Pređi na sadržaj

Ugalj u Turskoj

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Vladina rudarska turska uprava za upravljanje ugljem u Ienikoi-u, Milas (Yeniköy, Milas)

Preko jedne četvrtine uglja se isporučuje od primarne energije u Turskoj (Turkey) .[1] Snažno subvencionisana industrija uglja proizvodi preko trećine električne energije u zemlji [2] i emituje trećinu gasova sa efektom staklene bašte u Turskoj (TurkeyTurkey). Svake godine, hiljade ljudi prerano umire od uzroka povezanih sa ugljem, od kojih je najčešće lokalno zagađenje vazduha .

Većina uglja iskopanog u Turskoj (Turkey) je lignit (smeđi ugalj), koji zagađuje više od ostalih vrsta uglja.[3] Energetska politika Turske podstiče rudarstvo lignita za elektrane na ugalj kako bi se smanjio uvoz gasa ;[2] i ugalj isporučuje preko 40% domaće energetske proizvodnje.[4] Rudarstvo je doseglo vrhunac u 2018. godini, sa preko 100 miliona tona,[5] i znatno je opalo u 2019.[6] Za razliku od lokalne proizvodnje lignita, Turska (Turkey) uvozi takođe i bitumenski ugalj koji koristi. Najveće ugljeno polje u Turskoj je Elbistan (Elbistan).[7]

Istorija

[uredi | uredi izvor]
Pristanište koje je ranije isporučivalo ugalj iz Zonguldaka
Osmanska podmornica <i id="mwOQ">Абдул Хамид са угљем</i>, izgrađena 1886. godine, bila je prva podmornica u istoriji koja je gađala torpedo dok je bila potopljena [8]

Rudarstvo i industrija

[uredi | uredi izvor]

Kako je Osmanska mornarica 1840-ih proširila flotu na parni pogon kako bi pomogla u odbrani Osmanskog carstva protiv širećeg Ruskog carstva (Russian Empire), postao je nacionalni prioritet pronalaženje domaćih nalazišta uglja. Postoji nekoliko apokrifnih priča o otkriću uglja na obali Crnog mora (Black Sea) u sadašnjoj provinciji Zonguldak (Zonguldak Province) . Izvesno je, međutim, da je kompanija Ergli Rudnik uglja (Eregli Coal Mine Company) započela proizvodnju 1842. godine i da je ugalj koji se vadi u Eregli (Eregli) i Amasri (Amasra) korišćen za gorivo na parnim brodovima.[9]

Godine 1848. Ereglijev ugljeni bazen (koji se danas naziva Zonguldak Basin) bio je preslikan i tražen od strane sultana Abdulmejida ( Sultan Abdulmejid I), koji ga je kasnije dao u zakup, uglavnom stranim trgovcima.[9] Prvi kupac turske industrije uglja bila je Osmanska mornarica . Međutim, tokom krimskog rata (Crimean War) sredinom 1850-ih, proizvodnjom su upravljali saveznici Otomanskog carstva, britanska kraljevska mornarica (British Royal Navy), a proizvodnja se povećavala uvozom rudarske mehanizacije i obučavanjem turskih rudara.[10] Do 1875. godine Osmanska mornarica postala je treća po veličini u svetu i širenje rudnika privlačilo je radnike van tog područja, uprkos opasnim uslovima.[11]

Prva elektrana na ugalj, elektrana Silahtaraga (danas kulturni centar SantralIstanbul ) otvorena je 1914. godine, a nakon poraza imperije u Prvom svetskom ratu i posledičnom turskom ratu za nezavisnost, nova Republika Turska (Republic of Turkey) se dodatno industrijalizovala kao deo Ataturkovih reformi . Lignit iz Some (Soma) isporučio je vojsku u Prvom svetskom ratu [9] a kopanje lignita započelo je na nekoliko drugih nalazišta uglja 1927. godine.[12] Zonguldakovo ugljeno polje ostaje jedini nacionalni izvor teškog uglja koji je bio istorijski neophodan za proizvodnju čelika: njegove mine su nacionalizovane 1940. godine.[13] Sredinom 20. veka država je podstakla rast cementa i proizvodnje čelika u Zonguldaku. U kasnom 20. veku izgrađene su mnoge elektrane u blizini polja lignita, kao što je Elbistansko ugljeno polje (Elbistan coalfield).

Starinski koks šporet izlagao u Arikan House, Kozan .

Početkom 21. veka došlo je do sve veće spoznaje štete koju je ugljen naneo javnom zdravstvu. Međutim, turska vlada je želela da izbegne uvoz previše prirodnog gasa, koji je u to vreme bio skup, a snabdevanjem je dominirala Rusija (Russia).[14] Nastavno ekološko kretanje nije bilo u stanju da spreči izgradnju mnogo više elektrana na ugalj. Nakon višegodišnje borbe ekologa, standardi emisija dimnih gasova konačno su poboljšani krajem 2010-te, što je rezultiralo zatvaranjem nekoliko starijih postrojenja.[15] Što se tiče izrade čelika, većina postrojenja sada su električne peći .[16]

Grejanje i kuvanje u stambenim objektima

[uredi | uredi izvor]

Počev od 19. veka, peći na drva su zauzele mesto u tradicionalnim Anatolskim kućama. Za grejanje je svaka soba imala šporet sa dimnjakom. Nakon kasnih 1970-ih, koks je bio rezervisan za upotrebu u institucijama kao što su škole,bio je jeftiniji ali domaćinstva je zagađivao. Uvoz prirodnog gasa počeo je krajem 1980-ih [17] a krajem 2010-ih distributivna mreža gasovoda proširena je na preko 80% stanovništva.[18] Međutim, zbog energetskog siromaštva, neki od tih ljudi su još uvek koristili ugalj.[19] Većina zgrada izgrađenih krajem 20. veka ima grejanje na gas, a ne na ugalj.

U 2020-ima, peći na ugalj i drva se i dalje ponekad koriste za grejanje, posebno u ruralnim oblastima, pa čak i povremeno za kuvanje, iako su struja i gas iz boca dostupni svuda. Besplatni ugalj se isporučuje domaćinstvima sa prosečnim primanjima po osobi manjim od jedne trećine minimalne zarade (manje od 700 lira u 2020. godini), čak i u četvrtima koje imaju gas.[20] Koncentracija čestica u zatvorenom je najveća zimi.[21] Preko tri četvrtine smrtnih slucajeva su od ugljen-monoksidnih peći: skoro 200 u 2017. godini uglavnom u siromašnijim ruralnim sredinama.[22]

Polja i rudnici

[uredi | uredi izvor]

Turska (Turkey) je od 2017. godine bila 11. na listi zemalja po proizvodnji uglja i iskopala je 1,3% svetskog uglja, a nalazišta lignita i sub bitumena bili su rasprostranjeni u celoj zemlji. Zbog geologije zemlje, na 1000 m površine nema čvrstog uglja koji ima veću gustinu energije (preko 7.250 kcal/kg). Sva ležišta uglja su u vlasništvu države, ali više od polovine rudnika je privatni sektor. U 2017. gotovo polovinu turske proizvodnje uglja minirali su rudnici u državnom vlasništvu, ali vlada traži proširenje privatizacije. Od 2019. godine postoji 436 kompanija za vađenje uglja, 740 rudnika uglja, a raspisuje se još dozvola za rudarstvo i istraživanje. Međutim, neke kompanije za bušenje ne licitiraju za licence jer je istraživanje minerala isplativije i u 2018. godini mnoge rudarske dozvole kombinovane su s licencama za ugalj. Iskopavanje je dokumentovano u računarskom sistemu "e-maden" (na turskom jeziku "maden" znači "rudnik"). Rudari uglja nemaju pravo na štrajk.

