Momčilo Đurić
| momčilo đurić | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 1912. | |||||
| Mesto rođenja | Komirić, kod Osečine, Austrougarska | |||||
| Datum smrti | 1980. (67/68 god.) | |||||
| Mesto smrti | Moskva, Ruska SFSR, Sovjetski Savez | |||||
| Profesija | pravnik | |||||
| Delovanje | ||||||
| Član KPJ od | 1942. | |||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1941 — 1948. | |||||
| Čin | general-major | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Momčilo Moma Đurić (Komirić, kod Osečine, 1912 — Moskva, 1980) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i general-major JA.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Tokom studija prava na Beogradskom univerzitetu, pripadao je grupi studenata levih zemoradnika, među kojima su bili Slobodan Princip, Mirko Tomić, Ilija Došen i Grujo Novaković. Pre rata je radio kao pravnik u Valjevu.[1]
Učesnik je Narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Bio je u Valjevskom partizanskom odredu, gde je najpre bio komandir 11. čete, a potom komandant Rađevskog bataljona. Marta 1942. sa grupom boraca iz Valjevskog i Mačvanskog odreda prešao je u istočnu Bosnu, gde je potom postao borac Pratećeg voda Vrhovnog štaba. Ubrzo potom prilikom formiranja Prateće čete Vrhovnog štaba postao je njen komandir, a kada je ona reorganizovana u Prateći bataljon postao je njegov komandant.[1] Ovu dužnost obavljao je do novembra 1943, kada je postavljen za načelnika Štaba Prve proleterske divizije.
Oktobra 1944, nakon oslobođenja Beograda, bio je nakratko pomoćnik komandanta Komande grade generala Ljube Đurića, a potom je postavljen na dužnost komandanta Beogradske divizije narodne odbrane, koja je bila u sastavu Korpusa narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ).[1]
Bio je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1942. godine. Biran je za većnika Antifašističkog veća narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ), na njegovom Drugom zasedanju. Bio je takođe poslanik Antifašističke skupštine narodnog oslobođenja Srbije (ASNOS). Nakon rata, na izborima za Ustavotvornu skupštinu, novembra 1945. izabran je za narodnog poslanika Ustavotvorne skupštine DFJ.[2]
Zajedno sa grupom oficira Jugoslovenske armije, među kojima su bili Arso Jovanović, Peko Dapčević i dr. upućen je 1946. na školovanje u Moskvu, gde je završio Vojnu akademiju Frunze. Nakon povratka u zemlju nastavio je vojnu akrijeru u Jugoslovenskoj armiji (JA) i imao je čin general-majora.[3] Tokom školovanja, zavrbovan je od sovjetske obaveštajne službe. Posle donošenja Rezolucije Informbiroa o stanju u KPJ, u kojoj je kritikovano rukovodstvo KPJ, izjasnio se za Rezoluciju nakon čega je 7. septembra 1948. iskuljčen iz KPJ, a potom 1. oktobra iste godine uhapšen i zatvoren na Golom otoku.[4]
Posle izlaska iz zatvora, zajedno sa grupom istomišljenika, među kojima su bili Vlado Dapčević, Mileta Perović, Milan Kalafatić i dr, napustio je 1958. Jugoslaviju i otišao u Albaniju, a odatle u Sovjetski Savez, gde je na Univerzitetu Lomonosov u Moskvi doktorirao pravo.[5] Umro je 1980. u Moksvi.[2]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden partizanske zvezde drugog reda, Ordenom zasluga za narod prvog reda i Orden za hrabrost. Za zasluge u Narodnooslobodilačkoj borbi odlikovan je sovjetskim Ordenom Suvorova.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Kučan 1996, str. 42.
- ^ a b AVNOJ 1983, str. 419.
- ^ Dedijer 1983, str. 359.
- ^ „Izjava Mome Đurića redakciji „Borbe””. istorijskenovine.unilib.rs. Borba. 3. 8. 1952. str. 2.
- ^ Ćuruvija 1990.
.svg){kind=small}
