Vinko Pandurević

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Vinko Pandurević
General Pandurević (desno) sa američkim vojnicima, 1996. godine
Lični podaci
Datum rođenja(1959-06-25)25. jun 1959. (64 god.)
Mjesto rođenjaJasik, kod Sokoca, FNRJ
ObrazovanjeVojna akademija Kopnene vojske
Porodica
SupružnikDanijela
Vojna karijera
SlužbaSFRJ
Republika Srpska
Jugoslovenska narodna armija (?—1992)
Vojska Republike Srpske (1992—2002)
VojskaJugoslovenska narodna armija
Vojska Republike Srpske
Čingeneral-major
KomandantVišegradska brigada; Zvornička brigada
Učešće u ratovimaRat u Hrvatskoj
Rat u Bosni i Hercegovini
Odlikovanja

Vinko Pandurević (Jasik, kod Sokoca, 25. jun 1959) je general-potpukovnik Vojske Republike Srpske u penziji. Tokom Odbrambeno-otadžbinskog rata bio je komandant Zvorničke pješadijske brigade u sastavu Drinskog korpusa VRS.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1959. godine u selu Jasik, od oca Jovana i majke Anđe. Pored njega, roditelji su imali još četvoro djece. Oženjen je i ima troje djece. Po nacionalnosti je Srbin. Porodična krsna slava je Sveti Jovan Krstitelj - Jovanjdan (20. januar).[1]

Osnovnu školu završio je u Ćavarinama i Sokolovićima (1974); Gimnaziju "Slobodan Princip Seljo" u Sokocu (1978); Vojnu akademiju kopnene vojske, smjer pješadija u Beogradu i Sarajevu (1982); postdiplomske studije sociologije na Fakultetu za sociologiju, političke nauke i novinarstvo u Ljubljani (1989); u septembru 1991. godine započeo je školovanje u Komandno-štabnoj školi Kopnene vojske Jugoslovenske narodne armije, koje mu je prekinuto zbog angažovanja u ratnim dejstvima na prostoru Hrvatske; Školu nacionalne odbrane u Beogradu (1998) i doktorske studije socioloških nauka na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Srpskom Sarajevu (1998). Sve škole završio je odličnim uspjehom.

Karijera[uredi | uredi izvor]

Proizveden je u čin pješadijskog potporučnika 30. jula 1982, a unaprijeđen u čin poručnika 1983, kapetana 1987, kapetana prve klase 1991, majora 1993. (vanredno), potpukovnika 1994. (vanredno), pukovnika 1995. (vanredno), general-majora 28. juna 1997. (vanredno) i u čin general-potpukovnika 21. marta 2001. godine (vanredno).

Obavljao dužnosti: komandir voda i čete u Školi rezervnih oficira u Ljubljani, komandir pješadijske čete; predsjednik omladinske organizacije u JNA u Ljubljanskom korpusu; pomoćnik komandanta bataljona za politički rad, ujedno zamjenik komandanta bataljona; komandant Višegradske brigade (ujedno načelnik Štaba taktičke grupe "Višegrad", a kasnije i komandant Taktičke grupe); komandant Zvorničke pješadijske brigade (ujedno u više navrata komandovao je privremenim sastavima ranga brigade iz Drinskog korpusa angažovanim u zonama 1. i 2. Krajiškog korpusa VRS); načelnik Operativnog odjeljenja u Operativno-nastavnoj upravi Glavnog štaba VRS u Han Pijesku; zamjenik načelnika Generalštaba Vojske Republike Srpske u Bijeljini; načelnik Centra za vojnostrateške studije i istraživanja u Generalštabu Vojske Republike Srpske u Bijeljini i savjetnik Predsednika Republike Srpske u Banja Luci.[2]

Službovao je u garnizonima Ljubljana, Višegrad, Zvornik, Bijeljina, Banja Luka i Beograd.

