Albert Andijev
| Albert Andijev | |
|---|---|
 Albert Andijev na protestu ratnih veterana, 6. oktobar 2019. | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Albert Ahsarbekovič Andijev |
| Datum rođenja | 3. decembar 1970. |
| Mesto rođenja | Eljhotovo kod Vladikavkaza, Ruska SFSR, SSSR [1] |
| Datum smrti | 14. mart 2021. (50 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija |
| Mesto ukopa | Centralno groblje, Beograd |
| Vojna karijera | |
| Vojska |  Vojska Jugoslavije |
| Jedinica | 549. motorizovana brigada |
| Učešće u ratovima | Rat na Kosovu i Metohiji NATO bombardovanje Jugoslavije |
Albert Ahsarbekovič Andijev (rus. Альберт Ахсарбекович Андиев; Vladikavkaz, 3. decembar 1970 — Beograd, 14. mart 2021[1]) bio je ruski dobrovoljac i snajperista u 549. motorizovanoj brigadi Prištinskog korpusa Vojske Jugoslavije za vreme rata na Kosovu i Metohiji i NATO agresiji na Jugoslaviju 1999. godine, kao i učesnik sukoba u Makedoniji 2001. godine.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Mladost[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1970. godine u Vladikavkazu. U mladosti se bavio rvanjem i drugim borilačkim veštinama, što je na određeni način bila i porodična tradicija. Njegov stric Soslan Petrovič Andijev (rus. Сослан Петрович Андиев) je bio dvostruki olimpijski prvak u rvanju na igrama u Montrealu 1976. i Moskvi 1980. godine. Soslanova braća, Genadij i Sergej, takođe su bili uspešni rvači. Na državnom prvenstvu RSFSR u rvanju 1971. godine su braća Andijev zauzela sva tri prva mesta, i to Genadij prvo, Sergej drugo, a Soslan treće.
Rat na Kosovu i Metohiji[uredi | uredi izvor]
Na Kosovo i Metohiju je došao dobrovoljno 12. aprila 1999. godine sa manjom grupom ruskih dobrovoljaca, među kojima je bilo i nešto profesionalnih oficira. Najpre je bio angažovan pri 72. specijalnoj brigadi, ali je već 23. aprila prešao kao snajperista u sastavu 549. motorizovane brigade Prištinskog korpusa Vojske Jugoslavije pod komandom generala Božidara Delića.
Ranjen je 5. maja 1999. godine u selu Budakovo kod Suve Reke, usled čega je ostao bez desnog oka. Medicinska pomoć mu je najpre pružena u Prištini, a potom na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu. Ostao je 100% ratni invalid, ali se brzo vratio na Kosovo i Metohiju.[2] Učestvovao je u bici na Paštriku.
Po povlačenju Vojske Jugoslavije sa Kosova i Metohije u juna 1999. godine, ostao je da živi u Srbiji.
Život nakon rata[uredi | uredi izvor]
.jpg)
Po završetku rata na Kosovu i Metohiji, živeo je u Vlasotincu, gde se oženio i dobio sina koji je na krštenju od kuma dobio ime Lazar, po srpskom srednjovekovnom knezu Lazaru Hrebeljanoviću, koji je predvodio srpsku vojsku u Kosovskom boju.
Za vreme sukoba u Makedoniji 2001. godine, organizovao je grupu dobrovoljaca uz pomoć Anatolija Lebeda i pomagao makedonskoj policiji u akcijama protiv albanskih terorističkih grupa (Oslobodilačke nacionalne armije, Oslobodilačke vojske Preševa, Medveđe i Bujanovca, Albanske nacionalne armije).
Potom se preselio u Beograd. Bio je dosta angažovan i čest gost tribina na kojima se govorilo o ratu na Kosovu i Metohiji, zajedno sa svojim ratnim komandantom generalom Božidarom Delićem. Govorio je i za film Ratne priče sa Paštrika, koji je snimljen 2019. godine u produkciji Radio-televizije Srbije.[3]
Smrt i sahrana[uredi | uredi izvor]
Preminuo je 14. marta 2021. godine bolnici u Batajnici, od posledica zaraze virusom korona 19.[4] Sahranjen je uz vojne počasti 22. marta na Centralnom groblju u Beogradu, nakon opela koje su zajedno služili starešina ruskog hrama Svete Trojice Vitalij Tarasjev i jedan srpski sveštenik u hramu Rođenja Svetog Jovana Krstitelja. Prilikom spuštanja kovčega, pripadnici Vojske Srbije su ispalili tri počasna plotuna, intonirana je pesma Vidovdan, a državna zastava Srbije kojom je kovčeg bio prekriven predata je njegovoj supruzi. Bila je i prisutna zastava Južne Osetije zajedno sa grbom, pošto on vodi poreklo odatle. Poslednju poštu odali su mu njegov ratni komandant general Božidar Delić, državni sekretar Miodrag Kapor ispred Ministarstva za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja, penzionisani brigadni general Stojan Konjikovac, prof. dr Miladin Ševarlić, kao i direktor Ruskog doma Evgenij Baranov.[5]
U njegovu čast, kod Doma omladine u Beogradu, Odžacima,Sremskoj Mitrovici, Vlasotincu, Požegi i Vranju je naslikan mural sa njegovim likom i citatom.[6] Mural Albertu Andijevu u Vranju je otkriven na Vidovdan 2022. godine uz prisustvo građana Vranja, njegovog sina Lazara, njegove supruge Ivane i njegovih saboraca. Mural je izrađen i otkriven inicijativom udruženja „Srpski ratni veterani Vranje”.
Nisam ja izgubio oko. Ja sam ga ostavio tamo, da kad svi drugi razlozi nestanu, da makar imam taj razlog da se vratim na sveto Kosovo i Metohiju i potražim oko.
Dana 12. marta 2022. godine na Centralnom groblju u Beogradu je održan godišnji pomen Andijevu i tim povodom otkrivena je njegova spomen bista.[7][8]
Priznanje[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „In Memoriam Albert Ahsarbekovič Andijev (1970 – 2021), ruski dobrovoljac koji je voleo i branio Srbiju”. InMedija. 22. mart 2021. Pristupljeno 9. april 2021.
- ^ „Preminuo Albert Andijev, Rus koji se borio za Srbiju”. Politika. 14. mart 2021.
- ^ „Ratne priče sa Paštrika”. Radio televizija Srbije.
- ^ „Preminuo Albert Andijev, Rus koji se borio za Srbiju”. Sputnjik. 14. mart 2021.
- ^ „Ispraćaj Andijeva na večni počinak uz „Vidovdan“: Kovčeg sa telom čuvali njegovi saborci /foto/”. Sputnjik. 22. mart 2021.
- ^ „Mural ruskom dobrovoljcu Albertu Andijevu oslikan u blizini Doma omladine u Beogradu”. Sputnjik. 17. mart 2021.
- ^ „Srbija pamti svoje heroje: Danas se otkriva spomen bista velikom junaku i prijatelju Albertu Andijevu”. in4s.net. 12. mart 2022.
- ^ „Otkrivena bista ruskog dobrovoljca Alberta Andijeva”. politika.rs. 12. mart 2022.
