Pređi na sadržaj

Tur de Frans 2024.

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Tur de Frans 2024.
Trka 25. od 35. u UCI vorld turu 2024.
Ruta Tur de Fransa 2024.
Ruta Tur de Fransa 2024.
Informacije o trci
Datumi29. jun — 21. jul 2024.
Etape21
Distanca3.498 km
Pobjedničko vrijeme83 č 38' 56
Rezultati
Majica koja se dodjeljuje sveukupnom pobjedniku Pobjednik  Tadej Pogačar (SLO) (UAE tim emirejts)
  Drugi  Jonas Vingegor (DAN) (Vizma—lejz a bajk)
  Treći  Remko Evenepul (BEL) (Sudal—Kvik-step)
Poeni  Binijam Grmaj (ERI) (Intermarše—vanti)
Planine  Ričard Karapaz (EKV) (EF edukejšon—izipost)
Mladi  Remko Evenepul (BEL) (Sudal—Kvik-step)
Agresivnost  Ričard Karapaz (EKV) (EF edukejšon—izipost)
Tim UAE tim emirejts
← 2023
2025 →

Tur de Frans 2024. bilo je 111. izdanje etapne biciklističke trke, jedne od tri grand tur trke — Tur de Fransa. Start trke bio je 29. juna 2024. u Firenci, što je bio prvi put u istoriji da je Tur startovao u Italiji.[1] Poslednja etapa je vožena 21. jula u Nici, zbog održavanja Olimpijskih igara 2024. u Parizu, što je bio prvi put u istoriji da poslednja etapa nije vožena u Parizu, prvi put od 1975. da cilj nije bio na Jelisejskim poljima,[2] kao i prvi put od 1989. da je na poslednjoj etapi vožen hronometar.[3]

Ukupna dužina trke iznosila je 3.498 km.[4] Vožena je 21 etapa, uz dva dana odmora, nakon devete i nakon etape 15. Etape su bile klasifikovane kao osam ravnih, četiri brdske, sedam planinskih i dva hronometra.[5] Išlo se kroz tri od pet planinskih masiva u Francuskoj: Pirineje, Centralni masiv i Alpe, kao i kroz Apenine u Italiji;[5] voženo je ukupno 67 uspona, od čega 6 ekstra kategorije uključujući Kol di Turmale i Kol di Galibije, 10 prve kategorije, 11 druge, 19 treće i 21 četvrte kategorije,[5] a nisu voženi usponi Alp d’Iez, Kol d’Izoar, Mon Vantu, Gran Kolombje i Kol d’Obisk.[6] Najviša tačka bio je uspon Kol de la Bone sa 2.802 m nadmorske visine,[7] dok je Sestrijere bio najduži uspon sa 39,2 km.[8] Ukupno je cilj pet etapa bio na usponu, od čega dvije na usponu ekstra kategorije, dvije na usponu prve i jedna na usponu treće kategorije.[9]

Najveći favoriti su bili Jonas Vingegor koji je osvojio Tur 2022. i 2023. i Tadej Pogačar koji je osvojio Tur 2020. i 2021. Pored njih, veliki favoriti su bili Primož Roglič i Remko Evenepul, koji je debitovao na trci, a mediji su ih nazvali „velika četvorka“. Drugi favoriti su bili Ričard Karapaz, Sajmon Jejts, Enrik Mas, Adam Jejts i David Godu, dok je takođe debitovao i Huan Ajuso. Romen Barde i Mark Kevendiš su najavili da će im to biti poslednji Tur de Frans, a četvorostruki pobjednik Tura — Kris Frum, izostavljen je iz tima. Tadej Pogačar je, nakon što je osvojio Điro d’Italiju 2024. došao na Tur sa ciljem da budu prvi vozač nakon 1998. koji će osvojiti Điro i Tur iste godine,[10] dok je Kevendiš došao sa ciljem da ostvari 35 etapnu pobjedu i sruši rekord Edija Merksa.[11]

Tur je osvojio Pogačar šest minuta i 17 sekundi ispred Vingegora, što mu je bio treći osvojeni Tur, a takođe postao je osmi vozač koji je osvojio Điro d’Italiju i Tur de Frans iste godine, prvi poslije Pantanija 1998.[12] Takođe, postao je najmlađi vozač u istoriji koji je osvojio Tur tri puta.[13] Evenepul je završio na trećem mjestu na svom debiju na trci, a Žoao Almeida na četvrtom, takođe na debiju. Binijam Grmaj je osvojio klasifikaciju po poenima, postavši prvi crni afrički neke pobjednik klasifikacije na Tur de Fransu, Ričard Karapaz je osvojio brdsku klasifikaciju i nagradu za najagresivnijeg vozača, postavši prvi ekvadorski pobjednik obje klasifikacije, dok je Evenepul osvojio klasifikaciju za najboljeg mladog vozača, postavši prvi belgijski pobjednik klasifikacije. Pogačar je ostvario šest etapnih pobjeda što je najviše na jednom Tur de Fransu od strane vozača koji je osvojio trku od 1979. kada je Ino ostvario sedam pobjeda,[13] kao i najviše etapnih pobjeda bilo kog vozača od 2009. kada je Kevendiš takođe ostvario šest pobjeda.[14] Od šest pobjeda, pet je ostvario na brdskim etapama i jednu na brdskom hronometru, čime je postao prvi vozač poslije Bartalija 1948. koji je na jednom Tur de Fransu pobijedio na pet brdskih etapa,[15] kao i prvi vozač nakon Šarla Pelisjea 1930. koji je pobijedio na poslednje tri etape na trci.[13] Grmaj i Jasper Filipsen su ostvarili po tri etapne pobjede, dok je Kevendiš ostvario jednu pobjedu i postavio rekord po broju pobjeda na Tur de Fransu sa 35.[16][17]

Timovi

[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Timovi i biciklisti na Tur de Fransu 2024.

Na trci su učestvovala 22 tima, sa po osam vozača.[18] Svih 18 vorld tur timova imalo je automatsku pozivnicu i bili su obavezni da učestvuju;[19] dva najbolja pro tur tima za prethodnu sezonu takođe su imali automatsku pozivnicu za sve vorld tur trke,[20] dok su organizatori trke — Amaury Sport Organisation, imali pravo da dodijele još dvije specijalne pozivnice.[21]

Godine 2019. doneseno je pravilo da najbolji pro tur tim u rangiranju ima zagarantovano učešće na svakoj vorld tur trci naredne sezone, a drugoplasirani ima zagarantovano učešće na svim jednodnevnim vorld tur trkama.[22] Tokom 2022. doneseno je pravilo o ispadanju dva najslabija tima iz vorld tura na kraju perioda bodovanja od tri godine, za period od 2020. do 2022. godine, kada timovima ističu trogodišnje licence, nakon čega je doneseno pravilo da dva najbolja pro tur tima imaju zagarantovano učešće na svim vorld tur trkama, a treći na jednodnevnim trkama tokom naredne sezone.[23] Loto—destini i Izrael—premijer teh su bili najbolji pro tur timovi na kraju sezone 2023. i imali su zagarantovano učešće na svim vorld tur trkama, dok je Uno—H mobiliti imao zagarantovano učešće na jednodnevnim vorld tur trkama.[24] Specijalne pozivnice su objavljene 18. januara 2024. godine, a dobili su ih Total enerži i Uno—H mobiliti, dok su timovi Tudor pro sajkling i Ku 36.5 ostali bez pozivnice.[25]

Grupa tokom pete etape.

Od 176 vozača, njih 45 vozilo je Tur po prvi put.[26] Među njima su bili Evenepul, Ajuso, Žoao Almeida, Ben Hili, Derek Dži, Stiven Vilijams i Paskal Akerman.[26] Vozači koji su nastupali dolazili su iz 27 država;[27] pet država je imalo preko deset vozača: Francuska (32), Belgija (28), Španija (15), Holandija (14) i Ujedinjeno Kraljevstvo (11).[27] Danska, Njemačka i Italija imali su po osam, Norveška sedam, Australija šest, a Slovenija pet vozača.[27] Belgija je sa 28 imala najviše vozača od 1989. kada je učestvovalo njih 36,[26] a Ujedinjeno Kraljevstvo je sa 11 postavilo rekord države sa najviše vozača na Turu ikada.[28] najmlađi vozač bio je Johanes Kulset iz iz tima Uno H mobiliti, sa 20 godine i 79 dana,[29] dok je najstariji bio Jakob Fuglsang iz Izrael—premijer teha, sa 39 godina i 99 dana, stariji 39 dana od Mihala Merkeva i 60 dana od Kevendiša.[29] Kevendiš je startovao svoju 24 grand tur trku i 15 Tur de Frans, najviše od svih vozača koji su vozili na Turu.[30] Prije početka trke, Romen Barde, koji je osvojio klasifikaciju za najboljeg mladog vozača i završio je Tur na drugom mjestu najavio je da vozi Tur de Frans po poslednji put,[31] a to isto je objavio i Kevendiš.[32] Od timova, Movistar je vozio Tur 42 put uzastopno, a Vizma—lejz a bajk 41.[26]

UCI vorld tur timovi:

UCI pro tur timovi:

Favoriti

[uredi | uredi izvor]
Jonas Vingegor (lijevo) i Tadej Pogačar (desno) bili su glavni favoriti za osvajanje Tura.

Najveći favoriti za osvajanje bili su pobjednik iz 2022. i 2023. — Jonas Vingegor i Tadej Pogačar, koji je osvojio Tur 2020. i 2021. a veliki favoriti bili su još Primož Roglič i Remko Evenepul,[33] koje su mediji nazvali „velika četvrtka“.[34] Pogačar je 2021. osvojio ispred Vingegora, a Vingegor 2022. i 2023. ispred Pogačara. Njih dvojica nikada u karijeri nisu završili Tur ispod drugog mjesta; Pogačar je vozio četiri puta, dva puta je osvojio i dva puta je završio na drugom mjestu, dok je Vingegor vozio tri puta, dva je osvojio i jednom je završio na drugom mjestu, a mediji su njihov duel označili kao najbolji u istoriji Tur de Fransa.[35] Prije početka Tura nisu vozili zajedno nijednu trku, Vingegor je na početku sezone osvojio O gran kaminjo i Tireno—Adrijatiko,[36] a u aprilu je pao na Vuelta al Pais Basko trci, gdje je zadobio probušeno plućno krilo, kao i druge povrede, zbog čega je morao da se operiše i u bolnici je proveo 12 dana; nije vozio nijednu trku prije Tura i bilo je upitno hoće li uopšte voziti Tur.[37] Oporavio se na vrijeme za početak trke, ali je istakao da ne zna koji su mu ciljevi.[38] Pored Vingegora, u timu je vozio i Mateo Jorgensen, koji je osvojio Pariz—Nicu i završio Kriterijum di Dofine na drugom mjestu,[39] dok Sep Kus, pobjednik Vuelta a Espanje 2023. nije vozio zbog kovida 19.[40] Pogačar je istakao da mu je cilj da 2024. pokuša da postane prvi vozač poslije Marka Pantanija 1998. koji će osvojiti Điro i Tur iste godine, izjavivši da bi volio da postigne ono što je Pantani.[41] Njega su podržali mediji, koji su smatrali da može da osvoji obje trke,[42] a takođe ga je podržao Migel Indurain,[43] dok je Evenepul izjavio da ako postoji neki vozač koji može da osvoji Điro i Tur iste godine, da je to Pogačar.[44] Prije Tura osvojio je Strade Bjanke solo napadom na 81 km do cilja,[45] Vuelta a Katalunju, gdje je ostvario četiri etapne pobjede na sedam etapa i osvojio je brdsku i klasifikaciju po poenima,[46] kao i Lijež—Bastonj—Lijež napadom na 35 km do cilja.[47] U maju je osvojio Điro d’Italiju uz šest etapnih pobjeda i osvojenu brdsku klasifikaciju, a roze majicu za lidera trke nosio je od druge etape do kraja.[48] U timu su pored njega vozili još Adam Jejts, koji je Tur de Frans 2023. završio na trećem mjestu, Žoao Almeida koji je Điro d’Italiju 2023. završio na trećem mjestu i Huan Ajuso, koji je Vuelta a Espanju 2022. završio na trećem, a 2023. na četvrtom mjestu, dok su još vozili Mark Soler i Pavel Sivakov, koji su takođe grand tur trke završili u prvih deset.[49] Mediji su objavili da je to možda najjači tim na Tur de Fransu ikada,[50] kao i da je možda moguće da vozači iz tima UAE završe na sva tri mjesta na podijumu.[51]

