Rusija u evropskom energetskom sektoru
Rusija ima značajnu ulogu u evropskom energetskom sektoru, kao najveći izvoznik nafte i prirodnog gasa u zemlje Evropske unije (EU). U 2007. EU uvozi iz Rusije 185 miliona tona sirove nafte, što čini 32,6% ukupnog uvoza nafte, i 100,7 miliona tona ekvivalentne nafte prirodnog gasa, što čini 38,7% ukupnog uvoza gasa.[1]
Transsibirski gasovod građen 1982—1984. sa zapadnim finansijerima obezbijedio je sovjetski gas na zapadnom tržištu.
Ruska državna kompanija Gazprom izvozi prirodni gas u Evropu. Takođe, kontroliše veliki broj zavisnih preduzeća, uključujući i ključnu infrastrukturnu imovinu. Osim toga, Gazprom je imao zajednička ulaganja za izgradnju gasovoda i skladištenja prirodnog gasa u velikom broju evropskih zemalja.[2] Transnjeft, ruska državna kompanija odgovorna za nacionalne gasovode, je još jedna važna ruska kompanija koja snabdijeva Evropu gasom.
Evropski energetski sektor
[uredi | uredi izvor]2007. godine, 38,7% uvoza prirodnog gasa u EU i 24,3% ukupne potrošnje prirodnog gasa porijeklom su iz Rusije.[1][3] Ruski prirodni gas se isporučuje u Evropu preko 12 cjevovoda, od kojih su tri direktna (do Finske, Estonije i Letonije), četiri kroz Bjelorusiju (do Litvanije i Poljske) i pet kroz Ukrajinu (do Slovačke, Rumunije Mađarske i Poljske).[3]
Najveći uvoznici ruskog gasa u EU su Njemačka i Italija, zajedno koriste skoro pola gasa uvezenog iz RF. Ostali veliki uvoznici u EU (preko 5 milijardi kubnih metara godišnje) u Evropskoj uniji su Francuska, Mađarska, Češka, Poljska, Austrija i Slovačka.[4][5] Najveći uvoznici, koji nisu članovi EU, ruskog prirodnog gasa su Ukrajina, Turska i Bjelorusija.[4]
Prema Evropskoj komisiji, učešće ruskog gasa u domaćoj potrošnji članica EU 2007. godine je bio sljedeći[3]:
Estonija 100%
Finska 100%
Letonija 100%
Litvanija 100%
Slovačka 98%
Bugarska 92%
Češka 77,6%
Grčka 76%
Mađarska 60%
Slovenija 52%
Austrija 49%
Poljska 48,15%
Nemačka 36%
Italija 27%
Rumunija 27%
Francuska 14%
Belgija 5%
Upotreba ruskog gasa u domaćoj potrošnji u zemljama ne-članicama EU 2006. godine[4]:
Severna Makedonija 100%
Belorusija 98%
Srbija, 
Crna Gora 87%
Ukrajina 66%
Turska 64%
Hrvatska 37%
Švajcarska 12%
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b „Energy Dialogue EU–Russia. The Tenth Progress Report.” (PDF). Evropska komisija. 2009: 4—6. Arhivirano iz originala (PDF) 02. 10. 2010. g. Pristupljeno 24. 01. 2010. Nepoznati parametar
|month=ignorisan (pomoć) - ^ Koszalin, Andreas Heinrich (5. 2. 2008). „Gazprom's Expansion Strategy in Europe and the Liberalization of EU Energy Markets” (PDF). Russian Analytical Digest. Research Centre for East European Studies (34 Russian Business Expansion). Arhivirano iz originala (PDF) 06. 07. 2011. g. Pristupljeno 23. 02. 2008.
- ^ a b v „Commission staff working document–Accompanying document to the Proposal for a Regulation of the European Parliament and of the Council concerning measures to safeguard security of gas supply and repealing Directive 2004/67/EC. Assessment report of directive 2004/67/EC on security of gas supply {COM(2009) 363}” (PDF). European Commission. 16. 07. 2009: 33; 56; 63—76. Pristupljeno 30. 01. 2010.
- ^ a b v
„Country analysis briefs: Russia” (PDF). Energy Information Administration. 2008: 11. Arhivirano iz originala (PDF) 2006-12-15. g. Pristupljeno 30. 01. 2010. Nepoznati parametar
|month=ignorisan (pomoć) - ^ Noël, Pierre (2009). „A Market Between Us: Reducing the Political Cost of Europe's Dependence on Russian Gas” (PDF). University of Cambridge Electricity Policy Research Group: 2; 38. EPRG0916. Arhivirano iz originala (PDF) 22. 11. 2009. g. Pristupljeno 30. 01. 2010. Nepoznati parametar
|serie=ignorisan (pomoć); Nepoznati parametar|month=ignorisan (pomoć)
