Spisak rudnika u Srbiji
 | Ovaj članak sadrži spisak literature (štampane izvore i/ili veb-sajtove) korišćene za njegovu izradu, ali njegovi izvori nisu najjasniji zato što ima premalo izvora koji su uneti u sam tekst. |
Sledeća lista rudnika u Srbiji je podlista članka lista rudnika i spiskova operativnih, napuštenih i budućih rudnika u Srbiji i grupisana je prema primarnoj mineralnoj sirovini koja se eksploatiše. U praktične svrhe kamenolomi kamena, mermera i drugi mogu biti uključeni u ovu listu. Operativni rudnici su označeni podebljanim slovima, budući rudnici su označeni kosim slovima.
Rudnici uglja
[uredi | uredi izvor]- Aleksinački Rudnik (zatvoreno)
- Bogovina
- Rudnik Kostolac
- RB Kolubara
- Senjski Rudnik
- Rudnik Vrdnik
- Rudnik Vrška Čuka
- Rudnik Dobra Sreća
- Rudnik Jasenovac
- Rudnik Jelašnica
- Rudnik Rembas
Rudnici kobalta
[uredi | uredi izvor]Rudnici bakra
[uredi | uredi izvor]- Rudnik Bor
- Rudnik Borska Reka
- Rudnik Cerovo
- Rudnik Dumitru Potok
- Rudnik Kiseljak
- Rudnik Majdanpek
- Rudnik Mali Krivelj
- Rudnik Veliki Krivelj
Rudnici olova i cinka
[uredi | uredi izvor]Rudnici grafita
[uredi | uredi izvor]Rudnici litijuma
[uredi | uredi izvor]Rudnici magnezijuma
[uredi | uredi izvor]Rudnici molibdena
[uredi | uredi izvor]Rudnici nikla
[uredi | uredi izvor]Neodređeno
[uredi | uredi izvor]- Rudna Glava, nekadašnji rudnik, sada arheološko nalazište
Rudnici u Srbiji
[uredi | uredi izvor]Rudarstvo u Srbiji je veoma staro. Njegovi počeci idu nekoliko hiljada godina unazad. Tragove ovoga drevnog, prastarog rudarstva nalazimo, iako dosta retko, na našim rudištima žive, gvožđa, bakra i zlata. Sem drevnog kod nas ima i vrlo mnogo tragova rimskog rudarstva koje je cvetalo po svima našim rudonosnim oblastima. Ovi tragovi ogledaju prvenstveno u starim radovima: pisanih podataka o rimskom rudarstvu naših krajeva ima vrlo malo. Mnogo više znamo o rudarstvu srednjeg veka. O njegovoj veličini svedoče nam ne samo tragovi starih rudarskih i topioničarskih radova već i raznovrsne beleške koje očito govore o tome, da je nekada, za vreme srednjega veka, u našim krajevima cvetalo ne samo obimno već i tehnički napredno rudarstvo, naprednije nego u mnogim, u ono vreme čuvenim državama Evrope. Naročito se intenzivno rudarilo u srednjovekovnoj srpskoj i bosanskoj državi na rudištima Novog Brda Janjeva, Trepče, Kopaonika, Rogozne, Rudnika, Kratova, Srebrnice, Kreševa, Fojnice itd. Bogata rudišta srebronosnog olova i bakra u Srbiji, Srednjoj Bosni i Makedoniji dala su povoda da se na njima obrazuju često velika naselja, pravi gradovi, centri ondašnje trgovine u srpskoj, odnosno bosanskoj državi. U ovim, čisto rudarskim naseljima i gradovima, boravili su duže ili kraće vreme srpski i bosanski srednjovekovni vladari, zatim feudalne velmože,mletački, dubrovački i grčki kapitalisti, saski purgari i šaroliko stanovništvo sastavljeno od Srba, Grka, Arbanasa, Sasa, Đenovljana, Mlečića i naših Primoraca, — Splićana, Dubrovčana,. Kotorana, Barana. Došlo je vreme da se ponovo otvore rudnici na onim rudištima, koja su u srednjem veku bila čuvena ne samo u Srbiji i Bosni, već i u čitavoj: Evropi. Neka od ovih rudišta sada su u punom radu — Trepča i Zletevo: na. drugim - Janjevu, Novom Brdu, Srebrnici i Rudniku naši rudari prodiru polako u zemljina nedra, bilo kroz stare radove. Bilo da, seku stenovitu celinu, sa ciljem da, pronađu i povade one delove rudišta, koji stari rudari, usled primitivne tehnike vađenja, nisu bili u stanju da otkopaju.