Evenepul je početkom sezone osvojio Volta ao Algarve i završio je Pariz—Nicu na drugom mjestu,[52] nakon čega je u aprilu takođe učestvovao u padu u kome i Vingegor i morao je da operiše ključnu kost.[53] Oporavio se na vrijeme da vozi Kriterijum di Dofine, gdje je ostvario etapnu pobjedu na hronometru i završio na sedmom mjestu u generalnom plasmanu.[54] Evenepul je debitovao na Turu u petoj sezoni od početka profesionalne karijere, a njegov debi bio je najiščekivaniji od 2008. kada je trebalo da debituje Andi Šlek.[55] Pored njega, u timu je vozio i Mikel Landa, koji je završio Tur dva puta na četvrtom mjestu.[56] Roglič je prije početka sezone napustio tim Vizma—lejz a bajk i prešao je u tim Bora—hanzgro, kako bi mogao da bude lider tima na Turu.[57] Početkom sezone završio je Pariz—Nicu na desetom mjestu u generalnom plasmanu,[58] a u aprilu je pao na Vuelti al Pais Basko, na etapi na kojoj su pali Vingegor i Evenepul, ali nije imao preloma i napustio je trku u timskom automobilu.[59] Vratio se takmičenju na Kriterijumu di Dofine u junu, koji je osvojio osam sekundi ispred Jorgensena.[60] U timu su pored njega vozili još Džaj Hindli, koji je osvojio Điro d’Italiju 2022. i Aleksandar Vlasov, koji je sve tri grand tur trke završio u prvih deset.[61]

Jasper Filipsen, pobjednik klasifikacije po poenima 2023.

Od drugih vozača, najveći favorit je bio Karlos Rodrigez, koji je Tur 2023. završio na petom mjestu, a pored njega, za tim Ineos grenadirs vozio je i Egan Bernal, pobjednik Tura 2019. kao i Gerent Tomas, pobjednik Tura 2018. koji je 2024. završio Điro d’Italiju na trećem mjestu.[62] Ostali favoriti bili su Enrik Mas, David Godu, pobjednik Vuelta a Espanje 2018. Sajmon Jejts, pobjednik Điro d’Italije 2019. Ričard Karapaz i Feliks Gal.[63] Lidl—trek je predvodio Đulio Čikone, dok je Teo Gejgan Hart, koji je trebalo da bude lider tima, morao da propusti trku zbog kovida 19.[64] Lider tima Bahrein—viktorijus bio je Santijago Buitrago, koji je debitovao na trci, a takođe je vozio Peljo Bilbao, koji je 2023. završio na šestom mjestu.[65] Kofidis je predvodio Gijom Marten, Intermarše Luis Mejntdžens, Izrael—premijer teh Derek Dži, a DSM Barde i Voren Bargi.[66]

Četvorostruki pobjednik Tura — Kris Frum, koji nije uspio da se vrati u formu kakvu je imao prije pada na Kriterijumu di Dofine 2019. izostavljen je iz tima Izrael—premijer teh.[67] Na Turu nisu učestvovali Danijel Martinez i Ben o Konor, koji su vozili Điro, Kus i Gejgan Hart zbog kovida 19, Žilijen Alafilip, koji nije ušao u sastav tima,[68] kao i Majkl Vuds, koji je odlučio da preskoči trku.[69]

Klasifikaciju po poenima je 2023. osvojio Jasper Filipsen,[70] a 2022. Vaut van Art sa rekordnim brojem bodova.[71] Van Art je prvobitno planirao da vozi Điro d’Italiju, ali je pao na Dvars dor Flanderenu i morao je da propusti Điro.[72] Oporavio se na vrijeme da vozi Tur, ali je istakao da je u najgoroj formi pred Tur de Frans ikada i da nema ciljeva,[73] dok je mogućnost nadmetanja za zelenu majicu takođe zavisila i od tima, jer je morao da radi za Vingegora.[74] Filipsen je istakao da mu je prioritet u sezoni Tur de Frans, etapne pobjede i da pokuša ponovo da osvoji klasifikaciju po poenima,[75] a zajedno sa njim vozio je i Metju van der Pul.[76] Jedan od favorita bio je i Mads Pedersen, koji je osvojio klasifikaciju po poenima na Vuelta a Espanji 2022.[77] a koji je izjavio da su mu prioritet etapne pobjede ali da će se boriti i za klasifikaciju po poenima.[78] Za Džejko—alulu su vozili Dilan Grunevegen i Majkl Metjuz, koji je osvojio klasifikaciju po poenima 2017.[79] Dekatlon AG2R la Mondijal je predvodio Sem Benet, koji je osvojio klasifikaciju po poenima 2020. ali od tada nije vozio Tur nijednom, dok je u maju 2024. ostvario četiri etapne pobjede na trci Kvatre žurs de Dankerk.[80] Za Intermarše je vozio Binijam Grmaj, koji je istakao da mu je primarni cilj da ostvari etapnu pobjedu,[81] dok je za Arkeu vozio Arno Demar, čiji je cilj takođe bio etapna pobjeda.[82] Mark Kevendiš je osvojio klasifikaciju po poenima 2011. i 2021. ali mu je cilj bio da ostvari etapnu pobjedu i sruši rekord Edija Merksa po broju pobjeda na Tur de Fransu.[74] Arno de Li je debitovao na Turu, a prije starta trke osvojio je prvenstvo Belgije u drumskoj vožnji, gdje je odsprintao Filipsena, Jordija Meusa i Van Arta.[81] Među drugim potencijalnim favoritima bili su Aleksander Kristof koji nije ostvario pobjedu na Turu od 2020. Brajan Kokar, Fabio Jakobsen, Fil Bauhaus, Fernando Gaviria, Marajn van den Berg i Paskal Akerman.[81][83] Pogačar je 2023. završio na četvrtom mjestu u klasifikaciji po poenima, a mediji su istakli da može da bude konkurentan ako nijedan sprinter ne bude dominirao.[81]

Remko Evenepul, bio je najveći favorit za klasifikaciju za najboljeg mladog vozača.

U brdskoj klasifikaciji najveći favoriti su bili uglavnom vozači koji se bore za osvajanje Tura, jer predstavljaju i najbolje brdaše.[84] Pogačar je osvojio Tur i brdsku klasifikaciju 2020. i 2021. nakon čega su organizatori odlučili da ukinu pravilo prema kojem su se na brdskim ciljevima koji su ujedno i cilj etape dodjeljivali dupli bodovi.[85] I pored toga, Vingegor je osvojio Tur i brdsku klasifikaciju 2022. sedam bodova ispred Sajmona Geškea, ali je 2023. klasifikaciju osvojio Čikone, dok su Vingegor i Pogačar završili u prvih pet.[86] Čikone je bio najveći favorit da osvoji klasifikaciju drugu godinu zaredom, zbog toga što na usponima može da ostane sa grupom do kraja i može u sprintu da osvaja bodove.[87] Bilbao je završio Tur 2023. u prvih deset u generalnom plasmanu, ali je lider tima 2024. Buitrago i očekivalo se da Bilbao može da se bori za brdsku klasifikaciju.[87] Romen Barde i Voren Bargi su osvojili klasifikaciju po jednom, Barde je najavio da vozi Tur po poslednji put i očekivalo se da će ići u bjegove kako bi ostvario pobjedu ili skupljao bodove na usponima.[84] Mejntdžes je bio jedan od favorita, kao i Gal, koji je 2023. završio na drugom mjestu u klasifikaciji.[84] Buitrago je došao na trku sa ciljem da se bori za generalni plasman, ali se smatralo da može da se bori za brdsku klasifikaciju ukoliko izgubi dosta vremena.[84] Godu je bio zaražen sa kovidom 19 prije početka Tura i smatralo se da neće moći da se bori za generalni plasman, već će vjerovatno promijeniti fokus i boriti se za etapne pobjede i brdsku klasifikaciju.[84] Sajmon Jejts je došao na Tur sa ciljem da završi na podijumu, ali se smatralo da može da promijeni fokus ako izgubi vrijeme.[87] Stiven Vilijams je tokom sezone osvojio Tur daun ander i Fleš Valon, a na Tur je došao zajedno sa Derekom Džijem, sa ciljem da ostvare etapne pobjede za tim.[87] Nilson Paules je 2023. nosio tačkastu majicu na nekoliko etapa, ali se smatralo da nije veliki favorit da osvoji klasifikaciju jer ne vozi dobro na najvećim usponima.[87] Karapaz je završio na trećem mjestu na Turu 2021. ali je na trku 2024. došao u lošoj formi i smatralo se da će možda da se biti za brdsku klasifikaciju umjesto za generalni plasman.[87] Među favoritima su bili Gijom Marten, Tobijas Haland Johanesen, Vaut Puls, Maksim van Gils i Tom Pidkok, a smatralo se da Evenepul može da se bori za klasifikaciju ako ispadne iz borbe za generalni plasman, kao na Vuelta a Espanji 2023.[87]

