Leptoglossus occidentalis

Leptoglossus occidentalis
Naučna klasifikacija
Carstvo:	Animalia
Tip:	Arthropoda
Klasa:	Insecta
Red:	Hemiptera
Podred:	Heteroptera
Porodica:	Coreidae
Rod:	Leptoglossus
Vrsta:	L. occidentalis
Binomno ime
	Leptoglossus occidentalis; (Heidemann, 1910)

Leptoglossus occidentalis je vrsta koja pripada redu Hemiptera (riličari) i podredu Heteroptera (stenice).

Pripada porodici Coreidae, koja takođe uključuje slične vrste Leptoglossus phyllopus i Acanthocephala femorata.

Rasprostrnjenje

Ova vrsta je poreklom iz Severne Amerike zapadno od Stenovitih planina (od Kalifornije do Britanske Kolumbije, istočno od Ajdaha, Minesote i Nevade), ali u poslednje vreme proširila je svoj opseg na istočni deo Severne Amerike, uključujući Ontario, Kvebek, Njujork, Mičigen, Mejn, Ohajo. Slučajno je uneta u delove Evrope i Argentine.

U Srbiji je široko rasprostranjena, sreće se od nizijskih područja do visina do 1500 metara nadmorske visine.^[1]

Opis

Prosečna dužina je 16–20 milimetara pri čemu su mužjaci manji od ženki. Oni su u stanju da lete, praveći zujanje kada su u vazduhu. Donekle su slične po izgledu sa vrstom Arilus cristatus i drugim vrstama iz porodice Reduviidae. L. occidentalis se najlakše može prepoznati po proširenim tibijama zadnjeg ekstremiteta i po naizmeničnim svetlim i tamnim trakama koje se protežu duž spoljnih ivica krila na strani abdomena.

Njihova primarna odbrana je da emituju feromon neprijatnog mirisa.^[2] Međutim ako se sa njima grubo rukuje, oni će ubosti svojim proboscisom, iako teško mogu naneti povrede ljudima jer je proboscis prilagođen samo da sisa biljni sok.

Ekologija

U svom prirodnom području hrani se sokom četinara u razvoju, a posledica toga je da seme u razviju uvene ili se pogrešno razvije. Stoga se smatra manjom štetočinom u Severnoj Americi, ali ponekada može naneti mnogo više štete, na primer u zasadima četinara. Vrsta nije monofag, preferira biljke smole bogate terpenima.

Biljke domaćini u autohtonim područjima su: Pseudotsuga menziesii, Pinus ponderosa, Pinus contorta, Picea glauca. Izvan autohtonog područja nalazi se na vrstama kao što su: Pinus strobus, Pinus resionosa u istočnoj Severnoj Americi i Evropi i Pinus mugo, Pinus nigra, Pinus sylvestris, Pistacia vera u Evropi.^[3]

Jaja polažu u malim grupama na iglice ili stabljike listova biljaka domaćina i izlegu se u proleće. Nimfe prolaze kroz 5 faza. Odrasle jedinke se mogu naći tokom cele godine.^[4]

Invazivnost

Ova vrsta je uobičajena u svom prirodnom području duž umerenih i toplijih regiona pacifičke obale Severne Amerike.^[5] U Evropi je prvi put pronađena 1999. godine u severnoj Italiji, verovatno je slučajno uvezena sa drvetom. Do 2007. godine uspostavila se na severnom Balkanu (Slovenija, Bosna i Hercegovina i Hrvatska), Alpima (Austrija, Švajcarska) i delovima Češke, Francuske, Nemačke i Mađarske. 2003. godine otkriveno je da se javlja u Španiji . 2010. godine prvo put je otkrivena u Ukrajini, a sledeće godine u Rusiji. 2020. prvi put je prijavljena u Finskoj. ^[6]Prisutna je u Severnoj Makedoniji. ^[7]21. oktobra 2020. je prvo viđenje u Andori i to je objavljeno na iNaturalist-u.^[8] 8. oktobra 2024. vrsta je posmatrana u planinama oko Sofije, u Bugarskoj.