Pahomije I Carigradski
| Pahomije | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum smrti | 1513 |
| Mesto smrti | Carigrad, |
| Religija | Carigradska patrijaršija |
| Carigradski patrijarh | |
| Godine | 1503 -1504 i 1513 |
| Prethodnik | Nifont II |
| Naslednik | Joakim I |
Pahomije I Carigradski (grč. Παχωμιος Α΄) je bio carigradski patrijarh od 1503. do 1513. godine, a kratko vreme i 1504. godine[1].
Život
[uredi | uredi izvor]Pre izbora za carigradskog patrijarha, Pahomije je bio mitropolit Vlaške. Kada je 1502. godine detronizovan patrijarh Joakim I, vlastodršci Vlaške, prilično uticajni u poslovima Carigradske patrijaršije, podržali su izbor ostarelog Nifonta II, koji nije prihvatio. Tako su svoju podršku prebacili na Pahomija, koji je izabran početkom 1503. godine[2]. Njegova prva vladavina trajala je samo godinu dana, pošto se početkom 1504. Joakim I vratio na tron.
Ubrzo potom Joakim umire tokom putovanja u Vlašku i tako se u jesen 1504. godine Pahomije, još uvek podržan od vlaških vladara, vraća na carigradski tron. Pahomijeva druga vladavina trajala je devet godina, što je dug period u poređenju sa vladavinom patrijarha iz 15. veka.
Glavni problem za vreme Pahomijske patrijaršije bio je slučaj kritskog učenjaka Arsenija Apostolija. Rimska kurija je 1506. godine[3] imenovala Arsenija, istočnog obreda, za episkopa Monemvazije, u to vreme deo kolonija Mletačke Republike. Arsenije se izjasnio o priznavanju carigradskog patrijarha i sa Rimokatoličkog pape. Ova pozicija je bila neodrživa za Carigradsku patrijaršiju i Pahomije je pozvao Arsenija da se odrekne prestola. Ovaj problem je trajao više od dve godine do juna 1509. godine kada je Pahomije ekskomunicirao Arsenija, koji se povukao u Veneciju[4].
U Žitiju svetog Nifonta II stoji da je Pahomije u martu 1512. godine, za vreme svog boravka u Podunavskim kneževinama, pomazao na presto vladara Vlaške Neaga Basaraba, a potom je vladar, uz Pahomijevo odobrenje, izabrao novog mitropolit vlaškog jeromonaha Makarije. U povratku, Pahomija je u okolini Silivrije otrovao njegov pomoćnik Teodul. Prevezen je u Carigrad, gde je umro i sahranjen u manastiru Bogorodice Pamakaristos[5].
Izvori
[uredi | uredi izvor]- ^ Kiminas, Demetrius (2009). The ecumenical patriarchate: a history of its metropolitanates with annotated hierarch catalogs. Orthodox Christianity (First edition izd.). Rockville, Md.: Borgo Press, an imprint of Wildside Press LLC. ISBN 978-1-4344-5876-6.
- ^ Jurji, E. J. (1970-09-01). „The Great Church in Captivity. By Steven Runciman. Cambridge, England: At the University Press, 1968. 455 pp. $9.50”. Journal of Church and State. 12 (3): 503—504. ISSN 0021-969X. doi:10.1093/jcs/12.3.503.
- ^ Érasme; Mynors, Roger Aubrey Baskerville; Bietenholz, Peter Gerard (1988). The Correspondence of Erasmus. The collected works of Erasmus. Toronto Buffalo London: University of Toronto press. ISBN 978-0-8020-2607-1.
- ^ Burg, A. (1989-11-12). „G.Fedalto, Le Chiese d'Oriente da Giustiniano alla caduta di Costantinopoli (Complementi alla Storiadella Chiesa diretta da H.Jedin). Milano, Jaca Book, 1984. 25 × 15, XXVI-236 p., It.L. 22.000.”. Het Christelijk Oosten. 41 (2): 141—142. ISSN 2949-7663. doi:10.1163/29497663-04102012.
- ^ „PAHOMIЙ I”. www.pravenc.ru. Pristupljeno 2025-01-22.