Figuralna fontana Herakla s lernejskom hidrom
Figuralna fontana Herakla s lernejskom hidrom | |
---|---|
Опште информације | |
Место | Višegrad |
Држава | Мађарска |
Време настанка | 15. vek |
Тип културног добра | Spomenik kulture |
Figuralna fontana Herakla s lernejskom hidrom je umetničko delo i jedan je od najranijih primera renesansne umetnosti u Mađarskoj s kraja 15. veka. Fontana je delo priznatog hrvatskog vajara Ivana Dunkovića, poznatijeg pod pseudonimima Ioannes Dalmata, Giovanni da Trau,[1] On je fontanu izradio po narudžibi kralja Matije Korvina, kao reprezentativni ukrasni detalj u njegovoj rezidenciji — Kraljevskoj palati u Višegradu.
Položaj i zaštita
[уреди | уреди извор]Fontana, koja proglašena za kulturno-istorijski spomenik od velikog značaja, nalazi se u Kraljevskoj palati u Višegradu u najslikovitijem gradiću Mađarske Višegradu, u kome živi 1654 stanovnika (2011), na desnoj obali Dunava, u županiji Pešta u Mađarskoj, severno od Budimpešte na udaljenosti od oko 45 km.
Ostaci originalne fontane izloženi su u muzeju palate, zajedno sa nekoliko srednjovekovnih kaljevih peći i vodovodnim sustemom palate, dok se replika rekonstruisane fontane nalazi u dvorištu, takođe rekonstruisane nekadašnje Kraljevske palata kako je to bilo u doba Kralja Sigismunda.
Kraća biografija autora fontane
[уреди | уреди извор]Figuralnu fontanu je izradio Ivan Dunković (Vinišće, 1440. – 1509) poznat pod pseudonimima Ioannes Dalmata, Giovanni da Trau koji bio je jedan od najvećih hrvatskih vajara iz perioda renesanse, koji je stekao i svetsku slavu, nakon što je najveća dela izradio u Italiji i Mađarskoj.[2]
Saznavši za stvaralaštvo ovog vrsnog vajara, oko 1486. godine Duknovića je u Ugarsku pozvao tadašnji kralj Matije Korvin, da kao kraljev vajar, proširi tematiku rad i radi na uređenju Kraljevske palate u Višegradu.
Iako su Duknovićeva dala iz vrema boravka u Ugarskoj dosta stradala u najezdama Turaka, figuralna fontana Herakla s lernejskom hidrom i kruna izvora iz kraljevske vile u mađarskom Višegradu kao i reljefna pala oltara iz pavlinske crkve u Diošđeru potvrđuju njegov visoki umetnički izraz, ipak sačuvana i obnovljena.
Zbog njegovih zasluga za prenošenje duha italijanske renesanse u oblast Dunava i za unapređivanje umetnosti u tim krajevima, Duknovića se dopao Kralju Matiji koji ga je nagradio plemićkim zvanjem, i dodelom feudalnog dvorca Majkovec u Hrvatskoj.
Istorija
[уреди | уреди извор]U dvorištu Kraljevske palate u Višegradu u Mađarskoj, danas se nalazi kopija fontane od crvenog mermera pod nazivom „Fontana Herakla s lernejskom hidrom”, Dukanovićevo delo, koji je nastalo oko 1485. godine kada je on boravio u Ugarskoj na dvor Matije Korvina. Izradom fonrtane Dukanović je proširio tematiku svog celokupnog rada.
Nakon opsade Kraljevske palate u Višegradu Osmanlije su 1544. godine, porušile palatu a sa njom i fontana. Tokom iskopavanja koja su započelo 1934. godine i koja traju do danas, otkriveni su ostaci fontane, koji se danas čuvaju kao deo muzejske postavke.[3]
Izgled
[уреди | уреди извор]Figuralna fontana Herakla s lernejskom hidrom izrađena je od crvenkastog mermera. Po obodu fontana je ukrašena grbovima kralja Matijaša, a mladi Herakle, ili Herkules prikazan u borbi sa lernajskom hidrom može biti prikaz kraljevog nezakonitog sina Ivana Korvina.
- Zanimljivost
U stara vremena, na banketim i večernim druženjima, iz fontane Herakla s lernejskom hidrom je umesto vode teklo penušavo vino, koje su pili gosti kraljevskog para, Mateaša i Beatrise.
Vidi još
[уреди | уреди извор]Izvori
[уреди | уреди извор]- ^ Johannes Röll, Giovanni Dalmata, 1994.
- ^ Rosić, Dunja. „Ivan Dunković”. www.nova-akropola.com. Nova Akropola. Приступљено 7. 4. 2020.
- ^ „Sights of Visegrad - The Royal Palace”. www.visegrad.hu. Архивирано из оригинала 12. 11. 2020. г. Приступљено 8. 4. 2020.
Literatura
[уреди | уреди извор]Phillips, Adrian; Scotchmer, Jo (15. 4. 2010). Hungary (на језику: енглески). Bradt Travel Guides. ISBN 978-1-84162-285-9.
Spoljašnje veze
[уреди | уреди извор]Mediji vezani za članak Figuralna fontana Herakla s lernejskom hidrom na Vikimedijinoj ostavi