Tvrd ugalj

[uredi | uredi izvor]

Zonguldakov basen (Zonguldak basin)na severozapadu jedini je region za vađenje uglja u Turskoj koji proizvodi čvrsti ugalj: [23] oko 2 miliona tona godišnje [6] iz rudnika uključujući Kandili (Kandilli), Amasra (Amasra), Karadon (Karadon), Kozlu (Kozlu) i Uzulmez(Uzulmez) . U poređenju sa drugim zemljama, energetska vrednost uglja je niska i iznosi 4,000 kcal/kg (1,814 kcal/lb) do 6,000 kcal/kg (2,722 kcal/lb). Niskog stepena kvaliteta su koks ili polukoks.[24][25] Jer postoji toliko prestupa i savijanja, rudarstvo u regionu je veoma teško.[26] Iskopavanje dugih zidova je neophodno zbog tektonske strukture šavova.[27]

Lignit

[uredi | uredi izvor]

U 2018. Turska (Turkey) je bila treća po veličini zemlja za iskopavanje lignita [28] sa 7% svetske proizvodnje.[3] Najznačajnija ležišta lignita ugalj su položena u geološkom neogenskom periodu.[29] Skoro polovina rezervi lignita u zemlji nalazi se u slivu Afin-Elbistan (Afsin-Elbistan basin).[2] Lignitna nalazišta uključuju Elbistan (Elbistan), Kutahia Tavsanlı, Inez(Inez), Manisa (Manisa), Ina zı-Baglık i Gediz,[30][31] a 90% proizvodnje lignita je iz površinskih kopova.[32] Lokacije velikih pojedinih rudnika lignita uključuju Tuncbilek u Tavsanlı, Iatagan u blizini južne Egejskom moru (Aegean Sea), Ienikoi (Yenikoy) u Mugla (Mugla) i Seiitomer (Seyitomer) u Kutahia (Kuatahya) ; a tu je i Gilsonite (Gilsonite) rudnik u Silopi . Turski lignit sadrži veliki procenat ugljenika, [34] sumpor, pepeo, vlagu i isparljive komponente.[24][35] Njegova kalorijska vrednost je manja od 12,5 MJ/kg - a ona iz Afsin Elbistana (Afsin Elbistan) ima manje od 5 MJ/kg, što je četvrtina tipičnog termalnog uglja.[36]

Rudarska tehnologija

[uredi | uredi izvor]

Istraživanje i istraživanje radi Maden Tetkik Arama Genel Mudurlugu (Genel Müdürlüğü) (MTA).[37] U 2010.-ima je iz Kine (China) uvezena tehnologija vađenja uglja. [38] Ali prema energetskom analitičaru Haluk Direskeneli (Haluk Direskeneli) tehnologija koja se uvozi nije pogodna za turski ugalj, pa se javljaju vatrostalne distorzije, a kontrolni sistemi i druga oprema propadaju. Kaže da tehnologija cirkuliranog fluidnog sloja (CFB) nije pogodna jer turski lignit ne sagoreva kontinuirano u komori za sagorevanje CFB bez dodatnog tečnog goriva. Prema Direskenelijevom mišljenju, „lokalni ugljen ulazi u komoru za sagorevanje kao led zimi i kao blato ljeti“, tako da bi se sadržajem vode u domaćem uglju trebao smanjiti predgrijavanjem.[39]

Od 2018. godine ekološki propisi za rudnike uglja i dalje zaostaju za međunarodnim standardima, uprkos poboljšanjima. Od 2019. godine planirano je proširenje kapaciteta za pranje uglja zajedno sa istraživanjima ublažavanja zagađenja i gasifikacije lignita.

Zdravlje i bezbednost

[uredi | uredi izvor]

Istanbulski centar za politiku procjenjuje da svake godine u Turskoj ugalj uzrokuje najmanje 2800 prevremenih smrti, izgubi se 637 000 radnih dana i 3,6 milijardi eura dodatnih troškova. Iako postoje zabrinutosti zbog zagađenja zemlje [40] [42] i vode [43], većina smrti povezanih sa ugljem uzrokovana je pogoršanjem zagađenja vazduha u Turskoj .[3]

Zdravlje i sigurnost radnika

[uredi | uredi izvor]

Nakon smrti preko 300 ljudi u katastrofi mina Soma (Soma mine disaster) 2014. godine,[44] su uvedeni novi zdravstveni i bezbednosni propisi. Od 2018. godine, većina rudarskih nesreća događa se u rudnicima uglja, ali razlozi za lošu sigurnost rudarstva u Turskoj nisu sasvim jasni. [38] Vlada je ograničila pristup statistici o nezgodama na radnom mestu, ali se smatra da je vađenje uglja sektor ekonomije koji je najviše podložan nesrećama.[3] u 2018-oj smrtni slučajevi nastali od uglja i dalje se dešavaju u ilegalnim kopovima .[45] Rudari uglja trpe respiratorne bolesti kao što su crna pluća,[46] hronična opstruktivna plućna bolest, bolovi u leđima,[47] parodontalna bolest [48] i druga oboljenja; i povećan rizik od respiratornih infekcija kao što je koronavirusna bolest 2019 .[49]

Zagađenje vazduha

[uredi | uredi izvor]

Zagađenje vazduha iz nekih velikih elektrana na ugalj je javno vidljivo u satelitskim podacima Sentinela (Sentinel).[50][51] Organizacija za ekonomsku saradnju i razvoj (OECD) kaže da stare elektrane na ugalj i grejanje stana ispuštaju opasne nivoe sitnih čestica: zato preporučuje smanjenje emisije čestica zamenom uglja koji se koristi za grejanje stanova gasom i naknadnom opremom ili zatvaranje starih elektrana na ugalj.[52] Iako turska vlada prima izveštaje o merenjima zagađenja vazduha iz dimnjaka pojedinih elektrana na ugalj, ona ne objavljuje izveštaje, za razliku od EU (EU). OECD (OECD) je takođe preporučio Turskoj (Turkey) da stvori i objavi registar ispuštanja i prenosa zagađivača .[53]

Ienikoi(Yenikoy) elektrana u Milasu(Milas), Mugla(Mugla)

Granice emisije dimnih gasova u miligramima po kubnom metru (mg/Nm 3 ) su:[54][55]

Veličina elektrane Prašina SO 2 NE 2 CO
0,5 MW ≤ kapacitet <5 MW 200 vidi citirani izvor vidi citirani izvor 200
5 MW ≤ kapacitet <50 MW 150 vidi citirani izvor vidi citirani izvor 200
50 MW ≤ kapacitet <100 MW 50 850 400 150
snaga ≥ 100 MW 30 200 200 200

Nekim biljkama nedostaju elektrostatički filteri za taloženje .[39] Ministar za zaštitu životne sredine Murat Kurum (Murat Kurum) rekao je u decembru 2019. godine da ukoliko postrojenja koja ispuštaju prekogranične vrednosti u prvoj polovini 2020. godine instaliraju potrebne filtere, suočiće se sa novčanim kaznama, nacionalizacijom ili zatvaranjem.[56] Ograničenja su manja od EU direktive o industrijskim emisijama i ograničenja SO 2 za velike elektrane na ugalj u drugim zemljama, poput Indije (India), na 100 mg/m³, a Kina (China) na 35 mg/m³ .[57]

Od 2018. godine zagađenje vazduha u oblastima u blizini elektrana na ugalj uveliko prelazi nacionalne granice PM10 (grube čestice) i SO2. U okrugu Elbistan (Elbistan), prosečne vrednosti PM10 su preko tri puta više od regulatorne granice, a u Somi SO2 prosečno su i preko četiri puta veći od granice. Od 2019. godine, prema Grinpeaceovoj (Greenpeace) zagađenosti vazduha oko elektrana u provinciji Kutahia (Kutahya Province), bila je tri puta veća od preporučenih granica Svjetske zdravstvene organizacije. Od 2020. nema ograničenja za PM2.5.

Okruženje

Emisija stakleničkih plinova u 2018. godini
Sagorevanja fosilnih goriva iz CO2

Uticaj industrije uglja na životnu sredinu je i lokalni i međunarodni.

Efekat staklene bašte

[uredi | uredi izvor]

Izgaranje uglja emitirano preko 150   Mt CO2 u 2018. godini, [58] oko trećine turskog stakleničkog plina. [a] Mere se emisije iz pojedinih elektrana preko 20 MV.[59] Emisije u turskim elektranama na ugalj iz životnog ciklusa su više od 1   kg CO<sub id="mwAbE">2</sub> ekvivalenta po kilovatsatu.[60] Procjena uticaja na životnu sredinu (EIA) za predloženu elektranu Afsin-Elbistan C procijenila je </br> emisije bi bile više od 60   milion tona </br> godišnje. [61] Poređenja radi, ukupna godišnja emisija gasova sa efektom staklene bašte u Turskoj iznosi oko 520   milion tona;[62] prema tome, više od desetine emisija gasova sa efektom staklene bašte iz Turske proizlazi iz planirane elektrane. [64] [71]

Metan uglja iz 2019. godine ostaje izazov za životnu sredinu, jer ga je uklanjanje iz podzemnih rudnika sigurnosni uslov, ali ako se odvodi u atmosferu, to je moćan staklenički gas.

