Pređi na sadržaj

Bogunovići

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
(preusmereno sa Богуновић)
Crveni dvoglavi orao je najvažniji dinastički simbol Nemanjića i srpskog naroda na Helmu.

Bogunovići predstavljaju staru i uglednu srpsku plemićku porodicu[1] na prostoru Helma.

Bratstvo Bogunovića potiče iz Raške oblasti[2], a napomenimo da se ova srpska oblast prostirala u srednjem veku, odnosno u periodu kada je glavnina bratstva/porodice Bogunovića živela na tom prostoru[2] preko današnje reke Neretve, tj. svojim zapadnim delom je izlazila na Jadransko more.

Bogunovići su jedina poznata porodica koja „po muškoj liniji“ vodi direktno poreklo od Nemanjića[3], o čemu su pisali istoričari, specijalizovani za istoriju Dubrovnika u srednjem veku: dr Ilija Sindik (1888—1958), Srbin katolik iz Dubrovnika, Ruža Ćuk (1949—2007) iz Istorijskog instituta SANU, te istoričar Božidar V. Kljajević (1953—), koji se uskostručno bavi porodičnom genealogijom.

Rodonačelnik porodice Bogunović je Bogun Nemanjić („Čingrijina genealogija“), iz oblasti Lever Tare i Đurđevića Tare (u današnjoj opštini Pljevlja), gde su se u ono vreme nalazili brojni letnjikovci srpske vladarske porodice - Nemanjića.

Bogunov sin, Lavrentije Nemanjić (ital. Lauriza Bogunovich figlio di Bogun Nemagnich[4]) je 13. novembra 1350. godine posetio Dubrovnik, tj. bio je u pratnji svog rođaka Stefana X Uroša Dušana Nemanjića (1308—1355), kralja Srbije (vladao: 1331-1345), a potom i cara (vladao: 1345-1355), koji nam je takođe poznat i kao Stefan Uroš IV Dušan „Silni” Nemanjić, prilikom njegove posete Dubrovniku.[5][6][7]

Car Dušan, samo je usputno svratio u ovaj srpski[8][9] primorski Grad[10], pošto je posle smrti (1348) Mladena III Šubića - Bribirskog (1315—1348), muža svoje sestre Jelene Nemanjić (1320—1355), morao prethodno otići sa velikom vojskom na severozapad srpskog carstva da obezbedi sve njene posede.

Za ove posede plemićke porodice Šubić: Klis, Skradin, Omiš i Krka, bili su zainteresovani Mlečani, kao i Ugri.

Srpski plemić Lavrentije Boguna Nemanjić (kasnije Bogunović) je 1350. godine, postao građanin Dubrovnika (ital. Ragusa).

Dušan je najpre iz Humske zemlje produžio put ka Cetini i Krki, a na Krki se čak neko vreme zadržao boraveći na dvoru svoje sestre.

Dakle, ovde spomenuta poseta Dubrovniku odigrala se neposredno po njegovom povratku sa poseda Jelene Nemanjić.

Jedno dubrovačko poslanstvo (od šest plemića), pozvalo ga je 25. oktobra 1350. godine, da sa caricom i sinom, i uz pratnju od „sto odabranih ljudi“[11] poseti Dubrovnik, dve dubrovačke ratne galije, pod komandom Savina Bondića (1312-1367)[12], došle su po cara (Dubrovčani su ga nazivali: „dominus imperator“ ) u Cavtat, da bi ga odande prevezle sa pratnjom do tzv. „Primorske kapije“ odakle je isti ušao u Grad.

O ovom dolasku srpskog cara u Dubrovnik, Jorjo Tadić (1899—1969), ugledni predstavnik Srba katolika u Dalmaciji, ostavio nam je u svojoj bogatoj istorijsko-naučnoj zaostavštini sledeće podatke[13], pronađene u Dubrovačkom arhivu, čiji je bio veliki poznavalac:
„... Dušan, carica Jelena i mladi kralj Uroš, iskrcali su se u dubrovačkoj luci, na onom mostu kod kneževa Dvora. Sudeći po kasnijim propisima za slične prijeme, izašli su i tada na obalu knez sa svom vlastelom, a zbog prisustva carice, mora da su među njima bile i dubrovačke vladarke (vlastelinke).

