Medicinska nega transseksualnih osoba
Medicinska nega transseksualnih osoba i pored nastojanja zakonodavstva mnogih zemalja i dalje nije deo konvencionalnog medicinskog obrazovanja a nikada kroz dosadašnju istoriju nije bila deo konvencionalne medicine.[1]
Ako se uzmu u obzir brojna nerešena pitanja transseksualaca u društvu, čini se da bi bio potreban još snažniji kurikulum vezan za transseksualne osobe, kako bi se pored nedostataka znanja izbegao i negativni stav svakog lekara o transeksualnoj orijentaciji.
Značaj
[uredi | uredi izvor]Iamjući u vidu da najveći broj transseksualnih muškaraca i žena odlučuju da ostvare trajnu socijalnu ulogu kao pripadnici pola sa kojim se identifikuju, i da se mnogo transseksualnih ljudi takođe odlučuje za različite vrste medicinskih modifikacija sopstvenih tela, sve više sa nameće potreba da se još na studijama lekari obuče iz ove oblasti. Tim više što se ove modifikacije smatraju terapijama promene pola i često uključuju hormone i plastične operacije. Kako ceo proces promene nečije fizičke i socijalne pojave pola — tranzicija — obično traje nekoliko godina, to zahteva obimnu medicinsku negu transseksualnih osoba.
Stav medicine
[uredi | uredi izvor]Standardna, testirana i prihvaćena efikasna praksa od strane medicinske zajednice u celini je lečenje transseksualaca priznala kao deo standarde zdravstvene zaštite. Korisno je pratiti logiku ovog standarda, koja se zasniva na sledeećem. Transseksualca medicina obično dijagnostikuje kao „Poremećaj rodnog identiteta” koja ima svoju šifru u spisku bolesti (F64.0 ICD-10). Na osnovu ovog zvaničnog stava medicine, u jednom delu sveta prihvaćeno je psihološko, psihijatrijsko i medicinsko lečenje za ovu dijagnozu, na osnovu odgovarajućih standarda za dijagnozu, lečenje i negu. Ovi standardi ukazuju na to da transseksualci treba da dobiju adekvatan i efikasan tretman za poremećaj rodnog identiteta, uključujući savetodavne, medicinske i hirurške metode. Primjenjujući ove standarde, većina praktičara je zaključila da su tretmani transeksualaca zaista medicinski potrebni, ali samo ako se sprovode po priznatim standardima za medicinski tretman transseksualaca.[2]
Troškovi lečenja transseksualaca
[uredi | uredi izvor]Prosečni troškovi muško-ženskih operacije transseksualaca u Americi kreću se oko 17.000 dolara. Dodavanjem troškova od oko 1.000 dolara za terapiju, 1.500 dolara za hormone i 500 dolara za posete lekaru i laboratorijske testove, ukupan trošak iznosi oko 20.000 dolara tokom dvogodišnjeg perioda „tranzicije”.[1]
Nakon završetka operacije, tekući troškovi dramatično padaju i pokrivaju samo nivo održavanja hormona.
Ako ovi postupci nisu pokriveni osiguranjem, transseksualac mora lično da ih platiti. Većina hirurga zahtijeva plaćanje unapred. Ljudi moraju godinama uštede novac kako bi završili svoju „tranziciju”. Oni sa nižim platnim poslovima često nikad ne mogu priuštiti operaciju.
Epidemiologija
[uredi | uredi izvor]Iako je transseksualnost veoma retka, jer prema DSM-4, njena učestaslost e na nivou 1 : 30.000, medicinska struka mora imati adekvatan odos prema ovim osobama. Međutim epidemiološka istraživanja ukazuju na brojne probleme.
Zdravstvene i socijalne nejednakosti koje srećemo u svakodnevnom životu, kod pojedinačnih socijalnih kategorija, u koje spadaju i transseksualne osobe, ukorenjene su u vezama koje su definisane; rasom, klasom, starošću, invaliditetom, religijom, polom, rodnim identitetom ali i mnogim nedovoljno istraženim specifičnim vezama unutar jedne homogene grupe.[3][4] U medicinskoj, ali i drugoj literaturi, postoji veliki broj verodostojnih dokaza, o neopravdanom konsenzusu među profesionalnim medicinskim organizacijama, koje prave razlike u zdravstvenoj zaštiti transseksualaca kao pacijenta, ali i u njihovim porodicama, što zahteva hitno rešavanje ovog problema u svim zemljama sveta.[5]
- Stanje na globalnom nivou
Zdravlje je javno dobro i pripada svima pa i manjinskim grupama. Zdravlje je samo po sebi prioritetni cilj jer predstavlja osnovni resurs (input) ekonomskog razvoja svakog društva[6]. Zato su diskriminatorski zakoni i amandmani (ne tako retki i u mnogim drugim sredinama širom sveta) neshvatljivi jer su ozbiljno ugrozili donošenja odluka o javnom zdravlju i zdravstvenoj zaštiti, pravima poseta bolnicama, pristupu zdravstvenom osiguranje i pravnoj zaštiti iz oblasti zdravstven i socijalne zaštite transseksualnih osoba u odnosu na heteroseksualne.[7].
