Bitka kod Siriga
| Bitka kod Siriga | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Mađarske revolucije 1848. | |||||||
.jpg) Bitka kod Siriga | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
 Austrija |
 Kraljevina Ugarska | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
|
Julijus Hajnau |
Henrik Dembinjski | ||||||
| Jačina | |||||||
| oko 46.000 sa 284 topa[1] | oko 34.000 sa 108 topova[1] | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| Laki | oko 500 mrtvih i 400 zarobljenih | ||||||
| Istorija Mađarske |
|---|
 |
Bitka kod Siriga (1849) bila je deo Mađarske revolucije 1848.
Uvod
[uredi | uredi izvor]Austrijski i ruski car sporazumeli su se 19. maja 1849. u Varšavi da ruske snage sadejstvuju austrijskim u gušenju Mađarske revolucije, s tim da zajednička dejstva počnu 17. juna. Mađarska vlada uputila je protest evropskim državama zbog predstojeće ruske intervencije, ali je taj protest ostao bez odgovora. Ruska vojska je 16. juna 1849. upala u Slovačku i do 3. jula zauzela Košice i Debrecin. Istovremeno je austrijska vojska 21. juna potisnula mađarsku glavninu u Komoran i 11. jula zauzela Budim, gde se susrela sa ruskim snagama.[1]
Bitka
[uredi | uredi izvor]Austrijanci su krajem jula krenuli iz Pešte na Segedin (sedište mađarske vlade). Istovremeno se mađarski korpus generala Percela, ugrožen od Rusa i Austrijanaca, povukao u segedinski mostobran, gde se sjedinio sa korpusom Antala Vetera, koji se povlačio iz Bačke. Vrhovnu komandu nad svim mađarskim snagama (oko 60.000 ljudi) primio je general Dembinjski, koji je nameravao da se spoji sa Gergejem, koji se povlačio prema Debrecinu. Međutim, austrijska vojska je započela širok manevar za opkoljavanje Segedina, pa je mađarska vojska prešla na levu obalu Tise i zauzela položaj kod Siriga (blizu Segedina). Austrijanci su 5. avgusta prešli u napad i naterali Mađare na povlačenje. [2]
Posledice
[uredi | uredi izvor]Ostaci mađarske vojske uzmakli su prema Temišvaru, gde su se sjedinili sa opsadnom vojskom generala Bema: ova vojska (oko 80.000) potučena je 9. avgusta u bici kod Temišvara i potisnuta prema Lugožu, gde je veći deo kapitulirao, a vlada je prešla u Arad i pokušala da pregovara sa Rusima, koji su ih odbili i uputili na Austriju.[1]
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b v g Gažević 1974, str. 187–192 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFGažević1974 (help)
- ^ Gažević 1974, str. 521. sfn greška: više ciljeva (2×): CITEREFGažević1974 (help)
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Gažević, Nikola (1974). Vojna enciklopedija, tom 5. Beograd: Vojnoizdavački zavod. str. 187—192.
- Gažević, Nikola (1974). Vojna enciklopedija, tom 8. Beograd: Vojnoizdavački zavod. str. 521.