Logor Jindrihovice
| Logor Jindrihovice | |
|---|---|
| Koncentracioni logor | |
 | |
  | |
| Koordinate | 50° 17′ 00″ S; 12° 37′ 29″ I / 50.2833° S; 12.6247° I |
| Mesto | Jindrihovice, Austrougarska |
| Pod kontrolom | Austrougarska |
| Postojao | 1914 — 1918. |
| Broj zatvorenika | 40.000 |
| Broj žrtava | 7.100 Srba i 180 Rusa sahranjenih u zajedničku kosturnicu; 1.600 Srba i 64 Rusa sahranjenih na groblju; 3.000 Italijana[1] |
Logor smrti Jindrihovice (nem. Heinrichsgrün — Hajnrihsgrin) je bio austrougarski koncentracioni logor za Srbe, Ruse i Italijane.[1]
Istorija
[uredi | uredi izvor]Nalazi u današnjoj Češkoj Republici, u blizini granice sa Nemačkom, u malom mestu Jindrihovice (Sokolov) udaljenom oko 25 kilometara od čuvene banje Karlove Vari.[1] U Jindrihovicama se, za vreme Prvog svetskog rata, od 1914. do 1918. godine, nalazio najveći koncentracioni logor na teritoriji Austrougarske kroz koji je prošlo oko 40.000 zarobljenika. Robijali su Italijani, Rusi, Litvanci, Rumuni, a najviše je bilo zarobljenih Srba, kako vojnika, tako i civilnog naroda, koji je austrougarska vojska kupila u pohodu po Srbiji i železnicom dovodila u logor. Zarobljenika je bilo iz svih krajeva Srbije, a najviše iz Šumadije i Valjevskog kraja.
Logoraši su bili prinuđeni da u teškim uslovima rade sa minimalnom ishranom, gradili su rezervoar za vodu u logoru, radili u kamenolomu, pravili puteve i mostove, gradili hemijsku fabriku u Sokolovu, gradu udaljenom oko 30 km u koji su odlazili i vraćali se pešice svakog dana.
Logor je bio poseban, jer niko od logoraša nije bio ubijen, ali su uslovi u logoru bili teški, hladnoća i zaraza su harali, lečenje nije postojalo, dnevno je umiralo oko 40 ljudi. Svakog dana u 15 časova tužna povorka sa umrlima je išla do obližnje zajedničke grobnice, u kojoj su polagana tela umrlih svih uzrasta od dece do staraca.
Najstarija žrtva logora je bio srpski pravoslavni sveštenik od 92. godine, a najmlađa njegov unuk od 8 godina.[1]
Po završetku rata, Tomaš Masarik, tadašnji predsednik Čehoslovačke, koji je bio veliki prijatelj kralja Aleksandra, poklonio je jugoslovenskoj državi teritoriju gde su stradali logoraši da bi sagradili srpsko vojničko groblje u Jindrihovicama (spomen kosturnicu) za preko 7.100 nastradalih srpskih zarobljenika i 180 ruskih vojnika. Tokom 1924. godine radilo se o koncentrisanju 3.000 grobova Srba, koji je trebalo da budu preneseni u novu kosturnicu od gvožđa i betona. Kosturnica je imala u prečniku 40 metara, a u zidovima su planirani sandučići za svakog poznatog pokojnika. Za one koji su nepoznatog identiteta ostalo je da budu sahranjeni u opštim grobnicama, po 20-30 zajedno. U kosturnici je uvedena električna struja, a na površini zemlje uređen veliki park sa kapelom i spomen obeliskom u središtu zasada.[2]
Galerija
[uredi | uredi izvor]-
Mauzolej -
Mauzolej -
Srpsko vojno groblje -
Srpsko vojno groblje -
Čedomir Glišović -
Radomir Todorović
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Izvori
[uredi | uredi izvor]- ^ a b v g „Tamo daleko: Logor Jindrihovice”. Radio-televizija Republike Srpske. 1. 4. 2012. Pristupljeno 2. 4. 2012.[mrtva veza]
- ^ "Politika", Beograd 23. decembar 1924. godine
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]- Pravoslavlje- Jindrihovice
- Politika- Jindrihovice, srpsko vojničko groblje
- Zamislite da svakog dana idete 35 kilometara na posao. Ali, ne prevozom, nego peške. I da nemate platu. Plata vam je što ste živi