Trepča
[uredi | uredi izvor]Trepča je u Evropi najveći rudnik olova, bio je u srednjem veku jedan među prvim srpskim rudištima, na istoj nozi sa Rudnikom, Srebrnicom, i Kratovom, koji su posle Novog Brda bili naši najveći rudnici srednjeg veka. Trepča je bila u vlasništvu Vuka Brankovića, i na rudniku je bila, kovnica novca. U srednjem veku Trepča je veliko rudarsko naselje sa stalnim trgom (otuda je i dobio ime Stari Trg). Trepču je zauzeo sultan Mehmed II 1455 godine, i otada ona je kao i ostali naši rudnici počela nazadovati. A i pored toga jedno stoleće kasnije Trepča je bila grad od 500 kuća. među kojima je bilo 200 srpskih. Još 800 srpskih kuća bilo je u selu Trepči, Menjenici i Rijeci. U to vreme Srbi su imali i vladiku, koji je živeo u nekom obližnjem manastiru. Krajem 18. veka – 1770 godine austrijski konzul Milešić video je u Trepči „tri veličanstvena hrama“.
Srebrenica
[uredi | uredi izvor]Rudnik Srebrenica je doživela dva uspona. Prvi put se Srebriica uzdigla do velikog rudarskog grada za vreme Rimljana. Kod mesta zvanog Gradina, u okolini Srebrnice, otkriveni su ostaci rimskih naselja i raznovrsni spomenici iz kojih se vidi da su svojevremeno ovde živeli rimski rudarski velikodostojnici. Iz Srebrnice kao najvećeg rudarskog mesta upravljalo se za vreme Rimljana i rudarstvom prostrane oblasti Bosne, Slovenije, Hrvatske i jednog dela Istočnih Alpa i Panonije. Novi uspon doživela .je Srebrnica u srednjem veku, kada su srebrenički rudnici bili u sastavu srpske, odnosno bosanske srednjovekovne države. U to vreme Srebrnica je bila, najveći rudarski n trgovački grad između Save i Jadranskog mora. U srednjovekovnim spomenicima Srebrnica se pominje prvi put 1367 godine. Tada je ona bila već čuven rudarski grad. Srebrenička rudišta davala su u srednjem veku srebro i olovo. U ondašnjoj trgovini metalima srebreničko olovo |e bilo poznato kao „tvrdo" olovo .Ovde je bila i kovnica novca.
Srebrenička rudišta bila su pod vlašću čas srpskih čas bosanskih velikaša. Otimali su se oko njih, jer su po zapisima jednog letopisca, donosila 36000 dukata godišnjeg prihoda. Dok je bila u sastavu srpske despotovine, Srebrnica je bila veoma značajan grad u kome su češće puta boravili srpski despoti Stevan Lazarević i Đurađ Branković. Ovde je despot Stevan držao sabor, na kome je proglasio Đurđa za svoga naslednika. Turci su definitivno zauzeli Srebrnicu 1463 godine i nastavili su sa radom na rudištima. Rudarstvo međutim počinje i ovde nazadovati. U drugoj deceniji 17 veka (1624 godine) po izveštaju jednog putopisca na rudarstvu se „radi vrlo sporo, pošto Turci ne čine nikakvih istraživanja". U 17 veku Srebrnica je još veliki grad sa 800 kuća, 70 dućana, 6 džamija. Jedan turski istoričar toga vremena hvali Srebrnicu i veli da je „čist i fin srebrni majdan, da osim u Surkisu (Siderokapsi) i Nuribordu (Novom Brdu) takva čista srebra nema". Krajem 17 veka ne čuje se više ništa za rudnike u Srebrnici.[1]
Novo Brdo
[uredi | uredi izvor]Novo Brdo je bilo središte srpske srednjevekovne države. Sredinom 15. veka ono je brojalo oko 40.000 stanovnika. U njega su se sticali mnogobrojni putevi sa svih važnijih tržišta Balkanskog poluostrva: Carigrada, Jedrena, Sofije, Sereza, Soluna i gradova Srbije, Bosne i Primorja. Njegove trgovačke veze sa Italijom bile su vrlo žive naročito sa Mlecima. Rudnike i grad Novo Brdo štitila je Novobrdska tvrđava, koja je ležala na krečnjačkoj glavici Velike Planino (kota 1124) kao i 2 kastela po strani - Prizrenac i Prilepac.
