. pokušao da uđe u olimpijski tim Amerike, ali nije uspio. Po preporuci trenera, iste godine je postao profesionalni bokser. U martu 1985. godine, prvi put je ušao u profesionalni ring. U svojoj prvoj godini među profesionalcima ostvario je 15 pobjeda bez poraza. Mnogi su govorili da je Damato stvorio savršenog boksera; ipak, nije stigao da vidi Tajsona sa šampionskim pojasom — umro je krajem 1985. godine.

Naredne godine, Tajson je postao najmlađi šampion u istoriji superteške kategorije. Iste godine objedinio je tri bokserske titule: WBC, WBA i IBF.

Dana 11. februara 1990. u Tokiju, izgubio je meč i titulu apsolutnog šampiona protiv Bastera Daglasa. Bio je nokautiran u 10. rundi i to mu je bio prvi poraz posle 37 uzastopnih pobjeda.[17]

Prve probleme sa zakonom, od kada je postao profesionalac, imao je u braku. Njegova tadašnja supruga, Robin Givens, tužila ga je za zlostavljanje. Suđenje je dobila, a Tajson je dobio razvod, uslovnu i novčanu kaznu.

Sledeća medijska bomba bilo je silovanje osamnaestogodišnje Dezir Vošington, zbog čega je 1992. godine osuđen na šest godina zatvora. Zahvaljujući dobrom vladanju, pušten je poslije tri godine. Po izlasku iz zatvora, izjavio je da je potpuno nov čovjek, da je puno vježbao i da će vratiti titule koje su mu oduzete. Tokom izdržavanja zatvorske kazne prešao je na islam i postao pristalica komunizma (na ruci je istetovirao lik Mao Cedunga).

Novi bokserski mečevi Tajsonu su donijeli i više novca nego ranije. Za tri lake pobjede u prvoj „postzatvorskoj“ godini zaradio je 65 miliona dolara.

Sljedeći meč bio je, međutim, prekretnica u njegovoj karijeri: doživeo je prvi poraz, i to od Ivandera Holifilda. Revanš meč, zakazan nakon nekoliko mjeseci, bio je još eksplozivniji - Tajson je Holifildu odgrizao dio uva. Istoga dana dobio je ogromnu novčanu kaznu i oduzeta mu je bokserska licenca u državi Nevada.

Godine 1998. vjenčao se po drugi put, ovoga puta s Monikom Ril - pedijatrom. Poslednji veliki meč odigrao je s aktuelnim šampionom, Lenoksom Luisom, koji ga je nokautirao u osmoj rundi.

Godine 2000. razveo se od svoje supruge.

Djetinjstvo

[uredi | uredi izvor]

Majk Tajson je rođen u Braunsvilu, Njujork, 30. juna 1966.[18] Rođen je kao treće dijete u porodici, poslije pet godina starijeg brata — Rodnija[19] i nekoliko mjeseci starije sestre — Denis, koja je umrla u februaru 1990. sa 24 godine, nakon srčanog udara.[20] Tajsonov biološki otac je sa Jamajke, a imenovan je kao Parsel Tajson u njegovom izvodu iz knjige rođenih,[21][22] dok je njegov očuh bio Džimi Kirkpatrik iz Grijer Tauna, Sjeverna Karolina, koji je istorijski poznat kao dominantno naselje Afroamerikanaca, a aneksirano je od strane grada Šarlot.[23] Kirkpatrik je imao sina u prvom braku, Tajsonovog polubrata — Džimi Lia Kirkpatrika. Džimi Kirkpatrik je napustio porodicu 1959. i preselio se u Bruklin, gdje je upoznao Tajsonovu majku — Lornu Mej Smit Tajson. Kirkpatrik se kockao i provodio je vrijeme na ulici; Tajson je o njemu izjavio: „moj otac je bio redovni ulični čovjek, koji je bio uhvaćen u uličnom svijetu“. U periodu nakon rođenja Tajsona, Kirkpatrik je napustio njihovu porodicu i ostavio Tajsonovu majku da sama brine o djeci,[24] a umro je 1992.[25]