Srpsko carstvo oko 1358. godine, koje je uspostavio Stefan X Uroš Dušan Nemanjić (1308-1355), kralj Srbije (vladao: 1331-1345), a potom i car (vladao: 1345-1355). Autor karte je Francuz Louis Dussieux (1815-1894), a ista je objavljena 1857. godine u atlasu: Atlas général de géographie physique, politique, historique.

Svečana povorka, prošla je kroz gradska vrata od Ponte i ušla u Dvor, gde su uvijek otsjedale samo najuglednije ličnosti, koje su dolazile u Dubrovnik. Neki kažu, da je Dušan ostao samo tri dana, što je lako vjerovatno, dok drugi govore da je u Dubrovniku boravio osam dana. Dubrovčani su darovali caru 60 finih tkanina, što je onda predstavljalo veliku vrijednost, a možda i još štogod. Polovinom decembra, poslali su carici Jeleni voska, po svoj prilici voštanih svijeća, u vrednosti 100 perpera. Prije odlaska, kažu neki kroničari, Dušan je preporučio Dubrovčanima da dobro paze na svoju državu i da čuvaju svoju slobodu, pa su vjerovatno u vezi s time, već 18. novembra donijeli neke odluke o pojačanju gradskih zidina, te o podizanju i učvršćivanju starih utvrđenja Grada.“

On nam takođe u nastavku gornjeg teksta kaže:

„Ali Jakob Lukarević (1551-1615) još pripovijeda kako je dubrovački Dvor bio krasno udešen, na poseban način, jer je vlada htjela što svečanije počastiti ovako uglednog gosta. Čak priča da su neki grčki umjetnici izradili mnoge slike o velikim Dušanovim pobjedama, a da je napravljen i jedan portret samog cara. Pomišljalo se, kaže Lukarević, da se njegov lik iskleše u kamenu, ali da se našlo kako slika u bojama ima više draži i kako je življa od hladnog kamena. Marvo Orbini (1603) priča o velikim i neprekidnim zabavama, gozbama i igrankama, priređenim u počast cara Dušana, kao i o darovima, koje su mu Dubrovčani poklonili...“

Lavrentije je (kao što je zabeleženo u Dubrovačkom arhivu), ostao da živi u Dubrovniku, a u znak poštovanja na svog uglednog oca, uzeo je prezime Bogunović, pa su ga tako kasnije i zapamtili u ovom gradu, kao Lavrentija-Lavricu Bogunovića.

Jedan od najvećih stručnjaka za srednjovekovnu istoriju Dubrovnika, dr Ruža Ćuk, o ovome kaže sledeće: »Prema kazivanju Čingrijine genealogije, Lovica (Lavrentije) Bogunović, sin Boguna Nemanjića došao je u Dubrovnik 1350. godine.«, malo dalje, ona nastavlja: »Lovrica se nalazio na srpskom dvoru i u carevoj pratnji.«, i na kraju govora o Lavrentijevom dolasku u grad pod Srđem, naglašava: »Gotovo svi podaci iz Čingrijine geneologije mogu se proveriti i u ostaloj građi iz Dubrovačkog arhiva. Svedočanstvo Čingrijine geneologije, prema kojima je Lovrica Bogunović došao sa carem Stefanom...«.[14]

Bogunovići su više od 232 godine živeli u srpskom Dubrovniku, odnosno sve do 1582. godine[15][16], da bi se potom većina bratstvenika (čitaj: porodica) postepeno pomerala iz Raške, ka Bosanskoj Krajini i Dalmaciji, da bi se posle 1689. godine većinski nastanilo na području današnje Like.