Potrošnja vode

[uredi | uredi izvor]

Budući da turske elektrane na lignit moraju biti vrlo blizu svojih rudnika da bi se izbjegli prekomjerni troškovi transporta lignita,[72] uglavnom su u unutrašnjosti (vidi kartu aktivnih elektrana na ugalj u Turskoj ). U elektranama na ugalj može biti potrebna velika količina vode za postrojenje za cirkulaciju vode [73] i pranje uglja ako je potrebno. U Turskoj se koristi slatka voda zbog lokacija biljaka. Između 600 i 3000 kubnih metara vode se koristi po proizvedenoj GVh,[74] mnogo više od energije sunca i vetra.[75] Ova intenzivna upotreba dovela je do nestašica u obližnjim selima i poljoprivrednim površinama.[76]

Potrošnja

[uredi | uredi izvor]

Količina utrošenog uglja u 2017. bila je više od četvrtine veća od iznosa u 2012. godini, ali je ugalj činio oko 30% primarne energije Turske u obe godine.[77] U 2018. godini 80% uglja korišćeno je za proizvodnju energije u elektranama na ugalj u Turskoj, 14% u industriji, a 6% u zgradama.[78] U apsolutnim brojevima za 2018. godinu, 13 Mtoe tvrdog uglja korišćeno je za proizvodnju električne i toplotne energije; 4 Mtoe, u koksnim pećnicama; 2 Mtoe, za grejanje kuće; 2 Mtoe, u proizvodnji cementa; i 1 Mtoe je korišćeno za gvožđe i čelik.[79] U 2018. godini 12 Mtoe lignita korišćeno je za proizvodnju električne i toplotne energije, 2 Mtoe u industriji, a 1 Mtoe je korišćeno za grejanje kuća. Elektrane na lignit nisu postale produktivnije između 2009. i 2018.[80] ali tri četvrtine težine uglja spaljenog u turskim elektranama je lignit.[81]

Subvencije

[uredi | uredi izvor]

Kao potpisnica Konvencije o biološkoj raznolikosti (Aichi Target 3), Turska se obavezala da će do 2020. ukinuti štetne subvencije za životnu sredinu, uključujući one na fosilna goriva.[82] Međutim, ugljen je i dalje naj subvencionisani izvor električne energije u Turskoj.[83] Prema 2020. godini, prema karbon Trakeru, i nova vetra i solarna energija bila su jeftinija od izgradnje novih elektrana na ugalj; i predviđaju da će vetar postati jeftiniji od postojećih elektrana uglja 2027, a solarni 2023.[84] Elektrane na lignit dobijaju višestruke subvencije za izgradnju [85] [86] i rad.[87] Specifični programi subvencija uključuju odricanje od poreza na dodatu vrednost, nadoknađivanje troškova ulaganja i umanjenja poreza.[88]

Podrška turske vlade za proizvodnju i potrošnju uglja i proizvodnje električne energije na ugalj ₺ milioni, godišnji prosek 2016–2017.[82]
Instrument Proizvodnja uglja Snaga na ugalj Potrošnja uglja
Fiskalna podrška (proračunski transferi i oslobađanje od poreza) 947 31 1,287
Ulaganje u državna preduzeća 198 953 nije identifikovano

U 2019. godini, turska vlada je podržala nacrt zakona o subvencionisanju iskopavanja uglja uz višestruke ekonomske podsticaje.[89] Rudarske i ugljene elektrane finansira Turski fond za bogatstvo, ali oni to ne opisuju kao subvenciju i planiraju da isplate dividende u blagajnu do 2025. godine.[90] Karbon Traker je 2020. procenio da je prosečna flota uglja profitabilnost je 24 $/MWh i da četvrtina elektrana imaju negativan protok novca. [91]

Kapaciteti mehanizma

[uredi | uredi izvor]

U 2019. godini velike stanice za spaljivanje lignita subvencionisane su s mehanizmima za isplate kapaciteta u ukupnoj vrijednosti od skoro milijardu lira .[92][93] [94] Za razliku od nove solarne i vetroelektrane na turskom tržištu električne energije, o njima nije odlučeno obrnutim aukcijama, već ih je utvrdila vlada, a upravljanje potražnjom energije nije prihvatljivo.[95] Subvencija se nastavlja u 2020. godini i 13 elektrana na ugalj dobilo je januarske isplate.[96]

Cena električne energije proizvedene iz domaćeg uglja prilagođava se prema indeksu potrošačkih cena, indeksu cena proizvođača i kursu dolara, a plaća ih državna elektroenergetska kompanija privatnim elektranama.[97]

Preduzeća

[uredi | uredi izvor]

Između 2008. i 2018, industrija uglja delimično je privatizovana;[27] ipak su državne kompanije iskopale preko polovine ukupne količine turskog uglja u 2018. godini.[5] Tursko tijelo za upravljanje ugljem (TKI) posjeduje rudnike lignita, a turska preduzeća za čvrsti ugalj (TTK) posjeduju rudnike tvrdog uglja.

Nekoliko kompanija steklo je rudarska prava na poljima tvrdog uglja: Erdemir Madencilik, podružnica turskog autonomnog vojnog penzijskog programa; Oiak; Tumas, podružnica Bereket holdinga, i energetska kompanija Emsa Enerji.[30] U 2019. privatne kompanije su TTK-u isplatile više od 20 miliona lirija na ime.[98] Polja od lignita preneta su u Imbat Madencilik (Imbat Madecnilik), Fernas Holding (Fernas Holding), Demir Ekport (Demir Export) i građevinsku grupu Iapi Tek (Yapi Tek).[27] Druga kompanija, Poljak Einez (Polyak Eynez), razvija rudnik tvrdog lignita u blizini Izmira koji je planiran da bude najdublji u zemlji [38] i pripadajuću elektranu.[99] Eren Holding(Eren Holding) drži najveću količinu kapaciteta za proizvodnju uglja, 2.790 megavata [100] u energetskom kompleksu ZETES u Zonguldaku. Nekoliko kompanija poseduje više od gigavatnog kapaciteta za proizvodnju uglja: IC Ictas Enerji, državna kompanija za proizvodnju električne energije (EUAS); Konia Čeker, kompanija u vlasništvu kompanije Anadolu Birlik Holding; ERG Elektrik; Diler Holding; Celikler Holding i Ciner Holding.[101] Međutim, informacije o dozvolama za rudarstvo koje vlada drži u bazi e-maden ne objavljuju se javnosti.[102]

Krajem 2010-ih, vlada je pokušala licitirati rudarske dozvole privatnim kompanijama pod uslovom da grade zgrade u blizini elektrana [27] ali aukcije su izazvale malo interesa [103] jer je valuta oslabila. Takođe je vlada pokušala da privatizuje 290 MV elektrane Iunus Emre, ali ona ostaje u javnom vlasništvu. Iako je lignit zagađujući od većine drugih vrsta uglja, vlada je pokušala da ubedi druge elektrane na ugalj da se pretvore u lignit kako bi smanjili troškove uvoza.[104] Kriza valute u Turskoj za 2018. godinu i recesija coronavirusa za 2020. godinu povećali su troškove za rudarske kompanije i povećali poteškoće u dobijanju bankarskih kredita, preteći industriji uglja. [38] [105] Turske energetske kompanije bankama duguju više od 50 milijardi američkih dolara. Konkretno, Anadolu Birlik Holding ima dug od milijardu dolara.[106]

Međunarodne investicije

[uredi | uredi izvor]

Turska kompanija Iılmaden stekla je prava na vađenje uglja u Kolumbiji . [38] Kompanije sa sedištem u Turskoj grade elektrane na ugalj u drugim zemljama kao što je Šri Lanka [107] a nacionalna ekim banka još uvek je spremna da finansira snagu uglja ako je Ultra super kritična sa emisijama <750 g CO2 / kVh.[108] Kineska državna preduzeća i kompanije koje ulažu u projekte napajanja ugljem [109] uključuju Shanghai Electric Pover, koji je glavni investitor u elektranu Emba Hunutlu koja se gradi u provinciji Adana .[110][111]

Uvoz

[uredi | uredi izvor]
Veliki porast potrošnje u 21. veku nastao je izgradnjom obalnih elektrana koje su spravljale uvozni tvrdi ugljen.