Klasifikaciju za najboljeg mladog vozača četiri godine zaredom osvojio je Pogačar, koji je od 2020. do 2023. nosio bijelu majicu na 72 etape zaredom,[88] a zbog njegove dominacije su mnogi tražili promjenu pravila, tako da konkurenti za klasifikaciju budu samo vozači koji su tek počeli profesionalnu karijeru ili koji po prvi put voze Tur de Frans.[89] Na trci 2024. Pogačar više nije mogao da se takmiči za klasifikaciju i najveći favorit je bio Evenepul, koji je osvojio klasifikaciju za najboljeg mladog vozača na Vuelta a Espanji 2022. ali se takođe očekivalo da ako izgubi vrijeme u borbi za podijum, da će se vjerovatno fokusirati na etapne pobjede umjesto na bijelu majicu.[89] Karlos Rodrigez je debitovao 2023. i završio je na petom mjestu u generalnom plasmanu i na drugom u klasifikaciji za najboljeg mladog vozača, dok je tokom 2024. osvojio Tur de Romandi i završio Vuelta al Pais Basko na drugom mjestu.[90] Huan Ajuso je osvojio klasifikaciju za najboljeg mladog vozača na Vuelta a Espanji 2023. kao i Vuelta al Pais Basko trku 2024. ali se smatra da možda neće moći da se takmiči sa Rodrigezom i Evenepulom jer mu je primarni cilj da radi za Pogačara.[90] Jorgensen je osvojio Pariz—Nicu i završio je Kriterijum di Dofine na drugom mjestu, ali mu je primarni cilj na Turu bio da radi za Vingegora pa su mu davate manje šanse za osvajanje klasifikacije u odnosu na Rodrigeza i Evenepula.[89] Među favoritima bilo su Buitrago, Pidkok i Leni Martinez, dok su od ostalih mladih vozača među konkurentima za klasifikaciju za najboljeg mladog vozača, kojima se nisu davale velike šanse, bili Tobijas Haland Johanesen, Romen Gregoar, Kevin Vokelen, Ojer Lazkano, Havijer Romo, Oskar Onli i Van Gils.[90]

Ruta i etape

[uredi | uredi izvor]

U decembru 2022. Kristijan Pridom, je gostujući na televiziji RAI objavio da će Tur de Frans 2024. startovati u Firenci.[91] To je bio prvi put u istoriji da je Tur startovao u Italiji, sa ciljem da se obilježi stota godišnjica otkako je Otavio Botekja 1924. osvojio Tur, postavši prvi italijanski pobjednik trke.[92] To je bio ukupno 26 put da je Tur startovao izvan Francuske.[93] Ruta je zvanično predstavljena 25. oktobra 2023. zajedno sa rutom za žene,[94] a predstavljanju su prisustvovali brojni biciklisti, među kojima su bili, Filipsen, Vingegor, Lote Kopecki, Demi Volering, Kevendiš, Kokar, Kristof, Benoa Kosnefroa i Valenten Madua,[95] dok Pogačar nije prisustvovao predstavljanju.[96] Išlo se kroz ukupno četiri države, među kojima je bio i San Marino, koji je tako postao 14 država u istoriji u kojoj je vožena etapa Tur de Fransa.[91] Takođe se išlo kroz sedam regiona, 30 departmana i 39 gradova, od čega se njih 12 po prvi put našlo na trci.[5] Smatralo se da ruta favorizuje brdaše, sa nekoliko etapa čiji je cilj bio na usponu, kao i zbog činjenice da je prva etapa bila najbrdovitija u istoriji Tura.[97]

Uspon Kol di Galibije, koji je vožen na četvrtoj etapi.

Start prve etape bio je u Firenci, nakon čega se išlo kroz Toskanu i Emiliju—Romanju. Posle 30 km po ravnom, vožen je uspon druge kategorije Kole de Valiko tre Fagi, dug 12,5 km, sa prosječnim nagibom od 5,1%.[98] Poslije 25 km spusta vožen je uspon treće kategorije Kole monte dele Forče, a poslije deset kilometara vožen je uspon Kote de Karnajo.[98] Poslije dugog spusta, u poslednjih 50 kilometara voženo je nekoliko uspona, Kole de Barboto, Kote de San Leo i Kote de Montemađo, nakon čega se išlo spustom u San Marino, gdje je vožen uspon Kote de San Marino, dug 7,1 km.[98] Vrh uspona bio je na 25 km do cilja, odakle se išlo spustom deset kilometara i po ravnom poslednjih 15 km do Riminija gdje je bio cilj.[98] Start druge etape bio je u Čezenatiku u okrugu Forli-Čezena. Prvih 70 km voženo je po potpuno ravnom terenu, nakon čega je vožen uspon treće kategorije Kote de Montičino, dug 2 km, sa prosječnim nagibom od 7,5%.[99] Spustom se išlo u Riolo Terme, gdje je vožen uspon Kote de Galisterna, dug 1,2 km, sa prosječnim nagibom od 12,8%.[99] Sa uspona se išlo u Imolu, odakle je voženo 30 km po ravnom i išlo se kroz Ocano del’Emiliju i San Lacaro di Savenu, prije nego što se došlo do uspona Kote de Botegino di Coka, u naselju Botegino di Coka, dugom 1,9 km, sa prosječnim nagibom od 6,9%.[99] Poslije kratkog spusta vožen je uspon Kote de Montemađo, dug 2,7 km, sa prosječnim nagibom od 7,7%.[99] Nakon ulaska u Bolonju, vožena su dva kruga dužine 18,3 km, u kojima je vožen uspon Kote de San Luka, dužine 1,9 km, sa prosječnim nagibom od 10,6%, a nakon drugog prelaska preko uspona vožen je spust i poslednjih 5 km voženo je po ravnom do cilja.[99] Treća etapa je startovala u Pjačenci, odakle se išlo dolinom rijeke Po, vožena su tri uspona četvrte kategorije, a cilj je bio u Torinu.[100] Išlo se kroz Tortonu, gdje je odata počast Faustu Kopiju, a sa 230 km, bila je najduža etapa na trci.[101]

Četvrta etapa startovala je u Pinerolu, odakle se išlo kroz Peroza Arđentinu i Kastel del Bosko, a zatim preko uspona Sestrijere do granice Italije i Francuske.[102] Nakon spusta i prelaska granice vožen je uspon druge kategorije Kol de Monženevr, dug 8,3 km, sa prosječnim nagibom od 5,9%.[102] Nakon spusta i dionice po ravnom, vožen je uspon Kol di Galibije, dug 23 km sa prosječnim nagibom od 5,1%.[103] Poslije uspona vožen je spust poslednjih 19 km do cilja u Valoaru.[102] Peta etapa startovala je u Sen Žan de Morenu, vožena su dva brdska cilja četvrte kategorije, od čega je vrh poslednjeg bio na 35 km do cilja, odakle je vožen kratak spust i po ravnom do cilja u opštini Sen Vulba.[104] Šesta etapa startovala je u Makonu, a već poslije osam kilometara vožen je uspon četvrte kategorije, nakon čega je ruta bila potpuno ravna a cilj je bio u Dižonu.[105] Na sedmoj etapi vožen je hronometar dug 25,3 km od Nui sen Žorža do Ževre Šambertena. Poslije deset kilometara vožen je uspon Kote de Rele Verž, koji je bio dug 1,5 km, sa prosječnim nagibom od 6,5%, a nakon zvaničnog uspona nastavljeno je da se ide uzbrdo još četiri kilometra, nakon čega je vožen spust do opštine Šambol Mizinji.[106] Poslednjih 7 km do cilja voženo je po ravnom.[106] Na ruti su bila tri prolazna mjerenja vremena, prvi nakon 8,6 km, drugi nakon 14,4 km i treći nakon 19,9 km.[107] Osma etapa je startovala u opštini Semi en Oksoa, u prvih 50 km vožena su tri uspona, dva treće i jedan četvrte kategorije, poslije čega se išlo uzbrdo i nizbrdo tokom 40 kilometara, a zatim su vožena dva uspona četvrte kategorije duga oko kilometar, sa prosječnim nagibom oko 8%.[108] Poslednjih 60 km voženo je uglavnom po ravnom, sa nekoliko dionica uzbrdo, bez kategorisanog uspona, a cilj je bio uzbrdo u Kolombe le Dez Eglizu.[108] Start i cilj devete etape su bili u Troi, voženo je 14 sekcija kaldrme, koji su bili dugi ukupno 32 km.[109] Poslije 45 kilometara vožen je prvi sektor kaldrme, a zatim uspon četvrte kategorije. Šest kilometara poslije uspona vožena je druga sekcija kaldrme i drugi uspon četvrte kategorije, a zatim su vožena dva sektora kaldrme prije trećeg uspona četvrte kategorije.[109] Poslije deset kilometara vožena je sekcija kaldrme i uspon četvrte kategorije, nakon čega su vožene samo sekcije kaldrme, poslednja na 10 km do cilja, odakle je do kraja voženo po ravnom.[110]

Uspon Kol di Turmale, koji je vožen na etapi 14.