Kao pripadnik JNA učestvovao je u oružanim sukobima na prostoru bivše SFRJ i to: u Sloveniji (Ljubljana), Hrvatskoj (na području Dubrovnika i Zapadne Slavonije) i BiH (na području Višegrada). U Odbrambeno-otadžbinskom ratu srpskog naroda u BiH učestvovao je od 12. maja 1992. do 14. decembra 1995. godine na dužnostima komandanta Višegradske, a potom Zvorničke brigade (od decembra 1992. sa kojom je učestvovao u oružanim borbama širom Republike Srpske). Kao komandant brigade ranjen je 28. avgusta 1992. godine, u aktivnim borbenim dejstvima na području Zaglavka (opština Višegrad).

Penzionisan je 7. marta 2002. godine. Radio je kao viši asistent na predmetu "Sociologija" na Tehnološkom fakultetu u Zvorniku, gde je izabran u nastavničko zvanje docenta 1998. godine.

Posle rata[uredi | uredi izvor]

Danas sa porodicom živi u Beogradu. Nastavio je aktivno da se bavi vojnim, geostrategijskim i geopolitičkim analizama savremenih kretanja i odnosa u svetu.

Saradnik je "Fonda Strateške Kulture" nevladine organizacije iz Moskve, gdje redovno objavljuje stručne analize strategija nacionalne bezbjednosti vodećih zemalja svijeta, sa svim reperkusijama na prostor Balkana i na položaj Srbije, Republike Srpske i srpskog naroda u cjelini. Aktivan je član Kluba generala i admirala Srbije (član je Izvršnog odbora Kluba).[2]

Haški tribunal[uredi | uredi izvor]

U aprilu 2005. godine predao se MKSJ, koji je protiv njega podnio optužnicu. Haški Tribunal ga je optužio za zločine na području Srebrenice i Zvornika u julu 1995. godine kao komandanta Zvorničke brigade i osudio na 13 godina zatvora "za pomaganje ubistava i progon" muslimana sa područja Srebrenice, a oslobođen je svih drugih tačaka optužnice, uključujući i optužbe "za genocid i konspiraciju za počinjenje genocida". Odslužio je više od 10 godina kazne, nakon čega je oslobođen.[3]

Odlikovanja i priznanja[uredi | uredi izvor]

Odlikovan u VRS:

U službi je ocjenjivan najvišim službenim ocjenama.[1]

Djela[uredi | uredi izvor]

Napisao je i odbranio magistarski rad na Fakultetu za sociologiju, političke nauke i novinarstvo u Ljubljani na temu "Društveno ekološka kriza i način proizvodnje"; diplomski rad u Školi nacionalne odbrane na temu: „Osnovi vojne doktrine Republike Srpske” i doktorsku disertaciju na temu: „Osnovna sociološka obeležja Vojske Republike Srpske”.

Objavio je više stručnih radova u zbornicima i časopisima: Vaseljena (Srpsko Sarajevo), Teorija in praksa, Delo, Dnevnik i Mladina (Ljubljana), Mariborski vecer (Maribor), Vojno delo (Beograd), Defendologija (Banja Luka).[2]

Knjige
  • Socijalna ekologija
  • Sociologija vojske
  • Osnovi doktrine odbrane Republike Srpske
  • Nacionalni interesi kao ishodište vojne doktrine
  • Rat u Bosni i Hercegovini i paravojne formacije
  • Srbi u Bosni i Hercegovini od deklaracije do konstitucije
  • Rat u BiH i stvaranje VRS
  • Život se brani istinom

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b Blažanović Jovo, Generali Vojske Republike Srpske, Banja Luka : Boračka organizacija Republike Srpske, 2005.
  2. ^ a b v Generali Republike Srpske 1992-2017: biografski rječnik / Savo Sokanović i dr, Banja Luka: Ministarstvo rada i boračko-invalidske zaštite Republike Srpske: Boračka organizacija Republike Srpske, 2017.
  3. ^ Milutinović, Radoša (2. 2. 2015). „Pandurević traži prijevremeno na slobodu”. Dektektor.ba. Pristupljeno 12. 12. 2019. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Винко_Пандуревић&oldid=26710981”