U 2019. godini uvezeno je oko 32 miliona tona,[112] 3% svetskog uglja [77] a 2018. godine potrošeno je 4,4 milijarde USD.[113] Uvozni ugalj proizvodi oko četvrtine nacionalne energije:[114] više od lokalnog uglja.[115] Dogovor o carinskoj uniji sa EU uključuje bilateralne trgovinske koncesije na ugalj.[116] Najveći dobavljač u 2019. godini bila je Kolumbija sa 17,5 Mt.[117] Ruski je drugi najveći snabdevač, a njegov ugalj može postati konkurentniji kada se završe poboljšanja luke Taman 2020. godine ili kada neki ugovori isteknu 2021. godine.[118]

U 2019. godini najveći dobavljač koksnog uglja bila je Australija, a koks uvezen iz Rusije i Kine.[119] Ažurirano: 2018. ako je uvozna cena termalnog uglja niža od 70 američkih dolara / tona ( fob ) država naplaćuje razliku kao uvozne carine.[37] Godine 2020. koksni ugalj koštao je oko 130 USD / tonu.[120] Postoje bilateralne trgovinske koncesije sa EU o proizvodima uglja.[121] Antracitni ugalj iz Donbasa, regiona u Ukrajini, izvozi se (navodno ilegalno) u Tursku.[122] Antracit se transportuje kroz ruske luke Azov (Azov) i Taganrog (Taganrog) do turskog grada Samsuna (Samsun).[123]

Politika

[uredi | uredi izvor]

Od 2020. godine Zafer Sonmez (Zafer Sonmez), generalni direktor turskog suverenog fonda za bogatstvo, želi da investira u ugljen: moć uglja je deo nacionalne energetske strategije, ali privatni sektor neće ulagati u njega bez značajne državne podrške. Prema Umit Sahinu, koji predaje klimatske promene na Univerzitetu Sabanc (Sabanci University), Turska se ne suočava sa realnošću da će većina uglja morati da se ostavi u zemlji i rizikuje da izgubi pristup međunarodnim klimatskim finansijama ako zemlja ne planira brzo izlazak iz ugalj.

Mnoge lokalne zajednice snažno se protive elektranama na uglje [124] i rudnicima,[125] ponekad poduzimajući zakonske mjere protiv njih.[126] Od kraja 2000-ih, stanovnici Amasre snažno su se borili protiv uspostavljanja elektrane na ugalj u blizini grada; otkazano je.[127] U okrugu Alpu, lokalno stanovništvo regiona pobedilo je u sudskoj bitci 2018. godine kako bi sprečilo izgradnju novog rudnika uglja; 14. vijeće Državnog vijeća presudilo je da se rudnik može izgraditi samo uz izvještaj o okolišu.[128] Turski aktivisti su takođe sproveli svoju kampanju na međunarodnim konferencijama.[129] Ipak, u 2019. samo 36 od 600 članova parlamenta glasalo je za smanjenje limita emisije u elektranama.[130]

Ispuštanje uglja

[uredi | uredi izvor]

Pet starih biljaka ( Afsin-Elbistan A, Seiitomer, Tuncbilek, Kangal i Catalagzı) zatvoreno je 2020. godine, jer nisu ispunile nove granice zagađenja.[131] Zemlja je deveti najveći potrošač uglja na svetu, slično Poljskoj i Nemačkoj, ali Nemačka ima razvijenije planove za obustavu uglja [132] - oblast za planiranu saradnju.[133] Što se tiče energetskih resursa, Španija (Spanish) je sličnija, ima hidroenergetsku energiju i obiluje sunčevu svetlost, a njen prelazak iz uglja takođe bi mogao da bude model.[134] Turska industrija ima iskustva u pretvaranju uglja u solar van zemlje.[135]

2019. godine, OECD je saopštio da turski program za izgradnju elektrana na ugalj stvara visok rizik od zatvaranja ugljenika zbog velikih kapitalnih troškova i dugog životnog veka infrastrukture.[136] Takođe je navela da energetske i klimatske politike koje u budućnosti ne budu usklađene mogu sprečiti neki kapital da ostvari ekonomski povrat zbog prelaska na ekonomiju sa niskim udjelom ugljenika .[137] Uz to, predviđa se da će nova vetroelektrana ili solarna energija biti jeftinija od novih elektrana na ugalj do 2022. godine pomoću istraživačkog rezervoara Carbon Tracker . Predviđa se da će prosečna turska elektrana na ugalj imati veće dugoročne operativne troškove od novih obnovljivih izvora do 2023. godine [101] a svih obnovljivih izvora do 2030. godine.[138]

Radni odnos

[uredi | uredi izvor]

Do kraja 2017. godine, industrija obnovljivih izvora energije zapošljavala je 84.000 ljudi,[139] dok je u eksploataciji uglja zaposleno 10.000 na 13 radnih mesta u javnom sektoru i 26.000 na 430 radnih mesta u privatnom sektoru.[140] U 2019. godini minimalna plata za rudare uglja bila je 4,059 lira (700 Dolara) mesečno, dvostruko više od standardne minimalne plate.[141]

Zbog složene geologije basena Zonguldak (Zonguldak basin), proizvodnja tvrdog uglja u Turskoj je beznačajna, visoko subvencionisana i naporna.[142] Međutim, provincija Zonguldak je visoko zavisna od uglja:[143] ažurirano: 2018. , većina radnika u gradu Zonguldak bila je zaposlena u industriji uglja.[144] Uprkos tome, ažurirano: 2020. , Turska nije sprovela politiku pravedne tranzicije, iako je vlada za to govorila u 2015. godini.[77] Tri elektrane na ugalj, koje se nalaze u provinciji Mugla, Jatagan (Yatagan), Jenkinoj (Yenikoy) i Kemerkoi (Kemerkoy), postaju zastarele. Trenutno je starim postrojenjima potrebna obnova kako bi se ispunile nadolazeće lokalne granice zagađenja vazduha. Mreža za klimatske akcije Evropa preporučuje da ih se isključi umesto obnavljanja ukoliko se subvencije preraspodeljuju lokalno kao ekonomski izvediva opcija. Međutim, ako bi postrojenja i povezani rudnici lignita bili zatvoreni, oko 5000 radnika trebalo bi finansiranje za rano penzionisanje ili prekvalifikaciju.[145] Bilo bi i zdravlja [146] i koristi za životnu sredinu [147] ali to je teško kvantifikovati jer je u Turskoj javno dostupno vrlo malo podataka o lokalnom zagađenju biljkama i rudnicima.[148] [149] U blizini rudnika Zonguldak i elektrane na ugalj zapošljava se većina radnika u okrugu Soma .[150]

Napomene

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ 29% of the 521 Mt gross emissions in 2018 or 35% of the 426 Mt net emissions

