Sergije Bogunović
Sergije Bogunović je bio dubrovački trgovac iz druge polovine 14. veka, koji je poslovao na području srpskih zemalja u okvirnom periodu od oko 1376. do oko 1399. godine. Sergije je nosio prezime po svom ocu Bogunu, a imao je i brata Lavrentija, koji je takođe bio dubrovački trgovac. Porodica se doselila u Dubrovnik sredinom 14. veka. Nešto kasnije, tokom 15. veka, pojedini pripadnici iste porodice su usvojili pridevak Nemanja, a potom i prezime Nemanjić, koje u njihovom slučaju nema nikakve veze sa starom srpskom dinastijom Nemanjića, već je povezano sa zaseokom Nemanja kod Pljevalja, odakle su Bogunovići vodili poreklo. Tradicija o pljevaljskom poreklu porodice (ital. La fameglia Nemagna trahe origine da Pleuglie terra nel ducato di Herzegovina) zabeležena je u poznom genealoškom spisu iz 18. veka, koji je u istoriografiji poznat kao Čingrijina genealogija.[1][2]
Kao i ostali članovi iste porodice, Sergije Bogunović nije bio dubrovački plemić, već je pripadao elitnim krugovima dubrovačkog građanstva, a bio je i član ugledne dubrovačke trgovačke bratovštine, koja je prvobitno bila poznata kao bratovština Sv. Duha i Sv. Spasa, a kasnije kao bratovština Svetog Antuna.[3]
O poslovima Sergija Bogunovića svedoči građa iz Dubrovačkog arhiva. Tako je poznato da se Sergije (lat. Sergolus de Bogon) nalazio 24. novembra 1376. godine u Cavtatu, kada mu je upućen poziv da otkupi srebrne predmete (sedam pehara, pet čaša i četiri pojasa, čija je ukupna težina 13 litara srebra), koje je ranije založio za 134 dukata kod Pribine, Miltjenove udovice. Tri godine kasnije, imao je spor sa jednim svojim sugrađaninom. Kao istaknuti dubrovački građanin, dobio je 1399. godine zemlju u Slanskom primorju. Tada je Sergiju (ital. Sirgolo de Boguno) dodeljena jedna četvrtina zemlje u desetini Ivana iz Pavije u selu Podgora.[4][5][6][7][8]
U približno isto vreme, delovao je i dubrovački trgovac Cvetko Bogunović, ali izvorna građa ne sadrži podatke o njegovom srodstvu sa porodicom Sergija Bogunovića.[9]
Iako Sergije i njegovi srodnici nisu bili čak ni dubrovački plemići, već samo građani i ugledni trgovci, pojedini publicisti su na osnovu sličnosti njihovog kasnije zabeleženog porodičnog nadimka (Nemanja) sa prezimenom srpske dinastije Nemanjića pokušali da dokažu navodnu genealošku povezanost te porodice sa starom srpskom dinastijom.[10][11]
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Ćuk 2001, str. 37-46.
- ^ Ćuk 2019, str. 431-439.
- ^ Sindik 1926, str. 222.
- ^ Tadić 1935, str. 344.
- ^ Dinić 1951, str. 123.
- ^ Lučić 1969, str. 166.
- ^ Ćuk 2001, str. 40.
- ^ Ćuk 2019, str. 433-434.
- ^ Kurtović 2009, str. 34-37.
- ^ Kljajević 2012, str. 5-7, 18-26.
- ^ Bogunović 2018, str. 55-202.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Bogunović, Petar B. (2018). „Dynastia Nemagnich et genus familia Bogunouich (Per vestigium documentorum archivi Ragusini)”. Viteška kultura. 7: 55—202.
- Dinić, Mihailo (1951). Odluke veća Dubrovačke republike: Acta consiliorum Republicae Ragusinae. 1. Beograd: Naučna knjiga.
- Kljajević, Božidar (2012). „Potomci roda Nemanjića po muškoj lozi”. Potomci Nemanjića u srpskom rodu (po ženskoj liniji): Pleme Nikšići slave sv. Luku. Beograd: Autorsko izdanje.
- Kurtović, Esad (2009). Radosalići - primjer jednokratnih prezimena srednjega vijeka. Beograd: Istorijski institut.
- Lučić, Josip (1969). „Stjecanje, dioba, i borba za očuvanje Dubrovačkog primorja 1399-1405”. Arhivski vjesnik. Pljevlja. 11-12 (1968-1969): 99—201.
- Sindik, Ilija (1926). Dubrovnik i okolina. Beograd: Srpska kraljevska akademija.
- Tadić, Jorjo (1935). Pisma i uputstva Dubrovačke republike: Litterae et commissiones Ragusinae. 1. Beograd: Srpska kraljevska akademija.
- Ćuk, Ruža (2001). „Dubrovačka porodica Nemanja poreklom iz Pljevalja”. Glasnik Zavičajnog muzeja. Pljevlja. 2: 37—46.
- Ćuk, Ruža (2019). Srbija i mediteranski svet u poznom Srednjem veku. Beograd: Istorijski institut.
