Nakon osvajanja prvenstava 1934.[1] i 1938,[2] Italija se nakon ove pobede izjednačila po broju titula sa rekorderom Brazilom. Italijan Paolo Rosi osvojio je Zlatnu kopačku kao najbolji strelac turnira i Zlatnu loptu kao najbolji igrač turnira (dodeljenu prvi put). Četrdesetogodišnji golman i kapiten Italije Dino Zof postao je najstariji igrač koji je osvojio Svetsko prvenstvo.[3]
Posle prvog poluvremena bez golova tokom kojeg je Antonio Kabrini promašio penal, Paolo Rosi je prvi postigao gol, pogodivši odskočni centaršut Klaudija Đentilea sa desne strane iz neposredne blizine. Marko Tardeli je zatim pogodio sa ivice šesnaesterca niskim udarcem levom nogom pre nego što je Alesandro Altobeli, na kraju kontranapada krilnog igrača Bruna Kontija, postigao gol za 3–0 sa još jednim niskim udarcem levom nogom. Činilo se da je vođstvo Italije sigurno, ohrabrujući italijanskog predsednika Sandra Pertinija da mahne srednjim prstom sa tribina ka kamerama u razigranom maniru „neće nas sada uhvatiti”. Paul Brajtner je postigao gol za Zapadnu Nemačku u 83. minutu, šutirajući nisko pored golmana sa desne strane, ali je Italija uspela da osvoji svoju prvu titulu Svetskog prvenstva u 44 godine, a svoju treću ukupno sa pobedom od 3–1.[4]