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ „Total primary energy supply (TPES) by source, Turkey”. International Energy Agency. Arhivirano iz originala 1. 4. 2020. g. Pristupljeno 28. 3. 2020. 
  2. ^ a b v „Coal”. Ministry of Energy and Natural Resources (Turkey). Arhivirano iz originala 17. 9. 2018. g. Pristupljeno 5. 1. 2020. 
  3. ^ a b v g d „Lignite coal – health effects and recommendations from the health sector” (PDF). Health and Environment Alliance (HEAL). decembar 2018. Arhivirano iz originala (PDF) 11. 12. 2018. g. Pristupljeno 10. 1. 2019. 
  4. ^ Ersoy 2019, str. 5
  5. ^ a b „Turkey breaks local coal production record in 2018”. Anadolu Agency. 16. 1. 2019. Arhivirano iz originala 3. 2. 2019. g. Pristupljeno 2. 2. 2019. 
  6. ^ a b Di̇reskeneli̇, Haluk (3. 1. 2020). „Enerji piyasalarında 2020 yılı öngörüleri” [2020 energy market outlook]. Enerji Günlüğü (na jeziku: turski). 
  7. ^ „Turkey transfers operating rights of seven coal fields to private companies”. Hürriyet Daily News. 12. 10. 2018. Arhivirano iz originala 12. 10. 2018. g. Pristupljeno 12. 10. 2018. 
  8. ^ „The First Barrow Submarines”. rnsubs.co.uk. Arhivirano iz originala 20. 11. 2019. g. Pristupljeno 22. 5. 2020. 
  9. ^ a b v Ayhan, Arda. „The History of Coal in Turkey and the Story of its Origins” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 1. 12. 2018. g. Pristupljeno 30. 11. 2018. 
  10. ^ Güney, Mehmet (1966). „Underground mining operations in Zonguldak coal mines”. Middle East Technical University. Arhivirano iz originala 26. 3. 2020. g. 
  11. ^ Şengül, H. Tarık; Aytekin, E. Attila (2012), Kirk, John; Contrepois, Sylvie; Jefferys, Steve, ur., „Zonguldak Coalfield and the Past and Future of Turkish Coal-mining Communities”, Changing Work and Community Identities in European Regions: Perspectives on the Past and Present, Identity Studies in the Social Sciences (na jeziku: engleski), Palgrave Macmillan UK: 154—183, ISBN 9780230353916, doi:10.1057/9780230353916_6 
  12. ^ Atalay, Figen (2015). „The History of the Coal Mining Industry and Mining Accidents in the World and Turkey”. Turkish Thoracic Journal. 16 (Suppl 1): S5—S8. ISSN 2148-7197. PMC 5783104 Slobodan pristup. PMID 29404107. doi:10.5152/ttd.2015.002. 
  13. ^ Aytekin, Erden Attila (2001). „Workers of the Ereğli̇-Zonguldak Coal Basin, 1848–1922” (PDF). Bilkent University. Arhivirano iz originala (PDF) 24. 5. 2005. g. 
  14. ^ Kraemer, Richard (16. 4. 2020). „Diversify and expand: Turkey’s drive towards natural gas security”. Middle East Institute. Arhivirano iz originala 24. 4. 2020. g. 
  15. ^ „Turkey shuts power plants for not installing filters – Turkey News”. Hürriyet Daily News (na jeziku: engleski). Demirören News Agency. 2. 1. 2020. Arhivirano iz originala 15. 5. 2020. g. 
  16. ^ „Statistics”. Turkish Steel. Arhivirano iz originala 12. 4. 2020. g. Pristupljeno 12. 4. 2020. 
  17. ^ „Republic of Turkey Ministry of Energy and Natural Resources – Natural Gas Pipelines and Projects”. enerji.gov.tr. Arhivirano iz originala 29. 4. 2020. g. Pristupljeno 27. 3. 2020. 
  18. ^ „Total inflow to Turkish gas system down 6.33% in 2019”. Daily Sabah (na jeziku: engleski). Anadolu Agency. 5. 1. 2020. Arhivirano iz originala 27. 3. 2020. g. Pristupljeno 27. 3. 2020. 
  19. ^ „Household gas consumption slumps by 12.3%, association blames it on global warming!”. PA Intelligence. 20. 4. 2019. Arhivirano iz originala 27. 3. 2020. g. Pristupljeno 27. 3. 2020. 
  20. ^ „Kömür ve Yakacak Yardımı Başvurusu Nasıl Yapılır? Maddi Yardım 2020” [How to apply for fuel and coal assistance? Material help 2020]. Finans 365 (na jeziku: turski). Pristupljeno 6. 5. 2020. 
  21. ^ Mentese, Sibel; Mirici, Nihal A.; Otkun, Muserref T.; Bakar, Coskun; Palaz, Elif; Tasdibi, Deniz; Cevizci, Sibel; Cotuker, Osman (1. 11. 2015). „Association between respiratory health and indoor air pollution exposure in Canakkale, Turkey”. Building and Environment. Special Issue: Indoor pollutants, chemistry and health- Selected papers presented at Indoor Air 2014 conference in Hong Kong (na jeziku: engleski). 93: 72—83. ISSN 0360-1323. doi:10.1016/j.buildenv.2015.01.023. Arhivirano iz originala 1. 12. 2018. g. Pristupljeno 27. 3. 2020. 
  22. ^ Can, Günay; Sayılı, Uğurcan; Aksu Sayman, Özden; Kuyumcu, Ömer Faruk; Yılmaz, Duygu; Esen, Eren; Yurtseven, Eray; Erginöz, Ethem (3. 1. 2019). „Mapping of carbon monoxide related death risk in Turkey: a ten-year analysis based on news agency records”. BMC Public Health. 19 (1): 9. ISSN 1471-2458. PMC 6318903 Slobodan pristup. PMID 30606153. doi:10.1186/s12889-018-6342-4. 
  23. ^ Bituminous coal is called hardcoal (taşkömür in Turkish) in the International Energy Agency document for Turkey and anthracite in Turkish government documents. On Wikipedia, hardcoal redirects to anthracite.
  24. ^ a b „Carbon Capture, Utilization and Storage in the Context of Turkish Energy Market” (PDF). IICEC. jun 2018. Arhivirano iz originala (PDF) 7. 1. 2019. g. Pristupljeno 7. 1. 2019. 
  25. ^ „Prospects for coal and clean coal technologies in Turkey” (PDF). IEACCC. jul 2014. Arhivirano iz originala (PDF) 7. 1. 2019. g. Pristupljeno 7. 1. 2019. 
  26. ^ Collings, Ronald. „Pre-feasibility Study for Coal Mine Methane Drainage and Utilization at the Kozlu Coal Mine in Zonguldak, Turkey” (PDF). 
  27. ^ a b v g „Turkey's 21st Century Coal Rush”. Global Business Reports. Arhivirano iz originala 17. 5. 2019. g. Pristupljeno 17. 5. 2019. 
  28. ^ Ersoy 2019, str. 7
  29. ^ Oskay, R. G.; Inaner, H.; Karayigit, A. I.; Christanis, K. (2013). „Coal deposits of Turkey: properties and importance on energy demand”. Bulletin of the Geological Society of Greece. 47 (4): 2111—2120. doi:10.12681/bgsg.11106 Slobodan pristup. 
  30. ^ a b „Turkish government to transfer 203 million mt of coal reserves to private owners”. S & P Global. 12. 10. 2018. Arhivirano iz originala 16. 10. 2018. g. Pristupljeno 16. 10. 2018. 
  31. ^ „Prospects for coal and clean coal technologies in Turkey” (PDF). IEACCC. jul 2014. Arhivirano iz originala (PDF) 7. 1. 2019. g. Pristupljeno 7. 1. 2019. 
  32. ^ „Coal overview: Turkey” (PDF). Global Methane Project. 2020. 
  33. ^ Turkstat report (2020), p. 50
  34. ^ The net calorific value of Turkish lignite is lower than that of typical lignite,[33] varying by power station; its average is about 2,800
  35. ^ „Prospects for coal and clean coal technologies in Turkey” (PDF). IEACCC. jul 2014. Arhivirano iz originala (PDF) 7. 1. 2019. g. Pristupljeno 7. 1. 2019. 
  36. ^ „Nuclear Power in Turkey | Nuclear Energy In Turkey – World Nuclear Association”. www.world-nuclear.org. Pristupljeno 12. 6. 2020. 
  37. ^ a b „Energy pricing and non-market flows in Turkey's energy sector” (PDF). SHURA Energy Transition Center. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 12. 2019. g. 
