Pređi na sadržaj

Dizajn nuklearnog oružja

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Prve nuklearne eksplozivne naprave su pružile osnovne gradivne blokove budućeg oružja. Na slici je uređaj Gadžet koji se priprema za nuklearni test Triniti.

Dizajni nuklearnog oružja su fizički, hemijski i inženjerski aranžmani koji uzrokuju detonaciju fizičkog paketa[1] nuklearnog oružja. Postoje tri osnovna tipa dizajna:

  • Oružje sa čistom fisijom je najjednostavnije i najmanje tehnički zahtevno. Ono je bilo prvo nuklearno oružje napravljeno i do sada jedini tip ikada korišćen u ratu, od strane Sjedinjenih Država protiv Japana u Drugom svetskom ratu
  • pojačana fisiona oružja povećavaju prinos iznad implozijskog dizajna, koristeći male količine fuzionog goriva za poboljšanje lančane reakcije fisije. Pojačavanje može više nego udvostručiti prinos energije fisije oružja.
  • višestepeno termonuklearno oružje su aranžmani od dva ili više „stepena“, najčešće dva. Prva faza je obično pojačano fisiono oružje kao gore (osim najranijeg termonuklearnog oružja, koje je umesto toga koristilo čisto fisiono oružje). Njegova detonacija uzrokuje da ono intenzivno zrači rendgenskim zračenjem, koje osvetljava i implodira drugi stepen ispunjen velikom količinom fuzionog goriva. Ovo pokreće niz događaja koji rezultira termonuklearnim ili fuzionim sagorevanjem. Ovaj proces pruža potencijalne prinose koji su stotine puta veći od fisionog oružja.[2]

Oružje sa čistom fisijom je prvi tip koji su napravile nove nuklearne sile. Velike industrijske države sa dobro razvijenim nuklearnim arsenalima imaju dvostepeno termonuklearno oružje, koje je najkompaktnija, najskalabilnija i najisplativija opcija, kada se izgradi neophodna tehnička baza i industrijska infrastruktura.

Većina poznatih inovacija u dizajnu nuklearnog oružja nastala je u Sjedinjenim Državama, mada su neke kasnije samostalno razvile druge države.[3]

U ranim izveštajima, oružje sa čistom fisijom se zvalo atomske bombe ili A-bombe, a oružje koje uključuje fuziju nazivalo se vodoničnim bombama ili H-bombama. Međutim, praktičari nuklearne politike favorizuju termine nuklearni i termonuklearni.

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ The physics package is the nuclear explosive module inside the bomb casing, missile warhead, or artillery shell, etc., which delivers the weapon to its target. While photographs of weapon casings are common, photographs of the physics package are quite rare, even for the oldest and crudest nuclear weapons. For a photograph of a modern physics package see W80.
  2. ^ „To the Outside World, a Superbomb more Bluff than Bang”, Life, New York, св. 51 бр. 19, November 10, 1961, стр. 34—37, 1961, Архивирано из оригинала 2021-09-04. г., Приступљено 2010-06-28 . Article on the Soviet Tsar Bomba test. Because explosions are spherical in shape and targets are spread out on the relatively flat surface of the earth, numerous smaller weapons cause more destruction. From page 35: "... five five-megaton weapons would demolish a greater area than a single 50-megatonner."
  3. ^ The United States and the Soviet Union were the only nations to build large nuclear arsenals with every possible type of nuclear weapon. The U.S. had a four-year head start and was the first to produce fissile material and fission weapons, all in 1945. The only Soviet claim for a design first was the Joe 4 detonation on August 12, 1953, said to be the first deliverable hydrogen bomb. However, as Herbert York first revealed in The Advisors: Oppenheimer, Teller and the Superbomb (W.H. Freeman, 1976), it was not a true hydrogen bomb (it was a boosted fission weapon of the Sloika/Alarm Clock type, not a two-stage thermonuclear). Soviet dates for the essential elements of warhead miniaturization – boosted, hollow-pit, two-point, air lens primaries – are not available in the open literature, but the larger size of Soviet ballistic missiles is often explained as evidence of an initial Soviet difficulty in miniaturizing warheads.

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]