Crkvena jurisdikcija

Crkvena jurisdikcija je jurisdikcija crkvenih poglavara nad drugim crkvenim vođama i nad laicima.

Značenje

Jurisdikcija je reč pozajmljena iz pravnog sistema koji je dobio široku ekstenziju u teologiji, pri čemu se, na primer, često koristi u suprotnosti sa redom, da bi se izrazilo pravo na davanje sakramenata kao nešto što je dodato moći da se one slave. Dakle, koristi se da izrazi teritorijalne ili druge granice crkvene, izvršne ili zakonodavne vlasti. Ovde se koristi kao autoritet kojim pravosudni službenici istražuju i odlučuju slučajeve prema kanonskom pravu.

Takav autoritet u glavama rimskih pravnih laika koji su prvi upotrebili reč „jurisdikcija” bio je u suštini temporalan po svom poreklu i u svojoj sferi. Hrišćani su preneli pojam u duhovni domen kao deo opšte ideje o Carstvu Božjem sa fokusom na duhovnu stranu čoveka na zemlji.

Smatralo se da je takođe određeno od Boga, koji je imao vlast nad svojim vremenskim imanjem. Kao što je Crkva u najranijim vremenima imala izvršnu i zakonodavnu vlast u svojoj duhovnoj sferi, tako je imala i sudske službenike, koji su istraživali i rešavali slučajeve. Pre sjedinjenja sa državom, njena moć u ovom pravcu, kao i u drugim, bila je samo nad dušama ljudi. Prinudna vremenska vlast nad njihovim telima ili imanjima mogla je biti data samo koncesijom od vremenskog vladara. Štaviše, čak ni duhovna vlast nad članovima Crkve, odnosno krštenim licima, ne bi se mogla isključivo polagati kao pravo od strane crkvenih sudova, ako je predmet slučaja bio čisto vremenski. S druge strane, jasno je da su svi vernici bili podvrgnuti ovim sudovima (kada su delovali u svojoj sferi), i da se u najranijim vremenima nije pravila razlika između sveštenstva i laika.

Reference

Izvori

• Ovaj članak uključuje tekst iz publikacije koja je sada u javnom vlasništvu: Phillimore, Walter George Frank (1911). „Ecclesiastical Jurisdiction”. Ur.: Chisholm, Hugh. Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski). 8 (11 izd.). Cambridge University Press. str. 853—866.