  38. ^ a b v g d Global Business Reports (2018).
  39. ^ a b Direskeneli, Haluk (2. 12. 2019). „Turkey: Energy And Infrastructure Forecast 2020 – OpEd”. Eurasia Review (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 4. 12. 2019. g. Pristupljeno 4. 12. 2019. 
  40. ^ Soil Congress (2019).
  41. ^ Ozden, Banu; Güler, Erkan; Vaasma, Taavi; Horváth, Mária; Kiisk, Madis; Kovács, Tibor (avgust 2018). „Enrichment of naturally occurring radionuclides and trace elements in Yatagan and Yenikoy coal-fired thermal power plants, Turkey”. Journal of Environmental Radioactivity. 188: 100—107. PMID 28965987. doi:10.1016/j.jenvrad.2017.09.016. 
  42. ^ Fly ash, a byproduct of the coal refining process, is often sold to cement factories as a raw material.[3] Concentrations of natural radionuclides vary depending on the power station and the product may be safe in building materials depending on the amount used.[41]
  43. ^ Uçar, Ali; Şensöğüt, Cem; Ediz, İ Göktay (5. 1. 2019). „Investıgatıon for Envıronmental Effects and Evaluatıon of Fıne Taılıngs from Tuncbılek Coal Processıng Plant/Turkey”. International Journal of Economic and Environmental Geology (na jeziku: engleski): 28—34. ISSN 2223-957X. Arhivirano iz originala 12. 4. 2020. g. Pristupljeno 12. 4. 2020. 
  44. ^ „Turkey: Rights violations found in mine disaster case”. www.aa.com.tr. Arhivirano iz originala 10. 3. 2020. g. Pristupljeno 30. 3. 2020. 
  45. ^ „Two workers killed in illegal mine collapse in Turkey's Zonguldak”. Hürriyet. 8. 7. 2018. Arhivirano iz originala 31. 12. 2018. g. Pristupljeno 31. 12. 2018. 
  46. ^ ERBOY, Fatma. „Coal Worker's Pneumoconiosis” (PDF). Zonguldak Kara Elmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Göğüs Hastalıkları Ana Bilim Dalı, Zonguldak. Arhivirano iz originala (PDF) 27. 1. 2020. g. 
  47. ^ Sarikaya, Selda; Özdolap, Şenay; Gümüştasş, Şenol; Koç, Ülkü (2007). „Low back pain and lumbar angles in Turkish coal miners”. American Journal of Industrial Medicine. 50 (2): 92—96. PMID 17238134. doi:10.1002/ajim.20417. Arhivirano iz originala 27. 10. 2018. g. Pristupljeno 27. 10. 2018. 
  48. ^ İnanç Cengiz, Murat; Zengin, Büşra; İçen, Murat; Köktürk, Firüzan (2018). „Prevalence of periodontal disease among mine workers of Zonguldak, Kozlu District, Turkey: a cross-sectional study”. BMC Public Health. 18 (1): 361. PMC 5857090 Slobodan pristup. PMID 29548308. doi:10.1186/s12889-018-5304-1. 
  49. ^ Ugurtas, Selin (17. 4. 2020). „Coronavirus outbreak exposes health risks of coal rush”. Al-Monitor (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 21. 4. 2020. g. Pristupljeno 18. 4. 2020. 
  50. ^ „Polluters exposed by new eye in the sky satellite”. 5. 7. 2018. Arhivirano iz originala 24. 10. 2018. g. Pristupljeno 24. 10. 2018. 
  51. ^ „TROPOMI Level 2 data products”. KNMI R&D Satellite Observations. Arhivirano iz originala 24. 10. 2018. g. Pristupljeno 24. 10. 2018. 
  52. ^ OECD (2019), p. 20
  53. ^ OECD (2019), p. 30
  54. ^ „Emission standards: Turkey” (PDF). International Energy Agency. Arhivirano iz originala (PDF) 09. 10. 2021. g. 
  55. ^ „Sanayi̇ Kaynakli Hava Ki̇rli̇li̇ği̇ni̇n Kontrolü Yönetmeli̇ği̇nde Deği̇şi̇kli̇k Yapilmasina Dai̇r Yönetmeli̇k” [Official Gazette: Changes to industrial air pollution regulation]. Resmî Gazete (29211): Appx 1 page 15. 20. 12. 2014. Arhivirano iz originala 27. 2. 2019. g. Pristupljeno 22. 2. 2019. 
  56. ^ Sayın, Ayşe (4. 12. 2019). „Erdoğan'ın veto kararının altında ne yatıyor?” [What lies behind Erdoğan's veto?]. BBC (na jeziku: turski). Arhivirano iz originala 5. 12. 2019. g. Pristupljeno 5. 12. 2019. 
  57. ^ „Greenpeace analysis ranks global SO2 air pollution hotspots”. Greenpeace International (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 1. 9. 2019. g. Pristupljeno 1. 9. 2019. 
  58. ^ Turkstat report (2020).
  59. ^ „ETS Detailed Information: Turkey”. International Carbon Action Partnership. Arhivirano iz originala 31. 3. 2019. g. 
  60. ^ Atilgan, Burcin; Azapagic, Adisa (2016). „An integrated life cycle sustainability assessment of electricity generation in Turkey”. Energy Policy. 93: 177. doi:10.1016/j.enpol.2016.02.055 Slobodan pristup. 
  61. ^ Çınar (2020).
  62. ^ a b „Turkey's greenhouse gas emissions fall for second year in a row”. Daily Sabah. Anadolu Agency. 31. 3. 2020. Arhivirano iz originala 2. 4. 2020. g. Pristupljeno 5. 5. 2020. „Turkey's total greenhouse gas emissions in 2018 ..... equivalent to 520.9 million tons of carbon dioxide (CO2).” 
  63. ^ a b Çınar (2020), str. 319.
  64. ^ 62 megatonnes would be emitted annually[63] if run at the targeted capacity factor, whereas Turkey's current annual emissions are 521 megatonnes.[62] By simple arithmetic 62 megatonnes is more than 10% of 521+62 megatonnes.
  65. ^ Atilgan et al (2016), str. 177.
  66. ^ Çınar (2020), str. xix.
  67. ^ Turkstat report (2020), str. 50.
  68. ^ „Turkey shuts power plants for not installing filters”. Anadolu Agency. 2. 1. 2020. Arhivirano iz originala 2. 1. 2020. g. Pristupljeno 5. 5. 2020. 
  69. ^ Yerli̇ ve mi̇lli̇ enerji̇ poli̇ti̇kalari ekseni̇nde kömür [Coal on the axis of local and national energy policies] (PDF) (Izveštaj). Foundation for Political, Economic and Social Research. januar 2019. Arhivirano (PDF) iz originala 14. 2. 2019. g. Pristupljeno 13. 2. 2019. 
  70. ^ Turkstat report (2020), str. 59, 60.
  71. ^ On average somewhat over a million tonnes of CO2 was emitted for every TWh of electricity generated in Turkey by coal-fired power stations in 2010.[65] This power station aims to generate just over 12.5 TWh (gross) per year.[66] The calculation in the EIA assumes an emission factor of 94.6 tCO2/TJ,[63] which is three times the average of 31 for Turkish lignite,[67] but it is unclear whether this is the only reason the CO2 emissions per kWh are predicted to be very high compared to the 2010 average. Since 2020, more stringent filtering of local air pollutants from the smokestack has been compulsory.[68] Moreover, although the average is about 2800,[69] the net calorific value of Turkish lignite varies between 1000 and 6000 kcal/kg.[70]
  72. ^ „Why is there no lignite market?”. Euracoal. 11. 9. 2014. Arhivirano iz originala 11. 5. 2020. g. Pristupljeno 18. 5. 2020. 
  73. ^ El-Khozondar, Balkess D. J. (2017). „"Investigating the Use of Water for Electricity Generation at Turkish Power Plants"” (PDF). Hacettepe University. Arhivirano iz originala (PDF) 31. 8. 2019. g. Pristupljeno 18. 5. 2020. 
  74. ^ Özcan, Zeynep; Köksal, Merih Aydınalp; Alp, Emre (2020). Naddeo, Vincenzo; Balakrishnan, Malini; Choo, Kwang-Ho, ur. „Evaluation of Water–Energy Nexus in Sakarya River Basin, Turkey”. Frontiers in Water-Energy-Nexus—Nature-Based Solutions, Advanced Technologies and Best Practices for Environmental Sustainability. Advances in Science, Technology & Innovation (na jeziku: engleski). Cham: Springer International Publishing: 421—424. ISBN 978-3-030-13068-8. doi:10.1007/978-3-030-13068-8_105. 