Bratstvo je dugo godina nastanjivalo oblast u Lici uz Vrelo Zrmanje, kao i okolna sela, od kojih dva nose naziv Bogunovići, identično kao i jedno u susednoj Bosni.

Porodice koje čine bratstvo Bogunovića

[uredi | uredi izvor]
Pregled migracija srpske porodice Bogunović od 14. do 20. veka.

Srpsko bratstvo Bogunovića čine razne porodice, koje danas nose 39 različitih prezimena (sa varijantama čak 50 prezimena)[17], a gotovo svima je krsna slava „Jovanjdan“, jer je svega par porodica menjalo svoju originalnu slavu npr. Cetinski Vranješi slave „Nikoljdan“.

Bratstvo (Bogunovića) čine porodice:

  • Adamović (uz varijantu istog prezimena: Adam);
  • Anušić;
  • Beronja;
  • Bogunović;
  • Bodiroga[18];
  • Borić (grana porodice Cvjetićanin);
  • Bundalo;
  • Vranješ;
  • Grmuša;
  • Damić;
  • Đurašinović;
  • Žurović (uz varijantu istog prezimena: Zurović);
  • Zurovac (poreklom su od porodice Žurović/Zurović);
  • Zuhrić (islamskog su verskog opredeljenja, a pre prelaska na islam Krsna slava im je bila sv. Jovan, poreklom su od pravoslavne porodice Žurović/Zurović);
  • Josipović (grana porodice Kovačević);
  • Kovačević;
  • Krajinović (uz varijantu istog prezimena: Krajnović);
  • Kuburić (grana porodice Miljuš);
  • Mazalica[19];
  • Martinović[20]
  • Marčeta (uz varijantu istog prezimena: Marčetić);
  • Meškići (grana porodice Borić);
  • Miljuš;
  • Mrkušić (ranije Bogunović-Mrkušić; lat. Merkusich / Marcusich);
  • Obradović;
  • Patić;
  • Pašić;
  • Piljić (grana porodice Borić);
  • Pjanić;
  • Popović;
  • Poznan;
  • Radanović[21] (grana porodice Kovačević);
  • Rakić;
  • Ramović (islamskog su verskog opredeljenja, a pre prelaska na islam Krsna slava im je bila sv. Jovan, poreklom su od pravoslavne porodice Žurović/Zurović)
  • Stojanović;
  • Tatić;
  • Tomić (Tomići u Drvaru, selo: Veliki Štrpci. Ovi Tomići su od roda Marčeta. Starinom su iz Like. Pre 130 godina preselili su odavde njihovi rođaci na Kamen, kod Glamoča i na Prkose kod Petrovaca.);
  • Cvjetićanin (uz varijante istog prezimena: Cvjetičanin, Cvetičanin, Cvijetičanin i Cvijetićanin);
  • Škundrić (uz varijante istog prezimena: Škundre i Škondrić).

Napomena

[uredi | uredi izvor]

Kod porodica sa prezimenom Bogunović u severnoj Dalmaciji (naselja: Biljane Donje, Benkovac, Zapužane, Raštević, Radašinovci, Medviđa, Jagodnja donja, Kakma i Bulić) i severozapadnoj Bosni odnosno u Bosanskoj Krajini (naselja: Zborište i Agići), prisutne su sporadično i sledeće Krsne slave: Sv. Georgie, tj. Đurđevdan, Sv. Alimpije Sv. Stevan; kod Marčetića u severnoj Dalmaciji (naselja: Knin, Koljani i Sinj): Sv. Arhangel Mihailo, tj. Aranđelovdan; kod Marčeta u severnoj Dalmaciji (naselje: Žegar): Sv. Stevan, kod Pašća u severnoj Dalmaciji (naselje: Oton): Sv. Stefan; kod Rakića u severnoj Dalmaciji (Buković, Benkovac, Varivode i Đevrske): Sv. Nikola i Sv. Georgie, tj. Đurđevdan; kod Tatića u severnoj Dalmaciji (naselje: Kanjane): Sv. Nikola; kod Vranješa u severnoj Dalmaciji (naselja: Benkovac i Cetina): Sv. Nikola, kod Borića u Bosanskoj Krajini (naselja: Drinić, Ljusina, Matavaza, Otoka, Ripač, Stabandža, Hrgar i Cazin): Sv. Pantelija.