Porodica je živjela u naselju Bredford Stojvesant, dok nisu morali da se presele u Brounsvil zbog finansijskih problema, kada je Tajson imao deset godina.[26] Tajsonova majka je umrla kada je on imao 16 godina, a bokserski menadžer i trener — Kus Damot, postao je njegov staratelj. Tajson je kasnije izjavio: „nikad nisam vidio moju majku da je srećna sa mnom ili da je ponosna na mene zbog nečega što sam uradio. Znala me je samo kao divljeg klinca koji juri ulicama i dolazi kući u novoj odjeći za koju je znala da je nisam platio. Nikad nisam dobio šansu da razgovaram sa njom i da saznam stvari o njoj. Profesionalno, to nije imalo uticaja, ali me je srušilo emotivno i lično.“[27]

Tokom djetinjstva, živio je u krajevima u kojima je bila velika stopa kriminala. Prema intervjuu koji je dao časopisu Details, prvi put se potukao sa starijim dječakom, koji je otkinuo glavu jednom od njegovih golubova.[28] Hvatan je u sitnim kriminalnim radnjama, kao i u tučama sa onima koji su ismijavali njegov glas i usne; do 13 godine uhapšen je 38 puta.[29] završio je u maloljetničkom centru za dječake Trijon u Džonstaunu, gdje je savjetnik centra i bivši bokser — Bobi Stjuart, otkrio njegove bokserske vještine. Smatrao je da će Tajson postati izvanredan borac i trenirao ga je nekoliko mjeseci, nakon čega ga je upoznao sa Kusom Damotom, koji mu je postao trener, a zatim i staratelj nakon smrti njegove majke.[24] Srednju školu nije završio, napustio je u juniorskom dobu,[30] ali je dobio doktorat za humanost 1989, od strane univerziteta Central Stejt.[31] Kevin Runi je takođe trenirao Tajsona, a povremeno mu je pomagao i Tedi Atlas, ali je Amoto otpustio Atlasa kada je Tajson imao 15 godina i Runi je preuzeo sve trenerske dužnosti.[32]

Amaterska karijera

[uredi | uredi izvor]

Kao amater, osvojio je zlatnu medalju na Olimpijskim igrama za juniore 1981. i 1982. Pobijedio je Džoa Korteza 1981, a 1982. pobijedio je Keltona Brauna u borbi za zlato; iz Braunovog ugla su bacili rukavicu u znak predaje u prvoj rundi. Kao amater, borio se dvaput protiv Henrija Tilmana, izgubivši obje borbe sudijskom odlukom, nakon čega je Tilman osvojio zlatnu medalju u superteškoj kategoriji na Olimpijskim igrama 1984. u Los Anđelesu.[33]