  75. ^ „The water-energy nexus at rivers can be resolved worldwide by 2050 as a consequence of the energy transition - News - LUT”. www.lut.fi (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 13. 2. 2020. g. Pristupljeno 18. 5. 2020. 
  76. ^ „Thermal power plants in Zonguldak and Muğla leave nearby villages without water in the middle of a pandemic”. www.duvarenglish.com. 13. 4. 2020. Arhivirano iz originala 19. 4. 2020. g. Pristupljeno 5. 5. 2020. 
  77. ^ a b v „Managing the Phase-out of Coal: A Comparison of Actions in G20 Countries” (PDF). Climate Transparency. maj 2019. Arhivirano iz originala (PDF) 24. 5. 2019. g. Pristupljeno 24. 5. 2019. 
  78. ^ „Turkey energy market research | Turkey data, reports, prices”. estore.enerdata.net. Arhivirano iz originala 3. 7. 2017. g. Pristupljeno 28. 3. 2020. 
  79. ^ Energy Administration (2018)
  80. ^ Kasap, Yaşar; Şensöğüt, Cem; Ören, Özer (1. 3. 2020). „Efficiency change of coal used for energy production in Turkey”. Resources Policy (na jeziku: engleski). 65: 101577. ISSN 0301-4207. doi:10.1016/j.resourpol.2019.101577 Slobodan pristup. Arhivirano iz originala 14. 1. 2020. g. Pristupljeno 13. 4. 2020. 
  81. ^ „Ağustos ayında termik santrallerde 7 milyon 989 bin ton kömür yakıldı” [7 million 989 million tonnes of coal was burnt in power stations in August]. Yeşil Gazete. Arhivirano iz originala 26. 06. 2020. g. 
  82. ^ a b Doukas 2019, str. 2
  83. ^ Yildizhan, Hasan (2017). „Incentive policies for coal plants in Turkey”. Thermal Science. 21 (5): 1917—1924. doi:10.2298/TSCI160428004Y Slobodan pristup. 
  84. ^ „Wind vs Coal Power in Turkey/Solar PV vs Coal in Turkey” (PDF). Carbon Tracker. 2020. Arhivirano iz originala (PDF) 18. 3. 2020. g. 
  85. ^ „Investment Guide > Investors' Guide > Incentives”. Invest in Turkey. Arhivirano iz originala 19. 10. 2018. g. Pristupljeno 19. 10. 2018. 
  86. ^ "Metals" described in the 4-b group of Article 2 of the current Mining Law No. 3213 include lignite thus lignite-fired power plants can receive region 5 subsidies regardless of their actual location in Turkey.
  87. ^ "Fossil Fuel Support – TUR" Arhivirano 2018-09-16 na sajtu Wayback Machine, OECD, accessed October 2018
  88. ^ „A New Strategy for EU-Turkey Energy Cooperation”. Turkish Policy Quarterly. 27. 11. 2018. Arhivirano iz originala 21. 12. 2018. g. Pristupljeno 21. 12. 2018. 
  89. ^ „Turkish gov't submits draft bill for recovering incentives – Xinhua | English.news.cn”. www.xinhuanet.com. Arhivirano iz originala 28. 06. 2020. g. Pristupljeno 11. 6. 2019. 
  90. ^ Öztürk, Sinan (21. 1. 2020). „Turkey Wealth Fund eyes becoming strategic investment arm of the country”. Daily Sabah (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 22. 1. 2020. g. Pristupljeno 2. 4. 2020. 
  91. ^ Carbon Tracker (2020).
  92. ^ „Kapasite mekanizmasıyla 2019’da 40 santrale 1.6 milyar lira ödendi” [1.6 billion lira paid to 40 power stations through the capacity mechanism in 2019]. Enerji Günlüğü (na jeziku: turski). 6. 2. 2020. Pristupljeno 8. 2. 2020. 
  93. ^ „MUÇEP: Muğla’daki tüm termik santraller kapatilmalidir!” [Muğla Environment Platform: All thermal power stations in Muğla must be closed!]. www.milasonder.com (na jeziku: turski). Arhivirano iz originala 4. 2. 2020. g. Pristupljeno 8. 2. 2020. 
  94. ^ In the neighbouring EU, by contrast, state aid to new coal power has been banned since 2019 and will be prohibited to existing coal power by 2025.
  95. ^ „Elektri̇k Pi̇yasasi Kapasi̇te Mekani̇zmasi Yönetmeli̇ği̇nde Deği̇şi̇kli̇k Yapilmasina Dai̇r Yönetmeli̇k” [Changes to electricity market capacity mechanism regulations]. Official Gazette. 9. 1. 2019. Arhivirano iz originala 12. 1. 2019. g. Pristupljeno 12. 1. 2019. 
  96. ^ „TEİAŞ Yayınladı: Kapasite Mekanizması 2020 Yılı Ocak Ayı Ödeme Listesi” [Turkish Electricity Transmission Corporation press release: January 2020 capacity mechanism payments list]. Enerji Ekonomisi (na jeziku: turski). Arhivirano iz originala 23. 3. 2020. g. Pristupljeno 23. 3. 2020. 
  97. ^ „Kömür yerli ama ödemesi dolarla” [The coal is local but payment is in dollars]. Sözcü. 5. 2. 2019. Arhivirano iz originala 14. 2. 2019. g. Pristupljeno 13. 2. 2019. 
  98. ^ „'Kara elmas'ı gün yüzüne çıkaran kömür firmaları TTK'ye de kazandırıyor” [Coal companies digging out black diamonds also benefit Turkish Hardcoal Enterprises]. www.aa.com.tr. Arhivirano iz originala 5. 5. 2020. g. Pristupljeno 7. 5. 2020. 
  99. ^ „About Us”. Fina Enerji. Arhivirano iz originala 17. 5. 2019. g. Pristupljeno 17. 5. 2019. 
  100. ^ „Energy”. Eren Holding. Arhivirano iz originala 28. 12. 2018. g. Pristupljeno 27. 12. 2018. 
  101. ^ a b „Powering down coal: Navigating the economic and financial risks in the last years of coal power” (PDF). Carbon Tracker Initiative. novembar 2018. Arhivirano iz originala (PDF) 23. 12. 2018. g. Pristupljeno 23. 12. 2018. 
  102. ^ „"Madenleri olan" değil verimli işleyen kazanır!”. Yeni Akit. Arhivirano iz originala 11. 1. 2019. g. Pristupljeno 11. 1. 2019. 
  103. ^ „Sweet dreams are made of this: Turkey's coal to disagree”. 350.org (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 20. 7. 2019. g. Pristupljeno 20. 7. 2019. 
  104. ^ „Economic Issues to Weigh on Turkish Market”. S & P Global: Platts. 3. 1. 2019. Arhivirano iz originala 6. 1. 2019. g. Pristupljeno 6. 1. 2019. 
  105. ^ Gauthier-Villars, Caitlin Ostroff and David (6. 5. 2020). „Pressure on Turkey’s Economy Builds as Lira Nears Record Low”. Wall Street Journal (na jeziku: engleski). ISSN 0099-9660. Arhivirano iz originala 7. 5. 2020. g. Pristupljeno 8. 5. 2020. 
  106. ^ „One of Turkey's Largest Food Producers Seeks Loan Restructuring”. Bloomberg. 23. 1. 2019. Arhivirano iz originala 7. 2. 2019. g. Pristupljeno 4. 2. 2019. 
  107. ^ „A 4th coal power plant for Sri Lanka? – Sri Lanka Latest News”. Sri Lanka News – Newsfirst (na jeziku: engleski). 29. 9. 2019. Arhivirano iz originala 3. 10. 2019. g. Pristupljeno 3. 10. 2019. 
  108. ^ „Over 100 and counting”. Institute for Energy Economics & Financial Analysis. Arhivirano iz originala 29. 3. 2020. g. Pristupljeno 30. 3. 2020. 
  109. ^ OECD (2019), p. 36
  110. ^ „Turkey sees a sudden spike in Chinese investments through 'Belt and Road Initiative'”. Daily Sabah. 30. 6. 2018. Arhivirano iz originala 24. 10. 2018. g. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  111. ^ „China's power plant project with direct investment in Turkey starts construction”. www.xinhuanet.com. Arhivirano iz originala 25. 9. 2019. g. Pristupljeno 25. 9. 2019. 
