Suvo Grlo (Istok)

Suvo Grlo
Suvo Grlo;
Administrativni podaci
Država	Srbija
Autonomna pokrajina	Kosovo i Metohija
Upravni okrug	Pećki
Opština	Istok
Stanovništvo
— 2011.	895
Geografske karakteristike
Koordinate	42° 49′ 01″ S; 20° 39′ 30″ I / 42.8169° S; 20.6583° I
Vremenska zona	UTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST)
Aps. visina	713 m
	Suvo Grlo Suvo Grlo na karti Srbije

Suvo Grlo (Sogrlo, alb. Suhogërilë) je naselje u opštini Istok na Kosovu i Metohiji. Atar naselja se nalazi na teritoriji katastarske opštine Suvo Grlo površine 765 ha. Selo se nalazi u Metohijskom podgoru, petnaest kilometara od Istoka. Ovo je podeljeno selo jer je deo ovog sela u opštini Srbica sa istim imenom Suvo Grlo.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Prema predanju, selo se nekada zvalo Srma Grlo po obližnjem rudniku „srme” — srebra. U pisanim izvorima se prvi put pominje u povelji srpskog kralja Stefana Milutina, krajem 13. veka. Tada je selo bilo središte manje župe, a u njemu se nalazila crkva Sv. Bogorodice. U vreme kralja i cara Stefana Dušana, selo i crkva su priloženi hilandarskom pirgu Hrusija na Svetoj gori. Po turskom popisu iz 1485. godine, Suho Grlo je bilo središte nahije sa preko petnaest sela. Ukupno je imalo 126 srpskih kuća, tri doma sveštenika i jedan dom kaluđera. U selu je postojalo nekoliko sakralnih objekata. Najstarija suvogrlska crkva je sagrađena u vreme kralja Stefana Milutina, a bila je posvećena Svetoj Bogorodici. Verovatno iz istog vremena je i crkva Vavedenja Bogorodice. U Suvom Grlu se još nalaze ostaci crkve Sv. Nikole, crkve Sv. Arhanđela i crkve Sv. Jovana, kao i više crkvišta nepoznatog imena. Na jednom visu stoje ostaci „Kaluđerskog grada”, a u šumi su ruševine drugog starog grada.

Dobrosav Jeftić, iz ovog sela, je u izveštaju 1890. godine opisao nasilja Arnauta protiv njega i ostalih Srba (Boje Jakovevića iz Crkoleza, Javana Savića iz Belica…) iz toga i okolnih sela. Proterali su ih u Srbiju i oteli im kuće. Sedam familija od 73 ljudi se iselilo 3. maja. Ponudili su da im budu pratnja do granice, zbog sigurnosti, ali su i tu pripremili zasedu. U pograničnom selu, muslimani iz sela Koporiće, tzv. Kolašinski Turci su tobože napali njih, ali ni jedan musliman nije stradao, 5 Srba je ubijeno, jedan mladić je ranjen a spasilo se samo 16 Srba, prelaksom u Srbiju. Ostali su postali plen i roblje muslimana iz Ibarskog Kolašina.^[1]

Demografija[uredi | uredi izvor]

Naselje ima albansku etničku većinu.

Broj stanovnika na popisima:

Reference[uredi | uredi izvor]

^ Peruničić, Branko (1985). Pisma srbskih konzula iz Prištine 1890—1900. Beograd: Narodna knjiga. str. 67—69.

[1] Peruničić, Branko (1985). Pisma srbskih konzula iz Prištine 1890—1900. Beograd: Narodna knjiga. str. 67—69.

[1]