Vidi još

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Cvijić, Jovan: „Naselja i poreklo stanovništva“ Knjiga 20, Srpski etnografski zbornik Knjiga XXXV [35] (Beograd: Srpska kraljevska akademija, (1925). pp. 348-349)
  2. ^ a b Skarić, Vladislav: „Porijeklo pravoslavnog naroda u sjeverozapadnoj Bosni“ (pp. 219-266), Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine, Sveska XXX [30] (Sarajevo: Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine, 1918, pp. 29)
  3. ^ „La famiglia Nemagna trahe origine da Pleuglie terra nel ducato di Herzegovina“: Arhiv Istorijskog instituta SANU (Beograd), Ispisi 1300-1500, kutija 7. (Genealogia Cingria, L'origini e genealogie dei citadini Ragusei che furono delle confraternita di S. Antonio pp. 98-99)
  4. ^ Čingrija, Petar-Pero M.: „La famiglia Nemagna trahe origine da Pleuglie terra nel ducato di Herzegovina“: Arhiv Istorijskog instituta SANU (Beograd), Ispisi 1300-1500, kutija 7. (Genealogia Cingria, L'origini e genealogie dei citadini Ragusei che furono delle confraternita di S. Antonio, pp. 98)
  5. ^ »Lauris de Boguno« – Sindik, Ilija: „Dubrovnik i okolina“, Naselja i poreklo stanovništva Knjiga 23, Srpski etnografski zbornik Knjiga 38 (Beograd: Srpska kraljevska akademija, (1926). pp. 222)
  6. ^ »Laurica de Boguno« – Ćuk, Ruža: „Glasnik zavičajnog muzeja“ Knjiga 2 (pp. 37-46), Tema broja: Društvo i kulturni identitet pljevaljskog kraja (Pljevlja: Zavičajni muzej Pljevlja, (2001). pp. 39-40)
  7. ^ Kljajević, Božidar: „Potomci Nemanjića po muškoj liniji: Dubrovačko bratstvo Bogunovići sa ograncima Zurovci i Zurovići u Hercegovini; Bogunovići u Šibenskom zaleđu (Cvjetičani, Miljuši, Škundrići, Kovačevići i Grmuše)“ (Beograd: Luma Print, 2012. pp. 5-8)
  8. ^ Fabris, Antun: „Dubrovnik kalendar za godinu 1898“ (Dubrovnik: Srpska dubrovačka štamparija Antuna Pasarića, (1897). pp. 67)
  9. ^ Fabris, Antun: „Dubrovnik kalendar za godinu 1902“ (Dubrovnik: Srpska dubrovačka štamparija Antuna Pasarića, (1901). pp. 71)
  10. ^ Nodilo, Natko: „Prvi ljetopisci i davna historiografija dubrovačka / Die ersten Chronisten und die alte Historiographie in Ragusa“ Sveska 65 (Zagreb: JAZU, (1883). pp. 92-128)
  11. ^ Jireček, Konstantin Josef: „Istorija Srba“, Politička istorija do 1537. godine, Knj. 1. (Pirot: Pi-press, (2004). pp. 228, fototipsko izdanje iz 1952)
  12. ^ Savin Bonda/Bondić (Savin Andrijin de Bonda) je bio jedan od najuticajnih »mudrih ljudi«, vrlo često biran za člana Veća umoljenih i Malog veća. On je takođe bio jedan od prvih knezova (1358), posle svrgavanja mletačkog vrhovnog suvereniteta i prelaska Dubrovnik pod zaštitu ugarske krune. Izvor: Pešorda Vardić, Zrinka: „Pučka vlastela: Društvena struktura dubrovačke bratovštine Sv. Antuna u kasnom srednjem vijeku“, Povijesni prilozi Hrvatskog instituta za povijest, Vol. 33, No. 33, pp. 215-237 (Zagreb: Hrvatski institut za povijest, 2007, pp. 218)
  13. ^ Tadić, Jorjo: „Promet putnika u starom Dubrovniku” (Dubrovnik: Turistički savez u Dubrovniku, (1939). pp. 44-46)
  14. ^ Ćuk, Ruža: „Glasnik zavičajnog muzeja“, knjiga 2, tema broja: Društvo i kulturni identitet pljevaljskog kraja (Pljevlja: Zavičajni muzej, (2001). pp. 39)