Poslije dana odmora, deseta etapa startovala je u Orleanu, išlo se istočno do Vjerzona, zatim na jug do Izudina, nakon čega se išlo na jugoistok do Sen Aman Montrona, gdje je bio cilj.[111] Etapa je bila duga 187,3 km, nije vožen nijedan uspon i bila je najravnija na trci, a u poslednjem kilometru vožene su tri krivine, od kojih poslednja na 500 metara do cilja.[112] Etapa 11 je startovala u Evo le Benu, koji je bio domaćin neke etape Tur de Fransa prvi put u istoriji.[113] Prvih 80 km je bilo ravno, nakon čega je vožen brdski cilj četvrte kategorije Kote de Muiju, dug 1,9 km, sa prosječnim nagibom od 6,3%.[113] Poslije 10 km vožen je brdski cilj treće kategorije Kote de Larod, dug 3,8 km sa prosječnim nagibom od 6%, a poslije 60 km vožen je uspon druge kategorije Kol de Neron, dug 3,8 km, sa prosječnim nagibom od 9,1%.[114] Poslije 6 km po ravnom i blagom spustu, vožen je uspon prve kategorije Pij Mari pas de Pejrol, dug 5,4 km, sa prosječnim nagibom od 8,1%, a poslije spusta od 10 km, vožen je uspon druge kategorije Kol de Pertus, dug 4,4 km, sa prosječnim nagibom od 7,9%.[113] Poslije blagog spusta vožen je uspon treće kategorije Kol de Font de Čere, dug 3,3 km, sa prosječnim nagibom od 5,8%. Nakon uspona vožen je spust 3 km do cilja u Le Lioranu.[113] Etapa 12 startovala je u Orijaku, prvih 30 km voženo je uzbrdo i nizbrdo, bez kategorisanog uspona, a poslije 40 km vožen je 10 km dug spust i dionica po ravnom, a zatim uspon četvrte kategorije Kote d’Otoar, dug 2,7 km, sa prosječnim nagibom od 5,9%.[115] Poslije 20 kilometara vožen je drugi uspon četvrte kategorije, Kote de Rokamadur, dug 2 km, sa prosječnim nagibom od 5,8%.[116] Treći i poslednji uspon četvrte kategorije, Kote de Montklera, vožen je na 70 km do cilja, odakle je voženo po ravnom do Vilnev sir Lota gdje je bio cilj.[117] Etapa 13 je startovala u Aženu, a prvih 127 km, voženo je po ravnom, nakon čega je vožen uspon četvrte kategorije Kote de Blanšon, dug 1,5 km, sa prosječnim nagibom od 5,9%.[118] Poslije 9 km vožen je drugi uspon četvrte kategorije, Kote de Simakurb, dug 1,8 km, sa prosječnim nagibom od 6,4%.[119] Nakon uspona vožen je kraći nekategorisani uspon, a zatim spust i po ravnom do cilja u Pou, koji je bio domaćin cilja etape 63 put u istoriji, po čemu se u tom trenutku nalazio na trećem mjestu, iza Pariza i Bordoa.[118] Etapa 14 startovala je u Pou, prvih 70 kilometara voženo je po ravnom, nakon čega je vožen uspon ekstra kategorije Kol di Turmale, dug 19 km, sa prosječnim nagibom od 7,4%, a prvom vozaču preko vrha uspona dodjeljivala se nagrada Suvenir Žak Gode.[120] Posle uspona vožen je spust dug 17 km do Kampana, a zatim je vožen uspon druge kategorije Urket d’Ansizan, dug 8,2 km, sa prosječnim nagibom od 5,1%. Poslije uspona vožen je spust dug 10 km i dionica po ravnom do opštine Sen Lari Sulan, gdje je vožen uspon ekstra kategorije Pla d’Ade, dug 10,6 km, sa prosječnim nagibom od 7,9%, na kojem je bio cilj.[121] Etapa 15 vožena je na Dan Bastilje, druga zaredom u Pirinejima i smatrana je kraljevskom etapom.[122] Startovala je u Ludanvelu, a na samom početku vožen je uspon prve kategorije Kol de Pejresur, dug 6,9 km, sa prosječnim nagibom od 7,8%.[123] Poslije dugog spusta i dionice po ravnom, vožen je uspon prve kategorije Kol de Mente, dug 9,3 km, sa prosječnim nagibom od 9,1%, nakon čega je vožen spust dug 16 km, a zatim odmah uspon prve kategorije Kol de Portet d’Aspet, dug 4,3 km, sa prosječnim nagibom od 9,6%.[124] Poslije uspona vožen je spust i dionica po ravnom ukupno 60 kilometara, nakon čega je vožen četvrti uspon prve kategorije, Kol de Anje, dug 10 km, sa prosječnim nagibom od 8,2%, a zatim i nekategorisani uspon Port de Lers, dug 3,5 km, sa prosječnim nagibom od 6,5%.[123] Sa uspona je vožen spust, a zatim dionica od 20 kilometara po ravnom, prije nego što je počeo da se vozi uspon ekstra kategorije Plato de Bej, dug 15,8 km, sa prosječnim nagibom od 7,9%, na kojem je bio cilj.[122] Na usponu su pobjede ostvarivali Marko Pantani, Lens Armstrong i Alberto Kontador, koji su tih godina i osvojili trku.[122]

Uspon Izola 2000, koji se vozi na etapi 19.

Nakon drugog dana odmora, etapa 16 je startovala u Grojsanu, išlo se kroz Epondejan, Abejan, Alinjan di Van, Belargu i Žinjak, a poslije 103 km vožen je uspon četvrte kategorije Kote de Fambetu, dug 1,2 km, sa prosječnim nagibom od 5%.[125] Do kraja je voženo po ravnom do Nima, a etapa je opisana kao poslednja sprinterska na trci.[126] Etapa 17 startovala je u Sen Pol Troa Šatou, išlo se kroz Tulet, Sen Moris sir Ejg, Nions i Obr, a poslije 70 kilometara vožen je nekategorisani uspon, nakon čega je nastavljeno da se ide po ravnom i blago uzbrdo.[127] Poslije 140 km vožen je uspon druge kategorije, Kol Bajar, dug 6,8 km, sa prosječnim nagibom od 7,3%, koji je prvi uspon na etapi.[128] Poslije uspona vožen je spust dug 10 km do La Fare an Šampsoa, a zatim je vožen nekategorisani uspon dug 1,4 km i dionica po ravnom prije uspona prve kategorije Kol di Nojer, koji je bio dug 7,5 km, sa prosječnim nagibom od 8,1%.[129] Vrh uspona je bio na 11,7 km do cilja, poslije čega je vožen spust dug 7,9 km do Sent Etjen an Devolija, a zatim je do cilja vožen uspon treće kategorije Kote de Superdevoli, dug 3,8 km, sa prosječnim nagibom od 5,9%.[129] Uspon se vozio na Tur de Fransu po prvi put u istoriji.[128] Etapa 18 startovala je Gapu, išlo se kroz La Frejsinuz i La Roš de Arno, gdje je prvih 17 kilometara voženo po ravnom i nizbrdo, a zatim je vožen uspon treće kategorije Kol di Festre, koji je dug 13,8 km, ali je kategorisani dio bio 3,9 km, sa prosječnim nagibom od 6,3%.[130] Poslije uspona vožen je spust dug 20 km, a zatim odmah drugi uspon treće kategorije, Kote de Korp, dug 2,1 km, sa prosječnim nagibom od 7,2%.[131] Išlo se nizbrdo i po ravnom, a zatim preko nekategorisanog uspona do Sen Bone an Šamsoa, gdje je bio prolazni cilj.[132] Poslije 20 kilometara po ravnom, vožen je treći uspon treće kategorije, Kol de Mans, dug 5,1 km, sa prosječnim nagibom od 5,6%, a poslije spusta od 15 km vožen je uspon treće kategorije Kote de Sen Apoliner, dug 7 km, sa prosječnim nagibom od 5,5%.[130] Poslije uspona vožen je spust dug 10 km, a odmah zatim uspon treće kategorije Kote de Demoasel Koife, dug 3,6 km, sa prosječnim nagibom od 5,4%. Vrh uspona bio je na 36 km do cilja, poslije čega je vožen spust do rijeke Ubaje, dionica po ravnom i nekategorisani uspon dug 2,7 km, a zatim je nastavljeno da se vozi blago uzbrdo do 5 km do cilja, odakle je voženo po ravnom do cilja u Barselonetu.[130] Etapa 19 startovala je u Embrunu, prvih 20 kilometara voženo je po ravnom, a prolazilo se kroz Šatoru, Sen Klemen sir Dirans i Giljestre, gdje je bio prolazni cilj, a zatim je vožen uspon ekstra kategorije Kol di Vars, dug 18,8 km, sa prosječnim nagibom od 5,7%.[133] Poslije uspona vožen je spust dug skoro 20 km i kratka dionica po ravnom, nakon čega je vožen drugi uspon ekstra kategorije, Čime de la Bone, dug 22,9 km, sa prosječnim nagibom od 6,9%.[134] Poslije uspona vožen je spust dug 40 km, sa kratkom dionicom uzbrdo u Sent Etjen de Tineu na polovini spusta.[133] Poslije spusta je odmah vožen uspon prve kategorije Izola 2000, dug 16,1 km, sa prosječnim nagibom od 7,1%, na kojem je i bio cilj.[133] Uspon je prethodno bio cilj neke etape na Tur de Fransu samo jednom, kada je 1993. Toni Rominger pobijedio Induraina u sprintu.[133] Etapa 20 bila je duga 132,8 km i bila je najkraća etapa na trci, izuzev hronometara.[135] Startovala je u Nici, a već poslije pet kilometara vožen je nekategorisani uspon, a poslije 15 kilometara vožen je uspon druge kategorije Kol de Bros, dug 10 km, sa prosječnim nagibom od 6,6%.[136] Poslije uspona vožen je spust dug 10 km, a zatim odmah uspon prve kategorije Kol de Turini, dug 20,7 km, sa prosječnim nagibom od 5,7%.[135] Poslije uspona vožen je spust dug skoro 20 km, koji je prolazio kroz Bolen Vezibi do Rokbijera, odakle je vožena dionica po ravnom, a zatim je vožen uspon prve kategorijeKol de la Kolmen, koji je bio dug 20 km, ali je kategorisani dio bio samo 7,5 km, sa prosječnim nagibom od 7,1%, iako je svih 20 kilometara voženo uzbrdo.[135] Poslije uspona vožen je spust dug oko 15 kilometara do doline, išlo se kroz Sen Sover sir Tine, nakon čega je vožen uspon prve kategorije Kol de la Kujol, dug 15,7 km, sa prosječnim nagibom od 7,1%, na kojem je bio cilj.[135] Na poslednjoj, etapi 21, vožen je hronometar dug 33,7 km, koji je startovao u Monaku, išlo se prema Italiji, ali je poslije 3 kilometra napravljen zaokret od 180% i skrenulo se na uspon druge kategorije La Tirbe, dug 8,1 km, sa prosječnim nagibom od 5,6%.[137] Na vrhu uspona je bilo prvo prolazno mjerenje vremena, voženo je kilometar po ravnom, a zatim spust 3 kilometra do Eza, odakle počinje uspon Kol d’Ez, dug 1,6 km, sa prosječnim nagibom od 8,1%.[137] Na vrhu uspona je drugo prolazno mjerenje vremena, voženo je dva kilometra po ravnom, a zatim spust dug 10 kilometara do Nice, gdje je bilo treće prolazno mjerenje vremena, nakon 28,6 km.[137] Voženo je šetalištem Promenade de Angles, nakon čega je napravljen zaokret za 180 stepeni, do centra grada i avenije Žan Medečin, gdje je bio cilj.[137] Tradicionalno je poslednja etapa vožena na Jelisejskim poljima, gdje se proslavljao kraj Tura i slavila pobjeda,[138] ali je poslednja etapa 2024. pomjerena iz Pariza zbog održavanja Olimpijskih igara.[139] To je bio prvi put u istoriji da cilj poslednje etape nije bio u Parizu, prvi put od 1975. da cilj nije bio na Jelisejskim poljima,[2] kao i prvi put od 1989. da je na poslednjoj etapi vožen hronometar.[140] Na hronometru na poslednjoj etapi 1989. Greg Lemond je nadoknadio zaostatak od 50 sekundi u odnosu na Lorana Finjona i osvojio je Tur osam sekundi ispred.[141]

