Nada Marinković
| Nada Marinković | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Nada Marinković |
| Datum rođenja | 25. novembar 1921. |
| Mesto rođenja | Karlovac, Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 17. oktobar 1998. (76 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SR Jugoslavija |
| Književni rad | |
| Najvažnija dela | Ludi jahači La Pasionaria Legenda o devojci Slobodi Razna lica ljubavi Incest Naslednici Dodir |
Nada Marinković (Karlovac, 25. novembar 1921 — Beograd,17. oktobar 1998) bila je jugoslovenska novinarka, književnica, članica Udruženja novinara Jugoslavije, Udruženja književnika Jugoslavije, počasni član Udruženja književnika Indonezije i kmerskih pisaca (Kambodža), kao i članica Evropskog društva kulture. Za svoj rad na širenju kulturne i umetničke delatnosti dobila je više domaćih i inostranih priznanja.[1] Autorka više od dvadeset romana, putopisa i eseja.[2]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Nada Marinković rođena je u Karlovcu. Detinjstvo i mladost provela je u Valjevu i Zemunu, gde je i maturirala. Diplomirala je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a postdiplomske studije nastavila na Sorboni. Studirala je i na Muzičkoj akademiji u Beogradu.[3] Radila je kao novinarka, a široj javnosti poznata je po svojim brojnim romanima i pripovetkama.[4]
Godine 2004. Istorijski arhiv Beograda preuzeo je lični fond Nade Marinković. Građa koju čine rukopisi i objavljene knjige, prepiska, magnetofonske trake razgovora sa istaknutim ličnostima iz kulture i fotografije smeštena je u 29 kutija.[1]
Novinarska karijera[uredi | uredi izvor]
Novinarsku karijeru Nada Marinković je započela u redakciji za kulturu lista „Politika”. Od 1950. radi na mestu urednika i kritičara u Literarnoj, a potom u Kulturnoj redakciji Radio Beograda.[3]
Veoma mnogo je putovala, objavljujući sa ovih putovanja svoja zapažanja. Na svojim studijskim putovanjima obišla je veći deo Evrope, Kinu, Indoneziju, Hong Kong, zapadnu i Centralnu Afriku, Meksiko, Irak. Osam puta je boravila u Sovjetskom Savezu gde je, između ostalog, posetila čitavu evropsku Rusiju, Sibir, Gruziju, Jermeniju i srednju Aziju.[3] Putne utiske, eseje, kritike, članke i reportaže objavljivala je u mnogim časopisima, kao i posredstvom mnogih radio-stanica.[4]
- Putovanje kroz rano leto, putopis u nastavcima o Austriji, Nemačkoj, Švajcarskoj, Italiji (književne novine „Telegram”, 1964)
- Krug se zatvara, putopis u nastavcima o Hong Kongu (zagrebački časopis „Forum”, 1969)[4]
Književni rad[uredi | uredi izvor]
Pored brojnih i različitih članaka i feljtona u domaćoj i stranoj periodici, objavila je u posebnim knjigama i brojne putopise i putopisne eseje, eseje (O umetnosti), publicističke zapise, biografije i monografije.
Putopisi i putopisni eseji[uredi | uredi izvor]
- Kina (1958)
- Tužni raj, putopis o Indoneziji (1965)
- Stanice u vremenu, putopisni eseji (1966)
- Zagonetka časa, putopis (1969)
- Paganski Angelus, zapisi iz Afrike (1976)[2][3]
Druge važnije publikacije[uredi | uredi izvor]
- Smisao i ljubav (1956)
- Jasna poljana (1963)
- Mir i nemir Isidore Sekulić (1974)
- Vukova Mina (1975)
- Život i delo Vlaha Bukovca (1980)
- O umetnosti (1981)
- Igra ogledala: zapisi o životu i umetnosti (1983)
- Sećanje na Krležu (1987)[2][4]
Romani i pripovetke[uredi | uredi izvor]
Široj čitalačkoj publici Nada Marinković poznata je po pripovetkama i romanima koji su doživeli po nekoliko izdanja. U njima ona slavi ljubav kao osnovni smisao čitavog čovekovog postojanja. Piše o strasti i nežnosti, ljudskim sudbinama i patnjama. Psihološki nijansira likove i pokreće brojna pitanja na koja iskreno nastoji da dâ odgovor, stvarajući dela koja i danas plene svojom aktuelnošću.[2] U svojim delima pokrenula je mnoge nove teme, ali i uzdrmala javnost tabu-temama, kakva je tema incesta.[5]
- Svirepe godine (roman, 1961)
- Ludi jahači (roman, 1972)
- Neobičan dar (pripovetke, 1973)
- La Pasionaria (romansirana biografija Dolores Ibaruri, 1980)
- Legenda o devojci Slobodi (romansirana biografija Slobode Trajković, 1980)
- Prometej u traganju za vatrom (romansirana biografija Milorada Miškovića, našeg proslavljenog baletskog igrača, 1987)[6]
- Portret umetnice čistog srca (romansirana biografija samouke slikarke Ivanke Jovanović, 1987)[7]
- Razna lica ljubavi (četiri romana i trideset pripovedaka, 1989—1990)
- Incest (roman, 1991)
- Slučaj (roman, 1993)
- Naslednici (roman, 1995)
- Nestajanje: saga o porodici koje više nema (roman, 1996)
- Dodir (roman, 1997)[2][3][4]
- Vrtlog iluzije (roman, 2013), nedovršeni roman, koji je bratanica Nade Marinković, Svetlana Oljačić Gavrilović pronašla u pisaćoj mašini, posle njene smrti.[8]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Lični fond Marinković”. Istorijski arhiv Beograda. Pristupljeno 27. 6. 2016.
- ^ a b v g d „Nestajanje (Nada Marinković)”. YellowCab. Arhivirano iz originala 15. 08. 2016. g. Pristupljeno 27. 6. 2016.
- ^ a b v g d Marinković 2005, str. 323
- ^ a b v g d Marinković 1980, str. 135
- ^ „Biografije: Stanice u vremenu Nade Marinković”. RTS. Pristupljeno 27. 6. 2016.
- ^ „Život na prstima”. Večernje Novosti. 5. 12. 2003. Pristupljeno 27. 6. 2016.
- ^ Blečić, Milorad R. (1989). Recenzija romana Portret umetnice čistog srca. Sombor. Arhivirano iz originala 11. 08. 2016. g. Pristupljeno 27. 06. 2016.
- ^ Božović, Ratko. „Vrtlog iluzije: prikaz”. Mikro knjiga. Pristupljeno 27. 6. 2016.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Blečić, Milorad R. (1989). Recenzija romana Portret umetnice čistog srca. Sombor. Arhivirano iz originala 11. 08. 2016. g. Pristupljeno 27. 06. 2016.
- Marinković, Nada (2005). Ludi jahači; Beleška o piscu. Beograd: Politika. str. 323. ISBN 978-86-331-2180-4.
- Marinković, Nada (1980). La Pasionarija; Beleška o piscu. Beograd: Narodna knjiga. str. 135.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Gordana Majstorović: Nada Marinković, književnica: Život je suviše kratak da bi bio beznačajan (intervju, 1982), obrada: Yugopapir (Nada, mart 1982) - Pristupljeno 27. 6. 2016.