  15. ^ Sindik, Ilija: „Dubrovnik i okolina“, Naselja i poreklo stanovništva Knjiga 23, Srpski etnografski zbornik Knjiga XXXVIII (Beograd: Srpska kraljevska akademija, (1926). pp. 138-139, 141, 148, 152, & 220-224)
  16. ^ Ćuk, Ruža: „Glasnik zavičajnog muzeja“, Knjiga 2, Tema broja: Društvo i kulturni identitet pljevaljskog kraja (Pljevlja: Zavičajni muzej, (2001). pp. 37-46)
  17. ^ Bogunović, Petar B.: DYNASTIA NEMAGNICH ET GENUS FAMILIA BOGUNOUICH: Per vestigium documentorum archivi Ragusini [THE NEMANJIĆ DYNASTY AND ORIGIN OF THE BOGUNOVIĆ FAMILY: Tracing the documents of Dubrovnik Archive] (pp. 55-202), Chivalrous Culture, № 7 (Belgrade: Great Priory of the Knights Templar of Serbia, 2018, pp. 97)
  18. ^ »Prezimena po geografskom poreklu došljacima su najčešće davali starosedeoci u mestima njihovog doseljenja i ona su postajala primarna ili češće sekundarna. Ima i izuzetaka u ovom pravilu. Na primer Bodiroge su stekle prezime tako što su se u istoimeno selo naselili kao Kovačevići i Bogunovići pa su tek potom prozvani Bodiroge.« — Lazarević, Velibor: „SRPSKI IMENOSLOV: Odabrane rukoveti“, Edicija: Biblioteka „Temelji“ (Beograd: Book-Marso, , 2001, pp. 290)
  19. ^ »Među njima, Mazalić je jedini autohtoni Bosanac – porijeklom iz roda Bogunovića koji dokumenta spominju na Kozari još u XV stoljeću. Mazalićeva porodica dobila je prezime Mazalica po Mazalićevom pradjedu Jovanu, ikonopiscu i svjetskom putniku, koji je umro oko 1830. i dubokoj starosti.« – Begić, Azra: „Đoko Mazalić“, Retrospektivna izložba Đoke Mazalića u Umjetničkoj galeriji u Sarajevu od 27. marta do 24. maja 1970. godine (Sarajevo: Umjetnička galerija Bosne i Hercegovine, 1970, pp. 124)
  20. ^ »Slikar Jovan Mazalić-Bogunović rodom je iz sela Dvorišta, Sreza bosansko-dubičkog. Rođen je oko 1760 godine, a umro oko 1840. Porijeklom je od roda Bogunovića iz koga su potkraj XVIII vijeka po pridjevcima nastala i prezimena Martinovići, Pašići, Kovačevići, Mazalići (zapravo Mazalice). Svi rodovi koji su proizišli od Bogunovića poznaju se po slavskom patronu sv. Jovanu Krstitelju.« – Mazalica, Đoko-Đorđo J.: „Jedna ikona slikara Jovana Mazalića-Bogunovića“ (pp. 119-121), „Nekoliko primjeraka slikarske umjetnosti Bosne i Hercegovine od XVI.-XIX. vijeka“ (pp. 101-126), NAŠE STARINE: Godišnjak Zemaljskog zavoda za zaštitu spomenika kulture i prirodnih rijetkosti N. R. Bosne i Hercegovine, Tomovi 3-4 (Sarajevo: Zavod za zaštitu spomenika kulture N.R. Bosne i Hercegovine, 1956, pp. 120-121)
  21. ^ »Radanović — deset kuća na Glavici, jedna u Očigrijama. Slave Jovanjdan. Poreklom su iz Zrmanje u Lici. Zvali se Bogunovići. Bilo ih sedmorica braće. Svi bili kovači. Isele iz Zrmanje i dođu na Vranovinu. Sinovi im dobiše novo prezime Kovačević. S Vranovine se rasele svi. Jedan bude priveden ovde u kuću Radanovića, pa se i on tako prozove. Svi Radanovići u Vrtoču osim jedne kuće potomci su njegovi.« – Petrović - Alas, Mihailo N.: „Đerdapski ribolovi u prošlosti i u sadašnjosti“, Odeljenje društvenih nauka, Srpski etnografski zbornik, Knjiga LVII, Drugo odeljenje, Život i običaj narodni, Knjiga 25 (Beograd: Srpska kraljevska akademija, 1941, pp. 247)