Karakteristike etapa i pobjednici:[5]
Etapa Datum Ruta Distanca Tip Pobjednik Ref.
1. 29. jun Firenca (Italija) — Rimini (Italija) 206 km Brdska etapa Francuska Romen Barde [142]
2. 30. jun Čezenatiko (Italija) — Bolonja (Italija) 199,2 km Brdska etapa Francuska Kevin Vokelen [143]
3. 1. jul Pjačenca (Italija) — Torino (Italija) 230,8 km Ravna etapa Eritreja Binijam Grmaj [144]
4. 2. jul Pinerolo (Italija) — Valoar 139,6 km Planinska etapa Slovenija Tadej Pogačar [145]
5. 3. jul Sen Žan de Moren — Sen Vulba 177,4 km Ravna etapa Ujedinjeno Kraljevstvo Mark Kevendiš [146]
6. 4. jul Makon — Dižon 163,5 km Ravna etapa Holandija Dilan Grunevegen [147]
7. 5. jul Nui sen Žorž — Ževre Šamberten 25,3 km Individualni hronometar Belgija Remko Evenepul [148]
8. 6. jul Semi en Oksoa — Kolombe le Dez Egliz 183,4 km Ravna etapa Eritreja Binijam Grmaj [149]
9. 7. jul Troa — Troa 199 km Brdska etapa Francuska Entoni Tiržis [150]
8. jul Orlean Dan odmora
10. 9. jul Orlean — Sen Aman Montron 187,3 km Ravna etapa Belgija Jasper Filipsen [151]
11. 10. jul Evo le Ben — Le Lioran 211 km Planinska etapa Danska Jonas Vingegor [152]
12. 11. jul Orijak — Vilnev sir Lot 203,6 km Ravna etapa Eritreja Binijam Grmaj [153]
13. 12. jul Ažen — Po 165,3 km Ravna etapa Belgija Jasper Filipsen [154]
14. 13. jul Po — Sen Lari Sulan (Pla d’Ade) 151,9 km Planinska etapa Slovenija Tadej Pogačar [155]
15. 14. jul Ludanvel — Plato de Bej 197,7 km Planinska etapa Slovenija Tadej Pogačar [156]
15. jul Grojsan Dan odmora
16. 16. jul Grojsan — Nim 188,6 km Ravna etapa Belgija Jasper Filipsen [157]
17. 17. jul Sen Pol Troa Šato — Superdevoli 177,8 km Planinska etapa Ekvador Ričard Karapaz [158]
18. 18. jul Gap — Barselonet 179,5 km Brdska etapa Belgija Viktor Kampenarts [159]
19. 19. jul Embrun — Izola 2000 144,6 km Planinska etapa Slovenija Tadej Pogačar [160]
20. 20. jul Nica — Kol de la Kujol 132,8 km Planinska etapa Slovenija Tadej Pogačar [161]
21. 21. jul Monako — Nica 33,7 km Individualni hronometar Slovenija Tadej Pogačar [162]
Ukupno 3.498 km

Klasifikacije

[uredi | uredi izvor]

Na Tur de Fransu, kao i na druge dvije grand tur trke, dodjeljuju se četiri različite majice — za četiri klasifikacije, a pored četiri glavne, postoje još dvije klasifikacije za koje se ne dodjeljuju majice već su brojevi vozača koje nose druge boje kako bi se razlikovali od ostalih.

  • Prva i najvažnija klasifikacija bio je generalni plasman; pobjednik generalnog plasmana je i pobjednik Tura. Plasman se računao tako što se na vremena vozača ostvarena na prvoj etapi, dodaju vremena ostvarena na svakoj narednoj.[163] Tri prvoplasirana vozača na svakoj etapi dobijali su vremensku bonifikaciju od 10, 6 i 4 sekunde; takođe, na četiri etape, na određenim brdskim ciljevima dodjeljivale su se sekunde bonifikacije za prvu trojicu vozača, 8, 5 i 2 sekunde.[164] Vozač sa najmanjim ukupnim vremenom je lider generalnog plasmana i pobjednik Tura na kraju trke.[163] Lider generalnog plasmana tokom trke nosi žutu majicu.[165] U slučaju da dva ili više vozača imaju isto vrijeme, računaju se stotinke ostvarene na hronometrima, a ako su vozači bili izjednačeni i poslije toga, računaju se pozicije na svakoj etapi, a ukoliko su i dalje izjednači, pobjednik je vozač koji završi na boljoj poziciji na poslednjoj etapi.[166]
  • Jedna od drugostepenih klasifikacija bila je klasifikacija po poenima. Vozači su dobijali poene na svakoj etapi, dok je broj poena koji se dodjeljivao zavisio od tipa etape.[165]
Ričard Karapaz, pobjednik brdske klasifikacije.
    • na ravnim etapama dobijalo se najviše poena, da bi se pružila veća šansa sprinterima, a poene je dobijalo prvih 15 vozača: 50, 30, 20, 18, 16, 14, 12, 10, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2;[167]
    • Na srednje teškim brdskim etapama razlika između poena je bila manja, jer se očekivalo da u borbi budu vozači kojima klasifikacija po poenima nije primarni cilj: 30, 25, 22, 19, 17, 15, 13, 11, 9, 7, 6, 5, 4, 3, 2;[167]
    • Broj poena koji se dodjeljivao na teškim brdskim etapama, hronometrima i prolaznim ciljevima na svakoj etapi su bili isti: 20, 17, 15, 13, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1.[167] Lider klasifikacije po poenima od 2023. nosi tamno zelenu majicu zbog zahtjeva sponzora,[165] dok je do 2023. nosio zelenu majicu.[168] Ukoliko su vozači izjednači po broju bodova pobjednik je vozač sa više etapnih pobjeda, a ako su izjednačeni i po tome, pobjednik je vozač koji je pobijedio na više prolaznih ciljeva, a ako su izjednačeni i nakon toga, pobjednik je vozač koji je bolje plasiran u generalnom plasmanu.[166] U slučaju da vozač završi van vremenskog limita, ali mu bude dozvoljeno da ostane u trci, brišu mu se svi bodovi koje je osvojio u klasifikaciji.[165]
  • Jedna od drugostepenih klasifikacija bila je i brdska klasifikacija, za koju su se poeni dodjeljivali prvim vozačima koji pređu preko označenih uspona. Usponi su bili kategorizovani u pet kategorija, a pri kategorizaciji organizatori su računali dužinu, prosječni nagib i druge aspekte.[169] Od najteže do najlakše, kategorije su klasifikovane kao:
    • Ekstra kategorija: na usponima ekstra kategorije poene je dobijalo deset prvoplasiranih vozača (25, 20, 16, 14, 12, 10, 8, 6, 4, 2);[165]
    • Prva kategorija: na usponima prve kategorije poene je dobijalo šest prvoplasiranih vozača (10, 8, 6, 4, 2, 1);[169]
    • Druga kategorija: na usponima druge kategorije poene su dobijala četiri prvoplasirana vozača (5, 3, 2, 1);[165]
    • Treća kategorija: na usponima treće kategorije poene su dobijala samo prva dvojica preko uspona (2, 1); [169]
    • Četvrta kategorija: na usponima četvrte kategorije dodjeljivao se samo jedan poen za prvog vozača preko uspona.[165] Lider brdske klasifikacije je nosio tačkastu majicu tokom trke (bijela majica sa crvenim tačkicama).[165] Na usponu sa najvećom nadmorskom visinom dodjeljivali su se dupli bodovi, a na trci 2024. to je bio uspon Čime de la Bone, koji je vožen na etapi 19.[166] Ukoliko su vozači izjednači po broju bodova, pobjednik je vozač sa više prvih mjesta na usponima ekstra kategorije, a ako su izjednačeni i po tome, računa se broj prvih mjesta na usponima prve kategorije, a zatim na usponima druge, treće i četvrte kategorije, a ako su izjednačeni na svim usponima, pobjednik je vozač koji je bolje plasiran u generalnom plasmanu.[166] U slučaju da vozač završi van vremenskog limita, ali mu bude dozvoljeno da ostane u trci, brišu mu se svi bodovi koje je osvojio u klasifikaciji.[165]
  • Četvrta majica koja se dodjeljivala je za najboljeg mladog vozača. Lider se odlučivao po ostvarenom vremenu, isto kao i za generalni plasman.[169] Takmičili su se samo vozači mlađi od 26 godina, odnosno na trci 2024. svi vozači koji su bili rođeni poslije 1. januara 1999.[165] Lider je nosio bijelu majicu tokom trke.[168][165]
UAE tim Emirejts na čelu grupe tokom etape 13.
  • Poslednja klasifikacija je bila timska klasifikacija, koja se računala tako što su se sabirala vremena prva tri vozača iz svakog tima, na svakoj etapi posebno; vremena su se dodavala na prethodna i sabirala se, a lider je bio tim sa najmanjim vremenom.[165] U slučaju istog vremena dva ili više timova, pobjednika bi odlučivao broj etapnih pobjeda, nakon čega bi se gledao broj drugih mjesta, a ukoliko bi bili izjednačeni po svemu, odlučio bi plasman vozača tih timova u generalnom plasmanu.[167][165] Vozači koji voze za vodeći tim nose žute brojeve na majicama i žute kacige.[170] Ukoliko tim ostane na trci sa manje od tri vozača, briše se iz timske klasifikacije.[166]

Pored glavnih klasifikacija, postoje manje klasifikacije i nagrade. Nagrada za najagresivnijeg vozača dodjeljuje se nakon svake etape vozaču koji se, po mišljenju sudija, najviše trudio i pokazao najbolje kvalitete sportiste.[171] Nagrada za najagresivnijeg vozača se ne dodjeljuje na hronometrima i poslednjoj etapi.[172] Dobitnik nagrade na narednoj etapi nosi zlatni broj na žutoj pozadini.[165] Do 2023. najagresivniji vozač je nosio crveni broj na poleđini dresa,[173] ali je 2023. promijenjen na zahtjev novog sponzora nagrade.[165] Na kraju Tura, sudije biraju najagresivnijeg vozača cijele trke, kome se dodjeljuje priznanje i novčana nagrada.[165][171] Nagrada Suvenir Anri Degranž dodijeljena je vozaču koji je prošao prvi preko uspona Kol di Galibije, a nagrada Suvenir Žak Gode dodijeljena je vozaču koji je prešao prvi preko uspona Kol di Turmale.[166]