Profesionalni rekord u boksu

[uredi | uredi izvor]
Majk Tajson u ringu u Las Vegasu (Nevada), oktobar 2006. godine
50 Pobjeda (44 nokauta), 6 Poraza, 2 Prekida
Rezultat Rekord Protivnik Tip Runda, Vrijeme Datum
Poraz 50—6—2 Kevin Makbrajd Tehnički nokaut 6 (10), 3:00 11. 06. 2005.
Poraz 50—5—2 Deni Vilijams Nokaut 4 (10), 2:51 30. 07. 2004.
Pobjeda 50—4—2 Kliford Etjen Nokaut 1 (10), 0:49 22. 02. 2003.
Poraz 49—4—2 Lenoks Luis Nokaut 8 (12), 2:25 08. 06. 2002.
Pobjeda 49—3—2 Brajan Nilsen Odluka većine 7 (10), 3:00 13. 10. 2001.
Prekid 48—3—2 Endru Golota Prekid 12 20. 10. 2000.
Pobjeda 48—3—1 Lu Savares Tehnički nokaut 1 (10), 0:38 24. 06. 2000.
Pobjeda 47—3—1 Džulijus Frensis Tehnički nokaut 2 (10), 1:03 29. 01. 2000.
Prekid 46—3—1 Orlin Noris Prekid 1 (10), 3:00 23. 10. 1999.
Pobjeda 46—3 Fransoa Bota Nokaut 5 (10), 2:59 16. 01. 1999.
Poraz 45—3 Evander Holifild Diskvalifikacija 5 (12), 2:32 28. 60. 1997.
Poraz 45—2 Evander Holifild Tehnički nokaut 5 (12), 2:32 09. 11. 1996.
Pobjeda 45—1 Brus Šeldon Tehnički nokaut 1 (12), 1:49 07. 09. 1996.
Pobjeda 44—1 Frenk Bruno Tehnički nokaut 3 (12), 0:50 16. 3. 1996.
Pobjeda 43—1 Baster Matis Nokaut 3 (12), 2:32 16. 12. 1995.
Pobjeda 42—1 Piter Maknili Diskvalifikacija 1 (10), 1:29 19. 08. 1995.
Pobjeda 41—1 Donovan Rudok Jednoglasna odluka 12 28. 06. 1991.
Pobjeda 40—1 Donovan Rudok Tehnički nokaut 7 (12), 2:22 18. 03. 1991.
Pobjeda 39—1 Aleks Stjuart Tehnički nokaut 1 (10), 2:27 08. 12. 1990.
Pobjeda 38—1 Henri Tilman Nokaut 1 (10), 2:47 16. 06. 1990.
Poraz 37—1 Baster Daglas Nokaut 10 (12), 1:22 11. 02. 1990.
Pobjeda 37—0 Karl Vilijams Tehnički nokaut 1 (12), 1:33 21. 07. 1989.
Pobjeda 36—0 Frenk Bruno Tehnički nokaut 5 (12), 2:55 25. 02. 1989.
Pobjeda 35—0 Majkl Spinks Nokaut 1 (12), 1:31 27. 06. 1988.
Pobjeda 34—0 Toni Tabs Tehnički nokaut 2 (12), 2:54 21. 03. 1988.
Pobjeda 33—0 Lari Holms Tehnički nokaut 4 (12), 2:55 22. 01. 1988.
Pobjeda 32—0 Tajrel Bigs Tehnički nokaut 7 (12), 2:59 16. 10. 1987.