Stanovništvo je bilo veoma šaroliko. Pored Srba u njemu su živeli i naši Primorci, valjda iz svih gradova Jadrana, zatim Grci, Arbanasi, Italijani, Sasi. Najveća saska kolonija Balkanskog poluostrva bila je na Novom Brdu. U nekim spomenicima ono se naziva čak i „Saškim Mestom". Sasi su bili čuveni sa poznavanja rudarske i topioničke veštine. Mnogobrojna je bila dubrovačka kolonija. Dubrovčani su zakupci novobrdske carine još od 1325 g. a možda i od pre. U 15. veku ih je toliko da u gradu živi „consul generalis" i preko Novog Brda Dubrovnik opšti sa ostalim okolnim kolonijama. U gradu žive pretstavnici skoro svih dubrovačkih plemićkih porodica, koji su krupni trgovci, zakupnici rudnika i zanatlije. U Novom Brdu Dubrovčani imaju i svoje sudije.[2]
Belasica
[uredi | uredi izvor]Belasica leži na jugoistočnim padinama Kopaonika u susedstvu Novog Brda. U srednjem veku ovde .je bio rudnik sa velikim tržištem. O Belasici ima veoma malo pisanih podataka. U neposrednoj okolini rudišta, u Vrhlabu, imao, je kralj Milutin svoje dvorove. Na razvalinama nekadašnjeg grada još se razaznaju temelji 7 crkava. Gradom je upravljao, kefalija“: iz čega izlazi, da je Belasica bila grad istoga ranga kao i Trepča. U gradu je živela i dubrovačka, kolonija.[2]
Rudnik
[uredi | uredi izvor]Rudnik zauzima centralni deo Šumadije, čije ime svedoči o tome, da, jo ovde vađena ruda. U Srednjem veku Rudnik je čuveno rudarsko mesto. Prvi put se pominje u spomenicima iz 11 veka a zatim stalno sve do ada Srbije pa, i docnije, za turskog vremena. Od 13 veka pa do propasti Srbije, Rudnik je među prvim trgovačkim i rudarskim mestima Srbije. U gradu žive pored Srba i Dubrovčani, Splićani, Trogirci, Sasi. Poslednjih je toliko na Rudniku, da se grad kao i Novo Brdo, naziva „saškim mestom". U njemu boravi veoma često despot Đurađ Branković u svome zamku Srebrnici, na reci Srebrnici, pritoci Jasenice. Ovde je umrla i despotica Jerina („prokleta" Jerina, žena Đurđeva).
Šta je ostalo od starih naših rudarskih gradova: Novog Brda, Belasice, Trepče, Rudnika, koji su se po veličini i privrednom značaju ubrajali među najveće i najnaprednije gradove srednjevekovne srpske države? Ništa do gomile ruševina, Najbolji primer pruža nam Novo Brdo, grad koji je polovinom 15 veka imao 40.000 stanovnika, spao 1610 godine na svega 200 kuća, 1695 godine na 160, 1879 na 15, 1920 na 19 kuća sa 17.9 stanovnika — Arbanasa od kojih nijedan nije slutio da živi na ostacima jednog svojedobno možda najvećeg rudarskog grada u svetu. Pa ipak sačuvalo je se nešto potomaka starih Novobrđana. Južno od Gnilana, u Moravi, u selu Zagorju nalazi se mala oaza katolika, čiji su preci, Sasi i Dubrovčani, nekada kopali i topili rudu u Novom Brdu a od metala, srebra i zlata kovali novce i druge razne dragocene predmete.[2]
Rudarski basen Kolubara
[uredi | uredi izvor]Rudarski basen Kolubara je rudnik uglja i topioničarski basen i nalazi se kod Lazarevca, južno od reke Save, u slivu reka Kolubare i Tamnave, u Srbiji. Ovaj rudarski basen sadrži veliku količinu uglja koji na više mesta izbija na površinu. Ovaj basen, udaljen od Beograda 50 km i zahvata površinu oko 600 km². Od 1. jula 2015. godine Rudarski basen „Kolubara“ je ogranak u okviru Javnog preduzeća „Elekroprivreda Srbije“. Do 1. jula 2015. godine Rudarski basen „Kolubara“ poslovao je u sistemu „Elektroprivrede Srbije“ kao zavisno privredno društvo.
U skladu sa statusnim promenama predviđenim Programom reorganizacije „Elektroprivrede Srbije“, na koji je Vlada Srbije dala saglasnost 27. novembra 2014. godine u matično preduzeće Javno preduzeće „Elektroprivreda Srbije“ od 1. jula pripojena su privredna društva za proizvodnju uglja i energije „Hidroelektrane Đerdap“, „Drinsko-Limske hidroelektrane“, „EPS Obnovljivi izvori“, „Termoelektrane Nikola Tesla“, „Termoelektrane - kopovi Kostolac“, „Panonske Temoelektrane - Toplane“ i Rudarski basen „Kolubara“.[2]
Reference
[uredi | uredi izvor]Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]- "Mineralna ležišta i rudarska područja Srbije kompilaciona mapa i GIS baza podataka" (PDF). Mineralna ležišta i rudarska područja Srbije kompilaciona mapa i GIS baza podataka (Ministarstvo Rudarstva i Energetike Republike Srbije). Mart 2002. Arhivirano iz originala 23. novembra 2006. Preuzeto 31. marta 2016.