Lideri klasifikacija po etapama[174]
Etapa Pobjednik Generalni plasman
 Klasifikacija po poenima
 Brdska klasifikacija
 Najbolji mladi vozač
 Timska klasifikacija
 Najagresivniji vozač
1. Romen Barde Romen Barde Frenk van der Bruk Jonas Abrahamsen Frenk van der Bruk DSM—firmeniš postnl Frenk van der Bruk
2. Kevin Vokelen Tadej Pogačar Jonas Abrahamsen Remko Evenepul Movistar Jonas Abrahamsen
3. Binijam Grmaj Ričard Karapaz Fabijen Greje
4. Tadej Pogačar Tadej Pogačar UAE tim Emirejts Ojer Lazkano
5. Mark Kevendiš Binijam Grmaj Klemen Ruso
6. Dilan Grunevegen Mads Pedersen
7. Remko Evenepul Nije dodijeljena
8. Binijam Grmaj Jonas Abrahamsen
9. Entoni Tiržis Jasper Stojven
10. Jasper Filipsen Kobe Gosens
11. Jonas Vingegor Tadej Pogačar Tadej Pogačar
12. Binijam Grmaj Kventin Paše
13. Jasper Filipsen Magnus Kort Nilsen
14. Tadej Pogačar Ben Hili
15. Tadej Pogačar Ričard Karapaz
16. Jasper Filipsen Tomas Gašinjar
17. Ričard Karapaz Romen Gregoar
18. Viktor Kampenarts Tobijas Haland Johanesen
19. Tadej Pogačar Ričard Karapaz Ričard Karapaz
20. Tadej Pogačar Enrik Mas
21. Tadej Pogačar Nije dodijeljena
Kraj Tadej Pogačar Binijam Grmaj Ričard Karapaz Remko Evenepul UAE tim Emirejts Ričard Karapaz
  • Na drugoj etapi, Maksim van Gils, koji je bio drugoplasirani u klasifikaciji za najboljeg mladog vozača, nosio je bijelu majicu za lidera klasifikacije jer je prvoplasirani Frenk van den Bruk nosio zelenu majicu za lidera klasifikacije po poenima.[175]
  • Na trećoj i četvrtoj etapi, Valenten Madua, koji je bio drugoplasirani u brdskoj klasifikaciji, nosio je tačkastu majicu za lidera klasifikacije jer je prvoplasirani Jonas Abrahamsen nosio zelenu majicu za lidera klasifikacije po poenima.[176] Takođe, Madua je nosio tačkastu majicu na petoj etapi, dok je bio trećeplasirani u klasifikaciji, jer je prvoplasirani Abrahamsen nosio zelenu majicu za lidera klasifikacije po poenima, a drugoplasirani Pogačar žutu majicu za lidera trke.[177]
  • Na etapama 12, 13 i 14, Jonas Abrahamsen, koji je bio drugoplasirani u brdskoj klasifikaciji, nosio je tačkastu majicu za lidera klasifikacije jer je prvoplasirani Tadej Pogačar nosio žutu majicu za lidera trke.[178] Od etape 15 do etape 19, Jonas Vingegor, koji je bio drugoplasirani u brdskoj klasifikaciji, nosio je tačkastu majicu za lidera klasifikacije jer je prvoplasirani Tadej Pogačar nosio žutu majicu za lidera trke.[179]

Rezultati

[uredi | uredi izvor]
Legenda
žuta majica Označava pobjednika generalnog plasmana Tačkasta majica Označava pobjednika brdske klasifikacije Tamna zelena majica Označava pobjednika klasifikacije po poenima
Bijela majica Označava pobjednika klasifikacije za najboljeg mladog vozača Označava pobjednika timske klasifikacije Označava dobitnika nagrade za najagresivnijeg vozača

Generalni plasman

[uredi | uredi izvor]
Generalni plasman (1—10)[180][181]
Pozicija Vozač Tim Vrijeme
1.  Tadej Pogačar (SLO) Generalni plasmantimska klasifikacija UAE tim Emirejts 83č 38' 56"
2.  Jonas Vingegor (DAN) Vizma—lejz a bajk + 6' 17"
3.  Remko Evenepul (BEL) Klasifikacija za najboljeg mladog vozača Sudal—Kvik-step + 9' 18
4.  Žoao Almeida (POR) timska klasifikacija UAE tim Emirejts + 19' 03
5.  Mikel Landa (ŠPA) Sudal—Kvik-step + 20' 06
6.  Adam Jejts (UK) timska klasifikacija UAE tim Emirejts + 24' 07"
7.  Karlos Rodrigez (ŠPA) Ineos grenadirs + 25' 04"
8.  Mateo Jorgensen (SAD) Vizma—lejz a bajk + 26' 34"
9.  Derek Dži (KAN) Izrael—premijer teh + 27' 21"
10.  Santijago Buitrago (KOL) Bahrein—viktorijus + 29' 03"

Klasifikacija po poenima

[uredi | uredi izvor]
Klasifikacija po poenima (1–10)[180][181]
Pozicija Vozač Tim Poeni
1.  Binijam Grmaj (ERI) Klasifikacija po poenima Intermarše—vanti 387
2.  Jasper Filipsen (BEL) Alpesin—dekunink 354
3.  Brajan Kokar (FRA) Kofidis 208
4.  Tadej Pogačar (SLO) Generalni plasmantimska klasifikacija UAE tim emirejts 196
5.  Entoni Tiržis (FRA) Total eneržis 180
6.  Arno de Li (BEL) Loto—destini 161
7.  Remko Evenepul (BEL) Klasifikacija za najboljeg mladog vozača Sudal—Kvik-step 152
8.  Vaut van Art (BEL) Vizma—lejz a bajk 152
9.  Jonas Abrahamsen (DAN) Uno—H mobiliti 149
10.  Jonas Vingegor (DAN) Vizma—lejz a bajk 136

Brdska klasifikacija

[uredi | uredi izvor]
Brdska klasifikacija (1–10)[180][181]
Pozicija Vozač Tim Poeni
1.  Ričard Karapaz (EKV) Brdska klasifikacija EF edukejšon—izipost 127
2.  Tadej Pogačar (SLO) Generalni plasmantimska klasifikacija UAE tim Emirejts 102
3.  Jonas Vingegor (DAN) Vizma—lejz a bajk 70
4.  Mateo Jorgensen (SAD) Vizma—lejz a bajk 54
5.  Remko Evenepul (BEL) Klasifikacija za najboljeg mladog vozača Sudal—Kvik-step 50
6.  Vilko Kelderman (HOL) Vizma—lejz a bajk 43
7.  Ojer Lazkano (ŠPA) Movistar 41
8.  Jonas Abrahamsen (DAN) Uno—H mobiliti 36
9.  Enrik Mas (ŠPA) Movistar 33
10.  David Godu (FRA) Grupama—FDJ 30

Klasifikacija za najboljeg mladog vozača

[uredi | uredi izvor]
Klasifikacija za najboljeg mladog vozača (1–10)[180][181]
Pozicija Vozač Tim Vrijeme
1.  Remko Evenepul (BEL) Klasifikacija za najboljeg mladog vozača Sudal—Kvik-step 83č 48' 14"
2.  Karlos Rodrigez (ŠPA) Ineos grenadirs + 15' 46"
3.  Mateo Jorgensen (SAD) Vizma—lejz a bajk + 17' 16"
4.  Santijago Buitrago (KOL) Bahrein—viktorijus + 19' 45"
5.  Havijer Romo (ŠPA) Movistar + 1č 33' 08"
6.  Ilan van Vilder (BEL) Sudal—Kvik-step + 1č 45' 12"
7.  Ben Hili (IRS) EF edukejšon—izipost + 1č 46' 54"
8.  Žordan Žegat (FRA) Total eneržis + 1č 53' 18"
9.  Tobijas Haland Johanesen (NOR) Uno—H mobiliti + 2č 12' 19"
10.  Oskar Onli (UK) DSM—firmeniš postnl + 2č 32' 21"

Timska klasifikacija

[uredi | uredi izvor]
Timska klasifikacija (1–10)[180][181]
Pozicija Tim vrijeme
1. Ujedinjeni Arapski Emirati UAE tim emirejts timska klasifikacija 251č 36' 43"
2. Holandija Vizma—lejz a bajk + 31' 51"
3. Belgija Sudal—Kvik-step + 1č 33' 06"
4. Ujedinjeno Kraljevstvo Ineos grenadirs + 1č 34' 05"
5. Sjedinjene Američke Države Lidl—trek + 2č 33' 49"
6. Španija Movistar + 3č 10' 06"
7. Bahrein Bahrein—viktorijus + 3č 38' 21"
8. Njemačka Red bul—Bora–hanzgo + 3č 57' 23"
9. Izrael Izrael—premijer teh + 4č 01' 23"
10. Sjedinjene Američke Države EF edukejšon—izipost + 4č 06' 54"