Pobjeda 31—0 Toni Taker Jednoglasna odluka 12 01. 08. 1987.
Pobjeda 30—0 Pinklon Tomas Tehnički nokaut 6 (12), 2:00 30. 05. 1987.
Pobjeda 29—0 Džejms Smit Jednoglasna odluka 12 07. 03. 1987.
Pobjeda 28—0 Trevor Berbik Tehnički nokaut 2 (12), 2:35 22. 11. 1986.
Pobjeda 27—0 Alfonso Retlif Tehnički nokaut 2 (10), 1:41 06. 09. 1986.
Pobjeda 26—0 Hose Ribalta Tehnički nokaut 10 (10), 1:37 17. 08. 1986.
Pobjeda 25—0 Marvis Frejzer Tehnički nokaut 1 (10), 0:30 26. 07. 1986.
Pobjeda 24—0 Lorenco Bojd Nokaut 2 (10), 1:43 11. 07. 1986.
Pobjeda 23—0 Vilijam Hosea Nokaut 1 (10), 2:03 28. 06. 1986.
Pobjeda 22—0 Redži Gros Tehnički nokaut 1 (10), 2:36 13. 06. 1986.
Pobjeda 21—0 Mič Grin Jednoglasna odluka 10 20. 05. 1986.
Pobjeda 20—0 Džejms Tilis Jednoglasna odluka 10 09. 05. 1986.
Pobjeda 19—0 Stiv Zouski Nokaut 3 (10), 2:39 10. 03. 1986.
Pobjeda 18—0 Džesi Ferguson Tehnički nokaut 6 (10), 1:19 16. 02. 1986.
Pobjeda 17—0 Majk Džejmson Tehnički nokaut 5 (8), 0:46 24. 01. 1986.
Pobjeda 16—0 Dejvid Džako Tehnički nokaut 1 (10), 2:16 11. 01. 1986.
Pobjeda 15—0 Mark Jang Tehnički nokaut 1 (10), 0:50 27. 12. 1985.
Pobjeda 14—0 Semi Skaf Tehnički nokaut 1 (10), 1:19 06. 12. 1985.
Pobjeda 13—0 Konroj Nelson Tehnički nokaut 2 (8), 0:30 22. 11. 1985.
Pobjeda 12—0 Edi Ričardson Nokaut 1 (8), 1:17 13. 11. 1985.
Pobjeda 11—0 Sterling Bendžamin Tehnički nokaut 1 (8), 0:54 01. 11. 1985.
Pobjeda 10—0 Robert Kolej Nokaut 1 (8), 0:37 25. 10. 1985.
Pobjeda 9—0 Doni Long Tehnički nokaut 1 (6), 1:28 09. 10. 1985.
Pobjeda 8—0 Majkl Džonson Nokaut 1 (6), 0:39 05. 09. 1985.
Pobjeda 7—0 Lorenco Kanadi Nokaut 1 (6), 1:05 15. 08. 1985.
Pobjeda 6—0 Lari Sims Nokaut 3 (6), 2:04 19. 70. 1985.
Pobjeda 5—0 Džon Alderson Tehnički nokaut 2 (6), 3:00 11. 07. 1985.
Pobjeda 4—0 Rikardo Spejn Tehnički nokaut 1 (6), 0:39 20. 06. 1985.
Pobjeda 3—0 Don Halpin Nokaut 4 (4), 1:04 23. 05. 1985.
Pobjeda 2—0 Trent Singlton Tehnički nokaut 1 (4), 0:52 10. 04. 1985.
Pobjeda 1—0 Hektor Mercedes Tehnički nokaut 1 (4), 1:47 06. 03. 1985.