Literatura

[uredi | uredi izvor]
  • Antun-Andrija B. Miošić-Kačić (1704-1760): „Razgovori ugodni naroda slovinskoga u komese ukazuje poçetak, i svarha kraglià slovinskì, koji punno vikòvà vladasce svim slovinskim darxavam, s razliçitim pismam od kraglià, bànà i slovinski vitezovà. Izvagen iz razliçitì kgnigà, i sloxene u jezik slovinski po Fra Andrii Caçichiu-Miossichiu iz Briista…“ (Venezia: Adolf Czesar, 1801), Godina prvog izdanja: 1756.
  • Milorad-Spiridon Aleksijević (1769-1841): „Žitije Blaženopočivšeg Nikanora Bogunovića Skočića, Arhimandrita manastira Krke, hrama Sv. Arhistratiga“, Srpsko-dalmatinski magazin za 1840 (Zadar: Spiridon Aleksijević, 1839)
  • Petar-Pero M. Čingrija (1837-1921): „La famiglia Nemagna trahe origine da Pleuglie terra nel ducato di Herzegovina“: Arhiv Istorijskog instituta SANU (Beograd), Ispisi 1300-1500, kutija 7. (Genealogia Cingria, L'origini e genealogie dei citadini Ragusei che furono delle confraternita di S. Antonio)
  • Antun Fabris (1864-1904): „Dubrovnik kalendar za godinu 1898“ (Dubrovnik: Srpska dubrovačka štamparija Antuna Pasarića, 1897)
  • Antun Fabris (1864-1904): „Dubrovnik kalendar za godinu 1902“ (Dubrovnik: Srpska dubrovačka štamparija Antuna Pasarića, 1901)
  • Vladislav K. Skarić (1869-1943): „Porijeklo pravoslavnog naroda u sjeverozapadnoj Bosni“ (pp. 219-266), Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine, Sveska XXX [30] (Sarajevo: Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine, 1918)
  • Jovan T. Cvijić (1865-1927): „Naselja i poreklo stanovništva“, Knjiga 20, Srpski etnografski zbornik, Knjiga XXXV [35] (Beograd: Srpska kraljevska akademija, 1925)
  • Ilija Sindik (1888-1958): „Dubrovnik i okolina“, Naselja i poreklo stanovništva Knjiga 23, Srpski etnografski zbornik Knjiga XXXVIII (Beograd: Srpska kraljevska akademija, 1926)
  • Viktor Anton Duišin (1898-1963): „Heraldički zbornik“, Svezak 1 (Zagreb: Ivan Rast, 1938)
  • Mihailo N. Petrović – Alas (1868-1943): „Đerdapski ribolovi u prošlosti i u sadašnjosti“, Odeljenje društvenih nauka, Srpski etnografski zbornik, Knjiga LVII, Drugo odeljenje, Život i običaj narodni, Knjiga 25 (Beograd: Srpska kraljevska akademija, 1941)
  • Đoko-Đorđo J. Mazalica (1888-1975): „Jedna ikona slikara Jovana MazalićaBogunovića“ (pp. 119-121), „Nekoliko primjeraka slikarske umjetnosti Bosne i Hercegovine od XVI.-XIX. vijeka“ (pp. 101-126), NAŠE STARINE: Godišnjak Zemaljskog zavoda za zaštitu spomenika kulture i prirodnih rijetkosti N. R. Bosne i Hercegovine, Tomovi 3-4 (Sarajevo: Zavod za zaštitu spomenika kulture N.R. Bosne i Hercegovine, 1956)