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Giuffrida, Angela (28. 6. 2024). „A grand departure: Italy gears up to host start of Tour de France for first time”. theguardian.com. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  2. ^ a b Ostanek, Daniel (13. 3. 2023). „Tour de France 2024 to end with hilly 35km time trial to Nice”. cyclingnews.com. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  3. ^ Stokes, Shane (25. 10. 2023). „Tour de France will not finish in Paris for first time ever due to 2024 Olympics”. irishtimes.com. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  4. ^ MacLeary, John (6. 7. 2024). „Tour de France 2024: Dates, standings, stage details and where to watch”. telegraph.co.uk. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  5. ^ a b v g d „2024 Route”. letour.fr. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  6. ^ Schwager-Patel, Nischal (24. 6. 2024). „Tour de France 2024 Preview: full schedule, teams and how to watch live”. olympics.com. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  7. ^ „Tour de France 2024: Profiles and Maps of All 21 Stages”. alpecincycling.com. 26. 6. 2024. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  8. ^ „Tour de France 2024: Climbs”. procyclingstats.com. 26. 6. 2024. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  9. ^ „Tour de France Stage-by-Stage”. inrng.com. 12. 6. 2024. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  10. ^ Ryan, Barry (27. 5. 2024). „‘We wanted Tadej to win, but with no exaggeration’ – The next steps in Pogačar’s Giro-Tour double plan”. cyclingnews.com. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  11. ^ Latham-Coyle, Harry (25. 6. 2024). „Geraint Thomas makes Mark Cavendish prediction ahead of Tour de France record bid”. independent.co.uk. Pristupljeno 7. 7. 2024. 
  12. ^ Whittle, Jeremy (21. 7. 2024). „Tadej Pogacar wraps up Tour de France victory to seal historic double”. theguardian.com. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  13. ^ a b v „Stage 21 - Data of the day”. letour.fr. 21. 7. 2024. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  14. ^ Zaccardi, Nick (21. 7. 2024). „Tadej Pogacar wins third Tour de France title, joins cycling legends”. nbcsports.com. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  15. ^ „Tadej Pogačar equals Tour de France record after winning penultimate stage ahead of Jonas Vingegaard”. abc.net.au. 20. 7. 2024. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  16. ^ Poole, Harry (3. 7. 2024). „Cavendish breaks Tour de France stage record”. BBC Sport. Arhivirano iz originala 8. 7. 2024. g. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  17. ^ „Cavendish breaks nearly 50-year-old record for most career Tour de France stage wins”. France24. 3. 7. 2024. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  18. ^ Latham-Coyle, Harry (29. 6. 2024). „Tour de France 2024 riders and teams: Every cyclist at this year’s race”. independent.co.uk. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  19. ^ UCI cycling regulations 2020, str. 215.
  20. ^ O'shea, Sadhbh (13. 12. 2023). „UCI Reveals 2024 Licenses with Two New Women’s WorldTour Squads, YouTuber-Backed ProTeam”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  21. ^ Hood, Andrew (18. 1. 2024). „Remember When Tour de France Wild-Card Selection was a Surprise? Uno-X, TotalEnergies Return for 2024”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  22. ^ „UCI reforms to be phased in through 2019”. cyclingnews.com. 23. 12. 2018. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  23. ^ Marshall-Bell, Chris (7. 4. 2022). „WorldTour relegation battle angers and confuses teams: 'It doesn't make any sense'”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  24. ^ Raúl, Banqueri (19. 10. 2023). „UAE Wins Annual Ranking and Uno-X Secures Wildcards to 2024 Classics: UCI Final Ranking Analysis”. welovecycling.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  25. ^ Farrand, Stephen (18. 1. 2024). „2024 Tour de France wildcards awarded to Uno-X Mobility and TotalEnergies”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  26. ^ a b v g „Tour de France 2024 – Preview info with one day to go”. letour.fr. 28. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  27. ^ a b v „Tour de France 2024: Competitors per nation”. procyclingstats.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  28. ^ Wilson, Ewan (25. 6. 2024). „Lads on (Grand) Tour: The 11 British riders at the 2024 Tour de France”. cyclist.co.uk. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  29. ^ a b „Tour de France 2024: Youngest and oldest competitors”. procyclingstats.com. 2. 6. 2023. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  30. ^ „Tour de France 2024: Most grandtour starts by competitors”. procyclingstats.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  31. ^ Davidson, Robyn (4. 7. 2024). „5 of the best Romain Bardet moments”. cyclist.co.uk. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  32. ^ Whittle, Jeremy (28. 6. 2024). „Mark Cavendish relishing one final tilt at new Tour de France stage win record”. theguardian.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  33. ^ „Tour de France 2024: GC Favourites”. cyclingstage.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  34. ^ Cotton, Jim (11. 6. 2023). „Could Primož Roglič Pull the Brakes on a Tadej Pogačar Parade? Tour de France ‘Big 4’ Form Guide”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  35. ^ Mortkowitz, Siegfried (26. 7. 2023). „Opinion: Pogačar vs. Vingegaard Is Already the Tour’s Greatest-Ever Rivalry”. welovecycling.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  36. ^ „Vingegaard is from a different planet”. tirrenoadriatico.it. 9. 3. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  37. ^ Marshall-Bell, Chris (2. 7. 2024). „How Roglič, Evenepoel and Vingegaard recovered from Itzulia horror crash to line up for the 2024 Tour de France”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  38. ^ Thewlis, Tom (20. 6. 2024). „How Roglič, Evenepoel and Vingegaard recovered from Itzulia horror crash to line up for the 2024 Tour de France”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  39. ^ Lamoureux, Lyne (8. 6. 2024). „‘I passed the test’ - Matteo Jorgenson surprises himself with second place finish at Dauphiné Queen Stage”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  40. ^ Moultrie, James (25. 6. 2024). „Sepp Kuss ruled out of Tour de France after COVID-19 infection at Dauphiné”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  41. ^ Farrand, Stephen (2. 5. 2024). „Pogačar like Pantani – 26 years on, the Giro d'Italia-Tour de France double is possible”. cyclingnews.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  42. ^ Nehr, Zach (2. 5. 2024). „Can Pogačar Pull Off the Giro-Tour Double? He’s Given Us Little Reason to Doubt Him”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  43. ^ Fotheringham, Alasdair (29. 3. 2024). „Miguel Indurain - 'Tadej Pogačar can do the Giro d'Italia-Tour de France double'”. cyclingnews.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  44. ^ Weislo, Laura (1. 6. 2024). „Remco Evenepoel: If there's one rider who can do the Giro d'Italia-Tour de France double, it's Tadej Pogačar”. cyclingnews.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  45. ^ Farrand, Stephen (2. 3. 2024). „Tadej Pogacar dominates Strade Bianche with long-range assault to Siena”. cyclingnews.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  46. ^ Fotheringham, Alasdair; Ostanek, Dani (24. 3. 2024). „Volta a Catalunya: Tadej Pogacar completes domination with stage 7 win”. cyclingnews.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  47. ^ Stuart, Peter (17. 4. 2024). „Liège-Bastogne-Liège: Tadej Pogačar crushes the field on La Redoute to take solo sixth Monument victory”. cyclingnews.com. Pristupljeno 29. 6. 2024. 
  48. ^ „Tadej Pogacar's road to Tour de France: From Classics success to Giro d'Italia dominance”. thenationalnews.com. 25. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  49. ^ „UAE Team Emirates officially confirm their Tour de France dream team around Tadej Pogacar”. cyclinguptodate.com. 22. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  50. ^ Shrubsall, James (21. 6. 2024). „Could UAE Team Emirates have the strongest Tour de France team ever?”. thenationalnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  51. ^ „Unstoppable UAE Team Emirates - is a podium sweep possible at the Tour de France?”. rouleur.cc. 17. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  52. ^ Becket, Adam (25. 6. 2024). „Remco Evenepoel confirmed for debut Tour de France, aiming for 'nice results'”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  53. ^ Gent, Oli (7. 4. 2024). „Remco Evenepoel: Soudal-Quickstep rider discharged from hospital after successful collarbone surgery”. eurosport.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  54. ^ „Evenepoel concludes seventh at the Dauphiné”. soudal-quickstepteam.com. 9. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  55. ^ Ryan, Barry (25. 6. 2024). „Ready for his close-up – Remco Evenepoel and the most eagerly awaited Tour de France debut in a generation”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  56. ^ Cotton, Jim (25. 6. 2023). „‘Let’s Not Forget It’s My Debut’: Remco Evenepoel Tempers Expectations for Tour de France ‘Big 4’ Face-off”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  57. ^ „Primoz Roglic leaves Jumbo-Visma for Bora-Hansgrohe in blockbuster switch”. cyclingnews.com. 6. 10. 2023. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  58. ^ Moultrie, James (4. 7. 2024). „Tour de France 2024 - The GC favourites form guide”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  59. ^ Fotheringham, Alasdair (4. 4. 2024). „Tour de France champion Jonas Vingegaard, Remco Evenepoel, Primoz Roglic among injured in serious crash during Itzulia Basque Country”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  60. ^ Rogers, Owen (9. 6. 2024). „2024 Critérium du Dauphiné: Primož Roglič wins overall despite late scare as Jorgenson attacks”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  61. ^ Allenby, Charlie; Strausa, Agata (26. 6. 2024). „Red Bull - BORA - hansgrohe is set to fight for Tour de France glory”. redbull.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  62. ^ Moultrie, James (24. 6. 2024). „Ineos Grenadiers announce Tour de France squad with Carlos Rodríguez and Egan Bernal as co-leaders”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  63. ^ Puddicombe, Stephen (27. 6. 2024). „Tour de France favourites 2024: who will win this year's yellow jersey?”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  64. ^ Moultrie, James (24. 6. 2024). „Mads Pedersen and Giulio Ciccone spearhead Lidl-Trek roster for Tour de France”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  65. ^ „Santiago Buitrago named as Bahrain Victorious leader for Tour de France”. cyclingnews.com. 23. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  66. ^ Puddicombe, Stephen; Frattini, Kirsten (4. 7. 2024). „Tour de France 2024 – Comprehensive team-by-team guide”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  67. ^ Moultrie, James (21. 6. 2024). „Chris Froome misses Israel-Premier Tech Tour de France selection, Gee and Williams to lead”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  68. ^ Yost, Whit (28. 6. 2024). „Which Riders Didn’t Make the Cut for the 2024 Tour de France?”. bicycling.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  69. ^ Farrand, Stephen (3. 6. 2024). „Israel-Premier Tech refute reports of Froome-Woods feud over 2023 Tour de France selection”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  70. ^ Hood, Andrew; Stokes, Shane (23. 7. 2023). „Tour de France stage 21: Jordi Meeus stuns favorites in photo-finish”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 18. 1. 2024. 
  71. ^ „Wout van Aert breaks Peter Sagan’s green jersey points record”. belgium.detailzero.com. 23. 7. 2022. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  72. ^ Hood, Andrew (11. 4. 2024). „Wout is Out, No Giro d’Italia for Van Aert: ‘It’s a Big Shame’”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 12. 4. 2024. 
  73. ^ Fotheringham, Alasdair (28. 6. 2024). „Wout van Aert ‘never started Tour de France before in such poor form’”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  74. ^ a b „The Green Jersey Contenders”. inrng.com. 26. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  75. ^ Smith, Sophie (7. 11. 2023). „'You have to be in the game for the green': Philipsen to prioritise 2024 Tour de France”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  76. ^ Ostanek, Dani (27. 6. 2024). „Mathieu van der Poel: Tour de France opening weekend likely 'too hard' for me and Jasper Philipsen”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  77. ^ Yost, Whit (12. 9. 2022). „What We Learned From the 2022 Vuelta a España”. bicycling.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  78. ^ Ostanek, Dani (27. 6. 2024). „Tour de France stage wins the goal, but green jersey 'a good option' for lighter Mads Pedersen”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  79. ^ Giuliani, Simone (20. 6. 2024). „Simon Yates, Dylan Groenewegen and Michael Matthews cover Tour de France bases for Jayco-AlUla”. cyclingnews.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  80. ^ Stokes, Shane (24. 6. 2024). „Sam Bennett ‘looking forward to the fight’ as Tour de France return confirmed”. irishtimes.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  81. ^ a b v g Yost, Whit (20. 6. 2024). „These Are the Green Jersey Contenders at the 2024 Tour de France”. bicycling.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  82. ^ „Cyclisme : Arnaud Démare sélectionné pour un 6e Tour de France”. courrier-picard.fr (na jeziku: francuski). 25. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  83. ^ „Preview info with two days to go”. letour.fr. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  84. ^ a b v g d Yost, Whit (25. 6. 2024). „2024 Tour de France Polka Dot Jersey Contenders”. bicycling.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  85. ^ Banqueri, Raúl (1. 7. 2022). „The Ultimate Guide to the Tour de France 2022 King of the Mountains Competition”. lanternerouge.com.au. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  86. ^ Stokes, Shane (23. 7. 2023). „Tur de France: How Giulio Ciccone edged past Neilson Powless in ra for the King of the Mountains”. velo.outsideonline.com. Pristupljeno 1. 5. 2024. 