Vidi još

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Lewis, Darren (15. 11. 2005). „Mike Tyson Exclusive: No More Mr Bad Ass”. The Daily Mirror. Arhivirano iz originala 27. 5. 2014. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  2. ^ Jenna, J (22. 8. 2013). „Mike Tyson: 'I always thought of myself as a big guy, as a giant, I never thought I was five foot ten'”. Doghouse Boxing. Arhivirano iz originala 26. 8. 2013. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  3. ^ McIntyre, Jay (1. 9. 2014). „"Iron," Mike Tyson – At His Sharpest”. Boxingnews24.com. Arhivirano iz originala 6. 10. 2014. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  4. ^ Boyd, Todd (2008). African Americans and Popular Culture. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. str. 235. ISBN 9780313064081. Arhivirano iz originala 18. 6. 2013. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  5. ^ Eisele, Andrew (2007). „50 Greatest Boxers of All-Time”. About.com. Arhivirano iz originala 7. 7. 2011. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  6. ^ „At only 20 years of age, Mike Tyson became the youngest heavyweight boxing champion of the world”. Arhivirano iz originala 17. 2. 2015. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  7. ^ „"Iron" Mike Tyson”. Cyber Boxing Zone. Arhivirano iz originala 19. 2. 2010. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  8. ^ „Bio sam sa 2 sobarice pred meč, zatim i sa još 2 devojke: Zbog ovoga je Tajson 1. put izgubio borbu”. telegraf.rs. 16. 2. 2021. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  9. ^ Holley, David (16. 9. 2005). „Tyson a Heavyweight in Chechnya”. Los Angeles Times. Arhivirano iz originala 2. 9. 2017. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  10. ^ „Maйk Taйson v gostяh u Ramzana Kadыrova (video)”. NTV Russia (na jeziku: ruski). Gazprom-Media. Arhivirano iz originala 28. 8. 2017. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  11. ^ „Mike Tyson”. biography.com. Arhivirano iz originala 10. 8. 2016. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  12. ^ Sandomir, Richard (5. 8. 2003). „Tyson's Bankruptcy Is a Lesson In Ways to Squander a Fortune”. The New York Times. Arhivirano iz originala 21. 11. 2015. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  13. ^ „BoxRec's Annual Ratings: Heavyweight Annuals”. BoxRec. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  14. ^ Eisele, Andrew (2003). „Ring Magazine's 100 Greatest Punchers”. About.com. Arhivirano iz originala 7. 7. 2011. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  15. ^ Houston, Graham (2007). „The hardest hitters in heavyweight history”. espn.com. Bristol, Connecticut: ESPN Internet Ventures. Arhivirano iz originala 1. 5. 2009. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  16. ^ „Mike Tyson? Sonny Liston? Who is the scariest boxer ever?”. Sky Sports. Arhivirano iz originala 31. 10. 2015. g. Pristupljeno 8. 3. 2021. 
  17. ^ Kincade, Kevin (12. 7. 2005). „"The Moments": Mike Tyson vs Buster Douglas”. Eastsideboxing.com. Arhivirano iz originala 30. 11. 2010. g. Pristupljeno 6. 3. 2013. 
  18. ^ „Jimmie Lee Kirkpatrick: Breaking through in North Carolina high school football”. The Charlotte Observer. Arhivirano iz originala 19. 10. 2013. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  19. ^ Berkow, Ira (21. 5. 2002). „Boxing: Tyson Remains an Object of Fascination”. The New York Times. Arhivirano iz originala 3. 12. 2010. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  20. ^ „Tyson's Sister Is Dead at 24”. The New York Times. 22. 2. 1990. Arhivirano iz originala 28. 8. 2013. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  21. ^ Costello, Mike (18. 12. 2013). „Mike Tyson staying clean but still sparring with temptation”. BBC Sport. Arhivirano iz originala 23. 12. 2013. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  22. ^ „Mike Tyson on his one-man Las Vegas act: Raw, revealing, poignant”. USA Today. Arhivirano iz originala 13. 9. 2014. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  23. ^ „Charlotte, North Carolina, Annexation history” (PDF), Charlotte-Mecklenburg Planning Department, Arhivirano (PDF) iz originala 21. 5. 2013. g., Pristupljeno 10. 3. 2021 
  24. ^ a b Puma, Mike (10. 10. 2005). „Sportscenter Biography: 'Iron Mike' explosive in and out of ring”. Arhivirano iz originala |archive-url= zahteva |archive-date= (pomoć). g. Pristupljeno 10. 3. 2021.  Tekst „work{ESPN]].com” ignorisan (pomoć); Nepoznati parametar |archovedate= ignorisan (pomoć)
  25. ^ „Where are they now?”. The Charlotte Observer. Arhivirano iz originala 3. 11. 2014. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  26. ^ „Mike Tyson Biography”. BookRags. Arhivirano iz originala 18. 5. 2011. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  27. ^ „Mike Tyson Quotes”. Kjkolb.tripod.com. Arhivirano iz originala 4. 4. 2012. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  28. ^ „Mike Tyson Interview, Details magazine”. Arhivirano iz originala 9. 7. 2010. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  29. ^ Tannenbaum, Rob (4. 12. 2013). „Mike Tyson on Ditching Club Life and Getting Sober”. Rolling Stone. Arhivirano iz originala 24. 9. 2014. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  30. ^ Jet Magazine. Johnson Publishing. 1989. str. 28. Arhivirano iz originala 8. 12. 2020. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  31. ^ „Sports People: Boxing; A Doctorate for Tyson”. The New York Times. 25. 4. 1989. Arhivirano iz originala 27. 12. 2007. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  32. ^ „Mike Tyson Net Worth”. NetWorthCity.com. Arhivirano iz originala 7. 6. 2014. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 
  33. ^ „Foreman and Tyson Book a Doubleheader”. N.Y. Times. 1. 5. 1990. Arhivirano iz originala 6. 3. 2016. g. Pristupljeno 10. 3. 2021. 

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Мајк_Тајсон&oldid=28858407”