Pređi na sadržaj

Slobodan Selenić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Slobodan Selenić
Slobodan Selenić
Lični podaci
Datum rođenja(1933-06-07)7. jun 1933.
Mesto rođenjaPakrac, Kraljevina Jugoslavija
Datum smrti27. oktobar 1995.(1995-10-27) (62 god.)
Mesto smrtiBeograd, SR Jugoslavija

Slobodan Selenić (Pakrac, 7. jun 1933 — Beograd, 27. oktobar 1995) bio je srpski pisac, akademik, profesor i kritičar.

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Slobodan je rođen juna 1933. godine u Pakracu, gde je živela majčina porodica. Bio je sin jedinac roditelja Save, profesora i Vere, rođ. Podunavac,[1] koja potiče iz svešteničke porodice. Sava je bio jedan od vođa predratne Samostalne demokratske stranke Svetozara Pribićevića. Roditelji su se prvo preselili u Srem, u Rumu. Otac je pre i posle ženidbe živeo i radio u Beogradu, baveći se prosvetom, a kasnije novinarstvom i politikom. Roditelji su pred Drugi svetski rat držali privatnu gimnaziju u Beogradu. Tokom Drugog svetskog rata Sava je sarađivao sa NOP-om. On je u ime svoje partije vodio pregovore sa komunistima, oko stvaranja zajedničkog „Narodnog fronta”.[2] Međutim krajem 1944. godine bio je streljan od strane partizana.

Spomen-tabla na zgradi u kojoj je stanovao

Mladi Selenić zvani Boba je osnovnu i srednju školu završio u Beogradu. Tu je i studirao engleski jezik i književnost, na Filozofskom fakultetu beogradskog Univerziteta. Postdiplomske studije pohađao je tokom 1950. godine u Velikoj Britaniji. Bavio se u mladosti novinarstvom, pa od 1955. godine književnošću. Radio je kao umetnički direktor (sa smo 29 godina života) u preduzeću "Avala filmu", i sarađivao listovima "Borbi" i "Delu".[3] Pisao je eseje i književne kritike; bavio se prevođenjem sa engleskog jezika. Kao docent stupio je 1965. godine na Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju. Dopisni je član SANU u Beogradu od 25. aprila 1991. godine. Bio je oženjen Merimom; stanovali su od 1964. godine u stanu kod Studentskog parka; u braku nisu imali dece. Akademik Slobodan Selenić je umro od raka, u 62. godini života u jesen 1995. godine u Beogradu.

Bio je poslednji predsednik Saveza književnika Jugoslavije. Po prof. Nenadu Prokiću Bio je pametan kao pčelica i lep kao neki skandinavski princ. Predstavljao je uglađenu, pametnu, lepo vaspitanu Srbiju.[4]

Delo

[uredi | uredi izvor]

Selenić je pisao romane, drame (3) i pozorišnu kritiku (redovno je objavljivao između 1956-1978). Za roman prvenac "Memoari Pere bogalja" dobio je 1969. godine Oktobarsku nagradu grada Beograda. Bio je član SANU i dobitnik mnogih nagrada, između ostalih NIN-ove nagrade 1980. godine za roman Prijatelji. Njegove knjige su bile nekoliko godina najčitanije štivo. Bio je i redovni profesor na Fakultetu dramskih umetnosti gde je predavao dramaturgiju 20. veka.

Po njegovom istoimenom romanu i scenariju, 1995. godine je snimljen film Ubistvo s predumišljajem. Naredne 1996. godine snimljen je film Očevi i oci.

U nekoliko svojih romana (Timor mortis, Pismo glava, Očevi i oci, Ubistvo s predumišljajem), prati tokove samospoznaje i opstanka jedne imanentno tragične kulture. Za roman „Timor mortis”, dobio je 1989. godine nagradu „Meša Selimović”.

Nagrade i priznanja

[uredi | uredi izvor]

Odabrana dela

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ "Godišnjak SANU", Beograd 98/1992.
  2. ^ "Jugoslovenski istorijski časopis", Beograd 1997.
  3. ^ Nenad Dikić: "Ordinacija doktora Faustusa", Beograd 1995.
  4. ^ "Večernje novosti", Beograd 29. septembar 2017.

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Слободан_Селенић&oldid=28783374”