Patrijarh antiohijski Ilija IV
| Patrijarh antiohijski Ilija IV | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Ilija Muavadالياس معوض |
| Datum rođenja | 1914. |
| Mesto rođenja | selo Arsun (Al-Mitten), Liban, |
| Datum smrti | 21. jun 1979. |
| Mesto smrti | Damask, |
| Uzrok smrti | Srčani udar |
| Religija | Antiohijska pravoslavna crkva |
| episkop Antiohijske pravoslavne crkve | |
| patrijarh antiohijski i sveg Istoka | |
Patrijarh Ilija IV (rođ. Ilija Muavad, arap. الياس معوض; 1914, selo Arsun (Al-Mitten), Liban - 21. jun 1979, Damask) - episkop Antiohijske pravoslavne crkve, patrijarh antiohijski i sveg Istoka[1].
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen u selu Arsun (Al-Mitten) u Libanu. Osnovno obrazovanje i duhovno vaspitanje stekao je u manastiru Svetog Đorđa u Al-Harfu, a zatim u pravoslavnim školama u Homsu i Damasku. U to vreme na njega je skrenuo pažnju antiohijski patrijarh Grigorije IV (Hadad), kome je postao iskušenik.
Godine 1934. postao je ipođakon kod antiohijskog patrijarha Aleksandra III (Tahana), a kasnije ga je poslao u Halkinsku bogoslovsku školu, koju je završio 1939. godine.
Po povratku u otadžbinu postavljen je za rektora Balamandske bogoslovije u manastiru Balamand u Libanu i ubrzo ga je rukopoložio za sveštenika patrijarh antiohijski Aleksandar III (Tahan), a 1941. godine je uzdignut u čin arhimandrita.
Uporedo sa služenjem u Antiohijskoj patrijaršiji, držao je katedru arapske književnosti u damaskinskoj gimnaziji „Asija“.
1947. godine, odlukom Svetog sinoda Antiohijske pravoslavne crkve, poslat je u Rio de Žaneiro na duhovno rukovođenje pravoslavnim Arapima koji žive u Brazilu.
Godine 1950. odlukom Svetog sinoda izabran je za episkopa Alepa. Iste godine je posvećen za episkopa i uzdignut u čin mitropolita. Osvećenju je načalstvovao antiohijski patrijarh Aleksandar III.
Zastupao je Antiohijsku pravoslavnu crkvu na prvoj Svepravoslavnoj konferenciji, održanoj od 24. septembra do 1. oktobra 1961. godine na ostrvu Rodos, drugoj Svepravoslavnoj konferenciji, održanoj 26. septembra – 1. oktobra 1963. godine na ostrvu Rodos, trećoj Svepravoslavnoj konferenciji, održana od 1. novembra do 15. novembra 1964. i četvrtoj Svepravoslavnoj konferenciji, održana 1968. u Šambeziju, predgrađu Ženeve.
Posle smrti antiohijskog patrijarha Teodosija IV, izabran čuvara trona Patrijaršijskog prestola, a Sveti Sinod ga je 27. septembra 1970. izabrao za 165. patrijarha Antiohije i celog Istoka.
Njegovim trudom ojačano je jedinstvo episkopata, sveštenstva i mirjana Antiohijske Crkve, poboljšan je kvalitet bogoslovskog obrazovanja u bogoslovskim školama koje su pripremale kandidate za sveštenstvo, a crkvena uprava je centralizovana.
U periodu svoje vladavine dva puta je posetio Rusku pravoslavnu crkvu u bratskoj poseti, a bio je i čest gost predstavništva Moskovske Patrijaršije u Damasku. Da bi ojačao veze sa dijasporom, putovao je u Severnu i Južnu Ameriku. Veliku pažnju u arapskom svetu privukla je Patrijarhova poseta muslimanskoj konferenciji u Lahoru u Pakistanu, gde je održao obraćanje u kome je govorio o palestinskom problemu i značaju Jerusalima za Arape – hrišćane i muslimane. Govor je izazvao veliki odjek i doneo popularnost patrijarhu među muslimanskim Arapima, koji su počeli da ga nazivaju „patrijarhom Arapa“. Takođe je naporno radio na rešavanju libanske krize.
Govorio je grčki, francuski, engleski, portugalski, španski i turski. Poznavao je književni arapski jezik u potpunosti i bio je darovit besednik. Odlikovao se pesničkim darom, voleo je poeziju i muziku, bavio se prevodima sa grčkog na arapski (prevođena su neka dela Sv. Romana Melodiste i Jovana Damaskina). Na zahtev sirijskog Ministarstva kulture napisao je knjigu „O modernoj grčkoj poeziji“. Preveo sa engleskog na arapski „Put do blagodati“ i knjigu o apostolu Pavlu. Na osnovu grčkih izvora napisana je knjiga „Život i dela prvoapostola Petra i Pavla“.
10. juna 1979. godine, na praznik Svete Trojice, obavio je poslednju patrijarašku službu i otišao u patrijaršijski Sednajski manastir, gde je 21. juna preminuo od srčanog udara[2].