  87. ^ a b v g d đ e „Polka Dot Jersey Contenders”. inrng.com. 27. 6. 2024. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  88. ^ Kelly, Cillian (22. 3. 2024). „Stat Attack: Tadej Pogačar's white jersey domination”. Arhivirano iz originala 23. 03. 2024. g. Pristupljeno 23. 3. 2024. 
  89. ^ a b v Puddicombe, Stephen (28. 6. 2024). „A new era for the white jersey - who will replace Pogačar as the Tour's best young rider?”. inrng.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  90. ^ a b v Valkering, Sjoerd (26. 6. 2024). „Favorites youth classification Tour de France 2024: Finally free of Pogacar, these are the men who will battle for the white jersey!”. idlprocycling.com. Pristupljeno 15. 8. 2023. 
  91. ^ a b „2024 Grand Départ: first time's a charm for Italy”. letour.fr. 21. 12. 2022. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  92. ^ „Tour de France 2024 to start in Italy for first time in history of race (+ video)”. road.cc. 21. 12. 2022. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  93. ^ „Soudal Quick-Step to the Tour de France”. soudal-quickstepteam.com. 25. 6. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  94. ^ „Revealing the 2024 routes”. letour.fr. 27. 9. 2023. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  95. ^ Ostanek, Dani (25. 10. 2023). „As it happened: 2024 Tour de France & Tour de France Femmes route unveiled”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  96. ^ Becket, Adam (25. 10. 2023). „Tadej Pogačar: The end of the 2024 Tour de France route 'makes me smile'”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  97. ^ „Tour de France”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  98. ^ a b v g „Tour de France 2024 route stage 1: Florence - Rimini”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  99. ^ a b v g d „Tour de France 2024 route stage 2: Cesenatico - Bologna”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  100. ^ „Tour de France 2024 route stage 3: Piacenza - Turin”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  101. ^ Puddicombe, Stephen. „Tour de France 2024 stage three preview - A sprint into Turin”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  102. ^ a b v „Tour de France 2024 route stage 4: Pinerolo - Valloire”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  103. ^ Ostanek, Dani (2. 7. 2024). „Tour de France 2024 stage 4 preview – Pogačar, Vingegaard, and the Galibier as the race reaches France”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  104. ^ „Tour de France 2024 route stage 5: Saint-Jean-de-Maurienne - Saint-Vulbas”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  105. ^ „Tour de France 2024 route stage 6: Mâcon - Dijon”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  106. ^ a b „Tour de France 2024 route stage 7: Nuits-Saint-Georges - Gevrey-Chambertin”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  107. ^ Tyson, Jackie (4. 7. 2024). „Tour de France stage 7 time trial start times”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  108. ^ a b „Tour de France 2024 route stage 8: Semur-en-Auxois - Colombey-les-Deux-Églises”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  109. ^ a b „Tour de France 2024 route stage 9: Troyes - Troyes”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  110. ^ Farrand, Stephen (7. 7. 2024). „Tour de France stage 9 preview – The Tour becomes a Classic for a day on gravel roads”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  111. ^ „Tour de France 2024 route stage 10: Orléans - Saint-Amand-Montrond”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  112. ^ „Tour de France Stage 10 Preview”. inrng.com. 9. 7. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  113. ^ a b v g „Tour de France 2024 route stage 11: Evaux-les-Bains - Le Lioran”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  114. ^ „Le Lioran and Massif Central calling”. letour.fr. 10. 7. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  115. ^ „Tour de France 2024 route stage 12: Aurillac - Villeneuve-sur-Lot”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  116. ^ „Tour de France Stage 12 Preview”. inrng.com. 11. 7. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  117. ^ Puddicombe, Stephen (10. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 12 Preview - A contest between the sprinters and the breakaway”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  118. ^ a b Puddicombe, Stephen (11. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 12 Preview - Last chance sprint before the mountains”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  119. ^ „Tour de France 2024 route stage 13: Agen - Pau”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  120. ^ Puddicombe, Stephen (12. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 14 Preview - The first mountaintop finish”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  121. ^ „Tour de France Stage 14 Preview”. inrng.com. 13. 7. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  122. ^ a b v Puddicombe, Stephen (13. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 15 Preview - More GC fireworks in the Pyrenees”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  123. ^ a b „=Tour de France Stage 15 Preview”. inrng.com. 14. 7. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  124. ^ „Tour de France 2024 route stage 15: Loudenvielle - Plateau de Beille”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  125. ^ „Tour de France 2024 route stage 16: Gruissan - Nîmes”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  126. ^ Puddicombe, Stephen (13. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 16 Preview - The final sprint”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  127. ^ Puddicombe, Stephen (16. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 17 Preview - A day for the breakaway”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  128. ^ a b „Tour de France 2024 route stage 17: Saint-Paul-Trois-Châteaux - Superdévoluy”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  129. ^ a b „=Tour de France Stage 17 Preview”. inrng.com. 17. 7. 2024. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  130. ^ a b v „Tour de France 2024 route stage 18: Gap - Barcelonnette”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  131. ^ Frattini, Kirsten (17. 7. 2024). „Tour de France 2024 stage 18 preview - Another day for the breakaway”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  132. ^ Puddicombe, Stephen (17. 7. 2024). „Tour de France 2024 Stage 18 Preview - Last chance saloon for the breakaway artists”. rouleur.cc. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  133. ^ a b v g „Tour de France 2024 route stage 19: Embrun - Isola 2000”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  134. ^ Ryan, Barry (18. 7. 2024). „Tour de France stage 19 preview - Col de la Bonette key if Vingegaard is to wrest Tour de France from Pogačar's grasp”. cyclingstage.com. Pristupljeno 19. 7. 2024. 
  135. ^ a b v g „Tour de France 2024 route stage 20: Nice - Col de la Couillole”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  136. ^ Farrand, Stephen (17. 7. 2024). „Tour de France 2024 route”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  137. ^ a b v g „Tour de France 2024 route stage 21: Monaco - Nice”. cyclingstage.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  138. ^ Quiceno, Juan Diego (28. 7. 2019). „¿Por qué la última etapa del Tour es la más "tranquila"?” (na jeziku: španski). Medellín: El Colombiano. Pristupljeno 19. 7. 2024. 
  139. ^ Whittle, Jeremy (25. 10. 2023). „Nice finish to tough Tour de France 2024 route as race misses Paris for first time”. theguardian.com. Pristupljeno 19. 7. 2024. 
  140. ^ Smale, Simon (26. 10. 2023). „Tour de France reveals Nice finish after 'very hard' route, including dramatic time trial finale”. abc.net.au. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  141. ^ Bingham, Keith (13. 7. 2009). „1989 Tour de France stage 21: LeMond crushes Fignon”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  142. ^ Moultrie, James (29. 6. 2024). „Tour de France: Romain Bardet steals the show on stage 1 to claim first maillot jaune”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  143. ^ Moultrie, James (30. 6. 2024). „Tour de France: Tadej Pogačar moves into maillot jaune as Kévin Vauquelin solos to victory on stage 2”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  144. ^ Fotheringham, Alasdair (1. 7. 2024). „Tour de France: Biniam Girmay wins stage 3 bunch sprint in Turin as Richard Carapaz takes yellow”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  145. ^ Ryan, Barry (2. 7. 2024). „Tour de France: Tadej Pogačar snares yellow with stage 4 victory in high mountains”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  146. ^ Ryan, Barry (3. 7. 2024). „Tour de France: Mark Cavendish carves history with all-time record-breaking win on stage 5”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  147. ^ Moultrie, James (4. 7. 2024). „Tour de France: Dylan Groenewegen wins stage 6 photo finish at the line in Dijon”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  148. ^ Moultrie, James (5. 7. 2024). „Tour de France: Remco Evenepoel powers to stage 7 time trial victory as Pogačar holds onto yellow”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  149. ^ Stuart, Peter (6. 7. 2024). „Tour de France: Biniam Girmay triumphs with second sprint victory on stage 8”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  150. ^ Frattini, Kirsten (7. 7. 2024). „Tour de France: Anthony Turgis wins chaotic and captivating gravel stage 9 as Tadej Pogačar goes on the attack”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  151. ^ Moultrie, James (9. 7. 2024). „Tour de France: Jasper Philipsen launches well-timed sprint ahead of Girmay for stage 10 victory”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  152. ^ Moultrie, James (10. 7. 2024). „Tour de France: Jonas Vingegaard charges ahead of Tadej Pogačar to win gripping finale on stage 11”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  153. ^ Farrand, Stephen (11. 7. 2024). „Tour de France: Biniam Girmay the new sprint boss, takes third win on stage 12”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  154. ^ Ostanek, Dani (12. 7. 2024). „Tour de France: Jasper Philipsen powers to stage 13 victory in Pau ahead of Van Aert”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  155. ^ Moultrie, James (13. 7. 2024). „Tour de France: Tadej Pogačar solos to stage 14 victory on Pla d’Adet, consolidates his lead”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  156. ^ Moultrie, James (14. 7. 2024). „Tour de France: Pogačar counters Vingegaard attack on Plateau de Beille for emphatic win on stage 15”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  157. ^ Ostanek, Dani (16. 7. 2024). „Tour de France: Jasper Philipsen nets third win on frantic stage 16 sprint in Nîmes”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  158. ^ Moultrie, James (17. 7. 2024). „Tour de France: Richard Carapaz climbs to stage 17 solo victory as Pogačar fortifies lead”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  159. ^ Farrand, Stephen (18. 7. 2024). „Tour de France: Victor Campenaerts surges from three-rider breakaway for stage 18 victory”. cyclingnews.com. Pristupljeno 18. 7. 2024. 
  160. ^ Farrand, Stephen (19. 7. 2024). „Tour de France: Tadej Pogačar takes stunning solo win on stage 19 to secure yellow jersey”. cyclingnews.com. Pristupljeno 19. 7. 2024. 
  161. ^ Ostanek, Dani (20. 7. 2024). „Tour de France: Tadej Pogačar stamps his authority in yellow with stage 20 victory ahead of Jonas Vingegaard”. cyclingnews.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  162. ^ Ostanek, Dani (21. 7. 2024). „Tour de France: Tadej Pogačar punctuates third GC title with dominant stage 21 win in Nice”. cyclingnews.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  163. ^ a b Race regulations 2018, str. 29–30.
  164. ^ „Tour de France Guide”. inrng.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  165. ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj m n Farrand, Stephen; Ostanek, Dani (21. 6. 2024). „The jerseys of the 2024 Tour de France”. cyclingnews.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  166. ^ a b v g d đ „Tour de France rules and regulations” (PDF). aso.lequipe.fr. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  167. ^ a b v g Race regulations 2018, str. 30.
  168. ^ a b Race regulations 2018, str. 23.
  169. ^ a b v g Becket, Adam (20. 6. 2024). „Tour de France jerseys: Yellow, green, white and polka dot explained”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  170. ^ Race regulations 2018, str. 24.
  171. ^ a b Race regulations 2018, str. 31.
  172. ^ Race regulations 2018, str. 19.
  173. ^ Race regulations 2018, str. 23–24.
  174. ^ „Official classifications of Tour de France 2024”. letour.fr. Arhivirano iz originala 14. 8. 2019. g. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  175. ^ „"I should have gone with Remco, but I hesitated" - Maxim van Gils regrets losing white jersey after not following Remco Evenepoel on San Luca”. cyclinguptodate.com. 1. 7. 2024. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  176. ^ Lowe, Felix (2. 7. 2024). „Tour de France 2024 stage 4 – Tadej Pogacar soars back into yellow with sublime solo win in the Alps”. eurosport.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  177. ^ Lowe, Felix (3. 7. 2024). „Tour de France 2024: Mark Cavendish claims historic stage win record”. bbc.com. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  178. ^ „Philipsen sprints to Tour de France stage 13 win, Pogacar retains lead”. reuters.com. 12. 7. 2024. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  179. ^ „Tour de France 2024: Saint-Paul Trois Chateaux to Superdevoluy”. bbc.com. 17. 7. 2024. Pristupljeno 20. 7. 2024. 
  180. ^ a b v g d „Official classifications of Tour de France 2024”. Tour de France. Pristupljeno 23. 7. 2024. 
  181. ^ a b v g d „Tour de France Rankings Tissot Timing”. Tissot Timing. Pristupljeno 23. 7. 2024. 

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Grand tur trke
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Тур_де_Франс_2024.&oldid=28455106”