  112. ^ „Turkey coal imports surge 20% amid lignite plant suspensions”. www.montelnews.com. Arhivirano iz originala 23. 3. 2020. g. Pristupljeno 23. 3. 2020. 
  113. ^ „Incentives to speed up returns on Turkish rooftop solar – Latest News”. Hürriyet Daily News (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 21. 12. 2019. g. Pristupljeno 21. 12. 2019. 
  114. ^ „Türkiye'nin kömür aşkı bitmiyor” [Turkey's love of coal never ends]. www.sozcu.com.tr (na jeziku: turski). Arhivirano iz originala 7. 2. 2020. g. Pristupljeno 5. 3. 2020. 
  115. ^ „Turkey's daily wind power generation sets record”. DailySabah. Arhivirano iz originala 27. 9. 2019. g. Pristupljeno 27. 9. 2019. 
  116. ^ „Updating customs union with EU is priority: Turkish Finance Minister”. Hürriyet Daily News. 28. 2. 2019. Arhivirano iz originala 28. 2. 2019. g. Pristupljeno 28. 2. 2019. 
  117. ^ „Colombian coal producers face disruption with exports”. www.drycargomag.com. Arhivirano iz originala 17. 4. 2020. g. Pristupljeno 8. 5. 2020. 
  118. ^ „Bearish mood for US, Colombian participants at Coaltrans event: sources | S&P Global Platts”. www.spglobal.com. 21. 10. 2019. Arhivirano iz originala 1. 11. 2019. g. Pristupljeno 1. 11. 2019. 
  119. ^ „Turkey boosts imports of coking coal from US, Canada”. Argus Media. 10. 5. 2019. Arhivirano iz originala 24. 5. 2019. g. Pristupljeno 24. 5. 2019. 
  120. ^ „Atlantic coking coal: Focus turns to logistics”. www.argusmedia.com (na jeziku: engleski). 24. 3. 2020. Pristupljeno 30. 3. 2020. 
  121. ^ „Turkey : Customs Unions and preferential arrangements”. Taxation and Customs Union – European Commission (na jeziku: engleski). 13. 9. 2016. Arhivirano iz originala 3. 2. 2020. g. Pristupljeno 2. 3. 2020. 
  122. ^ „Dirty fuel: Ukrainian separatists sell pilfered coal to keep the war economy rolling”. Washington Post (na jeziku: engleski). Pristupljeno 12. 6. 2020. 
  123. ^ „Russia's Hybrid Strategy in the Sea of Azov: Divide and Antagonize (Part Two)”. Eurasia Daily Monitor Volume: 16 Issue: 18. Jamestown Foundation. Arhivirano iz originala 13. 2. 2019. g. Pristupljeno 13. 2. 2019. 
  124. ^ Turhan, Ethemcan; Özkaynak, Begüm; Aydın, Cem İskender (2020). Transforming Socio-Natures in Turkey: Landscapes, State and Environmental Movements. ISBN 978-0-429-42969-9. 
  125. ^ „Dereköy Yaylası'na maden ocağı girişimi köylüleri ayağa kaldırdı” [Villagers stand up to Dereköy high pasture mine enterprise]. Yeşil Gazete – ekolojik, politik, katılımcı, şenlikli... (na jeziku: turski). 5. 2. 2020. Arhivirano iz originala 26. 06. 2020. g. Pristupljeno 2. 4. 2020. 
  126. ^ Haber, Korfezgazete. „Hatay'daki Çevre Koruma Dernekleri 305 Maden Sahasının İptalini Talep Etti | Körfez Gazetesi” [Hatay environmental organisations apply to shutdown 305 mines] (na jeziku: turski). Pristupljeno 2. 4. 2020. 
  127. ^ „Regional Briefings for the 2018 Coal Plant Developers List” (PDF). Coalexit. 2018. Arhivirano iz originala (PDF) 12. 4. 2019. g. Pristupljeno 21. 12. 2018. 
  128. ^ „Court says 'environment report necessary' for planned coal mine in western Turkey”. Demirören News Agency. 10. 8. 2018. Arhivirano iz originala 16. 10. 2018. g. Pristupljeno 26. 12. 2018. 
  129. ^ „Climate change: Governments don't act? We do!”. Deutsche Welle. 14. 12. 2018. Arhivirano iz originala 19. 12. 2018. g. Pristupljeno 18. 12. 2018. 
  130. ^ „Termik santralların gerçek bedeli ölüm” [The real cost of thermal power stations is death]. birgun.net (na jeziku: Turkish). Arhivirano iz originala 31. 1. 2020. g. Pristupljeno 31. 1. 2020. 
  131. ^ „Filtre taktırmayan ve baca gazı arıtma önlemi almayan 5 termik santral tamamen kapatıldı” [Five thermal power stations which did not install filters or flue gas treatment shutdown completely] (na jeziku: engleski). 2. 1. 2020. Arhivirano iz originala 12. 1. 2020. g. Pristupljeno 2. 1. 2020. 
  132. ^ Sartor, O. (2018). Implementing coal transitions Insights from case studies of major coal-consuming economies (PDF). IDDRI and Climate Strategies. Arhivirano iz originala (PDF) 25. 10. 2018. g. Pristupljeno 25. 10. 2018. 
  133. ^ „Turkey, Germany agree to join forces for new energy, industry projects”. Daily Sabah. 26. 10. 2018. Arhivirano iz originala 27. 10. 2018. g. Pristupljeno 27. 10. 2018. 
  134. ^ „Spain to close most coalmines in €250m transition deal”. The Guardian. 26. 10. 2018. Arhivirano iz originala 27. 10. 2018. g. Pristupljeno 27. 10. 2018. 
  135. ^ „Eastern Europe shows how to convert coal to solar”. The Fifth Estate (na jeziku: engleski). 3. 3. 2020. Arhivirano iz originala 23. 3. 2020. g. Pristupljeno 23. 3. 2020. 
  136. ^ OECD (2019), p. 40
  137. ^ OECD (2019), p. 39
  138. ^ „Powering down coal: Navigating the economic and financial risks in the last years of coal power”. Carbon Tracker Initiative. Arhivirano iz originala 1. 12. 2018. g. Pristupljeno 30. 11. 2018. 
  139. ^ „How Turkey Can Ensure a Successful Energy Transition”. Center for American Progress. Arhivirano iz originala 20. 2. 2019. g. Pristupljeno 19. 2. 2019. 
  140. ^ „Maden İstatistikleri” [Mining statistics]. MAPEG. Arhivirano iz originala 22. 2. 2019. g. Pristupljeno 22. 2. 2019. 
  141. ^ „Changes to minimum wage, severance payments and administrative fines”. Gün and Partners. Arhivirano iz originala 13. 2. 2019. g. Pristupljeno 22. 2. 2019. 
  142. ^ „Turkey: country profile”. Euracoal. Arhivirano iz originala 27. 10. 2018. g. Pristupljeno 27. 10. 2018. 
  143. ^ ERGEN, Mustafa (7. 3. 2013). A New Methodology Proposal for Urban Regeneration of Brownfield Areas; Case Study of Zonguldak City, Turkey (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 27. 10. 2018. g. Pristupljeno 27. 10. 2018. 
  144. ^ „Absolute darkness: A day in a miner's life”. DailySabah. Arhivirano iz originala 20. 7. 2019. g. Pristupljeno 20. 7. 2019. 
  145. ^ „The Real Costs of Coal: Muğla”. Climate Action Network Europe. Arhivirano iz originala 26. 1. 2019. g. Pristupljeno 25. 1. 2019. 
  146. ^ Ugurtas, Selin (17. 4. 2020). „Coronavirus outbreak exposes health risks of coal rush”. Al-Monitor (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 21. 4. 2020. g. Pristupljeno 19. 5. 2020. 
  147. ^ „Beyaz Çamaşır Asılamayan Şehir (ler)” [Cities where washing cannot be hung out to dry]. Sivil Sayfalar (na jeziku: turski). 13. 4. 2020. Pristupljeno 19. 5. 2020. 
  148. ^ Welle (www.dw.com), Deutsche. „Turkey: Censorship fogging up pollution researchers' work | DW | 17 September 2019”. DW.COM (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 12. 4. 2020. g. Pristupljeno 19. 5. 2020. 
  149. ^ European Commission (2019).
  150. ^ „Soma Termik Santrali’nde emisyon oranlarını Bakanlığa anlık bildiren sistem kuruldu”. Sabah (na jeziku: turski). Pristupljeno 24. 6. 2020. 

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Угаљ_у_Турској&oldid=28452109”