Mijailo Danilović
| Mijailo Danilović | |
|---|---|
 Mijailo Danilović u vreme službe pri Rasinskom korpusu | |
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Eparhija | žička |
| Čin | protojerej-stavrofor |
| Godine službe | 1968–2020. |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 3. oktobar 1922. |
| Mesto rođenja | Velika Grabovnica, Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca |
| Datum smrti | 7. oktobar 2020. (98 god.) |
| Mesto smrti | Gornji Milanovac, Srbija |
| Grob | Velika Grabovnica |
Mijailo I. Danilović (Velika Grabovnica, 3. oktobar 1922 — 7. oktobar 2020) bio je protojerej-stavrofor Srpske pravoslavne crkve i pripadnik Rasinskog korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini tokom Drugog svetskog rata.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Mijailo Danilović je rođen 1922. godine u selu Velika Grabovnica kod Brusa. Njegov otac Ivko Danilović je bio pripadnik Bogomoljačkog pokreta vladike Nikolaja Velimirovića.
U vreme Drugog svetskog rata, tačnije 1943. godine, pridružio se Rasinskom korpusu Jugoslovenske vojske u Otadžbini pod komandom potpukovnika Dragutina Keserovića. Ratni nadimak mu je bio "Serdar Jole". Uglavnom se nalazio u štabu, u okviru propagandno-obaveštajne sekcije. Nakon rata se držao u ilegali po planinama. Predao se posle osam godina, pa su ga nove komunističke vlasti 1952. godine osudile na devet godina zatvora. Odslužio je šest godina u zatvoru, kada je pomilovan u sklopu opšte amnestije.
Tada odlazi u manastir Krka i završava bogosloviju. Za sveštenika je rukopoložen 1968. godine. Bio je paroh u selima Ljutovnica i Vrdila.
Preminuo je 7. oktobra 2020. godine. Sahranjen je 9. oktobra u rodnom selu Velika Grabovnica.[1] Opelo ispred crkve Svete Trojice u Gornjem Milanovcu je služio protojerej-stavrofor Ljubinko Kostić, arhijerejski zamenik episkopa žičkog uz sasluženje 28 sveštenika.[2] Iza prote Mijaila su ostali sin Aranđel Danilović, takođe protojerej-stavrofor i paroh gornjemilanovički, kao i kćerka Srbijanka Đurković.
Dela[uredi | uredi izvor]
- Predanje i amanet, Gornji Milanovac 2007, ISBN 978-86-83697-36-6;
- Zaveštanje, Udruženje pisaca "Poeta", Beograd 2016, ISBN 978-86-6319-107-5.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „In memoriam: Protojerej-stavrofor Mijailo Danilović”. Brus online. 10. oktobar 2020.
- ^ Pejović, Aleksandar (9. oktobar 2020). „Opelo upokojenom protojereju-stavroforu Mijailu Daniloviću (1922–2020)”. Eparhija žička.
