Daganj
Daganj | |
|---|---|
| Administrativni podaci | |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Republika Srpska |
| Opština | Kalinovik |
| Stanovništvo | |
| — 2013. | 0 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 43° 30′ 16″ S; 18° 22′ 07″ I / 43.5044° S; 18.3686° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST) |
| Aps. visina | 920-1.100 m |
| Površina | 5,31 km2 |
  Daganj Daganj na karti Bosne i Hercegovine | |
| Ostali podaci | |
| Pozivni broj | 057 |
Daganj je opustjelo mjesto u opštini Kalinovik, Republika Srpska, BiH. Prema popisu stanovništva iz 2013. u naselju nije bilo stanovnika.[1]
Geografija[uredi | uredi izvor]
Nalazi se na 920-1.100 metara nadmorske visine, površine 5,31 km2 , udaljeno oko 11 km od opštinskog centra. Pripada mjesnoj zajednici Kalinovik. Razbijenog je tipa, a zaseoci su: Ahčići, Daganj i Rosulje. Smješteno je na brdovitom terenu. Kroz atar protiče rječica Zavala, na kojoj su porodice Melez i Rudan nekada imale svoje vodenice. Selo, koje je skoro sa svih strana okruženo šumom, pogodno je za stočarstvo, lov i uzgoj voća. Obradive zemlje i livada ima samo oko kuća. Đaci su osnovnu školu pohađali u obližnjem selu Kutine, a školovanje nastavljali u Kalinoviku i Sarajevu. Muslimansko Melezovo groblje je u zaseoku Daganj, a pravoslavno Rudanovo groblje na uzvišenju Bošković. Najbliža crkva je u Kalinoviku, a džamija u Hotovlju. Selo je elektrificirano 1971, a stanovništvo se vodom snabdijevalo sa Daganjske česme. Od 1990. selo je priključeno na vodovod Vrhovina-Kalinovik.[2]
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
Daganj je 1879. imao 20 domaćinstava i 162 stanovnika (muslimana); 1910. - 43 stanovnika; 1948. - 55; 1971. - 46; 1991. - pet (četiri Muslimana i jedan Jugosloven); 2013. - nije bilo stanovnika. Od 1992. selo nema stalnih stanovnika. Muslimanske porodice Velić i Melez živjele su u zaseoku Daganj, a Hadžić u Ahčićima. U zaseoku Rosulje živjela je porodica Rudan (krsna slava Đurđevdan). Rudani su Humljaci, porijeklom iz sela Bančići (Ljubinje). Ljeti su dovodili stoku na ispašu i nastanili se u ovom selu. Raseljavanje je počelo sedamdesetih godina 20. vijeka vijeka. Poslije Odbrambeno-otadžbinskog rata 1992-1995. obnovljene su četiri kuće, u kojima mještani borave povremeno, uglavnom ljeti. U Drugom svjetskom ratu poginuo je jedan borac Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije i jedan pripadnik oružanih formacija Nezavisne Države Hrvatske.[2]
| Demografija[3] | ||
|---|---|---|
| Godina | Stanovnika | |
| 1879. | 162 | |
| 1910. | 43 | |
| 1948. | 55 | |
| 1961. | 51 | |
| 1971. | 46 | |
| 1981. | 23 | |
| 1991. | 5 | |
| 2013. | 0 | |
| Nacionalnost | 1991. |
| Srbi | 0 |
| Muslimani | 3 |
| Hrvati | 0 |
| Jugosloveni | 1 |
| Ostali | 1 |
| Ukupno | 5 |
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Popis stanovništva, domaćinstava i stanova u Bosni i Hercegovini 2013 – Etnička/nacionalna pripadnost, vjeroispovijest, maternji jezik”. popis.gov.ba. Agencija za statistiku Bosne i Hercegovine. Arhivirano iz originala 16. 11. 2021. g. Pristupljeno 16. 11. 2021.
- ^ a b Enciklopedija Republike Srpske. 3, D-Ž. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. 2020. str. 34-35. ISBN 978-99976-42-37-0.
- ^ Savezni zavod za statistiku i evidenciju FNRJ i SFRJ: Popis stanovništva 1948, 1953, 1961, 1971, 1981. i 1991. godine.