  • Azra Begić (1931-2017): „Đoko Mazalić“, Retrospektivna izložba Đoke Mazalića u Umjetničkoj galeriji u Sarajevu od 27. marta do 24. maja 1970. godine (Sarajevo: Umjetnička galerija Bosne i Hercegovine, 1970)
  • Grga Novak (1888-1978): „Morlaci (Vlasi) gledani s mletacke strane“ (Zagreb: Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti, 1971)
  • Branko J. Bokan (19??-): „Opština Sanski Most“, Knjiga/Deo I, do jula 1941 (Beograd: Borba, 1974)
  • „Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine u Sarajevu“, Etnologija, Nova serija 29 (Sarajevo: Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine, 1974)
  • Dušan Lj Kašić (1914-1990): „Svetli grobovi pravoslavnih Šibenčana“ (Šibenik: Eparhija dalmatinska SPC, 1975)
  • Milan Divjak - Lički (1948-): "Lički kalendar za svaku godinu“ (Novi Sad, Srpsko kulturno društvo „Sava Mrkalj“, 1997)
  • Ruža Ćuk (1949-2007): „Glasnik zavičajnog muzeja“ Knjiga 2, Tema broja: Društvo i kulturni identitet pljevaljskog kraja (Pljevlja: Zavičajni muzej, 2001)
  • Velibor Lazarević (1955-): „SRPSKI IMENOSLOV: Odabrane rukoveti“, Edicija: Biblioteka „Temelji“ (Beograd: Book-Marso, 2001)
  • Akim Miljanić (19??-19??) / Vukota Miljanić (19??-): „Prezimena u Crnoj Gori“ (Beograd: Beogradska knjiga, 2007)
  • Zrinka Pešorda Vardić (1974-): „Pučka vlastela: Društvena struktura dubrovačke bratovštine Sv. Antuna u kasnom srednjem vijeku“, Povijesni prilozi Hrvatskog instituta za povijest, Vol. 33, No. 33, pp. 215-237 (Zagreb: Hrvatski institut za povijest, 2007)
  • Bratislav Teinović (1975-): „Pop Vasilije–Vajan Kovačević (1844-1896) i njegovo svjedočanstvo iz Srpskog ustanka u Bosni (1875—1878)“, Glasnik udruženja arhivskih radnika Republike Srpske God. I, Br. 1 (Banja Luka: Udruženje arhivskih radnika Republike Srpske, 2009)
  • Božidar V. Kljajević (1953-): „Potomci Nemanjića po muškoj liniji: Dubrovačko bratstvo Bogunovići sa ograncima Zurovci i Zurovići u Hercegovini; Bogunovići u Šibenskom zaleđu (Cvjetičani, Miljuši, Škundrići, Kovačevići i Grmuše)“ (Beograd: Luma Print, 2012)
  • Petar B. Bogunović (1967-): DYNASTIA NEMAGNICH ET GENUS FAMILIA BOGUNOUICH: Per vestigium documentorum archivi Ragusini [THE NEMANJIĆ DYNASTY AND ORIGIN OF THE BOGUNOVIĆ FAMILY: Tracing the documents of Dubrovnik Archive] (pp. 55-202), Chivalrous Culture, № 7 (Belgrade: Great Priory of the Knights Templar of Serbia, 2018)

