Mirko Komnenović
| Mirko (Markov) Komnenović | |
|---|---|
 Mirko Komnenović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 21. novembar 1870. |
| Mesto rođenja | Herceg Novi, Austrougarska |
| Datum smrti | 28. mart 1941. (70 god.) |
| Mesto smrti | Herceg Novi, Kraljevina Jugoslavija |
| Državljanstvo | Jugoslovensko |
| Narodnost | Srbin |
| Religija | Pravoslavac |
Mirko (Markov) Komnenović (Herceg Novi, 21. novembar 1870 — Herceg Novi, 28. mart 1941) je bio srpski političar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Njegov otac Marko bio je trgovac.[1] Upisao je Srpsku pomorsku školu u Srbini kod Herceg Novog a zatim trgovačku akademiju u Mariboru 1887.[1] Diplomirao je školu modernih jezika u Švajcarskoj.[1] Bio je član „Srpske Zore“, saradnik „Privrednika“, osnivač „Srpske kreditne zadruge“ u Herceg Novom, potpredsjednik „Saveza srpskih privrednih zadruga na Primorju“. Mirko ima najveće zasluge za podizanje modernog hotela „Boka“ i botaničkog parka oko hotela.[1] Još prije rata održavao je veze sa vojnim i političkim vrhom Kraljevine Srbije. Osnivač je Srpskog Sokola u Herceg Novom 1910. i prvi starješina „Srpske sokolske župe na Primorju“.[1] Član je glavnog odbora „Ujedinjenog srpskog sokolstva“.[1] Kad je srpska vojska u Prvom balkanskom ratu izbila na Jadransko more, Mirko je uspio da uspostavi kontakt 12. marta u San Đovani di Medua i preda komandantu luke, majoru Selimiru Ostojiću, dragocjeni izvještaj vojne prirode. Naime brod društva „Kozulić“ koji se nalazio u Kotoru prevozio je puške za Albaniju. Zahvaljujući ovim podacima srpska vojska je presrela brod i zaplijenila puške.
Delegat Vlade Kraljevine Srbije u Rusiji 1915-1919.[uredi | uredi izvor]
Na početku Prvog svjetskog rata zatvoren je na ostrvu Mamula.[1] Uslijed teških uslova u zatvoru, zatvorenici oboljevaju i Mirku je odobren odlazak u bolnicu u Dubrovnik. Austrijske vlasti ga interniraju kao taoca u Trst. U Trstu se Mirko povezao sa našim ljudima i uspio da prebjegne u Italiju. Otišao je u Srbiju i javio se kao dobrovoljac predsjedniku vlade Nikoli Pašiću.[1] Pašić ga kao delegata vlade Srbije šalje u Rusiju da sakuplja dobrovoljce među zarobljenicima-južnim Slovenima.[1] U logoru Darnica kod Kijeva Mirko počinje svoj rad. Okuplja i Čehoslovake a uspijeva organizovati i 3.000 Francuza iz Alzasa. Mirko uspijeva organizovati oko 30.000 dobrovoljaca za vrijeme svog boravka u Rusiji. U maju 1918. godine odlazi u Moskvu, pronalazi predsjednika vlade Kerenskog i uspijeva da ga prebaci u Murmansk, gdje ga predaje komandantu francuske flote. U aprilu 1919. godine Mirko ponovo odlazi u Rusiju u tajnu misiju. Jedan od zadataka je da sazna istinu o stradanju porodice Romanov.
Politički rad u Kraljevini Jugoslaviji[uredi | uredi izvor]
Na listi Nikole Pašića i Ljube Jovanovića pobjeđuje na izborima za skupštinu 1923. i 1925. godine u Boki Kotorskoj. Godine 1930. postavljen je za opštinskog načelnika Herceg Novog. Na mjestu načelnika ostaje do 1935. godine kada pobjeđuje na izborima za skupštinu na listi predsjednika vlade Jevtića.
U novoj vladi Mirko je ministar fizičkog vaspitanja naroda i zastupnik ministra socijalne politike i narodnog zdravlja. Mirko Komnenović i njegova supruga Olga su ostavili veliku zadužbinu svom gradu. U njihovoj kući se danas nalazi Muzej grada Herceg Novog. Umro je 28. marta 1941. godine. Kad su Italijani ušli u Herceg Novi 17. aprila 1941. naredili su da se Mirkov grob otvori da bi se uvjerili da je stvarno mrtav.
Testament[uredi | uredi izvor]
Porodičnu kuću je testamentom namenio za Zavičajni muzej uz dodatnu napomenu: Srpski barjak koji se nalazi u rečenoj mojoj stojnoj kući, neka svakako u njoj ostane na večita vremena i to kao i sada na vidnom mestu.[2]
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Orden Belog orla sa mačevima IV степена[2]
- Руски орден Светог Владимира IV степена[2]
- Руски орден Светог Станислава V степена[2]
- Руски орден Свете Ане II степена[2]
- Орден Светог Саве III степена[2]
- Орден Светог Саве II степена[2]
- Орден Светог Саве I степена[2]
- Чешки Официрски револуционарни крст[2]
- Југословенска круна IV степена[2]
- Национални орден Легије части, Француска[2]
Референце[uredi | uredi izvor]
Литература[uredi | uredi izvor]
- Небојша Рашо, „Мирко Комненовић“, Херцег-Нови, 2009.
- Gulić, Milan (2018). Politički predstavnici dalmatinskih Srba u vrijeme Kraljevine SHS/Jugoslavije. Institut za savremenu istoriju, Hrvatski institut za povijest. Beograd, Zagreb. Архивирано из оригинала 09. 07. 2021. г. Приступљено 04. 07. 2021.
