Pređi na sadržaj

Franc Tavčar

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
franc tavčar
Franc Tavčar Rok
Lični podaci
Datum rođenja(1920-03-06)6. mart 1920.
Mesto rođenjaJaršama, kod Ljubljane, Kraljevstvo SHS
Datum smrti19. januar 2002.(2002-01-19) (81 god.)
Mesto smrtiLjubljana, Slovenija
Profesijavojno lice
Delovanje
Član KPJ od1941.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska narodna armija
1941 — 1980.
Činpotporučnik u rezervi JV
general-pukovnik JNA
Heroj
Narodni heroj od27. novembra 1953.
Odlikovanja
Orden narodnog heroja
Orden ratne zastave Orden jugoslovenske zvezde s lentom Orden Republike sa zlatnim vencem
Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem Orden narodne armije sa lovorovim vencem
Orden za vojne zasluge sa velikom zvezdom Orden narodne armije sa zlatnom zvezdom Orden za hrabrost
Partizanska spomenica 1941.
Tavčar, drugi zdesna (leži), sa Štabom Primorske operativne zone, 1943.

Franc Tavčar Rok (Jaršama, kod Ljubljane, 6. mart 1920 — Ljubljana, 19. januar 2002), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Rođen je 6. marta 1920. godine u Jaršama, kod Ljubljane. Njegov otac Franc je bio siromašni radnik, pa se školovao u veoma teškim uslovima. Posle završene osnovne škole i realne gimnazije, odslužio je vojni rok, gde je završio Školu za rezervne oficire. Potom se upisao na Tehnički fakultet u Ljubljani, ali je studije morao prekinuti zbog početka rata.[1]

Otac mu je bio radnik i pripadao je revolucionarnom radničkom pokretu. Bio je član revolucionarnih sindikata i preko njega je dobio prva saznanja o borbi za radnička prava i radničkom pokretu. Od 1937. godine počeo je i sam da se zanima za političke probleme i uključio se u organizaciju radničke i seoske omladine. Nakon okupacije Jugoslavije, jula 1941. godine je postao član Komunističke partije Slovenije i tada se povukao u ilegalnost. Radio je i u organizacijama Oslobodilačkog fronta Slovenije (OF) i bio član Rejonskog odbora OF Tomačevo. Završio je i ilegalni partijski kurs i kao ilegalac je delovao u okupiranoj Ljubljani sve do januara 1942. godine.[1]

Potom je otišao u partizane u „Šercerov bataljon”, ali se razboleo pa se morao vratiti u Ljubljanu, gde je ponovo delovao kao ilegalac. Radio je na organizovanju Narodne zaštite i bio član, a potom i vođa grupe Službe obaveštavanja i bezbednosti (VOS). Učestvovao je u mnogim ilegalnim akcijama u Ljubljani i okolini. Jula 1942. godine ponovo je otišao u partizane, u Prvu slovenačku proletersku udarnu brigadu, gde je avgusta 1942. postao zamenik političkog komesara Drugog bataljona.[1]

U zimu 1942/43. godine istakao se u mnogim akcijama u Dolenjskoj, a marta 1943. godine je po uputstvima Glavnog štaba NOV i PO Slovenije otišao u Slovenačko primorje sa zadatkom da pomogne organizovanje oslobodilačkog pokreta. Početkom maja 1943. godine kada je formirana Sedamnaesta slovenačka brigada, Franc je imenovan za njenog političkog komesara. Sa ovom brigadom je otišao u Benešku Sloveniju, gde je učestvovao u teškim borbama na Kovačevićevoj planini, na Kolovratu. Tada je bio imenovan za komandanta Drugog bataljona i kao hrabar borac se istakao u borbama brigade tokom pohoda na Benešku Sloveniju, kod Podbonesca, na Špiku i Drnohli, na Stolu i Črnom vrhu i dr.[1]

Jula 1943. godine prešao je u Treću slovenačku udarnu brigadu, gde je postavljen za političkog komesara. Sa ovom brigadom se borio u Dolenjskoj i Notranjskoj. U borbama sa Italijanima, na Krvavoj peči 2. septembra 1943. godine bio je teško ranjen. Posle kapitulacije Italije, oktobra 1943. godine bio je imenovan za komandanta Novomeštanskog vojnog područja. U čin majora NOVJ unapređen je 1. novembra 1943. godine.[1]

Od decembra 1943. do aprila 1944. godine bio je načelnik Odeljenja za organizaciju pozadine u Glavnom štabu NOV i PO Slovenije, a potom je do septembra 1944. godine bio na dužnosti zamenika komandanta Sedmog slovenačkog korpusa NOVJ. Nakon toga je bio imenovan za pomoćnika načelnika Glavnog štaba NOV i PO Slovenije i potom za načelnika Štaba Slovenačke divizije Korpusa narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ). Na ovoj dužnosti je ostao do kraja rata.[1]

Nakon oslobođenja Jugoslavije, još neko vreme je proveo u Korpusu narodne odbrane, gde je bio komandant Četvrte hrvatske divizije KNOJ. Posle toga je od 1950. do 1952. godine završio Višu vojnu akademiju JNA. Nakon toga se nalazio na raznim odgovornim dužnostima — bio je načelnik Inžinjerijskog školskog centra u Karlovcu, a potom načelnik Uprave inžinjerije JNA, do 1967. do 1969. godine. Zatim je bio u Ljubljanskoj armijskoj oblasti, gde je od 1969. do 1971. bio je pomoćnik komandanta, pa od 1971. do 1972. načelnik Štaba i potom od 1972. do 1980. godine njen komandant. Penzionisan je 1980. godine u činu general-pukovnika JNA.[1][2]

Bio je biran za poslanika Narodne skupštine NR Slovenije, prvog i drugog saziva, a na Desetom i Jedanaestom kongresu SKJ je biran za člana Centralnog komiteta SKJ.[1]

Umro je 19. januara 2002. godine u Ljubljani.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden jugoslovenske zvezde s lentom, Orden Republike sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden narodne armije sa lovorovim vencem, Orden za vojne zasluge sa velikom zvezdom, Orden narodne armije sa zlatnom zvezdom i Orden za hrabrost. Ordenom narodnog heroja je odlikovan 27. novembra 1953. godine.[1][2]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ a b v g d đ e ž z Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 274.
  2. ^ a b Vojna enciklopedija 1975, str. 663.

Literatura

[uredi | uredi izvor]
Franc Tavčar na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Франц_Тавчар&oldid=28833575”