Dokumenta – izvori

[uredi | uredi izvor]
  • Opis slike: Utjeh Vučković iz Zagorja u Hercegovini, prodaje robinju Tvrdicu za deset dukata Cvetku „Turčinu“ Nemanjiću Bogunoviću. Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Diversa Notariæ 11, fol. 73., 1. april 1373. godine).
    Opis slike: Utjeh Vučković iz Zagorja u Hercegovini, prodaje robinju Tvrdicu za deset dukata Cvetku „Turčinu“ Nemanjiću Bogunoviću.
    Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Diversa Notariæ 11, fol. 73., 1. april 1373. godine).
  • Opis slike: Sud poziva Cvetka „Turčina“ Nemanjića Bogunovića, u utvrđenom srpskom srednjovekovnom Gradu Srebrnici (Strugari, Kragujevac), da vrati dug Dubrovačkoj republici (1358—1808). Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Lettere. Lev., fol. 96., 15. januar 1376. godine).
    Opis slike: Sud poziva Cvetka „Turčina“ Nemanjića Bogunovića, u utvrđenom srpskom srednjovekovnom Gradu Srebrnici (Strugari, Kragujevac), da vrati dug Dubrovačkoj republici (1358—1808).
    Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Lettere. Lev., fol. 96., 15. januar 1376. godine).
  • Opis slike: Sud poziva Cvetka „Turčina“ Nemanjića Bogunovića, u utvrđenom srpskom srednjovekovnom Gradu Srebrnici (Strugari, Kragujevac), da vrati dug Dubrovačkoj republici (1358—1808). Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Lettere. Lev., fol. 96., 3. februar 1376. godine).
    Opis slike: Sud poziva Cvetka „Turčina“ Nemanjića Bogunovića, u utvrđenom srpskom srednjovekovnom Gradu Srebrnici (Strugari, Kragujevac), da vrati dug Dubrovačkoj republici (1358—1808).
    Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Lettere. Lev., fol. 96., 3. februar 1376. godine).
  • Opis slike: Cvetko „Turčin“ Nemanjić Bogunović prodaje robinju Godimilu, Firentincu, nastanjenom u Padovi. Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Liber dotium II, fol. 26., 12. avgust 1386. godine).
    Opis slike: Cvetko „Turčin“ Nemanjić Bogunović prodaje robinju Godimilu, Firentincu, nastanjenom u Padovi.
    Izvor: „Historijski arhiv u Dubrovniku“ (Liber dotium II, fol. 26., 12. avgust 1386. godine).
  • Opis slike: U pesmi (Pisma od vitezova primorskih), koja se nalazi u ovoj knjizi (pp. 227-231), Andrija Kačić Miošić slavi junaštvo „uskoka“, koji su osvojili (1684) Norinsku kulu, a među njih pet (5) autor spominje i Grgura Damića Bogunovića (pp. 231). „... Silni junak u Baćini biše, starinom se Bogunović piše, a pridivkom Damiću Grgure, sivi soko rata od Morije...“
    Opis slike: U pesmi (Pisma od vitezova primorskih), koja se nalazi u ovoj knjizi (pp. 227-231), Andrija Kačić Miošić slavi junaštvo „uskoka“, koji su osvojili (1684) Norinsku kulu, a među njih pet (5) autor spominje i Grgura Damića Bogunovića (pp. 231).
    „... Silni junak u Baćini biše,
    starinom se Bogunović piše,
    a pridivkom Damiću Grgure,
    sivi soko rata od Morije...“
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Богуновићи&oldid=27833330”