- Problemi u zdravstvenom obrazovanju
Da medicinska nega transeksualnih osoba nije deo konvencionalnog medicinskog obrazovanja potvrdila je, uprkos svojim ograničenjima, i jedna od najsveobuhvatnija studija do sada, koja se bavila proučavanjem znanja među studentima medicine u Kanadi o zdravstvenom sistemu i načinu zbrinjavanja transseksualnih osoba, koja je identifikovala prazninu u obrazovanju o transseksualnom zdravlju u kanadskim medicinskim školama.[8]
Iako su studenti medicine, u načelu, zainteresovani za zdravlje transseksualca, oni nisu adekvatno pripremljeni u medicinskim školama da se osećaju prijatno, i da adekvatno pouzdano i bez predrasuda brinu o transrodnim osobama.
Ovakvo stanje u zdravstvenom obrazovanju lekara u mnogim zemaljama sveta utiče više faktora:
- izbor tema koje su obuhvaćene u nastavnom progranu,
- način na koji je nastavni materijal uveden,
- način na koji se materijal ispituje,
- da studenti dolaze u medicinsku školu bez osećaja da su spremni da brinu o transrodnoj zajednici,
- da prethodno medicinsko obrazovanje ne čini buduće lekare dovoljno spremnim za lečenje transseksualaca.[9][10]
Perspektive
[uredi | uredi izvor]S obzirom da transrodne zajednice predstavljaju znatan dio stanovništva razvijenog sveta,[11][12] studenati medicine će verovatno naići na transrodne osobe u njihovoj budućoj karijeri, bez obzira na specijalnost kojom će se baviti. Stoga, delotvorna obuka o transrodnoj medicini ne bi trebalo da bude ograničena na određeni posebni program ili opcionalnu radionicu. Umesto toga, temeljni uvod u zdravstveno stanje transseksualaca trebalo bi da bude integrisan u nastavne programe medicinske škole, i sve buduće lekare treba upoznati sa ovom materijom. To bi pomoglo da se svi studenti uključe u aktivan rad kako bi medicinska zajednica u budućnosti bolje odgovorila na potrebe transrodnih osoba.
U tom smislu buduće studije medicine treba da procene stepen deficita i na stroži način iuzuče ovu oblast, a potom predlože i efikasnije mere intervencije namenjene rešavanju deficitarnog znanja u ovoj oblasti.[13]
Izvori
[uredi | uredi izvor]- ^ a b „The Cost of Transgender Health Benefits”. Transgender at Work. Pristupljeno 9. 9. 2017.
- ^ „Transgender Health Benefits”. Transgender at Work. Pristupljeno 8. 9. 2017.
- ^ CRENSHAW, K. (1993). Mapping the Margins: Intersectionality, Identity Politics, and Violence against Women of Color. Stanford Law Review, 43(6), 1241-1279.
- ^ KITZINGER, C. (1987) The Social Construction of Lesbianism. London: Sage.
- ^ MCCALL, L. (2005). The Complexity of Intersectionality. Signs: Journal of Women in Culture and Society, 30, 1771–1800.
- ^ Komisija za makroekonomiku i zdravlje: “Investiranje u zdravlje za ekonomski razvoj” (WHO 2001)
- ^ (jezik: engleski) Grossberg PM. An evidence-based context to address health care for gay and lesbian patients. WMJ. 2006 Sep;105(6):16-8., Pristupljeno 11. 4. 2013.
- ^ Chan Benjamin, Skocylas Rachel, and Safer Joshua D. Gaps in Transgender Medicine Content Identified Among Canadian Medical School Curricula, Transgender Health. August 2016, 1(1): 142-150.
- ^ VanderleestJG, GalperCQ. Improving the health of transgender people: transgender medical education in Arizona. J Assoc Nurses AIDS Care. 2009;20:411–416.
- ^ SaferJD, PearceEN. A simple curriculum content change increased medical student comfort with transgender medicine. Endocr Pract. 2013;19:633–637.
- ^ GatesGJ. How Many People Are Lesbian, Gay, Bisexual, and Transgender? Los Angeles, CA: The Williams Institute, UCLA School of Law, 2011.
- ^ Fredriksen-GoldsenKI, Cook-DanielsL, KimHJ, et al. Physical and mental health of transgender older adults: an at-risk and underserved population. Gerontologist. 2013;543:488–500.
- ^ KH Mayer, JB Bradford, HJ Makadon, et al. Sexual and gender minority health: what we know and what needs to be done. Am J Public Health. 2008;98:989–995.
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor] | Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |
